Ο Δροβολοβίτης Αμβροσίου Ιωάννης - Ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο

γράφει ο   Αλέξανδρος Σταθόπουλος Ένα από τα πολλά ιστορικά και σημαντικά πρόσωπα που κατάγονται από το Δροβολοβό είναι και ο Αμβροσίο...

γράφει ο  Αλέξανδρος Σταθόπουλος

Ένα από τα πολλά ιστορικά και σημαντικά πρόσωπα που κατάγονται από το Δροβολοβό είναι και ο Αμβροσίου Ιωάννης. 

Γεννήθηκε στο Δροβολοβό περί το 1770 από παλιά αρχοντική οικογένεια του χωριού, γιός του Αμβροσίου, απ΄όπου πιθανόν να προήλθε και το επώνυμο, ο Ιωάννης ξενιτεύτηκε από νωρίς γυρεύοντας προκοπή στο εμπόριο. Εγκαταστάθηκε στην Οδησσό και κατόρθωσε να επιβληθεί με την τιμιότητα, την εργατικότητα και την πρακτική του σκέψη και να γίνει μεγαλέμπορος.

Ήταν από τους αρχικούς Έλληνες οικιστές της Οδησσού του 1792, και ένας από τους ελάχιστους που κατόρθωσαν να διατηρήσουν επί μακρόν τη θέση τους στο επιχειρηματικό πεδίο. Οι κυριότερες εμπορικές ενασχολήσεις των πρώτων Ελλήνων εμπόρων ήταν τα διατροφικά και αποικιακά προϊόντα, τα οινοπνευματώδη, οι τραπεζικές εργασίες και τα σιτηρά, με κάτι από αυτά πρέπει να ασχολείτο ο Αμβροσίου.

Το 1800 μόνο ο Ιωάννης Αμβροσίου και ο Δημήτριος Παλαιολόγος αναφέρονται σε κατάσταση εμπόρων της περιοχής και σε ανάλογη κατάσταση του 1812, μαζί με τους ανωτέρω δύο, προστίθεται και ο Κυριάκος Παπαχατζής. Ο μεγαλύτερος αριθμός των μεγαλεμπόρων της Οδησσού, εμφανίζεται να έχει προσέλθει στην Οδησσό τα αμέσως προηγούμενα χρόνια από την Ελληνική επανάσταση. Έτσι το 1821 οι δέκα (10) πλουσιότεροι Έλληνες έμποροι που εμφανίζονται, είναι κατά σειρά. Θεόδωρος Σεραφίνος, Αλέξανδρος Μαύρος, Δημήτριος Ιγγλέσης, Αλέξανδρος Κουμπάρης, Βασίλειος Γιαννόπουλος, Γρηγόριος Ι. Μαρασλής, Κυριάκος Παπαχατζής, Ηλίας Μάνεσης, Ιωάννης Αμβροσίου, Δημήτριος Παλαιολόγος.

Το εμπορικό σπίτι του Αμβροσίου ήταν ένα από τα σημαντικότερα της Οδησσού και η δικτύωσή του τον είχε καταστήσει ευρύτερα γνωστό. Είχε αποκτήσει τέτοιο κύρος στην κοινωνία της Οδησσού, που περί το 1810 όταν διοικητής της περιοχής ήταν ο Αρμάνδος, δούκας του Ρισελιέ, κατοπινός Πρωθυπουργός της Γαλλίας, διατέλεσε Δήμαρχος της πόλης, κι ακόμα ήταν ένα από τα πιο σεβαστά πρόσωπα της περιοχής της κάτω Ρωσίας.  

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς από ποιόν, πότε και πως έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας, στα 1816 όταν τον πλησίασε ο Αθανάσιος Σέκερης συνάντησε την διστακτικότητά του, στη συνέχεια όμως έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην Ελληνική επανάσταση και ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα και την τοπική ομογένεια  (έκδοση Ελληνικών έργων, Ελληνικό σχολείο της Οδησσού κλπ). Γνωρίζουμε πάντως ότι οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, εγκαταλείποντας την Οδησσό άφησαν ολιγάριθμους μυημένους, μεταξύ αυτών και το Αμβροσίου. Όπως μας πληροφορεί ο Σταμάτης Κουμπάρης  το 1819 "όταν ήλθα στην Οδησσό ηύρα συναδέλφους μόνο τρεις, τον Ιωάννην Αμβρόσιον, τον Ηλίαν Μάνεση και τον Αθανάσιον Σέκερην". Και ακόμη ξέρουμε όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήλθε στην Οδησσό τον Ιούλιο του 1820 συγκρότησε την Εφορία της Οδησσού με μέλη της τους Αλέξανδρο Μαύρο, Αλέξανδρο Κουμπάρη, Ιωάννη Αμβροσίου και Ηλία Μάνεση. Ο Αμβροσίου μάλιστα ορίστηκε ταμίας της Εφορίας και με το κύρος του και την ατομική του οικονομική συμβολή βοήθησε σημαντικά στο έργο της οικονομικής προετοιμασίας του κινήματος.

Μετά την καταστολή του κινήματος του Υψηλάντη στις Ηγεμονίες και από τις αρχές Αυγούστου 1821 που η Εταιρία μετονομάστηκε σε "Γραικική Φιλανθρωπική Εταιρεία" μέχρι τον Δεκέμβριο του 1821, που ο διοικητής της περιοχής Λανζερόν διέταξε την διάλυσή της, η Εταιρεία βρισκόταν κυρίως στα χέρια του Αμβροσίου, ανέπτυξε δε αξιολογότατη δράση, συντονίζοντας τις ενέργειες όλων των Ελληνικών κοινοτήτων της Νότιας Ρωσίας,

Ως μέλος της Εταιρείας μαζί με τον Ηλία Μάνεση είχαν αλληλογραφία με τον Ιωάννη Καποδίστρια και Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Οι υπηρεσίες του προς το Έθνος γενικά υπήρξαν πολλές και μεγάλες. Για τούτο και η κυβέρνηση Α. Μεταξά τον τίμησε στα 1844 με το παράσημο του "Χρυσού Σταυρού του Σωτήρος". Υπήρξε μέλος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε πέθανε. Η θυγατέρα του Ναταλία  Ιωάννου Λογγίνοβ παρέδωσε στην κοινότητα Οδησσού μέρος από το πολύτιμο αρχείο του, μακάρι κάποτε να βρεθεί.  

Αλέξανδρος Σταθόπουλος