Das Unternehmen Kalavryta 8η Δεκεμβρίου 1943

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ Η Επιχείρηση Καλάβρυτα – Das Unternehmen Kalawryta Έτσι καταστρέψαμε τα Καλάβρυτα Ομιλούν οι θύτες ‒ πρωταγωνιστές Προδημοσίευση ...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ

Η Επιχείρηση Καλάβρυτα – Das Unternehmen Kalawryta

Έτσι καταστρέψαμε τα Καλάβρυτα

Ομιλούν οι θύτες ‒ πρωταγωνιστές

Προδημοσίευση βιβλίου Δημητρίου Κανελλόπουλου

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκεύαση απόδοσης του περιεχομένου της ιστορικής έρευνας με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφίσεως ή άλλο, χωρίς γραπτή άδεια του Ι.Α.Κ. (Ν 2121/1993

-21-

8η Δεκεμβρίου 1943

Από ένα γράμμα του ανθυπολοχαγού Wilhelm Naujock προς τον Donner (22.12.43) φαίνεται που βρισκόταν η ομάδα μάχης Ebersberger, όταν έμαθε για το φόνο των Γερμανών αιχμαλώτων: "Ήδη στην Κερπινή (8.12.1943) μάθαμε τι είχε γίνει", γράφει ο Naujock. Δήλωσε ότι το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου οι αιχμάλωτοι πυροβολήθηκαν και πετάχτηκαν στο γκρεμό περίπου 2 ώρες βορειοανατο λικά από το Μάζι. Εκείνος σώθηκε, επειδή στη διάρκεια των πυροβολισμών έπεσε στο γκρεμό. Δεν μπορούσαν να πάρουν τον Donner σαν οδηγό μαζί τους, γιατί ήταν πολύ εξαντλημένος. Εν τω μεταξύ η ομάδα πορείας Knockert είχε αναγγείλει την άφιξή τους στο Μάζι. Η θέση του φόνου αναγγέλθηκε στο λοχαγό Knockert μέσω ασυρμάτου και ο 11ος και 13ος λόχος του 737 Συντάγματος εστάλησαν για να την βρουν. Επίσης, κάτοικοι των Μαζέϊκων και γύρω χωριών εστάλησαν για να ψάξουν. Ο λοχαγός Knockert διέκοψε την επιχείρηση όταν άρχισε να σκοτεινιάζει. Η ομάδα πορείας γύρισε στα Μαζέϊκα στις 7.00 μ.μ. με άλλον έναν επιζώντα, τον Αλσατό στρατιώτη Walter, που ήταν τραυματισμένος από πυροβολισμούς με διαμπερές τραύμα στο λαιμό και επιπόλαιο τραύμα στο δεξί μάγουλο. Στο δεξί μπράτσο υπήρχε ακόμα η σφαίρα από άλλο πυροβολισμό, επίσης είχε επιπόλαιο τραύμα στο αριστερό χέρι. Οι κάτοικοι του χωριού εστάλησαν να συνεχίσουν το ψάξιμο για την ανεύρεση των πτωμάτων των δολοφονηθέντων αιχμαλώτων". Πώς ο Donner και ο Walter επέζησαν της κατασφαγής και τί τους συνέβει μετά;

Ο Donner αναφέρει: "Μετά συνέχισα και ήρθα σε χείμαρρο. Συνέχισα κατά το μήκος του χειμάρρου όλη νύχτα και το πρωί βρήκα Γερμανούς στρατιώτες. Μου έδωσαν, αμέσως, να φάω και ένας ιατρός φρόντισε τα τραύματά μου. Χθες, 11 Δεκεμβρίου, με έφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Ο στρατηγός μου είπε ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά". Ο Walter περιγράφει τις ώρες μετά τη σφαγή: "Τα χαράματα με ξύπνησαν οι φωνές των ανταρτών, που κάτι φώναξαν από το ένα βουνό στο άλλο. Σκαρφάλωσα από το μέρος όπου είχα κρυφτεί στο οροπέδιο. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί και ούτε στον κατήφορο. Το βράδυ έφτασα σ' ένα χωριό, που καιγόταν. Πήγα μέσα στο χωριό και βρήκα μία ομάδα Γερμανών στρατιωτών. Ο φρουρός με προειδοποίησε, εγώ του φώναξα να μην πυροβολήσει". Ο Αλσατός Charles Mendelin, ένας φίλος του Roger Walter, ήταν μέλος του 11ου/737. Είπε στο συγγραφέα του παρόντος στις 15 Ιανουαρίου 1989: "Πιάσαμε έναν αντάρτη και το βράδυ δεύτερο, έναν Ιταλό που είχε λιποτακτήσει. Και οι δύο εκτελέστηκαν. Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου, εκτελούσα υπηρεσία σκοπιάς όταν αντελήφθηκα ένα άτομο να με πλησιάζει. Μην πυροβολήσεις, μου φώναξε, είμαι Γερμανός στρατιώτης που γλύτωσα από τη σφαγή. Είμαι βαριά τραυματισμένος. Στην αρχή δεν τον γνώρισα. Όταν πλησίασε γνώρισα τον Roger Walter. Δεν ήμουν μαζί όταν ανακάλυψαν και ανέσυραν τους νεκρούς του 5ου/749, γιατί ακολουθήσαμε τους αντάρτες".

