Κ.Κατσιάρης: Αφιέρωμα εἰς τόν Ευπατρίδη, Θεόδωρο Γ. Σπυρόπουλο

γράφει ο  Κώστας Κατσιάρης, ’Εκ προϊμίου ἀφού ευχαριστήσω, ἐκ μέρους τών μελών τού Διοικητικού Συμβουλίου τής ‘Ομοσπονδίας, τήν ’Επιτροπ...

γράφει ο Κώστας Κατσιάρης,

’Εκ προϊμίου ἀφού ευχαριστήσω, ἐκ μέρους τών μελών τού Διοικητικού Συμβουλίου τής ‘Ομοσπονδίας, τήν ’Επιτροπή Φίλων Θεοδώρου Γ. Σπυροπούλου καί τόν ’Αξιότιμον κ. Χριστοδουλόπουλον ’Αθανάσιον καί τά μέλη τού Διοικητικού Συμβουλίου Δρυμοτών, ’Αποδήμων Καλαβρυτινών, γιά τήν τιμητική πρόσκλησιν, νά παρευρεθούμε στά ’Αποκαλυπτήρια τής προτομής τού συμπατριώτου καί Εὐπατρίδου Θεοδώρου Γ. Σπυροπούλου, στίς 16 Αυγούστου 2015, εἰς τήν προγονικήν γήν του, τό χωριό του, τόν Δρυμόν Κλειτορίας Καλαβρύτων, τόπος γεννήσεως του.

Συγχαρητήρια είς τούς συνέλληνες ’Αμερικής καί Δρυμότες Καλαβρυτινούς καί όποιους άλλους, γιά τήν εὐγενικήν ἰδέα τής κατασκευής και τοποθετήσεως τής προτομής τού Θεοδώρου Σπυροπούλου. Επίσης συγχαρητήρια, εἰς τόν εξαίρετον Γλύπτην Χαραλαμπόπουλο Σπυρίδωνα, συμπατριώτη μας, από τόν Κλείτορα Κλειτορίας Καλαβρύτων, ὁ ὁποίος φιλοτέχνησεν τήν ὡραίαν προτομήν μέ χέρι, ώς άλλος Φειδίας.

Μέ αίσθήματα τιμής καί μνημοσύνης συγκεντρωθήκαμε καί ἐκπληρώσαμε ένα χρέος. Αλλά ἡ ιστορία δέν μετράει μέ τόν χρόνον, μετράει μέ τίς πράξεις καί ὁ συμβολισμός μας, ἀπό τήν σεμνήν τελετήν, έρχεται νά δέσει με τίς σύγχρονες ἀνάγες καί τις ἀπαιτήσεις τής ἐποχής μας καί μέ τά μηνύματα τής ζωής τών ἀνθρώπων ἀπό τό παρελθόν ὃπου ἀναλώθησαν ὑπηρετώντας τούς συνανθρώπους των, μέ τήν ἀρετήν τής ἀγάπης καί τής προσφοράς...

Στόν τόπο μας, μεταξύ άλλων, ξεχωρίζει ό Εὐπατρίδης Θεόδωρος Σπυρόπολος, τού ὁποίου τιμήσαμε τήν μνήμην. Καί ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμής ἀνηγέρθη ή προτομή του, ὃπου προβάλλειεντυπωσιακή ἐνωπιόν μας.

’Αγαπητές καί ’Αγαπητοί, Συνέλληνες,

Ζούμε σέ μία ἐποχή ὃπου ἐντεχνα εἷναι σπαρμένος ὁ κίνδυνος τής λησμονιάς, ἀλλά ἀκόμη καί τής ἰσοπέδωσης κάθε ἰδανικού πολιτιστικής ἀξίας, παράδοσης, ἠθών καί ἐθίμων, παραμονεύει σέ κάθε κοινωνική συναναστροφή καί ἐκδήλωσιν, γιά νά ξεθεμελιώσει ό,τι ἐχει προσδιορίσει τήν ὑπαρξίν μας, ὡς Ἓθνος Ἑλλήνων μέχρι σήμερον. Οἱ σχολές καί τά κέντρα θεωρητικής ἀποχαυνώσεως, εὑρίσκονται στό ἐξωτερικό καί ἒχουν ἐγκαταστατήσει φωλιές, φωλιές πολλές, φιδιών φαρμακερών ἐντός τών πυλών τής πατρίδος μας, τής Έλλάδος καί δηλητηριάζουν την Ἑλληνικήν Ψυχήν, κυρίως τών Νέων γεννιών.

