Μάνεσι: Εκεί στην Κάτω Ρούγα, κάτω από την Ακρόπολη

Του Τρύφωνα Μαντά Λένε πως τους ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ, τους χωρίζει ο θάνατος. Στην περίπτωση όμως του κυρ Τάκη του Κατσέπα...

Του Τρύφωνα Μαντά

Λένε πως τους ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ, τους χωρίζει ο θάνατος. Στην περίπτωση όμως του κυρ Τάκη του Κατσέπα (Δημητρόπουλου) και της αγαπημένης του αδερφής κυρίας Σοφίας, δε συνέβη κάτι τέτοιο. Η αιωνιότητα που τους αγκάλιασε παντοτινά αυτό το καλοκαίρι μοιάζει με εκείνη την αιωνιότητα που έχει αγκαλιάσει και τους Διόσκουρους της Σπάρτης, τους γιους της Λήδας. Μυθικά πρόσωπα εκείνοι, που χάθηκαν, αχώριστοι, ψάχνοντας την αγαπημένη τους αδερφή, την ωραία Ελένη. Πραγματικά πρόσωπα ο κυρ Τάκης και η κυρία Σοφία, που ανηφόρησαν στο πιο δύσκολο μονοπάτι, για να μην ξαναχωρίσουν ποτέ.

Κάτω από την Ακρόπολη έζησαν την περισσότερη ζωή τους, μοιρασμένη σε οκτώ γεμάτες δεκαετίες. Στους πεζόδρομους της Πλάκας λοξοδρομούσαν ρίχνοντας κρυφές ματιές αστείρευτης αγάπης προς το αγαπημένο τους μέρος, τα Καλάβρυτα, προς το μέρος που γεννήθηκαν και λάτρεψαν, το Μάνεσι. Αγάπησαν άπαντες κι αγαπήθηκαν απ όλους, με όλη τους την καρδιά και τη δύναμη της ψυχής τους. 

Ανδρώθηκαν σε έναν κόσμο δύσκολο και γιγαντώθηκαν, υπομένοντας με στωικότητα τα δεινά των εποχών. Αλληλοσυμπλήρωναν ο ένας τον άλλον, σαν αδέρφια. Γιατί ήταν αδέρφια όχι μόνο εξ αίματος, αλλά αδέρφια στην καρδιά, στη ζωή και στο θάνατο.

Η μοίρα υποτάχτηκε στη θέληση τους και στην αδερφική τους αλληλοσυμπλήρωση. Τη νίκησαν, ίσως γιατί ήξεραν πως το πεπρωμένο τους ξεκίνησε με τη γέννηση τους κι ολοκληρώθηκε με την ανάβαση τους στους ουρανούς. Μια ανάβαση χωρίς του μύριους του Ξενοφώντα για να τους τιμήσουν κρατώντας το δόρυ τους ψηλά, μια ανάβαση μοναχική αλλά άπλετη από το φως του κοινού βίου τους. Με λίγες μέρες διαφορά. Τόσο άντεξαν μακριά ό ένας απ’ τον άλλον.

Έζησαν, ψήλωσαν και ψυχορράγησαν στις καρδιές μας, γιατί όλοι μας χωρέσαμε στις δικές τους καρδιές. Δυο ιτιές που ποτίστηκαν από τα πεντακάθαρα, όπως η συνείδησή τους, νερά του χωριού μας κι έφυγαν και οι δύο (αυτό) το καλοκαίρι, για να μπορούν από εκεί ψηλά να βλέπουν καθάρια και ξάστερα, όλα αυτά που αγάπησαν κι όλους αυτούς που τους αποχαιρέτησαν μέχρι να τους ξαναδούν. 

Κάποτε ο κυρ Τάκης, Κατσέπα τον φωνάζαμε , γιατί τα παρατσούκλια στα χωριά μας μιλάνε στις καρδιές μας και στα μάτια μας, μου είπε : «γράψε, μη φοβάσαι την πένα. Βάλε την καρδιά σου να οδηγήσει το χέρι σου γιατί το μυαλό μας κάνει ανεξίτηλο το μελάνι που αποτυπώνει τις σκέψεις μας». Κι εγώ τον άκουσα κι έγραψα, όχι για να τους τιμήσω, ο κυρ Τάκης κι η κυρία Σοφία ήταν οι εκλεκτοί των δώδεκα Θεών, εκεί κάτω από την Ακρόπολη κι ας τους αγκάλιασε μόνο ένας Θεός, ο Αληθινός, ο Ύψιστος, εκεί ψηλά στο απέραντο μπλε που ξοδεύει ο Σωτήρας για να μην τον βλέπουμε.

