Τουλάχιστον, πριν την κλήρωση, πολλοί Έλληνες έκαναν ωραίες σκέψεις

γράφει ο οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας Εάν ρωτήσουμε έναν πολίτη τί είναι αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο στη λειτουργία και στις υπηρ...

γράφει ο οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας

Εάν ρωτήσουμε έναν πολίτη τί είναι αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο στη λειτουργία και στις υπηρεσίες τού κράτους, μία από τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις θα είναι σίγουρα οι ουρές. Ουρές στην εφορία, στις τράπεζες,στα ταχυδρομεία,στον ΟΑΕΔ, στα νοσοκομεία, κτλ. Δεν το αμφισβητεί βεβαίως κανένας, καθ’ ότι είναι πρόβλημα υπαρκτό και καθημερινό. Δικαίως παραπονιέται ο οποιοσδήποτε, που χάνει όλο του το πρωινό για να διεκπεραιώσει μία υπόθεση, η οποία τελικά μπορεί να απαιτήσει περισσότερο χρόνο. Άπαντες σύμφωνοι με αυτή την παραδοχή στην χώρα τής γραφειοκρατίας.

Εχθές πολλοί Έλληνες στήθηκαν σε μια άλλη ουρά, διαφορετική. Σε μια ουρά για την οποία δεν παραπονέθηκαν, αλλά περίμεναν υπομονετικά. Σε αυτή των πρακτορείων ΟΠΑΠ για το περίφημο τζακ-ποτ τού τζόκερ, που μοίρασε τελικά, σχεδόν, 18,5 εκατομμύρια ευρώ (άδικο τελικά σε τέτοια εποχή να μοιράζονται τόσα χρήματα σε δύο μόνο άτομα). Στο πρώτο λεπτό, μετά την κλήρωση, όλες οι ειδησεογραφικές και μη ιστοσελίδες είχαν πρώτο θέμα τούς τυχερούς αριθμούς και, λίγο μετά, την ανακοίνωση πως υπάρχουν δύο υπερτυχεροί, ενώ παίχτηκαν κάτι περισσότερο από 3 εκατομμύρια δελτία. Οι ειδήσεις των καναλιών, πριν την κλήρωση, έδειχναν πλάνα από διάφορα πρακτορεία και ουρές, με τα δελτία ανά χείρας, από ανθρώπους που προσδοκούσαν. Παιδιά, που κατά παράδοση είναι “γούρικα”, υπαγόρευαν αριθμούς και οι ιδιοκτήτες δεν σταματούσαν να δίνουν ρέστα, αποδείξεις και δελτία.

Η εικόνα ήταν μάλλον θλιβερή. Χιλιάδες ανθρώπων εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε 6 αριθμούς, εκφράζοντας στην κάμερα, ή γράφοντας στα social media, τα όνειρά τους. Όνειρα και σχέδια που όλοι έχουμε κάνει κατά καιρούς εάν κερδίζαμε χρήματα. Το χιούμορ δεν έλειψε, αλλά και πάλι δεν ήταν ικανό να καλύψει την αγωνία, την επιθυμία για επιτυχία. Νομίζω πως η σωστή λέξη είναι πόθος. Περιμένοντας να επικυρώσουν τα δελτία, παρατηρούσες τον πόθο στις κινήσεις και στο βλέμμα τους. Τον πόθο για διαφυγή από το σήμερα. Τον πόθο για μια εξέλιξη που θα εξασφάλιζε (;) σιγουριά από’δω και στο εξής, που θα παρείχε βεβαιότητα για το μέλλον, χωρίς άγχος για λογαριασμούς, δάνεια και δόσεις.

Η εικόνα ήταν θλιβερή, τόσο θλιβερή, αντιστρόφως ανάλογη με τις πιθανότητες που διατυμπάνιζαν τα κανάλια πως υπάρχουν για να προβλέψει κανείς και τους 6 αριθμούς. Στα εκατομμύρια των δελτίων και των στηλών που παίχτηκαν, μόνο δύο προέβλεψαν σωστά. Και τον πόθο διαδέχτηκε η πίκρα και η απογοήτευση. Κι ένα “γιατί όχι σε μένα ή πότε είχα τύχη για να έχω και τώρα”; Τουλάχιστον, πριν την κλήρωση, πολλοί Έλληνες έκαναν ωραίες σκέψεις. Ανεξάρτητα από την έκβαση και το ποσό που έχασε ο καθένας ξεχωριστά, στο σύνολό τους στοχάζονταν ευχάριστα για το τί θα κάνουν εάν κερδίσουν. Στη μουντή καθημερινότητα, στη μαύρη, στην δίχως φως, μια ελάχιστη πιθανότητα στάθηκε αρκετή για θετικές σκέψεις.

Αισθάνθηκα όμορφα, και περήφανος ίσως, διότι στην πλειονότητά τους, όσοι ερωτήθηκαν για το τι θα κάνουν εάν κερδίσουν, συμπεριέλαβαν τους συνανθρώπους τους που υποφέρουν. Έβγαινε μια αλληλεγγύη από τα λόγια τους, που ευτυχώς και αποδεδειγμένα ο Έλληνας δεν έχει χάσει. Συγχαρητήρια λοιπόν στους τυχερούς, και, επειδή θα ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο, εύχομαι οι θετικές σκέψεις να επιστρέψουν σύντομα. Είναι ωραία τα όνειρα..