Οι Τρεις Σωματοφύλακες

γράφει ο  Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος Μη παρασύρεστε από τον τίτλο του κειμένου, το δανείστηκα από το Χόλυγουντ και την ομώνυμη ταιν...

γράφει ο Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος

Μη παρασύρεστε από τον τίτλο του κειμένου, το δανείστηκα από το Χόλυγουντ και την ομώνυμη ταινία που αφορά πράγματι σωματοφύλακες. Εν προκειμένω θα αφιερώσω το τίτλο της ταινίας καλοπροαίρετα σε τρεις «ισουψείς» αείμνηστους συγχωριανούς μου, τον Βασίλη Μαραφέλια, Βασίλη Μόσσορα και Αλέξη Πολύδερο. Κατά καιρούς αναφέρομαι σε κείμενά μου, για επιφανείς συγχωριανούς μου, που πρόσφεραν στο χωριό τους και παρά πέρα στην κοινωνία, σε δύσκολα χρόνια, για τον τόπο και μάλιστα σ’ ένα κείμενό μου στη «ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ», είχα αναφερθεί με σεβασμό στη μνήμη τους, για τους «γαλατάδες του χωριού μου» που έζησαν τα μαύρα χρόνια της κατοχής τις χήρες και τα ορφανά της πόλης των Καλαβρύτων και μάλιστα έλεγα στο μνημόσυνο του χωριού μου για βομβαρδισμό, να ψάλλεται και ένα τρισάγιο για τους γαλατάδες του χωριού μου και το επαναφέρω προς συζήτηση.

Εμείς οι μαθηταί της γενιάς μου θα τους θυμόμαστε με αγάπη και σεβασμό τους γαλατάδες και για ένα άλλο λόγο, το ότι, για να πάνε το γάλα στα Καλάβρυτα άνοιγαν «κοπό» στα χιόνια, για να το βρούμε εμείς οι μαθηταί αργότερα, για το Γυμνάσιο. Έριχνε πολλά χιόνια τότε και μάλιστα, στη λάκκα εκεί στο Χελμό το «ένα χιόνι έβρισκε το άλλο». Στις μέρες της γενιάς μου, δεν υπήρχαν μέσα μαζικής μεταφοράς, αυτά ήρθαν αργότερα.

Επανέρχομαι στο θέμα μας και στους Σωματοφύλακες, μετά την παρένθεση, για τους γαλατάδες, και ότι εκθέσω είναι προσωπικές απόψεις και ένδειξη σεβασμού, για ότι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι στα μαθητικά μου χρόνια, για τον εαυτό μου και τα αδέρφια μου γιατί πως να το κάνουμε δεν ήμουν και «άγιος σαν παιδί, γιατί έλειπε «ο ίσκιος» του πατέρα, και μια Λιαπαλέξαινα με τέσσερα παιδιά  δεν ήταν ότι και το καλύτερο, για σωφρονισμό.

Ο κυρ Βασίλης ο Μόσσορας με το κατηχητικό και τη «Ζωή του Παιδιού» προσπαθούσε να με φέρει, να γίνω καλό παιδί. Όμως σιγά – σιγά μεγάλωνα «έπηξε το μυαλό» και θέλω να πιστεύω ότι δεν τον πρόδωσα.

Το ίδιο θέλω να πιστεύω να αισθάνεται από εκεί  ψηλά και ο κυρ Βασίλης ο Μαραφέλιας με τη μητέρα του, για τους φράχτες που τους «χάλαγα» με τη μπάλα, γιατί ο Σούλης της Μουσουτοβάσως, ήταν στραβοπόδης και όλο «από κάτω» την έστελνε. Δεν υπήρχε τότε το γήπεδο, στο προαύλιο της εκκλησίας γινόσαν όλαν, δεν υπήρχαν τότε τα σκαλοπάτια και ήταν πιο μεγάλο το προαύλιο.

Πιο ήπιος ο κυρ Αλέξης ο Πολύδερος με κείνο το χαμόγελο σε συμβούλευε, βέβαια η «φράχτη» του ήταν μακριά και δεν είχε πρόβλημα. 

Θυμάμαι εκείνα τα χειμωνιάτικα πρωινά για το Γυμνάσιο, προπορεύονταν οι τρεις σωματοφύλακες, για τα δικαστήρια, όπου εργάζονταν ακολουθώντας τον «κοπό» των γαλατάδων και από πίσω «κατά πρόσωπο» εμείς οι μαθηταί.

Οι αείμνηστοι είναι άξιοι θαυμασμού, γιατί γεννήθηκαν Βυσσωκιώτες, έζησαν στη Βυσσωκά, έκαμαν θαυμάσιες οικογένειες με επιστήμονες και «έκλεισαν τα μάτια τους» στη Βυσσωκά. 

Ήσαν αγαπημένοι μεταξύ τους, αλλά με διαφορετικές δραστηριότητες πέραν της δουλειάς τους, είπαμε ο αείμνηστος Μόσσορας με την ψαλμωδία του και τα κατηχητικά, ο αείμνηστος Μαραφέλιας με το διάβασμά του στην εκκλησία του εκεί μπροστά δεξιά στον Αγιο Ανδρέα και ο τρίτος αείμνηστος των «σωματοφυλάκων» ο Πολύδερος την εκκλησία του, μπροστά αριστερά στον Αγιο Ανδρέα, κάτω από το ψαλτήρι νιώθοντας τον ίσκιο του ψάλτη του Νίκου του Κλαπατσιάρη, όμως ο αείμνηστος Αλέξης πέραν της δουλειάς του και των θρησκευτικών του καθηκόντων «ξέδινε» με το κυνήγι και τη «δηλωτή».

Αείμνηστοι συγχωριανοί μου, σας ευχαριστώ για τις συμβουλές σας, θέλω να πιστεύω ότι ανταποκρίθηκα και δεν σας πρόδωσα.

Φύγατε από τη ζωή πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω σας θαυμάσιες οικογένειες και μια Ελλάδα σε καλή κατάσταση. Σήμερα το ανάξιο πολιτικό σύστημα με την ανικανότητά του, φτώχυνε την Ελλάδα και το λαό της, πιστεύω να το μάθατε εκεί επάνω, ότι εδώ κάτω έχουμε κάπιταλ κοντρόλ. Να είστε αναπαυμένοι.

Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Υπαρχηγός ΕΛΑΣ

από το Σκεπαστό