ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΧΕΛΜΟΥ!!! Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης ή Μήτσος Παπουτσής, από την Κλειτορία, αφήνοντας έρημο, για πάν...
ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΧΕΛΜΟΥ!!! Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης ή Μήτσος Παπουτσής, από την Κλειτορία, αφήνοντας έρημο, για πάντα, το αγαπημένο του βουνό και το κονάκι του στο ‘’Πάνω Λιθάρι’’!! Ώ Θεέ μου, αν είναι αλήθεια αυτό!!!
Όμως ο Χελμός και τα γύρω του βουνά, από προχθές, είναι βουρκωμένα και κλαίνε απαρηγόρητα. Πάγωσαν όλα τα κατατόπια, η Αετοράχη, η Ομαλιά, ο Καλόγερος, ακόμη και ο Αρίσταρχος, καινούργιος επισκέπτης του θρυλικού Χελμού και το ίδιο ακόμη το βουνό, στο άκουσμα της θλιβερής είδησης θανάτου του τελευταίου αχώριστου συντρόφου τους! Φαίνεται πως έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι, δεν πρόκειται να ξανακούσουν ούτε τα παρατεταμένα σφυρίγματα και τα σαλαγητά του Μήτσου τους, αλλά ούτε και τα πολύκροτα κουδούνια των προβάτων του, που τα είχαν ως μόνιμη συντροφιά τους! Και όλοι εμείς, μετά από αυτό το πολύ δυσάρεστο γεγονός, ας συνειδητοποιήσουμε ότι, στην ψηλότερη κορυφή του Χελμού, η οποία αποτελούσε ανέκαθεν βαθειά επιθυμία και στόχο ανάβασης του καθενός μας, ίσως – ίσως να μη συναντήσουμε ποτέ ξανά κανέναν άλλο Μήτσο, για να μας δείξει το απόκρυφο μονοπάτι που οδηγεί στο ιερότερο τέμενος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, τα ‘Υδατα της Στυγός, ούτε και το δρόμο που οδηγεί στο μεγαλύτερο τηλεσκόπιο των Βαλκανίων, τον Αρίσταρχο!!! Μόνο εκείνος γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τα κατατόπια και τώρα που δυστυχώς μας έφυγε δεν πιστεύω ότι, θα βρεθεί κάποιος άλλος εκεί, για να μας υποδέχεται όταν θ’ ανεβαίνουμε στο αγαπημένο Καλαβρυτινό βουνό. Αγαπημένε μου φίλε Δημήτρη, όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή φεύγουμε από τη ζωή, μόνο ο Χελμός είναι ασήκωτος και δεν μετακινείται. Μπορεί εσύ να έφυγες λίγο πρόωρα, σίγουρα όμως άφησες εκεί πάνω στο Χελμό τα χνάρια σου και τη σφραγίδα σου, για να σε θυμόμαστε πάντα. Ο γράφων που έτυχε να σε γνωρίσει κάποτε στο ‘’Πάνω Λιθάρι’’, όπου κι εκείνος πέρασε τα παιδικά του καλοκαίρια, δεν θα ξεχάσει ποτέ τη ζεστή ανθρώπινη φιλοξενία σου, το χαμόγελό σου και την περίφημη ‘’βραστογαλιά’’ που του πρόσφερες στο κονάκι σου, μαζί με την αγαπημένη σύντροφό σου Γεωργία, όταν ύστερα από πολλά χρόνια επέστρεψε και ανταμώσαμε στον ίδιο τόπο!! Άνθρωποι, αγνοί βιοπαλαιστές, σαν εσένα Δημήτρη ποτέ δεν πεθαίνουν, γίνονται φωτεινό παράδειγμα, για όλους τους άλλους που μένουν πίσω. Και το δικό παράδειγμα γίνεται ακόμη πιο φωτεινό, γιατί, ως αγρο-κτηνοτρόφος που ήσουν, κατόρθωσες να δημιουργήσεις και δύο λαμπρούς επιστήμονες, τη Βσιλική σου, καθηγήτρια μαθηματικών - διευθύντρια σήμερα του Γυμνασίου Κλειτορίας και την Κωνσταντίνα σου, γιατρό της γενικής ιατρικής. Καλό ταξίδι αγαπημένε μας, ας είναι ελαφρύ το χώμα της Κλειτορίας που θα σε σκεπάσει.
Όμως ο Χελμός και τα γύρω του βουνά, από προχθές, είναι βουρκωμένα και κλαίνε απαρηγόρητα. Πάγωσαν όλα τα κατατόπια, η Αετοράχη, η Ομαλιά, ο Καλόγερος, ακόμη και ο Αρίσταρχος, καινούργιος επισκέπτης του θρυλικού Χελμού και το ίδιο ακόμη το βουνό, στο άκουσμα της θλιβερής είδησης θανάτου του τελευταίου αχώριστου συντρόφου τους! Φαίνεται πως έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι, δεν πρόκειται να ξανακούσουν ούτε τα παρατεταμένα σφυρίγματα και τα σαλαγητά του Μήτσου τους, αλλά ούτε και τα πολύκροτα κουδούνια των προβάτων του, που τα είχαν ως μόνιμη συντροφιά τους! Και όλοι εμείς, μετά από αυτό το πολύ δυσάρεστο γεγονός, ας συνειδητοποιήσουμε ότι, στην ψηλότερη κορυφή του Χελμού, η οποία αποτελούσε ανέκαθεν βαθειά επιθυμία και στόχο ανάβασης του καθενός μας, ίσως – ίσως να μη συναντήσουμε ποτέ ξανά κανέναν άλλο Μήτσο, για να μας δείξει το απόκρυφο μονοπάτι που οδηγεί στο ιερότερο τέμενος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, τα ‘Υδατα της Στυγός, ούτε και το δρόμο που οδηγεί στο μεγαλύτερο τηλεσκόπιο των Βαλκανίων, τον Αρίσταρχο!!! Μόνο εκείνος γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τα κατατόπια και τώρα που δυστυχώς μας έφυγε δεν πιστεύω ότι, θα βρεθεί κάποιος άλλος εκεί, για να μας υποδέχεται όταν θ’ ανεβαίνουμε στο αγαπημένο Καλαβρυτινό βουνό. Αγαπημένε μου φίλε Δημήτρη, όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή φεύγουμε από τη ζωή, μόνο ο Χελμός είναι ασήκωτος και δεν μετακινείται. Μπορεί εσύ να έφυγες λίγο πρόωρα, σίγουρα όμως άφησες εκεί πάνω στο Χελμό τα χνάρια σου και τη σφραγίδα σου, για να σε θυμόμαστε πάντα. Ο γράφων που έτυχε να σε γνωρίσει κάποτε στο ‘’Πάνω Λιθάρι’’, όπου κι εκείνος πέρασε τα παιδικά του καλοκαίρια, δεν θα ξεχάσει ποτέ τη ζεστή ανθρώπινη φιλοξενία σου, το χαμόγελό σου και την περίφημη ‘’βραστογαλιά’’ που του πρόσφερες στο κονάκι σου, μαζί με την αγαπημένη σύντροφό σου Γεωργία, όταν ύστερα από πολλά χρόνια επέστρεψε και ανταμώσαμε στον ίδιο τόπο!! Άνθρωποι, αγνοί βιοπαλαιστές, σαν εσένα Δημήτρη ποτέ δεν πεθαίνουν, γίνονται φωτεινό παράδειγμα, για όλους τους άλλους που μένουν πίσω. Και το δικό παράδειγμα γίνεται ακόμη πιο φωτεινό, γιατί, ως αγρο-κτηνοτρόφος που ήσουν, κατόρθωσες να δημιουργήσεις και δύο λαμπρούς επιστήμονες, τη Βσιλική σου, καθηγήτρια μαθηματικών - διευθύντρια σήμερα του Γυμνασίου Κλειτορίας και την Κωνσταντίνα σου, γιατρό της γενικής ιατρικής. Καλό ταξίδι αγαπημένε μας, ας είναι ελαφρύ το χώμα της Κλειτορίας που θα σε σκεπάσει.
Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά σου. Αφιερώνουμε στη μνήμη σου το μικρό αυτό βίντεο, το οποίο κρατάμε, για ν’ ακούμε τα σφυρίγματά σου….!!!
Η κηδεία του Δημήτρη Παπουτσή, θα τελεστεί στον Άγιο Δημήτριο Kλειτορίας την Kυριακή 20 Σεπτεμβρίου και ώρα 12:00, Aιωνία του η μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.