Η ομιλία του Δημάρχου Καλαβρύτων στην εκδήλωση μνήμης στο Χορτιάτη.

Η ομιλία του Δημάρχου Καλαβρύτων στην εκδήλωση μνήμης στο Χορτιάτη. “Να κλείσει το τραύμα, αλλά, να μην σβήσει η μνήμη”, ανέφ...

Η ομιλία του Δημάρχου Καλαβρύτων στην

εκδήλωση μνήμης στο Χορτιάτη.

“Να κλείσει το τραύμα, αλλά, να μην σβήσει η μνήμη”, ανέφερε μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Γιώργος Λαζουράς, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής στην επετειακή εκδήλωση μνήμης που έγινε την Τρίτη, 2 Σεπτεμβρίου, στο μαρτυρικό Χορτιάτη, για τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη (2-9-1944).

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Δημάρχου Καλαβρύτων, που απέσπασε τα ευμενή σχόλια και τα χειροκροτήματα των παρισταμένων έχει ως εξής:

Επισκεπτόμενος, κανείς, σήμερα, το μαρτυρικό Χορτιάτη  -όπως όλοι εμείς-, ακριβώς 70 χρόνια μετά, από  την αποφράδα, εκείνη, ημέρα, της 2ας Σεπτεμβρίου 1944, από το ‘’μαύρο’’ εκείνο Σάββατο, συναισθανόμαστε και ακούμε μέσα μας, ηχηρή και ζώσα τη φωνή του χρέους και της ανθρώπινης και πατριωτικής συνείδησης, να υποκλιθούμε, να αποδώσουμε φόρο τιμής και σεβασμού, να θυμηθούμε και να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των 149 άδικα εκτελεσθέντων Χορτιατινών, μέσα στους οποίους, ήσαν 51 ανήλικοι και 36 μικρά παιδιά, ηλικίας κάτω των 10 ετών, εκτελέσεις, που έγιναν, στο φούρνο του Γκουραμάνη και στο σπίτι του Νταμπούδη,  από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, υπό τον αιμοσταγή λοχία Σούμπερτ και με την συνέργεια των Ελλήνων συνεργατών τους, ταγματασφαλιτών και δοσιλόγων.

Έχουμε το χρέος, όλοι εμείς, και ιδίως οι νέοι μας, να διδαχθούμε από τα διαχρονικά και αέναα μηνύματα της θυσίας των 149 μαρτύρων Χορτιατινών, ώστε να μην επαναληφθούν, ποτέ, παρόμοια γεγονότα και κυρίως να μη γεννηθούν, ούτε να ευδοκιμήσουν, ποτέ, οι αιτίες που τα προξένησαν και αισθανόμαστε την ενδόμυχη ανάγκη, ιστάμενοι για λίγο, προσκυνητές στο λαμπρό μνημείο τους, ως λογικά σκεπτόμενοι και προβληματισμένοι άνθρωποι, να στοχαστούμε τους παρακάτω στοχασμούς και να μοιραστούμε τις παρακάτω σκέψεις.

Δεν υπάρχει λέξη, που να χωράει τόσο, πόνο, μίσος, οδύνη και ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όσο, η λέξη «Ολοκαύτωμα». Μια λέξη που εκφράζει τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων, σφραγισμένη με βασανιστήρια, εγκλεισμούς, ξεριζωμούς, στερήσεις, τραγωδίες, ορφάνια και θάνατο.

Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξαν αναμφισβήτητα η εξολόθρευση ολόκληρων πληθυσμών και, πολλές φορές, η καταστροφή ή η λεηλασία πόλεων και χωριών.

Τεράστιος είναι ο κατάλογος των ελληνικών πόλεων και χωριών που κάηκαν από τους ναζί και χιλιάδες τα θύματα - άνδρες, γυναίκες, παιδιά, άμαχοι όλοι - που σφαγιάστηκαν στο όνομα του φρικιαστικότερου παραλογισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα: του ναζισμού.

