Σύστημα (απ)αξιών

γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας Πριν λίγο καιρό ακούγαμε τον πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλους...

γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας

Πριν λίγο καιρό ακούγαμε τον πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλους τους τόνους πως εκλογές θα γίνουν στη λήξη της 4ετίας, το 2016. Προχθές αιφνιδίασε με την επίσπευση των διαδικασιών για εκλογή ΠτΔ, ήτοι, κατά μεγάλη πιθανότητα, επίσπευση εκλογών. Εάν δε γίνουν εκλογές και βρεθούν οι 180 βουλευτές που θα υποστηρίξουν την κυβερνητική πρόταση, τότε κάποιοι από αυτούς που δεν ψήφισαν υπέρ του προϋπολογισμού, θα υπερψηφίσουν για Πρόεδρο. Εάν γίνουν εκλογές, ο πρωθυπουργός είναι ανακόλουθος. Εάν δε γίνουν, θα σημαίνει πως εξελέγη ΠτΔ από την παρούσα Βουλή, επομένως θα φανούν ανακόλουθοι όσοι δεν ψήφισαν τον προϋπολογισμό. Κοινός παρονομαστής και στα δύο ενδεχόμενα η πολιτική ασυνέπεια.

Και όσο οι βουλευτικές εκλογές έρχονται όλο και πιο κοντά, τόσο η αντιπολίτευση εμφανίζεται πιο μετριοπαθής. Ξαφνικά λείπουν από τη ρητορική της τα «σκισίματα» και τη θέση τους έχουν πάρει οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» επί των μνημονιακών δεσμεύσεων. Τώρα που καλείται να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις, σαν εν δυνάμει κυβέρνηση, οι αριστερές κορώνες αφαιρέθηκαν, και σταδιακά άρχισε να μιλά για φορολογία σε υψηλά εισοδήματα (χωρίς να προσδιορίζει το ύψος αυτών), για εξωτερική πολιτική και άλλα καίρια ζητήματα, για τα οποία όφειλε να έχει πάρει ξεκάθαρη θέση τα δύο τελευταία χρόνια. Εμφανίζεται δε και σαν θιασώτης τού περιουσιολογίου, η διαχείριση τού οποίου εάν δεν είναι συνετή, μπορεί να βάλει τους πολίτες σε νέες περιπέτειες στο μέλλον. Στο ερώτημα εάν οι εταίροι και δανειστές μας αρνηθούν κάθε πρόταση τής νέας κυβέρνησης (νυν αντιπολίτευσης), στο πλαίσιο των «σκληρών διαπραγματεύσεων», απάντηση σαφής δεν έχει ακουστεί. Η αντιπολίτευση επιμένει πως γι’ αυτήν είναι εύκολο να πείσει την Ευρώπη, κάτι που δεν καταφέρνει η σημερινή κυβέρνηση. Αυθαίρετες εκτιμήσεις και προεκλογικές υποσχέσεις που μοναδικό στόχο έχουν την εξουσία, καθώς άπαντες γνωρίζουν πως η κάθε υπογραφή μεταξύ ημών και των εταίρων μας αφορά τη χώρα και όχι πολιτικά πρόσωπα, επομένως έχει δεσμευτεί η χώρα και όχι ο κάθε πρωθυπουργός ή κυβέρνηση. Πρόκειται για παραπλάνηση, εάν όχι για ωμές ψευδολογίες και λεκτικά τερτίπια. (Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δώσει δείγμα τής πολιτικής του, αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις κινήσεις της Περιφέρειας Αττικής. Το προεκλογικό κοινωνικό πρόγραμμα αλληλεγγύης και στήριξης ακόμα δεν έχει αρχίσει να υλοποιείται.)

Εάν βρεθούν οι 180 βουλευτές και ψηφιστεί ΠτΔ από την παρούσα Βουλή, σύμφωνα με δημοσιεύματα και μερίδα βουλευτών, θα μπούμε σε επικίνδυνη ανάλυση τού αποτελέσματος, επειδή κάποιος που υπερψήφισε ενδεχομένως να έχει χρηματιστεί. (Εάν σε αυτή την οπτική συνυπολογίσουμε και την «αποστασία», που τελευταία επικαλείται συχνά η αντιπολίτευση, τότε ας αναρωτηθεί ο καθένας πόσα χρόνια πίσω μας γυρίζουν αυτές οι πρακτικές. Χρηματισμός και αποστασία.)

Δημοκρατία, διάλογος, αξιοπιστία, εμπιστοσύνη και πολιτική ωριμότητα αποτελούν terra incognita. Τις τελευταίες δέκα ημέρες στον δημόσιο διάλογο έχει μπει κι άλλη μια αξία που συζητείται ευρέως. Η ζωή. Διαπραγματεύονται οι αρμόδιοι τη ζωή ενός φυλακισμένου απεργού πείνας, για να καλύψουν τη δική τους νομοθετική ανεπάρκεια, που δεν προέβλεψε τη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων. Ας σημειωθεί πως ένας ποινικός κρατούμενος τείνει να γίνει πολιτικός εξ αιτίας τής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ανακεφαλαιώνοντας, έχουμε την πολιτική ανακολουθία, την αντίθεση λόγων και έργων, προεκλογικές και μόνο υποσχέσεις από την αντιπολίτευση, καθώς τρόπος υλοποίησης δεν προβάλλεται, υπονοούμενα για χρηματισμό και αποστασία βουλευτών. Και όταν η ίδια η ζωή τίθεται με τρόπο ανήθικο σε δημόσιο διάλογο, δε δικαιούμαστε και δε μπορούμε να μιλάμε για σύστημα και κώδικα αξιών.