Η υπόθεση τού Β. Γιακουμάκη έχει θύτες και ηθικούς αυτουργούς

γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας Πέρα απ τα μνημόνια και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις υπάρχουν θέματα κοινωνικά και δύσκολα με πρ...

γράφει ο Οικονομολόγος Ηρακλής Ρούπας

Πέρα απ τα μνημόνια και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις υπάρχουν θέματα κοινωνικά και δύσκολα με προεκτάσεις σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.

Φταίει η κρίση; Φταίει η τεχνολογία; Φταίει η διάλυση του κοινωνικού ιστού; Ίσως τίποτα από αυτά, ίσως και όλα και ακόμα περισσότερα.

Όμως ο «τραμπουκισμός» έχει εισέλθει για τα καλά στην καθημερινότητά μας, είτε πρόκειται για μία ανθρώπινη ζωή, είτε για ένα πνευματικό μνημείο όπως ο βανδαλισμός του Πολυτεχνείου.

Τα γεγονότα και οι αιτίες που ο θάνατος τού Β. Γιακουμάκη σόκαρε το πανελλήνιο είναι μια σύνθετη υπόθεση, αλλά, όπως τα όσα έχουν ακουστεί μαρτυρούν, η βία είναι αυτή που οδήγησε αυτό το νέο παιδί στο θάνατο.

Άνοιξε μεγάλος κύκλος συζήτησης με αφορμή το περιστατικό, κυρίως για την ενδοσχολική βία, για τον ρατσισμό που υφίστανται άτομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όχι απαραίτητα της εξωτερικής τους εμφάνισης.

Βία σωματική, λεκτική, σεξουαλική, οικονομική, βία που συχνά αποκρύπτεται και μένει ατιμώρητη.

Κοιτάζοντας ένα πακέτο τσιγάρα διακρίνει κανείς την υποκριτικότητα τής κοινωνίας. Ορθώς το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει. Σε πόσα άλλα πράγματα γύρω μας όμως θα έπρεπε να υπάρχει η ίδια ένδειξη;

Η βία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και η πρόληψη είναι απούσα. Ο μιμητισμός είναι χαρακτηριστικό των παιδιών και ας αναρωτηθούμε τι τους προβάλλεται.

Τα περισσότερα παιχνίδια στο ίντερνετ περιλαμβάνουν όπλα, δυνατούς και αδύνατους και μάχες μεταξύ τους. Νικητής είναι αυτός που σκοτώνει.

Το τελευταίο διάστημα, σαν άλλο παιχνίδι, προβάλλεται ο αποκεφαλισμός από τζιχαντιστές, σαν κάποιο χειριστήριο να οδηγεί το χέρι τού θύτη.

Η είδηση θα αρκούσε, χωρίς εικόνα. Αλλά ακόμα και αν απουσίαζε η εικόνα από τα δελτία, οποιοσδήποτε θα το έβλεπε στο διαδίκτυο, και μάλιστα χωρίς μωσαϊκό, αίμα δηλαδή, το χρώμα τής βίας.

Για την κατάσταση που βρέθηκε ο νεαρός Βαγγέλης ακούστηκαν μακάβριες λεπτομέρειες. Ήταν περιττές. Δεν προσέφεραν κάτι στην είδηση.

Πριν λίγο καιρό συνελήφθη ένας παιδεραστής και το αυτοκίνητο, στο οποίο οδηγούσε τα θύματά του, παρέλασε απ’ όλα τα κανάλια και τις ιστοσελίδες, με λεπτομέρειες των πράξεων.

Προβολή μιας άλλης βίας. Αναρίθμητα τέτοια περιστατικά. Και συνηθίζουμε. Εξοικειωνόμαστε.

Υπάρχει όριο στην πληροφόρηση, στην προβολή, για τη διαφύλαξη της ψυχικής ισορροπίας των παιδιών, που, χωρίς αυστηρή επίβλεψη, είναι αδύνατον να ελεγχθούν οι εικόνες που προσλαμβάνουν. Εικόνες που εγγράφονται και βγαίνουν στην επιφάνεια.

Η υπόθεση τού Β. Γιακουμάκη έχει θύτες και ηθικούς αυτουργούς.

Αυτοί οι θύτες όμως καθίστανται ταυτόχρονα και θύματα μιας κοινωνίας που ματώνει συνεχώς, που προβάλει λανθασμένα πρότυπα, που, ίσως, δεν θα καταφέρει να τους σωφρονίσει τελικά, ως οφείλει.

Κι ένας νέος κύκλος ξανανοίγει.