Ενενήντα πέντε (95) πόλεις και χωριά της πατρίδας μας, που έχουν υποστεί ολοκαυτώματα και έχουν χαρακτηριστεί, σύμφωνα με το νόμο, Μαρτυρικά, ενταγμένα σε 45 Καλλικρατικούς Δήμους, αποτελούμε το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος, περιόδου 1940-1945, «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ».

Ένα από τα μεγαλύτερα ολοκαυτώματα της πατρίδας μας είναι και το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, του οποίου ο επί σειρά ετών Δήμαρχος και ήδη Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη, Μιχάλης Γεράνης, διετέλεσε και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικτύου μας.

Ολοκαύτωμα.

Ονόματα χαμένα στο χρόνο και το θρύλο.

Εγγεγραμμένα με γράμματα κεφαλαία στο μαρτυρολόγιο της ανθρωπότητας.

Μοίρες ανθρώπινες, που, κάθε μια τους, θα απαιτούσε χιλιάδες λέξεις για να την αποτυπώσουν στην βίβλο της ανθρώπινης ντροπής, με τις εκατόμβες των νεκρών και τα σκοπευτήρια του θανάτου.

Χρειάζονται λέξεις πολλές, για να τις φτάσουν αυτές τις σπαταλημένες από την θηριωδία ζωές, με το ειδικό τους βάρος, στην συνείδηση κάθε πολίτη της παγκόσμιας κοινότητας, ως μια από τις μεγάλες καταγγελίες του ανθρώπου, απέναντι, στον ίδιο του τον εαυτό.

Μια καταγγελία, για την τραγική ανθρώπινη φύση, που διεμβολίζεται από την αλαζονεία και οδηγεί στην κατασκευή σκηνικών θανάτου σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, κάτω από τον εφιαλτικό ίσκιο της παραφροσύνης, που κάποιοι, θέλουν να ονομάζουν δύναμη.

Περπατώντας, κανείς, στο  Χορτιάτη του μαρτυρίου, 70 χρόνια μετά, <<διαβάζει>> στο χώμα και στα κτίρια, στο φούρνο του Γκουραμάνη και  στο σπίτι του Νταμπούδη, στη πλατεία, στην ψυχή και τα μάτια των

ανθρώπων αυτού του τόπου, τη διαχρονική καταγγελία της φρίκης.

«Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή,

  γιατί είναι αμίλητη και προχωράει ,

  στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο,

  μνησιπήμων πόνος».

 Έγραφε, ο Γιώργος Σεφέρης, στον «τελευταίο σταθμό», στις 5 Οκτωβρίου 1944, στη Κάβα Ντει Τιρρένι, στο λιμάνι πριν την επιστροφή στην Ελλάδα, μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωση της Ελλάδας, στίχοι οι οποίοι αποδίδουν, επίκαιρα και πιστά, τον καημό και τον πόνο, που έχουν τα θύματα των Ολοκαυτωμάτων.

Αυτός, είναι ο πόνος των Χορτιατινών και όλων των κατοίκων των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος. Μνησιπήμων, δηλαδή, πόνος αδικαίωτος, πόνος, που θυμίζει τα παθήματα.

Διαβάζει, (ο επισκέπτης, σήμερα, στο Χορτιάτη) τη μακάβρια περιπέτεια, που δεν θα ξεχαστεί, γιατί δεν ξεχνιέται ποτέ, τόσο μεγάλη κτηνωδία.

Γίνεται συλλογικό βίωμα. Πόνος εγγεγραμμένος στον γενετικό αναμνησιακό μας χάρτη. Και η θύμησή της, μετατρέπεται σε συλλογική ευθύνη: Να μην αφήσουμε ποτέ τον χρόνο να σκεπάσει αυτό το μεγάλο έγκλημα. Να μην επιτρέψουμε ποτέ, να επαναληφθεί τέτοιο κακό.

Ολοκαύτωμα.

Μοίρες ανθρώπινες, αγκυλωμένες στον μαρτυρικό σταυρό του αδιανόητου, θάνατοι ακαριαίοι και θάνατοι αργοί, ξεριζωμός, απελπισία, η απόλυτη ορφάνια και ένα μεγάλο αναπάντητο «γιατί».

