Ας κρατήσουμε παλάντζα

γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος Η γενιά των γονιών μας και των παππούδων μας βίωσε στο πετσί της τη φρίκη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, ...

γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος

Η γενιά των γονιών μας και των παππούδων μας βίωσε στο πετσί της τη φρίκη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της γερμανικής κατοχής και της φτώχειας, γι’ αυτό και πάντα ήξεραν στα δύσκολα να «κρατάνε παλάντζα», όπως έλεγε και ο «κυρ-Γιώργης» του Ελληνικού Κινηματογράφου, ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, στην ταινία «ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Είναι στη ζωή πολλοί απ’ όσους βίωσαν εκείνη την κατάσταση και θυμόμαστε καλά τις συμβουλές για οικονομία και γενικά για την τήρηση των αρχών της από τους ίδιους τους παθόντες. Ας θυμηθούμε κάποιες από τις πλέον συνηθισμένες παραινέσεις τους: «Να απλώνεις το χέρι σου μέχρι εκεί που φτάνεις», «Να κρατάς την παλάμη σου σφιχτή», «Αν αυτά που βγαίνουν στο σπίτι είναι περισσότερα από εκείνα που μπαίνουν, πάμε χαμένοι». 

Η γενιά των σημερινών συν-πλην εξηντάρηδων γνωρίσαμε τα απόνερα μόνο εκείνης της τραγωδίας, γιατί δειλά-δειλά από τη δεκαετία του 1950 η οικονομία της χώρας μας άρχισε ν’ ανακάμπτει. Στη δεκαετία του 1960 είχε καλύτερους ρυθμούς και όσο τα χρόνια πέρναγαν γνώριζε όλο και μεγαλύτερη άνθηση.

Οι καιροί άλλαζαν συν τω χρόνω πολλά πράγματα έπαψαν να είναι όπως τα ξέραμε. Η ζωή βελτιώθηκε σημαντικά-σημαντικότατα, σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις και κάπου χάσαμε τον έλεγχο της παλάντζας. Ορισμένα παραδείγματα: Δεν μπορούμε να διανοηθούμε(;) ότι θα να κάτσουμε να φάμε στο τραπέζι χωρίς δύο και τρία φαγητά(!), χωρίς τη ντομάτα όλο το χρόνο(!), χωρίς το καθάριο αγοραστό ψωμί κλπ, κλπ. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε, ακόμα, πως μπορεί να υπάρξει σπίτι χωρίς τηλέφωνο και πως ο καθένας μας δεν θα έχει το κινητό του (ορισμένοι έχουν και περισσότερα από δύο)! Και, φυσικά(!), δεν μπορούμε να μην έχουμε τα παιδιά μας, ακόμα κι αυτά της προσχολικής ηλικίας, χωρίς κινητό και τάμπλετ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το αυτοκίνητο: μέχρι χτες, ίσως και σήμερα, το ένα στην οικογένεια θεωρείται λίγο.

Αυτά τα δεδομένα βρήκαν/βρίσκουν τα παιδιά μας με το που γεννιούνται, σε αυτά εγκλιματίζονται και, δικαίως, τα θεωρούν καθ’ όλα φυσιολογικά.

Δεν θα σταθούμε γιατί τα έχουμε όλα αυτά, αλλά πώς τα αποκτήσαμε. Και τα αποκτήσαμε με το να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα βγάζουμε. Ποιος ξεχνάει με πόσες πιστωτικές κάρτες στο πορτοφόλι κυκλοφορούσαν ορισμένοι; Ποιος ξεχνάει τα εύκολα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια και άλλα συναφή; Ούτε αυτά ξεχνιούνται, μα πρωτίστως δεν ξεχνιούνται οι πιέσεις που δεχόμαστε για δάνεια και προϊόντα: «πάρτε τα προϊόντα μας, πάρτε και δάνεια να τα αγοράσετε»! 

Έστω, δεν αναρωτήθηκε και δεν πονηρεύτηκε τότε ο κόσμος τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις τόσες πιέσεις, αλλά και τις τόσες ευκολίες. Πολλοί έλεγαν: «Θα δουλέψω και θα τα ξεπληρώσω» και δεν μπορεί να πει κανείς ότι είχαν άδικο. Ο έλεγχος, όμως, άρχιζε να χάνεται πολύ περισσότερο, όταν παίρναμε δεύτερα δάνεια να ξεπληρώσουμε τα πρώτα και τρίτα να ξεπληρώσουμε τα δεύτερα.

Κι αν ο απλός καταναλωτής δεν ήξερε ή δεν αναρωτήθηκε ή δεν πονηρεύτηκε ή δεν μπορούσε να προβλέψει πού μπορεί να οδηγηθεί αυτή η υπερκατανάλωση, δεν ήξεραν ούτε οι «σοφοί» που την επέβαλλαν;;; Και να σκεφτεί κανείς πως εκείνοι που προωθούσαν τέτοια προγράμματα, τότε, σήμερα τρομοκρατούν, εξαπολύοντας «πυρ ομαδόν» από κάθε «πολυβολείο», γιατί και πάλι έχουν το σκοπό τους! Ψυχραιμία, όμως. Τη Σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση!

Μήπως τον ίδιο καιρό δεν ακούγαμε ή δεν διαβάζαμε και για βιομηχανίες που έπαιρναν παχυλές επιδοτήσεις να αναβαθμιστούν; Αντί για αναβάθμιση, όμως, μεταφέρθηκαν σε γειτονικά κράτη για φθηνότερα εργατικά χέρια. Και ακούσαμε και διαβάσαμε και για άλλες βιομηχανίες, εύρωστες, που έφυγαν κι αυτές από τη χώρα μας. Κι όλα αυτά, με κάθε επίσημη έγκριση και ευλογία, βεβαίως, βεβαίως. Χώρια οι φούσκες στο χρηματιστήριο, χώρια τα αποθεματικά ταμείων που παίχτηκαν εκεί, χώρια σπατάλες κλπ, κλπ.

Εύλογα, λοιπόν, τείνει να συμπεράνει κανείς πως όλα ήταν καλά προσχεδιασμένα για να φτάσουμε εδώ που έχουμε φτάσει, με (τις) εκτός υποδείξεις και (τις) εντός ευλογίες!

Και τώρα, τη στιγμή που νιώθουμε να μας πυροβολούν την ελπίδα και βλέπουμε την οικονομία να στεγνώνει πολύ ανησυχητικά, ας έχουμε στο νου μας πως οι Αξίες μας έμειναν και μένουν πάντα ψηλά. Με αυτές σημαία, με ελπίδα, σύμπνοια και σωφροσύνη ας βαδίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Θα είναι ολέθριο, εκτός από καταχρεωμένοι που είμαστε, να βρεθεί σε ακόμα δυσμενέστερη κατάσταση η χώρα μας, η χώρα του Φωτός, του Πνεύματος, του Πολιτισμού και του Ολυμπισμού!

Ας κρατήσουμε παλάντζα ΠΑΝΤΟΥ!

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά. Από το 2014 είναι εκλεγμένος μέλος του Δ.Σ. της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως.