Από μεγάλες ομάδες θα περίμεναν όλοι μεγαλύτερα πράγματα

γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας Με έκπληξη ακούσαμε πριν λίγες ημέρες την απάτη που είχε στηθεί με τις ανύπαρκτες ομάδες χόκεϊ ε...

γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας

Με έκπληξη ακούσαμε πριν λίγες ημέρες την απάτη που είχε στηθεί με τις ανύπαρκτες ομάδες χόκεϊ επί χόρτου. Άθλημα μη δημοφιλές στην Ελλάδα, κατάφερε να εμφανίσει μόνο στο νομό Άργους 12 ομάδες, οι οποίες μόνο στα χαρτιά υπήρχαν, καθώς κανείς δε συμμετείχε σε παιχνίδια και αγώνες. Η δημιουργία τους σκοπό είχε την πριμοδότηση των μαθητών με μόρια στις πανελλήνιες εξετάσεις, ενώ, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η εγγραφή κάθε μαθητή κόστιζε έως και 800€. Μία καλοστημένη απάτη, δηλαδή, μια κομπίνα, που αφ” ενός στόχευε στις κρατικές επιχορηγήσεις και αφ” ετέρου εκμεταλλευόταν γονείς και παιδιά και την επιθυμία τους να καταταγούν όσο πιο υψηλά στους τελικούς πίνακες των εξετάσεων.

Παράλληλα, το τελευταίο 20ήμερο έχουμε γίνει θεατές μιας, άνευ προηγουμένου, ολίσθησης τού ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, που κορυφώθηκε με τη διακοπή του για δύο εβδομάδες. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστές δεν ήταν θερμοκέφαλοι οπαδοί ή χούλιγκανς, αλλά οι διαιτητές, οι πρόεδροι των ομάδων και η «ανεξάρτητη» ομοσπονδία, που κατέχει το αυτοδιοίκητο (τουλάχιστον έτσι υποστηρίζεται). Μια ακραία επίθεση σε διαιτητή στάθηκε αφορμή να ακουστούν, χωρίς αιδώ, κατηγορίες για χρηματισμούς, στημένους αγώνες, τραμπουκισμούς, εμπλοκή ή ανοχή πολιτικών προσώπων, ό, τι δηλαδή συνθέτει εδώ και πολλά χρόνια αυτό που ονομάζουμε «παράγκα», την οποία, μηδενός εξαιρουμένου, άπαντες επιθυμούν να την πατάξουν και ν” απαλλαγεί το ποδόσφαιρο από αυτήν. Και τη στιγμή που διακηρύττεται η πάταξη, αποδεικνύεται πως το σύστημα λειτουργεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, ανενόχλητοι όλοι, χωρίς το φόβο τού νόμου, πόσο μάλλον της ηθικής τού αθλητικού ιδεώδους. Οι ίδιοι που παρακινούν τον κόσμο να πηγαίνει οικογενειακώς στα γήπεδα, να γίνει το ποδόσφαιρο ψυχαγωγία, καθίστανται οι πρωταγωνιστές σκανδάλων, επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο τρόπο όσα και οι πλέον καλοπροαίρετοι υποψιάζονται και τελικά φτάνουν στο σημείο να διακόπτουν ένα πρωτάθλημα, η αξιοπιστία τού οποίου, δικαίως, αμφισβητείται.

Ας απομακρυνθούμε από την Ελλάδα και ας κοιτάξουμε προς την κοντινή μας Ισπανία. Η Ισπανία ανήκει στις αδύναμες οικονομίες τής νότιας Ευρώπης, η μοίρα μας -οικονομικά- είναι σχεδόν παράλληλη, έχει υψηλά ποσοστά ανεργίας και το ΔΝΤ ρυθμίζει, έστω και σε μικρότερο βαθμό, τα οικονομικά της. Επιστρέφοντας στα αθλητικά, δεν τίθεται καν σύγκριση μεταξύ των δύο ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων. Ωστόσο, πριν λίγες ημέρες, μία ισπανική ομάδα έδωσε ένα παράδειγμα αλληλεγγύης, κοινωνικής δράσης και στήριξης σ” ένα λαό που υποφέρει, όπως ο ελληνικός. Η «Ράγιο Βαγιεκάνο», ομάδα γνωστή για τις εν γένει δράσεις της εκτός γηπέδου, ανέλαβε ν” αποπληρώσει το δάνειο και να αποτρέψει την έξωση μιας ηλικιωμένης γυναίκας από το σπίτι της. Εκεί που δε μπόρεσε να βρεθεί το κράτος, τη στιγμή που κανένας κοινωνικός φορέας δεν κατάφερε να εμποδίσει μια γυναίκα από το να μείνει άστεγη, βρέθηκε μια ποδοσφαιρική ομάδα να δώσει λύση, με προθυμία τής ιδιοκτησίας, του προπονητή και των παικτών.

Επομένως η σύγκριση των δύο χωρών, στο ποδόσφαιρο εν προκειμένω, δε μπορεί να γίνει όχι μόνο σε επίπεδο πρωταθλήματος, αλλά και νοοτροπίας. (Λέγοντας νοοτροπία αναφέρομαι στην ελληνική, που σκαρφίζεται κάθε τρόπο να εξαπατήσει. Στην υπόθεση των ομάδων χόκεϊ δε μπορεί κανείς να πει το στερεότυπο «φταίνε οι πολιτικοί». Κάποιοι το εμπνεύσθηκαν και ακολούθησαν οι γονείς και οι μαθητές, οι οποίοι, αφού πλήρωναν χωρίς να παίζουν, φέρουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης.) Κανείς δεν υποστηρίζει πως η Ισπανία είναι μια χώρα-πρότυπο, ενώ η Ελλάδα παράγει μόνο διαφθορά. Την ώρα όμως που εδώ το πρωτάθλημα είχε διακοπεί, στην Ισπανία μια ομάδα προσέφερε κοινωνικό έργο. Τα ποσά μαύρου χρήματος που ακούγονται στην υπόθεση τού ελληνικού πρωταθλήματος θα μπορούσαν να έχουν κατευθυνθεί και προς μία δράση στήριξης ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Δεν είναι αρκετές οι επισκέψεις και οι προσφορές των ελληνικών ομάδων σε διάφορους φορείς τις ημέρες των Χριστουγέννων, με τη συνοδεία καναλιών. Θα περίμενε κανείς περισσότερη αλληλεγγύη και μεγαλύτερη ευαισθησία προς ένα φίλαθλο λαό, που, αν και περνά δύσκολα, εξακολουθεί ν΄ αγοράζει εισιτήρια για να πηγαίνει στο γήπεδο, υποστηρίζοντας ένθερμα τις ομάδες που ο καθένας προτιμά.

Επειδή ο αφορισμός και η ισοπέδωση δε βοηθά ούτε στο διάλογο, ούτε στην αντικειμενικότητα, αξίζει ν” αναφερθεί η δράση μικρών ομάδων, που, σύμφωνα με τη δυνατότητά τους, προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους σιωπηρά και χωρίς προβολή. Απλώς η αναλογία δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Από μεγάλες ομάδες θα περίμεναν όλοι μεγαλύτερα πράγματα..