Ήταν, η στρατιωτική φιλοσοφία ενός ολοκληρωτικού και απάνθρωπου καθεστώτος που τιμώρησε έναν κατακτημένο λαό, επειδή, τόλμησε να υπερασπιστεί την εθνική και την προσωπική του αξιοπρέπεια.

Η φρίκη αυτή, θα σημαδέψει, διά βίου, όλους τους επιζήσαντες και θα χαράξει, για πάντα, τη φυσιογνωμία του τόπου μας.

Στο Χορτιάτη, σήμερα, στην 70^η επέτειο του ολοκαυτώματος, όλοι εμείς, με  κάθε επισημότητα και σε φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα, τελέσαμε το πάνδημο μνημόσυνο για τους εκτελεσθέντες Χορτιατινούς και θυμόμαστε και προσκυνούμε, με δέος, τους ηρωικούς αυτούς νεκρούς.

Ανακαλούμε στη μνήμη μας, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που συντελέστηκαν ποτέ, σε βάρος της ζωής και της αθωότητας.

Μα η μνήμη αυτή, δεν ανήκει μόνο στους Χορτιατινούς,  και σε εμάς που βρισκόμαστε εδώ.

Ανήκει, στα ελεύθερα πνεύματα όλου του κόσμου, είναι ιστορικός τόπος καταδίκης κάθε μορφής φασισμού και ναζισμού.  Είναι τεραστίας σημασίας παράγραφος στο ευαγγέλιο της ειρήνης.

Γυρίζουμε, σήμερα, τον χρόνο πίσω, για να θυμηθούμε και να διαπιστώσουμε, ό,τι αποτελεί, πλέον, την αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια.

Η Κατοχή αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές περιόδους της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ο λαός μας, εξαντλημένος από την πολεμική εποποιία του 1940, υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει πολλαπλές περιπέτειες και κακουχίες. Την εισβολή των κατακτητών, το πρόβλημα της επιβίωσης, την οδυνηρή περιπέτεια της πείνας, εκτελέσεις, βασανιστήρια και καταστροφές.

Στις 9 Απριλίου του 1941, τρείς μόλις μέρες μετά την εισβολή τους στην Ελλάδα, οι Γερμανοί εισέρχονται στη Θεσσαλονίκη και θέτουν την πόλη υπό την κατοχή τους . Το γερμανικό ζυγό, που συχνά παίρνει την μορφή ληστρικών και απροκάλυπτα βίαιων επιθέσεων και βασανιστηρίων κατά των πολιτών, τον καθιστά, πιο βαρύ, η παρακμή κάθε οικονομικής δραστηριότητας και η φτώχεια που αυτή συνεπάγεται.

Οι Γερμανοί λεηλατούν, εργοστάσια, σπίτια και επιτάσσουν ο,τι κρίνουν πως μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Υποχρεώνουν χιλιάδες πολίτες σε καταναγκαστικά έργα.

Το χειμώνα του 1941-1942 οι θάνατοι ήταν τρείς φορές περισσότεροι από τους αντίστοιχους της προηγούμενης χρονιάς.  Δημόσια συσσίτια οργανώνονται, ενώ οργιάζει η μαύρη αγορά.  Στο κέντρο του ναζιστικού στόχαστρου μπαίνει η πολυάριθμη και πλούσια εβραϊκή κοινότητα της πόλης, που μετά τη λήξη του πολέμου- στο δικό της Ολοκαύτωμα- θα έχει χάσει το 94% του πληθυσμού της.

Έτσι, η Θεσσαλονίκη, αποτελεί, πλέον, από το 2012 και χαρακτηρισμένη Μαρτυρική Πόλη, μέλος του Δικτύου μας.

Ωστόσο, σχεδόν ταυτόχρονα με την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Γερμανούς, ξεκινούν τη δράση τους οι αντιστασιακές οργανώσεις. Στην πόλη ιδρύεται, το Μάιο, μια από τις πρώτες (αν όχι η πρώτη) αντιστασιακές οργανώσεις στην Ελλάδα, η «Ελευθερία», ενώ από τις πρώτες κιόλας ημέρες της γερμανικής εισβολής σημειώνεται και το πρώτο αντιστασιακό χτύπημα: μια ομάδα νεαρών, με μια τολμηρή και συνάμα ριψοκίνδυνη επιχείρηση, καταφέρνουν να απελευθερώσουν 12 άτομα, που κρατούνται στο σανατόριο του Ασβεστοχωρίου.

