"ΟΧΙ" στο νέο διχασμό

Του Νίκου Κυριαζή Είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες στους πρωτόγνωρους καιρούς για την γενιά μας που πραγματικά σχοινοβατούμε σε απόκρ...

Του Νίκου Κυριαζή

Είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες στους πρωτόγνωρους καιρούς για την γενιά μας που πραγματικά σχοινοβατούμε σε απόκρημνο βράχο. Από την περιφρόνηση στην πολιτική περάσαμε στους "αγανακτισμένους" της πλατείας και τις αντιδράσεις στη "νέα τάξη πραγμάτων" της οικονομικής κατοχής περάσαμε στις πολιτικές ανακατατάξεις και στις ιδεολογικές συγκρούσεις.

Από τη μία οι "λαϊκές αξίες" έγιναν κενό σύνθημα στα χείλη διανουμένων και από την άλλη οι "πνευματικές μας παραδόσεις" έγιναν έμβλημα μιας σκοταδιστικής αντίδρασης που καλύπτεται πίσω από τη ρητορεία του "ελληνοχριστιανισμού". Μια σύγκρουση σε μια Ελλάδα που έχει χάσει προ πολλού τις ντόπιες εκκρίσεις της με το βλέμμα στραμμένο μονίμως στη δύση και ένα κράτος που αποκλειστικό στόχο έχει η Ελλάδα να γίνει εφάμιλλη των ευρωπαϊκών χωρών χάνοντας τη ποιότητα της, το μέτρο και την ηθική. Με δυο λόγια προσαρμοστήκαμε στο "savoir vivre" και αφήσαμε το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, τον ένθερμο εναγκαλισμό και το ουσιαστικό μοίρασμα.

"Μια αποκρουστική βαναυσότητα βγαίνει απ όλα αυτά που σε κάνει να κλαις, συλλογιζόμενος την πνευματική ευγένεια που είχε το γένος μας από τα αρχαία χρόνια ισαμε τα χρόνια της σκλαβιάς. Η ίδια η σκλαβιά δε τη στόμωσε αυτή την ευγένεια, τη στόμωσε όμως ο ψευτοπολιτισμός, κάνοντάς μας από ανθρώπους πιθήκους." (Φώτης Κόντογλου, Νεοελληνική ακαλαισθησία 1951)

Σε αυτή τη βαναυσότητα και τη ιδεολογική σύγκρουση σχοινοβατούμε επικίνδυνα, σε μια δύνη φρονημάτων ιδεολογικής πτώχευσης με το ιδεολογικό στίγμα της μαυροντυμένης σοβινιστικής και μισαλλόδοξης σαχλαμάρας και της μηδενιστικής, αυτής που θεωρεί όλα «νεκρά σύμβολα» και παρωχημένα ιδεολογήματα.

Τι έχουμε λοιπόν; Μια νέα διχοστασία, την ίδια που από την σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους μας ταλανίζει, (1821, 1916-22, 1944-49) τη σύγκρουση της μουσειακής, σοβινιστικής ελληνικότητας και του μηδενιστικού, μεταπρατικού διεθνισμού των "προοδευτικών"

και ελπίδα που;

Σίγουρα και υπάρχει και υπάρχει τώρα που φτάσαμε στον κόκκινο συναγερμό και στην γύμνια του μεταπολεμικού συστήματος της φεουδαρχίας. Υπάρχει ελπίδα αν ξεκινήσουμε αποτάσσοντας την νοοτροπία του εύκολου και της φιλαυτίας, της επίδειξης και του εγωισμού, συντασσόμενοι με την διακονία, το πρόσωπο, την ετερότητα, την ανιδιοτέλεια.

Δεν φοβόμαστε και δεν αφορίζουμε την σημερινή πραγματικότητα, αφορίζουμε τον τρόπο προσέγγισή της, μπορούμε να σταθούμε βεβαίως στα νέα δεδομένα της παγκοσμιότητας, αλλά με τη δική μας δυναμική. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε υποτακτικά αλλά δίνοντας το δικό μας στίγμα που πάντα ήταν ηχηρό και αυτόνομο.

Ότι έχουμε καταφέρει αποτελεί προϊόν συλλογικής προσπάθειας και υπομονής, αυτογνωσίας και παιδείας, ανάγνωση των ατομικών ιδιαιτεροτήτων και ταλάντων και ποτέ αποτέλεσμα μισαλοδοξίας και μηδενισμού.

Η ευθύνη είναι συλλογική και είναι καιρός να πούμε ένα διαφορετικό "ΟΧΙ", το όχι στο νέο διχασμό που είναι προ των πυλών.......

Νίκος Π. Κυριαζής

Θεολόγος, αρθρογράφος, ερευνητής, διαχειριστής και αρθρογράφος της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS. Άρθρα του με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο έχουν δημοσιευθεί σε τοπικό και Αθηναϊκό τύπο.