ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ - ΔΙΣΤΟΜΟ - Άξιοι απόγονοι;

γράφει ο Θεόδωρος Γ. Χρονόπουλος Η γενιά μου στα γυμνασιακά της χρόνια στα Καλάβρυτα μεγάλωσε μαθαίνοντας οτι στις 13-12-1943 θυσιάστη...

γράφει ο Θεόδωρος Γ. Χρονόπουλος

Η γενιά μου στα γυμνασιακά της χρόνια στα Καλάβρυτα μεγάλωσε μαθαίνοντας οτι στις 13-12-1943 θυσιάστηκαν στον Λοφο του Καπή 1300 άρρενες Καλαβρυτινοί. Ο αριθμός μπορεί να μην είναι απολύτως ακριβής, αλλά δεν παύει να είναι η μεγαλύτερη ομαδική σφαγή του Β.Παγκοσμίου πολέμου, και μακράν αριθμητικά πολλαπλάσια από άλλες επί Ελληνικού εδάφους.

Η πόλης των Καλαβρύτων χαρακτηρίστηκε Μαρτυρική γι αυτήν την θυσία της. Και ήταν αυτό άλλος ένας τιμητικός τίτλος που "κατακτήθηκε" με τόσο αίμα! Μαθητές στο γυμνάσιο λοιπόν, αρχή 10ετίας του 70, νιώθαμε το πένθος μέσα στην πόλη καθημερινά, και το ζούσαμε σπαρακτικά την ημέρα της μαύρης επετείου, κάθε 13Δεκέμβρη.

Ενα "μαύρο" ποτάμι ανέβαινε την ημέρα της επετείου τον μαρτυρικό δρόμο προς τον λόφο, με τις χήρες και μανάδες των θυμάτων να κλαίνε, να ουρλίαζουν, να τραβάνε τα μαλλιά τους, να καταριούνται! Είχαν περάσει τότε μόλις 25-30χρόνια, και τα ορφανά της σφαγής, 25-35 χρονών πλεον, ξαναζούσαν μαζί με τις μανάδες τους τον εφιάλτη. Και μετέφεραν αυτό το κλίμα και σε εμάς τους μικρότερους και κλαίγαμε και εμείς οι μικροί μαθητές και όλοι οι συμμετέχοντες, ένας πραγματικός θρήνος, μιά ζωντανή αναπαράσταση!

Ο χρόνος αμβλύνει τον πόνο βέβαια. Και φτάσαμε σήμερα, η αποφράδα εκείνη ημέρα της 13-12-1943 να έχει γίνει μιά ακόμη ΕΠΕΤΕΙΟΣ!!

Στις μέρες μας λοιπόν, και επειδή η κυβέρνηση "σήκωσε ψηλά" το θέμα του κατοχικού δανείου και των Γερμανικών επανορθώσεων, διαπιστώνω πόσα λίγα έχουμε κάνει εμείς οι απόγονοι στην μνήμη των θυμάτων μας, για την όποια, αν είναι δυνατή, δικαίωσή τους! ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΧΑΜΕΝΗ! Για να μην ξαναζήσουμε αυτή την φρίκη! Για να μην γίνει πάλι πόλεμος!(Ψευδαισθησεις:όταν ο μισός πλανήτης ήδη καίγεται)!

Είναι λοιπόν το Δίστομο, σε αυτή την "δυνατή" αναμόχλευση των διεκδικήσεων ο "πολιορκητίκος κριός", γιατί εκεί βρέθηκαν ανθρωποι (βλ.Ι.Σταμούλης) που πάλεψαν δυνατά και δεν άφησαν την μνήμη των αδικοχαμένων να ξεθωριάσει. Η προσπάθεια τους αυτή είναι ένα διαρκές μνημόσυνο, ένας φόρος τιμής σε μια ανοικτή πληγή, που πρέπει να μας πονάει συνεχώς για να ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!

Παρακολουθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες αφιερώματα των Γερμανικών Μ.Μ.Ε., υποκριτικά ή οχι δεν έχει σημασία, για την σφαγή του Δίστομου όπου οι Γερμανοί πολίτες εκπλήσσονται γιατί είναι ανημέρωτοι για το ολοκαύτωμα αυτό που προκάλεσαν οι πρόγονοι τους! Και τα Καλάβρυτα με τα πολλαπλάσια θύματα πουθενά!! Οι σκέψεις που εκθέτω παραπάνω δεν διαπνέονται απο κάποιο σωβινισμό, αλλά έχουν ανακυκλωθεί πολλές φορές στις λογής-λογής παρέες, που στο τέλος κλείνουν συνήθως με ενα μοιρολατρικο "δεν βαριέσαι" ή ένα "τέλος πάντων".

Ας αναλογισθούμε λοιπόν, όσοι μπορούμε και όσοι το αντέχουμε, αν 'εχουμε κάνει αυτά που έπρεπε και ας συγκριθούμε με τούς Διστομίτες, γιατί η σύγκριση μας κάνει καλύτερους και μας "ξεπεζεύει" από το καλάμι του ΝΑΡΚΙΣΙΣΜΟΥ, απο την περηφανεια για τους προγόνους μας, αλλά δεν μας καθιστά αυτόματα και άξιους απογόνους τους! Οι παραπάνω σκέψεις είναι η πιο ήπια και συνοπτική προσέγγιση που μπορώ να κάνω.

Με εκτίμηση

Θ.Γ.Χρονόπουλος