Στον τάφο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος Πατώντας την αρκαδική γη, ΗΡΩΑ Θοδωρή Κολοκοτρώνη-ΔΟΞΑΣΜΕΝΕ Γέρο του Μοριά, ένοιωσα αυθόρμη...

γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος

Πατώντας την αρκαδική γη, ΗΡΩΑ Θοδωρή Κολοκοτρώνη-ΔΟΞΑΣΜΕΝΕ Γέρο του Μοριά, ένοιωσα αυθόρμητα την ανάγκη να φέρω και να τα αφήσω στο τάφο σου κάτι από τον τόπο σου: δυο αγριολούλουδα-«απογόνους» εκείνων των πρώτων λουλουδιών της άνοιξης, που υποκλίνονταν στο πέρασμά σου στα βουνά και στους κάμπους της πατρίδας μας, που τους χάρισες την Ελευθερία! Και ντράπηκα, Αρχιστράτηγε, γιατί το έκανα αυτό πρώτη φορά μετά τα πενήντα μου! Ντράπηκα κι αναλογίστηκα το προσωπικό μου μερίδιο ευθύνης που είδα το καντήλι σου σβηστό και τον τάφο σου χορταριασμένο κι απεριποίητο. Ένοιωσα όμως και θετικά συναισθήματα, που κάποιος προσκυνητής έβαλε την Ελληνική Σημαία στο άγαλμά σου!

Όχι μόνο τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε την Εθνική μας Παλιγγενεσία, αλλά πάντα κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ μας και το μυαλό μας στέκει σε σένα και σε όλους τους ΗΡΩΕΣ και τις ΗΡΩΙΔΕΣ του Μεγάλου Ξεσηκωμού, που μας χαρίσατε την Ελευθερία.

«Τρέλα» είπαν κάποιοι τότε το ξεκίνημα της επανάστασης, σε μια Ελλάδα που θεωρούσαν αφανισμένη πλέον από το χάρτη! Μα εσύ δε μέτρησες δυνάμεις, ούτε μπαρουτόβολα, ούτε ντουφέκια, ούτε τη δύναμη μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Μέτρησες μόνο την υπογραφή που είχε βάλει ο Θεός για την Ελευθερία της Πατρίδας και τη δύναμη της ψυχής και ξεκίνησες. Και είχες τέτοια δύναμη μέσα σου, που εμψύχωσες μια χώρα ολόκληρη και ανασύνταξες έναν άτακτο στρατό σε δύναμη απελευθέρωσης!

Και όμως κάποιοι σύγχρονοι σου σε δικάσανε, σε φυλακίσαμε, σε καταδικάσανε σε θάνατο! Και τι δε βρήκανε να πούνε για να σε κατηγορήσουνε και να στηρίξουνε, τάχα, τις δικές τους «θέσεις»! Ακόμα και σήμερα βρίσκονται και λένε! Και, ευτυχώς πώς, βρέθηκε ένας ξενόφερτος βασιλιάς να σου δώσει «χάρη»! Άκου «χάρη»!!! Πώς μπορεί να λέγεται, πώς μπορεί να χρησιμοποιήθηκε αυτή η λέξη για σένα, δοξασμένε Αρχιστράτηγε; Αλλά και κάποιοι, πολύ μετά από σένα, που βρήκαμε την Ελευθερία «έτοιμη», σε ξεχάσαμε και «με το ζόρι» έχουμε ακόμα στα σχολικά βιβλία των παιδιών μας μια μικρή φωτογραφία σου και γραμμένες λίγες αράδες από τις ολόκληρες βιβλιοθήκες που έγραψες εσύ με τους αγώνες σου για την Ελευθερία!

Μαζί με την εικόνα του Χριστού, Μεγάλε Ήρωα, που «έβαλε την υπογραφή Του για την Ελευθερία της Πατρίδας», αποκαθηλώσαμε από τις σχολικές αίθουσες και τη δική σου εικόνα, για να μη νοιώθουνε… άσχημα οι «μουσαφιραίοι» στον τόπο μας!

Δεν ξέρω πόσο μπορείς, Αρχιστράτηγε, από εκεί ψηλά που μας βλέπεις να καταπίνεις τον πόνο σου για τον κατήφορο που έχουμε πάρει. Είμαστε όμως τόσο σίγουροι πως λες τα ίδια λόγια με το Χριστό μας πάνω στο Σταυρό: «Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»!

Πώς να γινότανε, ΑΘΑΝΑΤΕ Γέρο του Μοριά, να ξαναρχόσουνα στην Ελλάδα μας, να μας ξαναορμηνέψεις, να μας ξανακατευθύνεις να μας ξαναεμψυχώσεις, γιατί όλες εκείνες τις ορμήνιες που μας έχεις αφήσει, φαίνεται να τις ξεχνάμε! Ήδη όμως, στους σημερινούς δύσκολους καιρούς που μας ξημερώσανε, οι ορμήνιες σου αυτές μας «ανακαλούν στην τάξη»!

Θέλω να πιστεύω πως εμείς οι σημερινοί, που σε θεωρούμε έναν από τους πέντε πρώτους Μεγάλους Έλληνες όλων των εποχών, σε θεωρούμε έτσι και στη συνείδησή μας, και όχι μόνο σε τηλεοπτικές έρευνες και εκπομπές! Και θέλω να πιστεύω ακόμα πως είμαστε οι πολλοί, οι πάρα πολλοί, ΟΛΟΙ που βρισκόμαστε σε στάση μόνιμης υπόκλισης μπροστά στη ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ, μπροστά στις ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ του Μεγάλου Ξεσηκωμού!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

 Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.