ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ: Χειροτονία π. Αριστείδου Πριονά (Νέος εφημέριος Γουμένισσας)

Την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου ε.ε. ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Αμβρόσιος ιερούργησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκο...

Την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου ε.ε. ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Αμβρόσιος ιερούργησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαβρύτων, όπου και ετέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του Ιερολογιωτάτου Διακόνου π. Αριστείδου Πριονά, καταγομένου εκ Καλαβρύτων και αποφοίτου της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλά Ιωαννίνων, ο οποίος διακόνησε για τέσσερα έτη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαβρύτων. Ο χειροτονηθείς άγει το 30ο έτος της ηλικίας του, είναι έγγαμος και διακατέχεται από ένθεο ζήλο, ιερό πόθο και θα διακονίσει την κενή εφημεριακή θέση του Ενοριακού Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Γουμενίσσης Καλαβρύτων.

Ο π. Αριστείδης με την χειροτονητήρια ομιλία του κατέπληξε το εκκλησίασμα και ο Σεβασμιώτατος δήλωσε στην αντιφώνησή του, ότι είναι η πρώτη φορά πού ακούει σε χειροτονία ιερέως μια τόσο πνευματική και βιωματική ομιλία.

Η ομιλία του  π. Αριστείδου Πριονά:

Σεβασμιότατε Ποιμενάρχα μου,
Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Καθώς τα τελευταία χρόνια, αναλογιζόμουν την ανατολή μίας τέτοιας ημέρας στη ζωή μου, συναντούσα ένα πλήθος από ερωτηματικά που έλεγαν, γιατί; Σε τι άραγε να ελπίζει ο Θεός από μένα, για να με οδηγήσει στο ξημέρωμα αυτού του γεγονότος; Και όσο πλησίαζε αυτή η ημερομηνία, η απορία γινόταν άβατη. Πόσο να είναι το θέλημά Του σε όσα μας παραχωρεί; Ανερμήνευτα τα ερωτηματικά και αναπάντητες οι απορίες καταλήγουν σε δοξολογία για γεγονότα και ευγνωμοσύνη σε πρόσωπα που αφειδώς μου χάρισε ο Θεός. Ήταν η ευλάβεια και η πνευματικότητα των αγαπημένων μου γονιών που με έβαλαν στην Εκκλησία και με υποστηρίζουν μέχρι σήμερα. Με μεγάλωσαν με διδάγματα χριστιανικά και έτσι από μικρό παιδί άρχισε να ηχεί η φωνή του Θεού μέσα που μου έλεγε: «Όταν η Αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την». Δέος με κυριεύει μπροστά σε αυτό το κάλεσμα. Δεν χωρεί άλλη σκέψη ούτε κι αργοπορία. Έκλινα την κεφαλή και παραδόθηκα ολοκληρωτικά. Αποδέχθηκα ευλαβικά το μεγάλο χάρισμα της Ιεροσύνης και υπό την σκέπη του Ωμοφορίου σας Σεβασμιότατε εντάχθηκα ενεργά στους εργάτες του. Σήμερα η Θεϊκή Αγάπη ήλθε και πάλι για να τυλίξει την αμαρτωλή και χοϊκή ύπαρξή μου με την ιερή της φλόγα και να μου απευθύνει μία νέα κλήση. Θέλει να με ενδύσει και πάλι με την χάρη της ιεροσύνης και με καλεί από την θέση του πρεσβυτέρου πλέον να διακονήσω τη νοητή κιβωτό της τοπικής εκκλησίας μας μέσα στη θάλασσα και στην τρικυμία του κόσμου. Δεν παύω όμως να νοιώθω το τεράστιο βάρος της ευθύνης προκειμένου να είμαι πάντοτε άξιος για την τιμή αυτή. Αυτό που επιθυμώ ολόψυχα και εύχομαι αυτή τη μεγάλη ώρα, είναι να καταφέρω, με τη βοήθεια του Θεού, να υπηρετώ αδιάλειπτα τις ορθόδοξες αξίες, για να μπορέσω έτσι να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σας και της εμπιστοσύνης σας. Να μπορέσω να γίνω Λειτουργός του Ιησού, Πρεσβύτερος της Εκκλησίας Του και ο ταπεινός δούλος Του, αλλά και υπηρέτης των πιστών. Η αίσθηση πως θα μπορώ με τα χέρια μου να θυσιάζω το Χριστό και να τον μοιράζω στους αδελφούς μου, η σκέψη πως θα είμαι ένας αγωγός χάριτος στην ταλαιπωρημένη κοινωνία μας, με συνέχουν, με μεθούν και με τραβούν σαν μαγνήτες προς το ιερό θυσιαστήριο. Αν και πιστεύω ότι δεν είμαι άξιος, ούτε ικανός για να εισέλθει μέσα μου ο Κύριος της δόξης, νιώθω αισθήματα χαράς, διότι βλέπω σήμερα να πραγματοποιούνται παιδικοί μου πόθοι και οραματισμοί, και αισθήματα Θείου τρόμου, και συντριβής μπροστά στο πνευματικό βάρος που καλούμαι να σηκώσω. Γνωρίζω την Μεγαλειότητα του Θεού, όπως γνωρίζω και την δική μου μικρότητα. Άνθρωπος εγώ, γεμάτος αδυναμίες, καλούμε να υπηρετήσω τον φρικτό Γολγοθά ως Ιερεύς. Εξετάζω τον εαυτό μου, αναγνωρίζω τα σφάλματα μου, διαπιστώνω τις ελλείψεις μου, κατανοώ τις βλαπτικές συνέπειες της αμαρτίας, νιώθω την ανάγκη της πνευματικής μου θεραπείας και δοξάζω τον Θεό που με αξιώνει να ζήσω αυτή την υψιστη ημέρα της ζωής μου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Μην στέκεσαι μακριά από την Εκκλησία, τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν. Η ελπίδα σου, η σωτηρία σου, και το καταφύγιο σου είναι η Εκκλησία. Αυτή είναι πιο ψηλά από τον ουρανό και πιο πλατιά από τη γη. Είναι η ίδια μας η ζωή. Είναι το νερό που δεν στερεύει. Είμαστε Εμείς. Ο Χριστός. Είμαστε όλοι». Πέρασαν τέσσερα χρόνια Σεβασμιότατε, από τότε που με εισάγατε στον ωκεανό της ειδικής χάρης της Ιεροσύνης και σήμερα θα με οδηγήσετε στα βάθη αυτού του ωκεανού, στο μυστήριο, στο θαύμα, σε χώρους που πραγματικά η κτιστή γλώσσα σε όσους την βιώνουν, αδυνατούν να περιγράψουν και να οριοθετήσουν. Βλέποντας το μεγαλείο της ιεροσύνης έρχονται στο νου μου τα λόγια της Θείας Λειτουργίας: «Οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικές ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης». Μ’ αυτά τα λόγια τονίζεται η αναξιότητα των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στα γήινα στα υλικά και φθαρτά και που πρώτος από αυτούς είμαι εγώ, να γίνονται λειτουργοί του υψίστου. Τρέμω βλέποντας ότι εντός ολίγου θα λάβω το δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης και θα είμαι αυτός που θα διαμελίζω «τὸν μελιζόμενον καὶ μὴ διαιρούμενον, τον ἐσθιόμενον καὶ μηδέποτε δαπανόμενον». Πώς τα χέρια μου τα αμαρτωλά, θα κρατήσουν το σώμα και το αίμα του Χριστού; Πώς τα ακάθαρτά μου χείλη και η ακαθαρτοτέρα μου γλώσσα θα αναπέμψουν ύμνους στον Θεό; Πώς οι οφθαλμοί μου οι εστραμένοι στην γη θα δουν τα μεγαλεία του Θεού; Πώς τα πόδια μου που πατούν στη γη, θα σταθούν στο θυσιαστήριο το οποίο είναι εις τύπον του επουρανίου θυσιαστηρίου; Πώς το ανάξιο σώμα μου θα δέχεται τον Κύριον της δόξης; Αμίλεικτα ερωτήματα κατακλύζουν την ψυχή μου, αλλά ο αγαθός παράκλητος στηρίζει την εύθραυστη ανθρώπινη ύπαρξή μου και η ακτίνα της αληθείας του γαληνεύει την τρικυμία του εσωτερικού μου κόσμου. Μεγάλο δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα η Ιεροσύνη. Η Ιεροσύνη είναι Μυστήριο. Είναι όμως και κριτήριο. Και ιδιαίτερα στις μέρες μας είναι και μαρτύριο. Σαν Μυστήριο απαιτεί Πίστη και Ευλάβεια. Σαν κριτήριο ζητεί καθαρότητα και φόβο Θεού. Σαν μαρτύριο θέλει ηρωισμό και αυταπάρνηση. Πόσο γλυκό και χαϊδευτικό είναι στ' αφτιά το όνομα Πάτερ!!! Στην ψυχή, στην καρδιά, στην ύπαρξη, σε όποια γλώσσα κι αν ακούγεται. Όμως σκέφτομαι το βάρος της. Μετράω το μέγεθός της. Τρέμω την ευθύνη της και το όνειρο μου είναι να γίνω το χαλάκι στο κατώφλι της Εκκλησίας. Αυτός που θα μαζεύει τις λάσπες όλων μας, για να μένει η πίστη και η ζωή μας καθαρη. Και στο σημείο αυτό θα ήθελα από τα μύχια της καρδίας μου να ευχαριστήσω εν πρώτοις τον Άγιο Τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα, που καταξιώνουν την αναξιότητα και μηδαμινότητά μου αυτής της μοναδικής και ανεπαναλήπτου στιγμής της προσωπικής μου Πεντηκοστής, της χειροτονίας μου εις πρεσβύτερον. Θα προσθέσω και δυο λόγια πηγαίας και ειλικρινούς ευγνωμοσύνης προς εσάς Σεβασμιότατε για την αγάπη, την στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση που μου δείξατε όσο διάστημα η Αγία μας Εκκλησία με αξίωσε να την υπηρετήσω ως ελάχιστος διάκονος. Η ευχαριστίες μου προς το πρόσωπό σας είναι αναρίθμητες. Για όλα σας ευχαριστώ. Σε κάθε μου λειτουργία θα προσεύχομαι να σας δίνει ο Θεός δύναμη, να σας στηρίζει και να σας ενισχύει στο δύσκολο έργο το οποίο επιτελείτε, πάντοτε θα σας είμαι ευγνώμων. Μέγιστο χρέος Σεβασμιότατε, ακούγοντας αδιάκοπα την ηχώ των δικών σας βημάτων, των νουθεσιών, διδαχών και παραινέσεών σας, να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης, της πατρικής σας στοργής και αγάπης. Και όλοι εμείς, τους οποίους η πρόνοια του Θεού όρισε να σας ακολουθούμε, οφείλουμε την ακτινοβολία της δική σας προσωπικότητας, του Ιεράρχου, του ποιμένος, του διδασκάλου μας, να την μεταφέρουμε αναλλοίωτη στο νου και στις καρδιές μας. Να την καταστήσουμε βεβαιότητα στη πορεία μας, στην εκκλησιαστική μας διαδρομή. Να την αναγάγουμε καθοδηγητή της μαρτυρίας μας στην εκκλησία και στον κόσμο, προς δόξαν του Θεού και προς ωφέλειαν των χριστιανών μας. Επίσης με πολύ σεβασμό και αγάπη θέλω να αναφερθώ στους αγαπημένους μου γονείς Αλέξιο και Ανδρομάχη. Δεν ξέρω αν μπορώ με λόγια να εκφράσω την άπειρο ευγνωμοσύνη μου προς αυτούς. Σπάνιοι γονείς. Ότι και να πω είναι λίγο. Θυσιάστηκαν πραγματικά, γιανα μεγαλώσουν εμένα και τα αδέλφια μου με αγάπη ανείπωτη δίχως όρια και να μας οδηγούν στον Χριστό μας. Όλη η ζωή τους ταυτισμένη με τη θυσία, την προσφορά και την ανεξικακία και όλη η βιωτή τους ένα περίσσευμα αγάπης προς όλους. Τους ευχαριστώ γιατί με δίδαξαν την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και τον σεβασμό προς την εκκλησία του Χριστού μας. Πολυσέβαστέ μου πατέρα και αγαπημένη μου μητέρα, εσείς με φέρατε στον κόσμο, αλλά με διδάξατε ποιος έφτιαξε τον κόσμο, όχι με την ιδιότητα του Θεολόγου ή του Καθηγητού, αλλά με την ιδιότητα του αγαθού, Θεοσεβούμενου και ταπεινού ανθρώπου που ξέρει να αγαπά. Εσείς με μάθατε πως υπάρχει Θεός. Οι πράξεις σας και οι συμβουλές σας μου άφηναν πάντα ένα άρωμα της ύπαρξης του Θεού. Σας ευχαριστώ για αυτό που είμαι σήμερα, τα πάντα τα χρωστώ σε εσάς, είστε και θα είστε πάντοτε το ιερότερο χριστιανικό παράδειγμα της ζωής μου. Η κρυστάλλινη ζωή σας πάντοτε θα με εμπνέει, θα με καθοδηγεί αλλά και θα με ελέγχει. Ευγνωμονώ τον Θεό που μου χάρισε τέτοιους γονείς. Μαζί με τους γονείς μου ευχαριστώ και τα αδέλφια μου την Δήμητρα και τον Θεόδωρο που με στηρίζουν με την παρουσία τους και την αγάπη τους. Στρέφω τον νου και την καρδιά μου στην λαμπρή και εκλεκτή σύζυγό μου θεοδώρα, που με πολλή προθυμία και αγάπη πρωτόγνωρη γίνεται καθημερινός συνοδοιπόρος στον επίπονο, αλλά ωραίο δρόμο της Ιεροσύνης μου.
Θερμές ευχαριστίες οφείλω στον πνευματικό μου καθοδηγητή πατέρα Γεώργιο Σαρδελιάνο, ο οποίος από την παιδική μου ηλικία ακόμη με αγκάλιασε πατρικά στολίζοντας την ψυχή μου με αρετή Χριστου.Εγκάρδια ευχαριστώ και τον Καθηγούμενο της Αγίας Λαύρας Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη π. Ευσέβιο Σπανό μετά της τιμίας συνοδείας του για την πνευματική στήριξη και αγάπη. Ευχαριστώ τον π. Κωνσταντίνο Μητρόπουλο για την καλή συνεργασία που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια εδώ στην Εκκλησία μας.Ευχαριστώ την οικογένεια της συζύγου μου τον πατέρα Γεώργιο Τζελέπη και τον πατέρα Δημήτριο που με στήριξαν στην διακονία μου και με δέχτηκαν στην οικογένεια τους με αγάπη.Ευχαριστώ τον δάσκαλο, φίλο, αλλά και κουμπάρο μου κ. Βασίλειο Ζήσιμο, που αγωνίστηκε να μεταλαμπαδεύσει τις πολύτιμες γνώσεις του, ώστε να καλλιεργηθώ στην Βυζαντινή Μουσική και σε θέματα εκκλησιαστικά. Το ταπεινό φρόνημα και η καλοσύνη του υπήρξαν παραδειγματικά για μένα. Εύχομαι ο Θεός να του χαρίζει πάντοτε υγεία και δύναμη. Δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω αυτή τη στιγμή όλους εσάς τους Καλαβρυτινούς που μου ανοίξατε τις πύλες τις καρδιάς και της αγάπης σας. Με γνωρίζετε από την νηπιακή μου ηλικία. Περπάτησα και έπαιξα παιδί στους δρόμους αυτής της πόλεως, υπήρξα μαθητής στο μαρτυρικό σχολείο μας. Εδώ στην εκκλησία μας εβαπτίσθηκα, εδώ μετάλαβα πρώτη φορά τα άχραντα μυστήρια, εδώ παντρεύτηκα, εδώ χειροτονήθηκα διάκονος και σήμερα πάλι εδώ έχω την τιμή να χειροτονηθώ Ιερέας. Από την πρώτη μέρα που χειροτονήθηκα διάκονος με δεχτήκατε και με αποδεχτήκατε ως κληρικό με χαρά και αγάπη. Με κάνατε να αισθάνομαι άνετα τα χρόνια της διακονίας μου εδώ στην ιστορική μας εκκλησία. Θερμά σας ευχαριστώ για την αγάπη σας και σας παρακαλώ για την συνέχιση της προσευχής και στήριξή σας.Τέλος ευχαριστώ ολόθερμα τους λοιπούς πατέρες, τους κατά σάρκα συγγενείς μου, και τους λοιπούς φίλους και γνωστούς μου, που έτρεξαν σήμερα να μοιραστούν την χαρά μου. Ζητώ από όλους σας αλλά και από όλους εκείνους που βρίσκονται νοερά κοντά μου αυτήν την ώρα, την ευχή και την προσευχή σας, ώστε την ημέρα που ο Θεός θα αποφασίσει να φύγω από αυτή τη γη, να μπορέσω να Του επιστρέψω, τίμια και καθαρά, τα Άμφια τα οποία εκείνος μου δάνεισε για να Τον υπηρετώ. «Ιδού εγώ κύριε. Μη απορρίψεις με από του προσώπου σου μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου από του παιδός σου. Μη αποδοκιμάσεις με εκ παίδος σου. Παράλαβέ με στην Βασιλεία σου μαζί με τους εκλεκτούς σου και μη δια τας ανομίας μου παρακωλύσεις την χάρη του παναγίου σου πνεύματος από την καρδία μου». Μη με εγκαταλείψετε τούτη τη στιγμή, αδελφοί, αλλά δεηθείτε για μ’ ένα, να δεχθεί τις ικεσίες μου ο Θεός και να με αξιώσει ως Ιερέα.
Προσβλέπω στο έλεός του και στις προσευχές σας και σας παρακαλώ να προσευχηθείτε να είμαι ταπεινός, να ιερουργώ χωρίς έπαρση, να προΐσταμαι σε καλά έργα, να αφουγκράζομαι τις χαώδεις αποκλίσεις του βίου των χριστιανών μας, να τους θυμίζω στη γλώσσα τους την αλήθεια, να κηρύσσω και να μάχομαι γι’ αυτήν. Να θυσιάζω την ψυχή μου υπέρ των προβάτων, αφού γι’ αυτές τις ψυχές εγώ δεν κοπίασα, άλλος κοπίασε και εγώ εισέρχομαι στον κόπο του. Ευχηθείτε να γεύομαι την Χάρη και την ευλογία της Ιεροσύνης και να νοιώθω πάντοτε να με συντροφεύει αυτή η συναίσθηση, η χαρά και η συγκίνηση αυτής της Ιερατικής Κλήσεως και ιδιότητας. Βάζω μετάνοια, ζητώ την συγχώρεση όλων σας, κλίνω το γόνυ της καρδιάς και του σώματός μου και εγκαταλείπομαι πλέον στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, παραδίδω ανεπιφυλάκτως τον εαυτόν μου εις το πέλαγος του θείου ελέους του και Εκείνος ας κάνει ό,τι τα ανεξιχνίαστα σχέδιά Του προβλέπουν για μένα. Και τώρα με τη χάρη της ομοουσίου και αχώριστου Αγίας Τριάδος, τις Θεομητορικές πρεσβείες της Παναγίας μας, και την προστασία όλων των Αγίων είμαι έτοιμος να πω: «Κύριε, Κύριε, άνοιξόν μοι τήν θύραν του ελέους Σου, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου».