Το γιοφύρι του Στέφανου και πώς ένας τόπος «κρατεί»

φωτό Κανέλλος γράφει ο Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος Στο δρόμο πάνω από το χωριό Μοστίτσι (Δρυμός) Καλαβρύτων, υπάρχει ένα στενό γεφ...

φωτό Κανέλλος

γράφει ο Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Στο δρόμο πάνω από το χωριό Μοστίτσι (Δρυμός) Καλαβρύτων, υπάρχει ένα στενό γεφύρι, το γιοφύρι του Στέφανου. Από τους μεγαλύτερους ακούγαμε την παρακάτω ιστορία:

«Όταν γινότανε ο δρόμος, δούλευε πολύς κόσμος με τα δικά του εργαλεία ο καθένας, άλλος με τον κασμά του, άλλος με τη βαριά του, άλλος με το λοστό του. Εκεί που είναι το γιοφύρι του Στέφανου, πάνω από το Μοστίτσι, κόπηκε ένα μεγάλο κομμάτι χώμα και πλάκωσε έναν εργάτη, που τον λέγανε Στέφανο. Όταν τον ξεθάψανε, ο άνθρωπος είχε πεθάνει. Από τότε το γιοφύρι πήρε τ’ όνομά του και ο τόπος εκεί κρατεί».

Λέγοντας ότι ο τόπος «κρατεί», κάποια παράδοση/θρύλος λέει για το συγκεκριμένο σημείο, ότι κάποτε έγινε φόνος ή κάποιος πέθανε με βίαιο τρόπο εκεί. Το αίμα του αδικοχαμένου «βογγάει», ιδίως τις νύχτες, σαν να θέλει να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο που έχασε τη ζωή του. Αν κάποιος περάσει από το σημείο εκείνο τη νύχτα, μη έχοντας άλλη επιλογή στη διαδρομή του, πρέπει να έχει μαζί του φυλαχτό για να μην ακούσει το βογγητό του, ή να μην τον «πειράξει». Το φυλαχτό μπορεί να είναι μικρό εικόνισμα, σταυρός, λιβάνι, ακόμα και μια μπουκιά ψωμί, ενώ απαγορεύεται αυστηρά ν’ ανάψει τσιγάρο, γιατί τότε προκαλεί την τύχη του! Άλλοι πάλι, λένε πως το τσιγάρο είναι κι αυτό φυλαχτό.

Λέγεται ακόμα πως αν στο ίδιο σημείο μιας περιοχής συμβαίνουν ατυχήματα, ίσως κάτι έχει γίνει εκεί (π.χ. φόνος, δυστύχημα) και «ο τόπος κρατεί». Τέτοια σημεία μάς έχουν υποδείξει πολλά οι πρόγονοί μας στον τόπο μας. Σπίτια, π.χ., που καήκανε, με ανθρώπους ζωντανούς μέσα, για πολλά χρόνια μετά ακούγανε οι γείτονές τους τις φωνές τους τη νύχτα! Κάποιοι, μάλιστα, αναγκαστήκανε να φύγουνε από το σημείο εκείνο και να φτιάξουνε αλλού σπίτι!

Επίσης, ένας τόπος «κρατεί», αν στο ίδιο σημείο παρατηρούνται κατά καιρούς μικροί ανεμοστρόβιλοι.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

 Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο και είναι μέλος του Δ.Σ. της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.