Γρήγορα η αντιστασιακή δράση επεκτείνεται με σαμποτάζ, δολιοφθορές, κυκλοφορία ελεύθερων εντύπων, ενώ με τον καιρό την εμφάνιση τους κάνουν πέριξ της Θεσσαλονίκης και αντάρτικες ομάδες.  Όσο όμως η αντίσταση τρανώνει, τόσο πιο σκληρά γίνονται τα κατοχικά αντίποινα: δημόσιες απειλές, ανακρίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις προς παραδειγματισμό, λεηλασίες σε σπίτια υπόπτων, μαζικές εκτελέσεις, μέχρι και πυρπόληση και καταστροφή ολόκληρων χωριών- τις περισσότερες φορές υπό την υπόδειξη δοσίλογων Ελλήνων συνεργατών τους.

Αυτό, το περήφανο και αδούλωτο αντιστασιακό πνεύμα και την καθημερινή, συνεχή και αποτελεσματική αντιστασιακή δράση, Ελλήνων πατριωτών, που αναπτύχθηκε στην ευρύτερη περιοχή και εύρισκε καταφύγιο στο βουνό του Χορτιάτη και η οποία (αντιστασιακή δράση) αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα για τους ναζιστές (“είχε μπει στη μύτη τους” όπως λέμε) και έτρωσκε τον φλεγματικό εγωισμό και το αήττητό τους, ήθελαν και σκόπευαν οι ναζιστές Γερμανοί, λίγο πριν τη διαφαινόμενη ήττα τους και την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, να καταστείλουν, όπως το λαβωμένο φίδι που σηκώνει το κεφάλι του και επιτίθεται, δυνατότερα, πριν ξεψυχήσει.

Βρήκαν, έτσι, αφορμή, από το επεισόδιο στην Καμάρα, το πρωί, εκείνου, του μοιραίου Σαββάτου και τέλεσαν αργότερα, με την συνδρομή των Ελλήνων συνεργατών τους που καραδοκούσαν, το φρικιαστικότερο έγκλημα πολέμου εναντίον του ειρηνικού και ήσυχου Χορτιάτη και των 149 αμάχων και αθώων, ηλικιωμένων, γυναικών και μικρών παιδιών, κατοίκων του, που είχαν παραμείνει στο χωριό.

Οι αμέτρητοι νεκροί του Χορτιάτη, των Καλαβρύτων, της Θεσσαλονίκης ,του Διστόμου, της Βιάννου, του Κομμένου, της Κανδάνου, αλλά και των άλλων 90 Μαρτυρικών πόλεων και χωριών στην Ελλάδα και στον κόσμο, δεν υπήρξαν απλά θύματα, ενός ακόμη πολέμου, από τους πολλούς, που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Δεν υπήρξαν θύματα των λεγόμενων “παράπλευρων” απωλειών του πολέμου.

Υπήρξαν θύματα εσκεμμένων ενεργειών μαζικής έκτασης, αθώα θύματα, ενός προμελετημένου και καλά σχεδιασμένου εγκλήματος. Υπήρξαν θύματα παρανοϊκών εγκληματικών εγκεφάλων, που περιφρονούσαν την ανθρώπινη ζωή, που απαξίωναν το λαό, που ονειρεύτηκαν την παγκόσμια κυριαρχία, βασισμένοι στη ρατσιστική φυλετική καθαρότητα, στη γενοκτονική εξαφάνιση των αντιπάλων.

Θύματα αυτής της βαρβαρότητας έπεσαν και οι 149 άδικα εκτελεσθέντες Χορτιατινοί.

