γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας Είδα ένα χαλασμένο φανάρι. Ώρα αιχμής και στη διασταύρωση άπαντες είχαν προτεραιότητα. Οι κόρνες ...
Είδα ένα χαλασμένο φανάρι. Ώρα αιχμής και στη διασταύρωση άπαντες είχαν προτεραιότητα. Οι κόρνες κόντευαν να κολλήσουν και βιαστικά έκλεισα τους καθρέφτες, γιατί κάποιο μηχανάκι θα έπεφτε πάνω τους. Οι πεζοί έκαναν ακροβατικά για να περάσουν απέναντι. Δεν θα περιγράψω τους διαπληκτισμούς, γιατί όλοι γνωρίζουμε τι ειπώνεται σε τέτοιες περιστάσεις. Και όταν η ώρα είναι 8 και κάτι το πρωί, τα νεύρα τεντώνονται ακόμα περισσότερο. Οι λευκές λωρίδες στην άσφαλτο και το STOP στην πινακίδα λίγη σημασία έχουν. Δίπλα μου μια μηχανή με συνεπιβάτη ένα παιδί γύρω στα 12. Μάλλον θα καθυστέρησε στο σχολείο σήμερα. Έμεινα εκεί σχεδόν δέκα λεπτά, προσπαθώντας ανάμεσα σε φωνές και κόρνες ν’ ακούσω ράδιο. Από τον καθρέφτη έβλεπα δύο νεαρούς στο πίσω αυτοκίνητο να χαμογελούν και νομίζω πως διασκέδαζαν με την κατάσταση, σε αντίθεση με τον πατέρα στη μηχανή, που μάταια προσπαθούσε να προχωρήσει.
Και ξαφνικά συμβαίνει το αναπάντεχο. Κάποιος δίνει προτεραιότητα για να ξεμπλοκάρει το ρεύμα που βρισκόμουν κι εγώ. Η μηχανή βρήκε χώρο κι έφυγε πολύ μπροστά μου. Η προτεραιότητα, που είχε την καλοσύνη να δώσει ο άνθρωπος, απέδωσε πολλά κορναρίσματα από αυτούς που βρίσκονταν πίσω του, μπορεί και κάποιες χειρονομίες, και σ’ εμάς λίγα μέτρα μέχρι τη στροφή. Οι πεζοί εκνευρισμένοι, διότι η διάβαση ήταν το προπορευόμενο από μένα αυτοκίνητο. Μέσα σε δέκα λεπτά έγιναν τρεις μικροδιαπληκτισμοί. Έβαλα πρώτη και βρέθηκα, επιτέλους, στη διασταύρωση. Ευτυχώς δεν περίμενα πολύ, γιατί ένας οδηγός λεωφορείου εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να κλείσει το δρόμο, προτίμησε να με αφήσει να περάσω. Και εμένα και τον νεαρό πίσω μου.
Είναι μία από αυτές που ονομάζουμε ιστορίες καθημερινής τρέλας. Γιατί δε λειτουργούσε το φανάρι σε ώρα αιχμής; Δε γνωρίζω. Γιατί, αφού δε λειτουργούσε, δεν έσπευσε ένας τροχονόμος να ρυθμίσει την κυκλοφορία; Ούτε αυτό είναι δυνατόν να ξέρω. Η Περιφέρεια, που έχει την ευθύνη, δεν φρόντισε για το φανάρι εγκαίρως και η τροχαία, με τις περικοπές λόγω κρίσης, πού να βρει προσωπικό για τη ρύθμιση τής κυκλοφορίας… Αυτή είναι η εύκολη κριτική, η ανώδυνη, και, σχεδόν, ανεύθυνη.
Ας υποθέσουμε πως είχε κοπεί το ρεύμα. Υπήρχε η σήμανση, στην οποία κανείς δεν έδινε σημασία. Σε αυτό δε φταίει η κρίση. Στον αναβάτη τής μηχανής, που δεν φρόντισε να φοράει κράνος ούτε αυτός, ούτε το παιδί που είχε μαζί του, δε τού φταίει το μνημόνιο. Στους οδηγούς που έκαναν αναστροφή, ας απαγορεύεται…τέτοια ώρα τέτοια λόγια, δεν τους φταίει η κακοδιαχείριση τής χώρας από τους πολιτικούς. Ο άνθρωπος που φιλοτιμήθηκε κι έδωσε προτεραιότητα κάποια στιγμή, τόλμησε αυτό που δεν τολμά η πλειονότητα και εισέπραξε τη δυσφορία των οχημάτων πίσω του. Στο σύνολό τους, όλοι αυτοί, παρακολουθώντας ειδήσεις ή περιμένοντας σε κάποια ουρά εφορίας, θα δυσανασχετούν και θα τα βάζουν με το “σύστημα”, που βολεύει τους δικούς του και ο κόσμος πεινάει. Και, παρεμπιπτόντως, ίσως αναφερθούν και σ’ ένα χαλασμένο φανάρι, που τους βασάνισε το πρωί και άργησαν στη δουλειά, ή αργοπόρησε το παιδί στο σχολείο, βάζοντάς τα πάλι με το “σύστημα” και την τροχαία, που μόνο κλήσεις ξέρει να μοιράζει.
Ας κρίνουμε και λίγο εμάς. Τη νοοτροπία μας. Δεν αντιλέγω για τα δεινά που έχει επιφέρει η κρίση και οι λανθασμένες πολιτικές. Αυτό είναι αλήθεια κι έχει καταντήσει στερεότυπο να το λέμε συνεχώς. Η καθημερινότητά μας όμως αποδεικνύει πως τελικά δε θέλουμε ν’ αλλάξει κάτι. Μικρά πράγματα τής καθημερινότητας και δε θέλουμε να τα αλλάξουμε. Έτσι μάθαμε κι έτσι συνεχίζουμε, έχοντας μόνιμη απαίτηση όμως ν’ αλλάξουν οι άλλοι. Εάν δεν αναθεωρήσουμε τα μικρά, τα μεγάλα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Εάν οι οδηγοί μπορούσαν να αυτορυθμίσουν την κυκλοφορία βάσει των σημάτων και επιδεικνύοντας, στοιχειωδώς, καλή διάθεση, δεν θα γινόταν πρωί-πρωί τέτοιο μποτιλιάρισμα. Το κράτος είναι οι πολίτες του, το οποίο διοικείται από αυτούς που επιλέγουν αυτοί οι πολίτες. Και όσο οι πολίτες δεν αλλάζουν, ούτε η πολιτική αλλάζει.
Στα δέκα λεπτά που έμεινα σε αυτή τη διασταύρωση για ένα πράγμα θεωρώ υπεύθυνη την κρίση. Για τον εκνευρισμό, που ήταν διάχυτος σε όλους, και κυρίως στους πεζούς. Οι Έλληνες δε φημίζονται για την οδηγική συμπεριφορά τους, αλλά τέτοιες γενικεύσεις πρέπει να πάψουν ν’ αποτελούν δικαιολογίες, εάν θέλουμε να έρθουν καλύτερες ημέρες. “Τού Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”, λέει μια άλλη γενίκευση, αλλά τελικά τον υφιστάμεθα σήμερα, υπό άλλη μορφή βέβαια, για έναν λόγο και μοναδικό. Επειδή, όταν έπρεπε, δε μπορέσαμε να αυτορυθμίσουμε τα δικά μας πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.