Την ίδια μέρα η ομάδα μάχης Woelfinger έφθασε με την ορεινή μονάδα στους Λαπαναγούς και με την πεδινή ομάδα στο Μάνεσι. Η ομάδα Ebersberger προσήλθε στους Ρωγούς. Εκείνη τη μοιραία ημέρα (8.12.1943) η μεραρχία έστειλε μέσω ασυρμάτου προς τον Woelfinger τη διαταγή ότι σαν άμεσα αντίποινα για τη δολοφονία των ανδρών του 5ου/749 ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός των χωριών θα πρέπει να εκτελεστεί και τα χωριά να ισοπεδωθούν". Βρισκόμουν δίπλα στη σκηνή του Συντάγματος όταν αυτή η διαταγή έφτασε και τάραζε τους άνδρες του 15ου/749. Δεκαετίες αργότερα ο Julius Woelfinger σε επιστολή του στον ιστορικό ερευνητή Δημήτρη Κανελλόπουλο γράφει: "... η μεραρχία μπορούσε ανά πάσα στιγμή να έχει επικοινωνία με το δικό μου επιτελείο, όταν έπρεπε να μεταδοθεί σημαντική πληροφορία ή διαταγή. Αυτό έγινε στις 8 Δεκεμβρίου στις 5.00 π.μ. όταν το μήνυμα, που είχε δοθεί μέσω ασυρμάτου έφτασε σε μένα. Επειδή, αμέσως, μετά η επικοινωνία από τον ασύρματο διακόπηκε, δεν μπορούσα, αμέσως, να κάνω την επερώτηση όπως είχα σκοπό να κάνω και έπρεπε να περιμένω να αποκατασταθεί η επικοινωνία, πράγμα, που με τα τότε μηχανήματα, που εύκολα πάθαιναν βλάβες, αργούσε. Επειδή ήθελα να μιλήσω με τον αντιστράτηγο Von Le Suire προσωπικά για αυτήν την περίπτωση περιμένοντας επεξήγηση της διαταγής, η αποστολή ενός αγγελιοφόρου θα ήταν μάταια και θα διαρκούσε και πολύ". Ο Julius Woelfinger ήθελε, όπως εξομολογήθηκε στο Δημήτρη Κανελλόπουλο, να ακυρώσει τη διαταγή για τους τουφεκισμούς, αλλά μάλλον αυτό ο διοικητής της μεραρχίας δεν το ενέκρινε ποτέ. Η δραματική αυτή ημέρα είχε και άλλη κλιμάκωση, όταν δύο ώρες μετά την παραλαβή της διαταγής από τον ασύρματο, το τζιπ με επιβάτη τον Αντισυνταγματάρχη και οδηγό τον στρατιώτη πεζικού Mikesch είχε ένα ατύχημα. Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος υποπτεύεται ότι ο Woelfinger επίτηδες προκάλεσε το δυστύχημα για να αποφύγει την ευθύνη για τα μέτρα, που είχαν διαταχθεί. Ο αρχισυρματιστής Karl Nagel δηλώνει: Ήμουν κοντά όταν το τζιπ τουμπάρισε". Ο Woelfinger έγραψε του Δημήτρη Κανελλόπουλου: "Ό,τι αφορά το ατύχημά μου με το τζιπ, δεν ήταν προκατασκευασμένο. Σύμφωνα με την αναφορά, το αυτοκίνητο έκανε τρεις τούμπες και είχα τραύματα σε μερικά σημεία και μάλιστα βαρύ τραύμα στην κεφαλή, θα μπορούσα να είχα πεθάνει τότε". Μέσα του ο Woelfinger δεν στεναχωριόταν για το ατύχημα, γιατί τώρα η επιχείρηση δεν θα ήταν πια δική του υπόθεση. Ο διοικητής του Συντάγματος μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Για λίγο καιρό, ο ταγματάρχης Heber, ο οποίος δεν ήταν γνωστός στο τάγμα, ανέλαβε τη διοίκηση και μετά ο αξιωματικός με το μεγαλύτερο βαθμό στο Σύνταγμα, ο ταγματάρχης Ebersberger διατάχθηκε να αναλάβει την Επιχείρηση Καλάβρυτα. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..................