Σ’ αυτό το σημείο, τίθεται σε όλους μας, πιστεύω, το ερώτημα: Πως μεταμορφώνεται ένας απλός άνθρωπος με ευαισθησίες, με κουλτούρα, με αισθήματα, αναθρεμμένος στο περιβάλλον της Κεντροδυτικής Ευρώπης, διαποτισμένος από το πνεύμα είτε του διαφωτισμού είτε του χριστιανισμού είτε και των δύο, σε στυγερό εγκληματία. Πώς οι στρατιώτες της Βέρμαχτ, δηλ. του τακτικού γερμανικού στρατού, μπορούν και επιτελούν ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα και όχι μόνο στο Χορτιάτη, αλλά και σε πολλές περιοχές της Ελλάδος και της Ευρώπης.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, δίνει την απάντηση, λέγοντας για το φαινόμενο του ναζισμού τις παρακάτω αλήθειες, τις οποίες, πιστεύω, όλοι μας ενστερνιζόμαστε: «Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι' αυτό και δεν τον πήρε μαζί του. Δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι' αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά τον τρέφουν κοινωνικά προβλήματα. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση. Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό, μόνο, με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που μας χωράει όλους, απροκάλυπτη και δίκαιη προς όλους, μπορούμε έστω και καθυστερημένα να ξεριζώσουμε τις αιτίες που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα».

Καθένας από μας, δηλαδή, μπορεί να γίνει ναζιστής και φασίστας, αρκεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές ακόμα και ψυχολογικές. Ο καθένας ως άτομο, αλλά και ως κοινωνία.

Με άλλα λόγια, μέσα στις δυσκολίες της ζωής και στα σοβαρά και ζωτικά κοινωνικά, οικονομικά, προσωπικά και ηθικά προβλήματα, είναι, που βρίσκουν δυστυχώς πρόσφορο έδαφος, ιδεολογίες και πρακτικές, αντίστοιχες με τον ναζισμό, που προξένησε και το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη.

Πόσο, επιβεβαιώνονται σήμερα, οι αλήθειες αυτές του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στη δύσκολη οικονομική, κοινωνική, και ηθική κατάσταση, που βιώνει η χώρα μας;

70 χρόνια συμπληρώνονται, σήμερα, από το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη και ενώ, για κάθε έγκλημα υπάρχει τιμωρία, υπάρχει δικαιοσύνη, εντούτοις, στην περίπτωση του Χορτιάτη, των Καλαβρύτων αλλά και του συνόλου των Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδας, η Δικαιοσύνη αυτή, δεν έχει αποδοθεί, μέχρι σήμερα.

Οι νομικές κωλυσιεργίες της Γερμανικής πλευράς, αλλά και η απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να επαναφέρουν και να θέσουν το τεράστιο θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα στο πλαίσιο των διεθνών και διακρατικών υποχρεώσεών της, καθηλώνει τις δίκαιες απαιτήσεις μας, που παραμένουν ανικανοποίητες, ανεξόφλητες, εκκρεμείς.

Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων, μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, είναι, προεχόντως, θέμα, πολιτικό, ηθικό και διακρατικό, μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Με ικανοποίηση, αντιμετωπίζουμε τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε, τελευταία, η Ελληνική Βουλή, με τις δύο συζητήσεις του θέματος που έγιναν καθώς και η Ελληνική Κυβέρνηση, με την αρμόδια  Επιτροπή καταγραφής των οφειλομένων που συνέστησε και το πόρισμα που αυτή εξέδωσε. Είναι πρωτοβουλίες, προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά πρέπει, να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν, λαμβανομένων υπόψη, των διεθνών συσχετισμών και υποχρεώσεων της χώρας μας.

Το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος, περιόδου 1940-1945, «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ», συνεχίζει να αγωνίζεται δυναμικά, σταθερά και αταλάντευτα για την πλήρη και οριστική απόδοση και καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων στους δικαιούχους τους, θύματα των ολοκαυτωμάτων.

Η στάση μας και η θέση μας, είναι, ασυμβίβαστη, ανυποχώρητη, συνεπής, σταθερή, αποτελεί καταστατικό μας σκοπό και κυρίως γίνεται με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και με θεσμικό και οργανωμένο τρόπο, γεγονός που μας δημιουργεί την προσδοκία, τη βεβαιότητα θα έλεγα ότι δεν είναι μακριά η ώρα που η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει τα οφειλόμενα.

