Είκοσι χρόνια από τον καταστροφικό σεισμό του Αιγίου

Εκείνο το βράδυ ο ουρανός λουζόταν από το φως του φεγγαριού, δυο μέρες μετά την Πανσέληνο. Η χαρά από την άνοδο του Παναιγιαλείου στη ...

Εκείνο το βράδυ ο ουρανός λουζόταν από το φως του φεγγαριού, δυο μέρες μετά την Πανσέληνο. Η χαρά από την άνοδο του Παναιγιαλείου στη Γ' Εθνική μετά το ιστορικό μπαράζ στη Λεωφόρο, δεν είχε ακόμα σβήσει. Πέσαμε για ύπνο κι αρχίσαμε να ονειρευόμαστε με όνειρα καλοκαιρινά μέχρι το πρώτο φως της ημέρας να διαλύσει τις παράξενες ιστορίες που πλάθει το μυαλό την ώρα εκείνη. Μόνο που εκείνο το ξημέρωμα δεν θα ήταν σαν τα άλλα...

Στις 3.16 το πρωί, ένα υπόκωφο βουητό και ταυτόχρονα μια δόνηση γερή που έμοιαζε με δίνη, ταρακούνησε το Αίγιο όπως η τρικυμία ταρακουνά το καράβι. Δώδεκα δευτερόλεπτα κράτησε η δόνηση κι αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να αλλάξουν την πόλη μας και τις ζωές μας για πάντα -όσο κρατάει το πάντα.

Ο καθένας μας έχει να διηγηθεί μία ή πολλές ιστορίες για το βράδυ εκείνο. Κάποιοι έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους κι ήταν πολλοί. Κάποιοι όμως, έχασαν κάτι πολυτιμότερο: τους δικούς τους ανθρώπους. Η δόνηση των 6,1 R (όπως έχει επισήμως καταγραφεί) που έπληξε το Αίγιο τα ξημερώματα της 15ης Ιουνίου 1995 με επίκεντρο τον θαλάσσιο χώρο βόρεια του Αιγίου, προκάλεσε το θάνατο 26 ατόμων που την ώρα εκείνη βρίσκονταν, οι 16 στη “μοιραία πολυκατοικία” της οδού Δεσποτοπούλων 1 και οι υπόλοιποι 10 (Γάλλοι τουρίστες) στο όμορφο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο “Eliki” στην παραλία Βαλιμιτίκων. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν, θρήνοι έδωσαν τη θέση τους στην αγωνία των πρώτων ωρών μετά το σεισμό. Για την ιστορία αναφέρουμε τα ονόματα των νεκρών του σεισμού, όπως καταγράφτηκαν στον τοπικό Τύπο της εποχής:

1. Ανδρέας Μαρουσάκης,

2. Αντώνιος Μαρουσάκης,

3. Αρετή Μαρουσάκη,

4. Αγγελική Φραγκονικολοπούλου,

5. Ελβίρα-Μαρία Φραγκονικολοπούλου,

6. Δημήτριος Παντελής,

7. Χρήστος Παντελής,

8. Μαρία Ταβαλιόνε-Μαυροπούλου,

9. Διονύσιος Σεριάτος,

10. Ευσταθία Σεριάτου,

11. Παναγιώτης Καμπίτσης-Σεριάτος,

12. Διονύσης Σεριάτος,

13. Παναγιώτης Παντελόπουλος,

14. Ειρήνη Παντελοπούλου,

15. Νικόλαος Γκολφίνος,

16. Χριστίνα Κόλλια,

17. Cyrille Cordier,

18. Sylvie Erba,

19. Denice Vittart,

20. Nelly Leroux,

21. Tourny,

22. Michel Baranger,

23. Joel Gras,

24. Katherine Gras-Thiberge,

25. Eloϊse Gras (4 ετών),

26. Muriel Petit.

Από τα χαλάσματα όμως ξεπρόβαλλε και η ελπίδα. Κανείς δεν ξεχνάει τον “μικρό Ανδρέα”, τον 8χρονο τότε και σήμερα ολόκληρο παλικάρι, τον οποίο άνδρες της ΕΜΑΚ με κίνδυνο της ζωής τους έβγαλαν από το κατεστραμμένο διαμέρισμά της οικογένειάς του και τον έσωσαν την ώρα που οι μετασεισμικές δονήσεις βρίσκονταν στο φόρτε τους και μια νέα κατάρρευση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.

Ο σεισμός της 15ης Ιουνίου 1995 προκάλεσε ζημιές σε πάνω από 5.500 κτίρια στην ευρύτερη περιοχή, εκ των οποίων γύρω στα 3.000 κρίθηκαν κατεδαφιστέα. Οι άστεγοι ξεπέρασαν τους 4.000, αρκετοί εκ των οποίων φιλοξενήθηκαν στους καταυλισμούς που έστησαν οι Πρόσκοποι και οι Ερυθροσταυρίτες με το πρώτο φως της ημέρας. Ο εφοπλιστής Ι.Λάτσης απέστειλε ένα από τα πλοία του, το “Μαριάννα 9” το οποίο φιλοξένησε πάνω από 800 αστέγους στο χρονικό διάστημα των 4 μηνών που έμεινε δεμένο στο λιμάνι του Αιγίου. Μέχρι και γάμος έγινε στο κατάστρωμα του πλοίου, γεγονός που κατέγραψαν ΜΜΕ από όλη τη χώρα.

Όμως και η τοπική μας Εκκλησία ήταν παρούσα μέσα σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Λειτούργησε Αποθήκη Τροφίμων της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων κι Αιγιαλείας, η οποία διένεμε τρόφιμα στους ταλαιπωρημένους συμπολίτες και τους ανακούφισε με όλες της τις δυνάμεις. Ομογενείς του εξωτερικού πρόσφεραν απλόχερα βοήθεια. Στο Αίγιο έφτασαν αμέσως ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και ο αείμνηστος πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, που με τις ρυθμίσεις τους ανακούφισαν αρκετά τους σεισμοπαθείς της Αιγιάλειας. Μετά το πρώτο σοκ, η ζωή άρχισε ξανά να βρίσκει τους ρυθμούς της. Γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται.

ΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΙΔΙΟ ΚΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΟ

Είκοσι χρόνια μετά, έχουν αλλάξει πολλά. Οι γειτονιές ειδικά στο κέντρο της πόλης, λίγο θυμίζουν το πώς ήταν τότε. Σπίτια χτισμένα τον 19ο αιώνα, υπέροχα πλινθόκτιστα αρχοντικά κατεδαφίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους σε σύγχρονες οικοδομές. Η μορφή της πόλης άλλαξε. Υπάρχουν όμως και πράγματα που παραμένουν -δυστυχώς- ίδια:

-Ο Ιερός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, το αριστούργημα του Ερνέστου Τσίλλερ, συμπληρώνει 20 χρόνια κλειστός, με υποστηρικτικές κολώνες μέσα κι έξω για να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή του. Οι λειτουργίες της ενορίας φιλοξενούνται στο υπόγειο γειτονικού κτιρίου της Πολυχρονιάδου.

-Ο καταυλισμός των κοντέινερ στο Τριάντειο της Κουλούρας που στήθηκε για να συνδράμει στην κάλυψη της ανάγκης για στέγη, οικογένειών που έχασαν τα σπίτια τους και πληρούσαν συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια, παραμένει εκεί και πλέον αποτελεί εστία μόλυνσης, όπως καταγγέλλουν οι περίοικοι. Είναι κοινό μυστικό πως ελάχιστοι από όσους διαμένουν σήμερα εκεί, βρίσκονται σε απόλυτη ανάγκη και πληρούν ανάλογες προϋποθέσεις.

-Το 2ο Γενικό Λύκειο Αιγίου συνεχίζει να λειτουργεί μέσα σε λυόμενες αίθουσες της οδού Αναπαύσεως που έχουν υποστεί φθορές και που μόνο ενδεδειγμένες για εκπαιδευτική δραστηριότητα δεν είναι.

-Αρκετά από τα “διατηρητέα” (όπως κρίθηκαν από τον ΤΑΣ και το ΥΠΠΟ) αρχοντικά, κρέμονται πλέον επικίνδυνα σε κεντρικά σημεία της πόλης και αποτελούν καθημερινό κίνδυνο για τους περαστικούς. Βλέπε το μισογκρεμισμένο διατηρητέο στη συμβολή Ταξιαρχών και Ασ.Φωτήλα, για το οποίο πάντως έχει δρομολογηθεί η κατεδάφισή του.

-Το 1ο Γυμνάσιο Αιγίου δεν έχει αίθουσα εκδηλώσεων. Ή μάλλον έχει αλλά είναι μισογκρεμισμένη και δεν έχει σκεπή. Η αποκατάσταση δεν προχώρησε και πλέον, όπως έχει γίνει γνωστό, θα κατεδαφιστεί και θα δημιουργηθεί νέα αίθουσα, με σύγχρονες προδιαγραφές. Το χρονοδιάγραμμα πάντως είναι άγνωστο.

Έχουν γραφτεί πολλά για τις πρώτες μέρες και μήνες μετά τον καταστροφικό σεισμό του Αιγίου κι εμείς είμαστε οι τελευταίοι που θα επαναφέρουμε τις λεπτομέρειες από τις δυσάρεστες και πρωτόγνωρες για τη δική μας γενιά, στιγμές που σιγά-σιγά περνούν στη λήθη. Χρέος μας όμως είναι να θυμόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε. Να φροντίζουμε για την ασφάλεια τη δική μας και της οικογένειάς μας. Να θυμόμαστε πάντα ποια είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά πριν, κατά τη διάρκεια και κυρίως αμέσως μετά από έναν μεγάλο σεισμό. Ο ευλογημένος τόπος μας μοιάζει σαν το τριαντάφυλλο που είναι πανέμορφο και ευωδιαστό, έχει όμως και τα αγκάθια του. Τον αγαπάμε λοιπόν, τον καμαρώνουμε τον τόπο μας αλλά προσέχουμε μην μας πληγώσει...

Πέπη Σπηλιωτοπούλου
www.filodimos.gr
www.radioegio.gr