γράφει ο Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος Μικρό παιδί ήμουν, τότε που μεσουρανούσε στο καλλιτεχνικό στερέωμα, σε γάμους και πανηγύρια το δ...
Μικρό παιδί ήμουν, τότε που μεσουρανούσε στο καλλιτεχνικό στερέωμα, σε γάμους και πανηγύρια το δημοτικό συγκρότημα του χωριού μου.
Ναι «δημοτική» ορχήστρα είχε η Βυσσωκά και όταν λέω «δημοτική ορχήστρα» δεν εννοώ ότι ήταν κάτι που ανήκε στη κοινότητα, αλλά εννοώ οργανοπαίχτες του χωριού, αυτοδίδακτους, που όργωναν τα πανηγύρια της επαρχίας. Σημειωτέον, ήταν άνθρωποι νοικοκυραίοι, δουλευταράδες στις περιουσίες τους, τώρα πως ο Χρύσανθος του Τσιπογιάννη (Αλεξόπουλος) έμαθε και έπαιζε κλαρίνο, είναι ένα ερώτημα. Ερώτημα είναι και το πως ο Βασίλης του Φουσοκωστή (Βασιλακόπουλος) έπαιζε «σαντούρι». Τέλος πως ο μπάρμπα Νίκος ο Μπαλαλάς έπαιζε κιθάρα και που έμαθε είναι το ερώτημα.
Γεγονός είναι ότι δεν ρώτησα κανέναν να μου πει για τις «σπουδές τους», ούτε και κανένα από τα παιδιά των αειμνήστων, γιατί μικρή είναι η σημασία των σπουδών, σημασία έχει ότι οι αείμνηστοι συγχωριανοί μου σε δύσκολους καιρούς, πόλεμοι, εμφύλιοι, κατόρθωσαν και συγκρότησαν μαι «κουμπανία», μια «ζυγιά» δημοτικών οργάνων, σε εκείνο το όμορφο χωριό μου το Σκεπαστό, που αργότερα όταν εισέβαλαν στο χωριό μου και την επαρχία οι μεγάλοι Βασίλης Σαλέας, Γιώγης Κωστόπουλος και άλλοι, έγιναν και οι συγχωριανοί μου μέλη της «κουμπανίας» των μεγάλων.
Ταυτόχρονα στο χωριό μου υπήρχε και άλλη «κουμπανία» με πιο λαϊκά όργανα, τις πίπιζες και το ταβούλι, που μονοπωλούσαν, οι οικογένειες των «Ανδριοπουλαίων» και του μπάρμπα Νίκου του Μπακόπουλου. Θα αναφέρω πρώτα τους «ταβουλιάρηδες» τον μπάρμπα Λια, το γιο του το Βασίλη, το Νίκο τον Μπακόπουλο.
«Καραμούζα» έπαιζαν ο μπάρμπα Γιάννης, ο γιος του ο Μήτσος, ο άλλος ο Μήτσος ο «χοντρός» και ο μπάρμπα Αλκίκος.
Άφησα τελευταίο τον «ταβουλιάρη» τον μπάρμπα Ντίνο τον «Μπλαμπλάφ».
Τον άφησα τελευταίο για να κάμω ειδική μνεία στο συγχωρεμένο, στον πλέον βασανισμένο συγχωριανό μου.
Ήταν ένας καλοκάγαθος, όπως και όλοι οι άλλοι συγχωριανοί μου, όμως τον «Μπλαμπλάφ» τον «χτύπησε» άσχημα οι μοίρα, έχασε γυναίκα και παιδιά, από την επάρατο νόσο, έμεινε μόνος, σαν καλαμιά στο κάμπο και όμως παρά το βάσανό του δεν έπαψε, μέχρι που και αυτός έφυγε από την «επάρατο» να «διασκεδάζει» τους συγχωριανούς με τον τρόπο του.
Θυμάμαι, όπως είπα και στην αρχή, τους συγχωριανούς μου να λένε: «και χορό να μην ήξερες» σε «πήγαινε» ο μπάρμπα Γιάννης με τον μπάρμπα Λια ρολόϊ στα βήματα και να τα λεφτά στην «τραγιάσκα».
Όταν ζούζε ο μπάρμπα Γιάννης πρώτη «καραμούζα», ίσιο του κράταγε ο μπάρμπα Μήτσιος και όταν ο Μήτσιος έγινε πρώτη «καραμούζα» ίσιο του κράταγε ο άλλος ο Μήτσιος ο «Χοντρός».
Έγραψα τούτα, για τους «οργανοπαίχτες» του χωριού μου, έτσι ένα μνημόσυνο, με σεβασμό στη μνήμη τους, γιατί όλοι τους αξίζουν αυτό, διότι πρόσφεραν στην πολιτισμική κληρονομιά του χωριού μου και της επαρχίας, διαμόρφωσαν την «κουλτούρα» της κοινωνίας και έτσι βρεθήκαμε όλοι μας να φέρνουμε «δυο γυρωβολιές» όπου «χαρά και πανηγύρ黨.
Κάνω τούτες τις αναφορές κάπου – κάπου, για συγχωριανούς μου πούφυγαν από τη ζωή, έτσι για να αναπολούμε εκείνα τα χρόνια εμείς οι παλαιοί και να μπαίνουν οι νέοι στην ιστορία του χωριού μας.
Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος
Αντιστράτηγος ε.α.
από το Σκεπαστό
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.