Δεν χρίζουν τιμών, ούτε υστεροφημίας κι ούτε έχουν ανάγκη την πένα μου. Κυρ Τάκη και κυρία Σοφία, παιδιά του Κατσέπα (Δημητρόπουλου), σας ευχαριστώ που μου κάνετε την τιμή να σας θυμάμαι, να σας θαυμάζω και να σας αγαπώ. Δεν θα σας θεωρήσω ξεχωριστούς, γιατί ούτε εσείς οι ίδιοι θα το θέλατε. Σας θεωρώ όμως μοναδικούς γιατί από εσάς διδάχτηκα κι εγώ, αλλά κι όλοι οι Μανεσιώτες, να αγαπώ τη ζωή και να προσπαθώ να κάνω πράξη τα «θέλω» μου. 

Μικρός, τον θεωρούσα φαντασμένο τον κυρ Τάκη και τον ζήλευα. Έβλεπα τις πανέμορφες γλαφυρές του αναρτήσεις στη «Φωνή των Καλαβρύτων» κι έλεγα μέσα μου «μα γιατί ασχολείται με το χωριό μου;». Το απλοϊκό μου το μυαλό ξεχνούσε πως το χωριό μου ήταν και δικό του και μάλιστα το αγαπούσε περισσότερο απ’ ότι εγώ. Μεγάλωσα με τα «παραμύθια» του, εκείνες τις πανέμορφες ιστορίες που «έπλαθε» για τους κατοίκους του χωριού μου κι αποτελούν ρίμες του παρελθόντος που δεν θα πρέπει να λησμονηθούν ποτέ. Μεγάλωσα κι εξακολουθούσα να τον ζηλεύω, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να προσεγγίσω την απλοϊκότητα των λόγων του. Κι όταν κάποτε του εκμυστηρεύτηκα, χαμογέλασε και μου είπε κάπως έτσι: «το χωριατόπαιδο που κρύβουμε πάντα μέσα μου, θα τρέχει ανέμελα στους αγρούς της υπαρκτής φαντασίας για να χωρέσει όλα αυτά που βλέπει και ζει, στον ανεξίτηλο πάπυρο της ζωής μας, ώστε να μένουν παρακαταθήκη για τις γενιές που έρχονται».

Δεν ξέρω αν δίπλας σας, στο ταξίδι του ανεβασμού, στεκόταν ο ψυχοπομπός ο Ερμής ή ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Δεν ξέρω αν σας αγκάλιασε στους ουρανούς για το καλωσόρισμα ο Ξένιος Ζευς ή ο μοναδικός Θεός και Σωτήρας μας. Ξέρω μόνο πως στο πατρικό σας στο Μάνεσι, εκεί στην «Κάτω Ρούγα», υψώνεται λαμπερή η Ακρόπολη. Ξέρω πως στο πατρικό σας μπαλκόνι διασταυρώνονται τα πολύβουα σοκάκια της Πλάκας. Ξέρω πως οι φωνές σας θα ακούγονται πάντα χαμογελαστές, γιατί οι άνθρωποι ξεχνιούνται, αλλά η παρακαταθήκη τους μένει ατόφια πίσω και λαμπερή. 

Κυρ Τάκη Κατσέπα θα «ζηλεύω» πάντα τις καρυάτιδες που σου έλεγαν κάθε πρωί «καλημέρα» και γεύονταν αχόρταγα τη διορατικότητά σου. Θα «ζηλεύω» πάντα τα χρόνια τα παλιά που σε μεγάλωσαν, προσδίδοντας σου τη μεστή σου απλοϊκότητα που κέρδιζε τους πάντες. Θα «ζηλεύω» εκείνη την ηρεμία σου που έβρισκε, πάντα, λύσεις για όλα. 

Κυρία Σοφία θα θυμάμαι πάντα το βλέμμα σου, εκείνο το αλύτρωτο, που χάριζε σε όλους προσμονή και κουράγιο. Θα θυμάμαι πάντα το χαμόγελό σου, που κουβαλούσε, με την υπομονή του Άτλαντα, όλες τις πίκρες των δύσκολων χρόνων που έζησες με το αλύγιστο μικροκαμωμένο κορμί σου. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει.

Τρύφωνας Μαντάς

Ο Τρύφωνας Μαντάς γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1973 στο Μάνεσι Καλαβρύτων. Μαθήτευσε στο Γυμνάσιο και Λύκειο Καλαβρύτων. Σπούδασε οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Α.Σ.Ο.Ε.Ε. – Τμήμα : Διεθνών Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών). Το 2004 πήρε το δίπλωμά του αποφοιτώντας από την Δημοσιογραφική Σχολή του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ, ικανοποιώντας έτσι το αστείρευτο δημοσιογραφικό μεράκι του. Έκτοτε ασχολήθηκε με το Ραδιόφωνο (ΣΠΟΡFM ΑΘΗΝΑΣ 94,6 – ΣΠΟΡFM ΠΑΤΡΑΣ 96,3) και τον γραπτό τύπο (ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ: SPORTDAY, ΣΗΜΕΡΙΝΗ, SPORTWEEK κ.α.). Από τον Ιανουάριο του 2011 είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (Ε.Σ.Α.Τ) και συνεργάζεται με έντυπα, εφημερίδες και ενημερωτικές ιστοσελίδες των Πατρών και των Καλαβρύτων.