Με τη σοβαρή και υπεύθυνη, αυτή, στάση του Δικτύου μας και με την προσωπική συμβολή του ομιλούντος Προέδρου του Διοικητικού του Συμβουλίου και Δημάρχου Καλαβρύτων, δεν θα πω υποχρεώσαμε ή αναγκάσαμε, αλλά προτείναμε, στον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας κ. Γκάουγκ και αυτός δέχθηκε, να ζητήσει καθαρή συγγνώμη, από τα θύματα των Ελληνικών Ολοκαυτωμάτων,(και να μην αρκεστεί στην έκφραση οδύνης και ντροπής, όπως είχε πράξει ο προκάτοχος του Γιοχάνες Ράου, στα Καλάβρυτα), κατά την επίσκεψη του, μαζί με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια στους μαρτυρικούς Λιγκιάδες Ιωαννίνων.

Ένα πάγιο αίτημα του Δικτύου μας και όλων των θυμάτων των ολοκαυτωμάτων, η έκφραση συγγνώμης εκ μέρους των Γερμανών, έγινε αποδεκτό και ικανοποιήθηκε. Δε μας αρκεί, όμως, μόνο, η έκφραση της συγγνώμης από το Γερμανό Πρόεδρο Γκάουγκ. Μένει, η Γερμανία, να ικανοποιήσει και να αποδεχθεί και τη δίκαιη απαίτησή μας για την ολοσχερή καταβολή και πλήρη εξόφληση των γερμανικών αποζημιώσεων, για την οποία, συνεχίζουμε σοβαρά, υπεύθυνα και ασυμβίβαστα, τον αγώνα μας.

Η θέση μας, δε, αυτή,  για την ολοσχερή καταβολή των αποζημιώσεων, δεν συμψηφίζεται, ούτε συμβιβάζεται, με χορηγίες, δωρεές ή άλλες χρηματοδοτήσεις και ενισχύσεις που η Γερμανική πλευρά, έχει, ήδη, δώσει ή θα δώσει στους μαρτυρικούς τόπους, με την αποδοχή των οποίων, ούτε παραιτούμαστε, ούτε απεμπολούμε, τις οφειλόμενες αποζημιώσεις, αλλά, συνεχίζουμε να τις διεκδικούμε και να τις απαιτούμε, δυναμικότερα και μαχητικότερα.

Έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση, τη βεβαιότητα θα έλεγα, ότι οι οικουμενικές, πανανθρώπινες, διαχρονικές και αιώνιες αρχές της Δικαιοσύνης και του Παγκόσμιου δικαίου θα επικρατήσουν.

Τα εγκλήματα πολέμου, εναντίον αμάχων και αθώων, πρέπει να τιμωρούνται και να πληρώνονται.

Και ασφαλώς δεν έχει σημασία, μόνο, η οικονομική – χρηματική αποτίμησή τους - άλλωστε ο τραγικός θάνατος των αμάχων δεν αποζημιώνεται - αλλά τη μεγαλύτερη αξία έχει η ηθική δικαίωση, η αγαλλίαση, η απάλυνση του πόνου που αισθάνονται οι συγγενείς των θυμάτων, από το γεγονός ότι οι Γερμανοί που εκτέλεσαν τους ανθρώπους τους, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν για το έγκλημά τους αυτό.

Δεν είναι δε, μόνο, οι αποζημιώσεις προς τα θύματα της θηριωδίας των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στο Χορτιάτη  και στ’ άλλα 94 Ολοκαυτώματα μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Χώρας, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, είναι και η επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, οι Γερμανικές επανορθώσεις που επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές στην οικονομία και στις υποδομές της Χώρας μας καθώς και η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που εκλάπησαν, που όλα ανέρχονται, με τους μετριότερους υπολογισμούς, σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Και αν, η ειρήνη και η κυριαρχία, που επικράτησε μεταπολεμικά στον κόσμο, ήθελε, επεδίωξε και κατάφερε να μην υποχρεωθεί η Γερμανία να καταβάλλει πραγματικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διέπραξε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προκειμένου να προστατευθεί η οικονομική και κοινωνική της σταθερότητα ως ηττημένης, εκείνο που μένει σήμερα – 70 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου – στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, όπου γης, είναι, αφενός μεν, η βαθειά αίσθηση της αδικίας από την μη πληρωμή των οφειλομένων και η διαδεδομένη πεποίθηση ότι αυτά συνεχίζουν να οφείλονται και αφετέρου η αντίληψη, ότι, το λεγόμενο “Γερμανικό θαύμα” συντελέστηκε χάρις, αν, όχι, αποκλειστικά και στην αποφυγή της καταβολής επανορθώσεων και αποζημιώσεων.

Η σημερινή, 70^η επέτειος, από το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη σηματοδοτεί την αντίσταση της Μνήμης, που παραμένει ζωντανή, ανατροφοδοτείται και μεταλαμπαδεύεται στις γενιές των νέων ανθρώπων, ορίζει και εμπνέει. Είναι και θέλουμε να παραμείνει ημέρα περισυλλογής, αυτοκριτικής και αγώνα.

Ο δικός μας αγώνας σήμερα είναι να διατηρήσουμε τη Μνήμη ως εφαλτήριο για τους σύγχρονους αγώνες, για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, για την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και αξιοπρέπειας, για καλύτερη παιδεία, για καλύτερο περιβάλλον, για μια καινούργια κοινωνική συνείδηση, συνείδηση αλληλεγγύης, για την επιτυχία απέναντι στον σύγχρονο πόλεμο των αγορών, των συμφερόντων και των κερδοσκόπων, για τη δημιουργία μιας πατρίδας όπου όλοι και ιδιαίτερα οι νέοι θα μπορούν να ζουν με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Βρισκόμαστε, στη δίνη μιας παγκοσμιοποιημένης εποχής, που μέσα στην ταχύτητά της, δείχνει να μη θυμάται. Επενδύει στην έλλειψη αντίστασης, στην κατανάλωση, στην ευμάρεια, το ατομικό όφελος, προβάλλεται έναντι των συλλογικών διεκδικήσεων, ο επεκτατισμός και η οικονομική εκμετάλλευση προκαλούν απόλυτη εξάρτηση των λαών και χιλιάδες θύματα κάθε μέρα, η οικονομική κρίση οδηγεί στην υποβάθμιση του επιπέδου ζωής, σε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης στον κόσμο, ο σύγχρονος τρόπος ζωής απειλεί μακροπρόθεσμα την ίδια μας τη ζωή.

Αυτός ο κόσμος, είκοσι (20) χρόνια, μετά τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τον καταστροφικό Β’ παγκόσμιο πόλεμο, βρίσκεται στα όριά του.

Τα σύγχρονα παγκόσμια παράδοξα, οι ανά τον κόσμο πολεμικές εστίες και συγκρούσεις, όπως στη Συρία στη Ουκρανία και αλλού, που δημιουργούν νέα ολοκαυτώματα, τα ανελεύθερα καθεστώτα, η διάχυτη απειλή της τρομοκρατίας, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιβάλλουν μεγαλύτερη εγρήγορση, μεγαλύτερη συνέπεια, πραγματική πίστη στη συναδέλφωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό.

Από την Μαρτυρική Πόλη του Χορτιάτη, στέλνουμε σήμερα, με απόλυτη δύναμη, το μήνυμα, για Αντίσταση στη Λήθη των καιρών μας.

Είμαστε υποχρεωμένοι, να αγρυπνούμε, είμαστε υποχρεωμένοι, να θυμόμαστε. Για ένα καλύτερο εθνικό και παγκόσμιο μέλλον.

Σήμερα, 70 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, ο ελληνικός και ο γερμανικός λαός, προχωρούν μαζί για τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος. Μαζί και με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, με αγώνες, διαμορφώνουμε στην Ευρώπη ένα μέλλον ειρήνης, δημοκρατίας, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένα μέλλον στο οποίο δεν έχουν πλέον θέση οι καταστροφές και τα ολοκαυτώματα. Ένα μέλλον προόδου και ανάπτυξης για όλους μας και ιδίως για τους νέους μας.

Συστατικό στοιχείο και όρος επιβίωσης, αυτής της Ένωσης, είναι η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των λαών καθώς και η κοινωνική συνοχή τους.

Αυτό, ισχύει περισσότερο, για χώρες όπως η Γερμανία, τόσο λόγω του μεγέθους, της θέσης της και των ωφελημάτων που αποκομίζει από την Ένωση, όσο και γιατί οφείλει στη Χώρα μας, από τις καταστροφές που τις προξένησε στον πόλεμο.

Εμείς και ιδιαίτερα οι νέοι μας, έχουμε χρέος αλλά και συμφέρον να είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφή μίσους, μισαλλοδοξίας, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βαρβαρότητας και πολέμου.

Εμείς και ιδιαίτερα οι νέοι μας, έχουμε χρέος, 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου και της κατοχής, πορευόμενοι, με τους συγχρόνους Γερμανούς στην ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση και οικογένεια και διαμορφώνοντας, μαζί τους, το σύγχρονο κόσμο, να κλείσουμε το τραύμα, που άφησε εκείνος ο πόλεμος, άλλα να μη σβήσουμε, ποτέ, την μνήμη των ολοκαυτωμάτων, των ηρωικών μας νεκρών και των αιτιών που προξένησαν εκείνη την καταστροφή.

Μόνο σε μια Ευρώπη και σ’ έναν κόσμο, όπου δεν κυριαρχούν, η βία, το μίσος και οι διαχωρισμοί, μπορούν οι νέοι μας να αναπτύξουν πλήρως τα χαρίσματά τους, τις ικανότητες και τις γνώσεις τους και να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο.

Ο σημερινός Χορτιάτης, απ’ ο,τι όλοι σήμερα διαπιστώνουμε, κ. Δήμαρχε, – αναστημένος από τις στάχτες της καταστροφής – και ενταγμένος στον ενιαίο Δήμο Πυλαίας - Χορτιάτη, βαδίζει στο δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης, επιδιώκοντας την ευημερία των συμπολιτών του και ιδίως των νέων του.

Κυρίες & Κύριοι συγγενείς των θυμάτων, του ολοκαυτώματος του Χορτιάτη,

Αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε, να είμαστε συνεπείς, στη μεγάλη, αυτή, υπόθεση της Μνήμης.

Οι δικοί σας άνθρωποι, το μεγάλο κομμάτι της ζωής σας που χάθηκε, οι νεκροί μας, είναι εδώ, παρόντες σ’ αυτή την πόλη που κοιτάζει με αισιοδοξία το αύριο, είναι παντού, όπου αδικημένος και αδικούμενος στον κόσμο. Είναι εδώ, παρόντες σ’ αυτόν τον τόπο που κάποιες φορές δείχνει να θαμπώνεται από τις καινούργιες προκλήσεις, μα πάντα ανασαίνει και ζει κάτω από τον προστατευτικό ίσκιο των νεκρών του παίρνοντας δύναμη για να συνεχίσει στο μέλλον. Ελάχιστο χρέος μας, προς αυτούς, να τους τιμούμε και να τους θυμόμαστε πάντα και να βιώνουμε το συγκλονιστικό μήνυμα της θυσίας τους.

Σήμερα, με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη και στη θυσία των άδικα εκτελεσθέντων Χορτιατινών, διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη τους και εμπνεόμαστε από τα μηνύματα της θυσίας τους που είναι “καταδίκη του ναζισμού και του κάθε μορφής ολοκληρωτισμού”, “ποτέ πια πόλεμος”, “ειρήνη”, “φιλία, συνεργασία και συναδέλφωση των λαών”.

ΤΙΜΗ & ΔΟΞΑ στους Χορτιατινούς ήρωες που εκτελέσθηκαν άδικα στο φούρνο του Γκουραμάνη και στο σπίτι του Νταμπούδη.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ άλλοι Χορτιάτες. ΠΟΤΕ ΠΙΑ Πόλεμος.

Συνεχής αγώνας και αγωνία για την ειρήνη, τη συναδέλφωση των λαών, τη φιλία, την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία των πολιτών μας.