Εὐτυχώς στό βάθος τών ψυχών τών Ἑλλήνων, παραμένει ἡ ἂσβεστος δάδα τής διαρκούς ἀρετής, πρός τήν ἀξιοσύνην, τήν ὑπεροχήν, τήν εξαίρετον ἰκανότητα, τήν ἀνδρείαν, τό κάλλος, τήν δόξαν, τό καθήκον, τήν ἐπιτυχίαν καί τέλος τήν Χριστιανικήν Ὁρθόδοξην Πίστιν.

Οἱ ἀνθρωποί ὃπου γίνονται συνήθως ὁδηγοί τής κοινωνίας εἷναι αὐτοί ὃπου έχουν ἰκανόν χώρον είς τήν ψυχήν των, διά ἀγάπην πρός τόν συνάνθρωπον καί φέρονται ἒτσι ὣστε καί τό ἀτομικόν καί κοινωνικόν ἀγαθόν νά εἷναι πρός όφελος ὁλόκληρης τής κονωνίας.

Εἷναι αὐτοί οἱ ἀνθρωποί ὃπου σέ ὃποιο μετερίζι τής ζωής καί άν εὑρίσκονται, δημιουργούν καί προσφέρουν, χωρίς ἀνταλλάγματα.

Ὁ Σπυρόπουλος, ἀπό τόν Δρυμό Κλειτορίας Καλαβρύτων, ἒθεσεν μίαν ἀσπίδαν, "...τής κείνων ῥήμασι πειθόμενοι".

Ὁ ’Ησίοδος γράφει, "Τής ἀρετής ἰδρώτα Θεοί προπάραθεν έθηκαν ἀθάνατοι". Δηλαδή, ἡ ἀρετή εἷναι ἓνα σύνολον ψυχικών προτερημάτων ὃπου έπηρεάζει τήν σκέψιν μας καί στολίζει τήν ψυχήν μας.

Λέμε εἰς τήν καθημερινότητα μας, αὐτός ὁ άνθρωπος ἒχει ἀρετές καί ἐννοούμε τήν συνετήν συνειδητήν δημιουργικήν ζωήν του στό κοινωκό πεδίον ὃπου προσφέρει μέ ἀκεραιότητα τίς ὑπηρεσίες του πρός τούς συνανθρώπους του, μέ αὐταπάρνησιν.

Τί εἷναι λοιπόν ἀρετή στήν κοινωνικήν μας συνύπαρξιν;;;

Εἷναι ή άγάπη ὃπου προσφέρομεν εἰς τούς συνανθρώπους μας, στήν ἀνάγκην, στήν χαράν, στόν πόνον, στόν θάνατον.

Εἷναι ἡ ἀπλόχερη προσφορά τής κάθε ἐπιστήμης, εἰς τούς ἀνθρώπους, χωρίς διακρίσεις καί ἀπολαβήν. Εἷναι ἡ Δικαιοσύνη, ὃπου ὁ δικαστής ὀφείλει ν᾽ ἀποδίδει τό δίκαιον μέ αἲσθημα δικαίου καί εὐθύνης, εἷναι ἀρετή. Εἷναι ἐκείνος ὁ δημιουργός ἀγαθών καί ὑπηρεσιών, χωρίς τήν ἀδίστακτην ἐκμετάλλευσιν ἀνθρώπων. Εἷναι ἡ ἰατρική, εἷναι, εἷναι... ὁ Ἁνθρωπος...

’Αγαπητοί μου,

Ἡ ἀλληλεγγύη εἷναι ἡ ἐλπίδα τής ζωής γιά ὃλους καί κυρίως γιά τούς ἀνήμπορους, γιά τούς ταπεινούς τής γής, αὐτών ὃπου δέν ἒχουν στόν ἣλιον μοίραν. Γιατί κάποιοι ἂλλοι ἐκμεταλλευτές, τούς τά ἐπήραν ὃλα. Βλέπομεν σήμερον τούς πρόσφυγες, ὃπου ἀφού τούς ἐδημιουργησαν πολέμους στίς πατρίδες των, τους διώχνουν, τούς σκοτώνουν, τούς πνίγουν, τούς κλέβουν καί τό τελευταίο εὑρώ γιά νά τούς αποκάμουν στιβαγμένους σέ κάποιο χωράφι τής Ἑλλάδος ἢ ἂλλης χώρας τής δυτικής Εὑρώπης... Καί κοροϊδεύουν ἐπάνω στό "..’Ωραία ἐρήπεια ΤΩΝ..." ἀλλοίμονον στά μικρά παιδιά...

Δίδοντας ἡ ὁρθότερα ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ στήν γύρω μας κοινωνίαν ἀπό ἓνα λιθάρακι, μία ἰδέα, ἓνα ἓργο, μία σταγόνα ἀπό τόν ἰδρώτα μας, προσφέρομεν ΥΛΙΚΑ, γιά νά προστεθεί ἓνα ἀκόμη σκαλοπάτι, εἰς τήν ἀέναην σκάλαν τής ἐξέλιξης, τής προόδου, τού πολιτισμού.

Αὐτά εἷναι μεγαλωσύνη.

Προσφορά λοιπόν !!

Ξέρετε ὃλοι τί εἷναι τό "Πρόσφορον" στίς ἐκκλησίες μας.

Λέγετε έτσι, γιατί περικλείει,<<ὡς Σώμα Χριστού>> τήν προσφορά τών οὐρανών στούς ανθρώπους.

Ό,τι γνωρίζουμε, ό,τι βλέπουμε, ὃσα μένουν, ἐκείνα ὃπου ἀξίζουν ΟΛΑ εἷναι ἀποτέλεσμα ΠΡΟ-ΣΦΟ-ΡΑΣ ! ! !

Νά μήν ξεχάσουμε.

Νά μήν μείνει σύνθημα.

Νά γίνει ὁδηγός ! !

Καί νά ξέρετε, ΠΡΟΣΦΟΡΑ χωρίς δική σου στέρηση ΔΕΝ ὑπάρχει.

Στερούμαι γιά νά δώσω. Πονάω γιά ν’ ἀπαλύνω. Χάνω χρόνο γιά νά κερδίσουν οἱ γύρω μου. Μόνο έτσι δίνεις. ’Αλλιώς ΔΕΝ εἷναι παρά ὑποκρισία ὡφελισμού. Ποίος ἀμφιβάλλει ό,τι μέρος τής μεγαλωσύνης τού μεγάλου αὐτού ’Εθνους τών Ἑλλήνων (Ὃπου δέν εἷναι ΕΘΝΟΣ πανσπερμία, τώρα σήμερον, προσπαθούν νά μάς ἀλλοιώσουν τήν Γένναν μας...) , ὀφείλεται στήν ’Αρετήν τών Ἑλλήνων καί στήν προσφοράν των. Ἡ ψυχή τών Ἑλλήνων τρέφεται ἀνά τούς αἰώνας, ἀπό τό Ἑθνικό ὁπλοστάσιο τού ἐνδόξου παρελθόντος, ὃπου ξεπηδά ἀπό τούς ’Ορφικούς Ὑμνους, ἀπό τίς ἡρωϊκές σελίδες τής Μυθολογίας μας καί τούς Άθλους τού Ἠρακλή, τά Έπη τού Ὁμήρου, τούς ἡρωϊσμούς τών Σαλαμινομάχων καί τήν Θρυλική μορφή τού Ἑθνικού ’Ακρίτα Διγενή.

Τό σέβεται ὁ Ἑλληνας καί τό θεωρεί τό παρελθόν του Ἑθνική Κληρονομιά καί τήν πηγή ἀπεριόριστης ἠθικής εὐρωστίας, ἀπό τήν ὁποίαν ἀντλεί τήν δύναμην της ἀνά τούς αἰώνας, πορεία του φωτοδότρα, δημιουργίας και μεγαλωσύνης.

Οἱ ἡρωές μας σέ όλες τίς ἐκδηλώσεις τής ζωής, τής θρησκείας, τής τέχνης, τής ἐπιστήμης καί τής πολιτικής, οἱ ἡρωες τού πνεύματος, τής ἀρετής καί τών πολέμων, εἷναι οἱ Πατέρες τής ζωής καί τού Ἑθνους τών Ἑλλήνων. Οἱ ἀρετές τού Ἑλληνικού χαρακτήρα, τό κοινοτικό δημοκρατικό πνεύμα, τόν ἱερόν νόμον τής Ἑλληνικής ’Αδελφοσύνης, ἡ διάρθωσις τής οἰκογενείας, ὃλα αὐτά, καθώς καί άλλα παρόμοια ἀποτελούν τόν ἀνεκτίμητον θησαυρόν, ὃπου λέγεται Ἑλληνική παράδοσις, Ἑληνική ’Αρετή. Καί παράδοσις εἷναι συνέχεια χωρίς διακοπή τής ὃλης πολιτιστικής δραστηριότητος τού Ἑλληνικού Λαού, ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἓως τίς ἡμέρες μας. Ὃ,τι ἐπαρεδόθη, ό,τι παραδίδεται σέ ὃλους τούς τομείς τής ζωής μας, ὡς αὐθεντικό Ἑλληνικό εἷναι δικό μας καί ἀναλόγως ὀφείλουμε νά τό ἀγαπήσουμε, νά τό τηρήσουμε καί νά τό τιμήσουμε.

Ἡ ’Αρετή τής προσφοράς εἷναι νά τό σκεφθούμε ὃλιγον. ’Αν ὃλοι ζητάμε, ποιός θά ἀπομείνει νά δώσει;; ’Απάντηση ΚΑΝΕΙΣ. ’Αν ὃλοι δίνουμε, ποίος θά μείνει μέ παράπονο;; Ἡ ἀπάντησις εἷναι ἲδια, ΚΑΝΕΙΣ!! ’Αλλά στήν δεύτερη περίπτωσιν ὁ κόσμος θά γίνει ό,τι εὐχήθηκε ὁ ποιητής Δ. Σολωμός "...Ὃμορφος κόσμος ἀγγελικά πλασμένος...".

Αὐτή ἡ πατρίδα μας, ἡ ΕΛΛΑΣ, θά ξαναβρεί τό φώς ὃπου στερείται τόσα καί τόσα χρόνια, χρόνια ὃπου τά ζεί μέσα στό σκοτάδι, γιατί ὃλοι θέλουν ΦΩΣ, ἀλλά κανείς δέν δέχεται νά γίνει τό κερί ὃπου θά λιώνει, γιά νά μείνει ἠ φλόγα του, ΛΑΜΠΕΡΗ...

’Εμείς σήμερον στήσαμε ἓνα ἂσβεστο φώς, ὃπου θά φωτίζει κάθε Διαβάτη νά στοχάζεται...

’Ας ἀναλάβουμε ἑπομένως ὁ καθένας μας καί κάθε μία, τήν δικήν του θέσιν, ἀφήνοντας τά χνάρια μας στίς κατοπινές γεννιές, ὡς φυτώριο ἀναδημιουργίας καί παρακαταθήκης τής συνέχειας σέ ὃλους τούς συναναθρώπους μας και ἰδιαιτέρως εἰς τό Ἑλληνικόν Ἑθνος, καλώντας μέ στεντώρια φωνή τόν σημερινό Ἑλληνα, σέ κοινωνική, ἠθική, συνειδησιακή, πολιτιστική, πολιτική, οἰκονομική καί Χριστιανικήν Ὁρθόξην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ...

"...Άξιον ’Εστί τό φώς καί ἡ πρώτη χαραγμένη στήν πέτρα εὐχή ἀνθρώπου ἡ άλκη μές στό ζώο πού ὁδηγεί τόν ήλιο, τό φυτό πού κελάηδησε καί βγήκε ἡ μέρα...".

Οδυσσέας Έλύτης, Άξιον Έστί, τό Δοξαστικόν.

Κώστας Κατσιάρης,

ἐκ Κρινοφύτων Καλαβρύτων, 16/8/2015.

για την Ομοσπονδία Συλλόγων "ο Αρχαίος Κλέιτωρ"

Υστερόγραφον,

Δόκιμον καί ενθουσιώδες εἷναι, στις διάφορες ἐκδηλώσεις νά χαιρετούν ΚΑΙ οἱ ἀνώνυμοι ΚΑΙ οι μή γνώριμοι. Γιατί εἷναι τό καινούργιο, τό διαφορετικό, τό συναρπαστικό.

Οἱ δέ ἐπώνυμοι ἲδιοι καί ἲδιοι, νά ΜΗΝ στριμώχνονται καί νά ΜΗΝ ΛΕΓΟΥΝ, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ...