Βουραϊκός - Οδοντωτός… Δυο παντοτινοί φίλοι!..

του Θεόδωρου Γ. Θανόπουλου Στις ομορφιές της φύσης τούτες οι αράδες!... Στην ομορφιά της Καλαβρυτινής φύσης!... Έτσι όπως ο χρόνος τη...

του Θεόδωρου Γ. Θανόπουλου

Στις ομορφιές της φύσης τούτες οι αράδες!... Στην ομορφιά της Καλαβρυτινής φύσης!...

Έτσι όπως ο χρόνος της άνοιξης, κι όχι μόνο, τη φέρνει, τη στολίζει, την περιποιείται και τη ζωγραφίζει με τις πινελιές ενός αόρατου χεριού, με χρώματα ποικίλα και χαρούμενα, με εύοσμα αρώματα μοναδικά και ανεπανάληπτα, που ξεκουράζουν το μάτι, που αγαλλιάζουν την καρδιά, και ηρεμούν την ψυχή.

…Σε κάθε ροδαυγή της όποιας μέρας, εδώ σε τούτο τον ευλογημένο, μαρτυρικό κι ηρωικό τόπο θαυμάζεις την ωριοσύνη της φύσης, κουβεντιάζεις με τα πουλιά και τον αγέρα κι ειρηνικά, ήσυχα και ολόγλυκα, την κάθε στιγμή, το θρόισμα των φύλλων και ο σταλαγμός της βροχής σε οδηγούν στην αγκαλιά του Μορφέα.

…Ξαπλώνεις στη βαθύσκιωτη μεριά του πλάτανου, που κατακλύζει τις ρεματιές, τα λαγκάδια αλλά και τα ισώματα της γενέθλιας γης μας κι οδηγείς τη σκέψη σου σε ευτυχισμένες ουράνιες πεζούλες, όπου παιχνιδίζεις με τη φαντασίωση και την ανάμνηση.

Και μες απ’ αυτά τα ονείρατα ο ενδόμυχος εαυτός σου, π’ απλώνει ως τα πέρατα της ύπαρξής σου, σε καθοδηγεί και σε κατευθύνει σε ένα φαράγγι… στο φαράγγι του Βουραϊκού, σε ένα θαύμα της φύσης, που απλόχερα, κατασκεύασε με μαεστρία, σοφία και μοναδική ομορφιά, που ήρθε και συμπλήρωσε, χωρίς ″παραπινελιές″, το ανθρώπινο χέρι, δημιουργώντας τον Oδοντωτό, το Tρενάκι μας, τον παλιό «Μουτζούρη μας», που εδώ και τόσα (!) χρόνια έχει φιλιώσει με τούτο το ποτάμι.

Ένα έχουν γίνει και χέρι-χέρι, δίπλα-δίπλα, σιμά-σιμά, διαβαίνουν το χρόνο, γράφουν την ιστορία τους και προκαλούν και προσκαλούν τον άνθρωπο στο θαυμασμό, στον εντυπωσιασμό και στην απόλαυση!...

…Ο Βουραϊκός, το ποτάμι, που πηγάζει από τα βουνά ανάμεσα

απ’ τις ανατολικές προεκτάσεις του Ερύμανθου και δυτικές του Χελμού

και ρέει με βόρεια κατεύθυνση στα δυτικά του νομού Αχαΐας. Το μήκος του είναι περίπου 40 χλμ. και χύνεται κοντά στο Διακοπτό.

Ο μύθος θέλει τον Ηρακλή να τραβά μια μαχαιριά με το σπαθί του στη θέση «Πόρτες» κόβοντας στα δύο το βράχο, που του έκλεινε το πέρασμα για να φτάσει κατ’ άλλους στον Ευρυσθέα, κατ’ άλλους στην αγαπημένη του Βούρα την κόρη της Ελίκης. Από τη Βούρα, πήρε το όνομά του ο Βουραϊκός, που οι αρχαίοι τον έλεγαν Ερασίνο.

Άλλο όμως ο μύθος και άλλο ο νόμος της φύσης που δίνει στο μοναδικό αυτό φαινόμενο αξεπέραστη ομορφιά και στον τόπο χιλιάδες τουρίστες.

Η κοιλάδα του Βουραϊκού ήταν λίμνη όπως και όλη η περιοχή γύρω από τα Καλάβρυτα. Τα νερά της «αναζήτησαν» διέξοδο προς τη θάλασσα κι «έπλασαν» το μεγαλόπρεπο αυτό φαράγγι, το οποίο αργότερα παραδόθηκε στην ορμή τού ομώνυμου ποταμού, που το βαθαίνει χρόνια τώρα με τρόπο που θα ζήλευε και ο μεγαλύτερος γλύπτης.

Το φαράγγι του Βουραϊκού ξεκινά 3 χλμ. βόρεια του χωριού Κάτω Ζαχλωρού σε υψόμετρο 730 μέτρων, είναι βαθύτερο απ’ αυτό της Σαμαριάς και συνεχίζει παράλληλα με το ποτάμι διανύοντας απόσταση 20 χιλιομέτρων για να καταλήξει στο χωριό Διακοπτό (Τουριστικός οδηγός Ν. Αχαΐας).

…Και το τρενάκι, που οραματίστηκε και αποφάσισε την κατασκευή του το έτος 1889 ο φωτισμένος πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης και που ανάθεσε το όλο έργο στο Γάλλο εργολάβο Ατόν, ο οποίος το ολοκλήρωσε σε 5 χρόνια. Το πρώτο δρομολόγιό του πραγματοποιήθηκε στις 7-7-1895, ημέρα που η Βουλή ανάθεσε την εκμετάλλευσή του στους Σ.Π.Α.Π και τα επίσημα εγκαίνιά του έγιναν στις 10-3-1896.

…Το τρενάκι, που χρησιμοποιεί τη μεσαία οδοντωτή γραμμή (εξού και Οδοντωτός) σε τρία σημεία και για αρκετά χιλιόμετρα κι όπου η κλίση του εδάφους είναι μεγάλη. Αυτό, το μικρό θαύμα της τεχνολογίας, μαζί και δίπλα από το φαράγγι του Βουραϊκού, τ’ άλλο μεγάλο θαύμα της φύσης, ανελλιπώς, από τότε μέχρι σήμερα, δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο να θαυμάσει και να απολαύσει μοναδικούς καταρράκτες, σπήλαια με σταλαγμίτες και σταλακτίτες!..

… Με πρώτο και καλύτερο, ερχόμενοι από το Διακοφτό και μετά από δυο - τρεις πρώτες γαλαρίες (13 το σύνολο), στο αναγύρισμα της γραμμής, αριστερά κι αντίκρυ, το «Πέτρινο Δικαστήριο». Κάτι πελώριοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε σκούρο φόντο μιας μεγάλης σπηλιάς, παριστάνουν τον Πρόεδρο, τον Εισαγγελέα και το Δικαστή, φορώντας τους κουκούλες έτσι, που το «Δικαστήριο» να μοιάζει με μεσαιωνική Ιερή Εξέταση, λες κι ένας σύγχρονος Φειδίας έχει σμιλέψει τον απρόσιτο βράχο! Και πριν προλάβεις να ξεπεράσεις το θαυμασμό σου γι’ αυτό το εντυπωσιακό κατασκεύασμα της φύσης, μια καινούρια σχεδόν αόρατη σπηλιά στα πίσω βράχια σου ξανααναμοχλεύει την περιέργεια για να ξαναθαυμάσεις… Να ξαναθαυμάσεις τη σπηλιά του γνωστού λήσταρχου Πανόπουλου, όπου εκεί, στα 1903, έφερε, αφού απήγαγε, κι έκρυψε το γιο του Δημάρχου του Αιγίου Ξενοφώντα Σταυρουλόπουλου, ζητώντας του λύτρα για να τον απελευθερώσει, όπως κι έγινε…

…Άλλα σημεία, που συναντάς με το αγαπημένο μας τρενάκι, για την απόλαυση και το θαυμασμό, όπου το πρωτόγνωρο σε τοπίο ομορφιάς και η πλούσια εναλλασσόμενη βλάστηση από ελιές, πεύκα, πλατάνια, έλατα, πικροδάφνες και λογής-λογής αγριολούλουδα είναι, τα Νιάματα (αμέσως μετά το Διακοπτό), τα Τρεκλιά με το γευστικότατο λουκούμι και κρυστάλλινο, δροσερό νερό, η Ζαχλωρού, το καταπράσινο και ολόδροσο αυτό χωριουδάκι, που παλιότερα εκεί στάλιζαν και υπομονετικά περίμεναν τον επισκέπτη - αναβάτη καμιά πενηνταριά άλογα, γαϊδούρια και μουλάρια για να τον οδηγήσουν από το στενό ανηφορικό μονοπάτι στο μοναστήρι του Μ. Σπηλαίου, η στάση Κερπινής, εγκαταλελειμμένη, για να θυμίζει στους παλιότερους τούς μεγάλους περιπάτους και τις πρωτομαγιάτικες σχολικές εκδρομές!...

…Ο Βουραϊκός και το Τρενάκι… που αντάμα συνεχίζουν το ταξίδι τους στο χρόνο ˙ και χαρίζουν στον επισκέπτη, οδοιπόρο και ταξιδιώτη τούτες τις ομορφιές, τις αξεπέραστες και μοναδικές, διαβαίνοντας από κροκαλοπαγή πετρώματα, μέσα από γέφυρες και σήραγγες, νερόσυρτους καταρράκτες και απότομους γκρεμούς, που προκαλούν ρίγη και δέος αλλά κι από μέρη όπου γαληνεύει η ψυχή, ηρεμεί το μάτι κι αγάλλεται του ανθρώπου η ύπαρξη.

…Ο Βουραϊκός και το Τρενάκι… στου ονείρου το διάβα… με τη φύση να σου χαμογελά… το δροσαγέρι του πλάτανου να σου θωπεύει το πρόσωπο… τα πουλιά να σου τραγουδούν την ομορφιά της φύσης… και τον έρωτα «να βρίσκει τη γλυκιά και την καλή του ώρα»!!!

(Πρώτη δημοσίευση : Φ.τ.Κ., τεύχος Απριλίου, 2012, σελ. 4)

Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος

Ο Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος είναι από τα Καλάβρυτα, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, τ. Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης.