Περί Κλαρίνου ο σύντομος λόγος

γράφει ο Δημήτρης Σταθακόπουλος Ο αρχαίος Οξύαυλος με γλωττίδα (πιπίνι) εξελίχθηκε στην Ευρώπη σε διάφορα πνευστά μουσικά όργανα με το όνο...

γράφει ο Δημήτρης Σταθακόπουλος

Ο αρχαίος Οξύαυλος με γλωττίδα (πιπίνι) εξελίχθηκε στην Ευρώπη σε διάφορα πνευστά μουσικά όργανα με το όνομα Clarinette ( Γαλλικό), υποκοριστικό του Clarine "καμπανάκι" (16αι.).

Η ταυτότητά του ξεχώρισε το 1700 από τον JC Denner ( Γερμανό ), ενώ αναγνωρίστηκε ως συμφωνικό όργανο το 1775 καταλήγοντας στην μορφή που το ξέρουμε σήμερα, μεταξύ 1839-1843 (Boehm). [σχετ.: Nathaniel D. Gould, "Εκκλησιαστική Μουσική στην Αμερική," Boston, 1853]

Στην Ελλάδα ήρθε είτε μέσω της Δύσης, είτε μέσω μουσικών που έπαιζαν σε οθωμανικές μπάντες, μέσω Ηπείρου, θεσσαλίας, Αγρινίου, Ηλείας (Σουλεϊμάνης, βλ. σχετ. Δεσπ. Μαζαράκη, για το λαϊκό κλαρίνο στην Ελλάδα ) και έγινε γνωστό στα μέσα του 19ου αι. στην δε Πελοπόννησο μόλις στις αρχές του 20ου αι.

Υπήρξε μια μικρή τροποποίηση στα κλειδιά του και το δυτικό όργανο κλασικής μουσικής και τζάζ έγινε παραδοσιακό όργανο (όπως συνέβη και το βιολί), ώστε σήμερα όλοι να θεωρούν το Κλαρίνο ελληνικό όργανο, αν και δυτικό και μάλιστα κλασικό, όχι λαϊκό/δημοτικό. Σε όργανο δημοτικής μουσικής μετατράπηκε ως «πατέντα» στην Ελλάδα κυρίως από τους Ρομά και όχι μόνον.

Δημήτρης Σταθακόπουλος

Δρ. κοινωνιολογίας της ιστορίας, Παντείου πανεπιστημίου Διπλωματούχου Βυζαντινής μουσικής - μουσικολόγου Μέλους του international society for ethnomusicology Bloomington Indiana Univ. Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω Μέλους του Δ.Σ του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά Μέλους της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Δικηγόρων CCBE