"πετίτ ντροπή" η νέα Ποιητική Συλλογή του Αρτέμη Μούλου (από το Σοποτό)

«Καταφέραμε να μην μας συλλαμβάνουν, όμως ακόμα δεν καταφέραμε να δραπετεύσουμε» . Ένα βιβλίο από δέρμα σε δέρμα, μέσα από χέρια χαραμά...

«Καταφέραμε να μην μας συλλαμβάνουν, όμως ακόμα δεν καταφέραμε να δραπετεύσουμε». Ένα βιβλίο από δέρμα σε δέρμα, μέσα από χέρια χαραμάδες. είναι η νέα ποιητική συλλογή του Αρτέμη Μούλου με τον τίτλο "πετίτ ντροπή" από τις εκδόσεις "Άλλωστε"

Μετά την εξαιρετική του πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο "Λίγες λάμψεις πιο ψηλά", ο συμπατριώτης μας ποιητής Αρτέμης Μούλος παρουσιάζει την δεύτερη συλλογή του και όπως γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

"Όταν είμαστε παιδιά έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ερωτήσεις. Να κάνουμε λάθη, ν’ απαντάμε λάθος. Όσο μεγαλώνουμε όμως, δεν υπάρχει «όμως», υπάρχει το κρεβάτι, υπάρχει η θάλασσα, η ελπίδα κι η φόνισσα, υπάρχει ο άνθρωπος ο μικρός και μεγάλος, ο φόβος ως η μικρή ντροπή που πρέπει να βροχεύσουμε ίσως για ν’ ανθίσει ο ηλίθιος που έχουμε μέσα μας και να είμαστε ευτυχισμένοι."

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Αρτέμης Μούλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1980 με καταγωγή από το Σοποτό (Αροανία) Καλαβρύτων. Σπούδασε Λογιστική και συνέχισε στην Αγγλία με μεταπτυχιακά στα Οικονομικά και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Από το 2007 διαμένει στη Βαρκελώνη και εργάζεται ως φορολογικός λογιστής. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στο συλλογικό βιβλίο "Οδός δημιουργικής γραφής" και έχει συμμετάσχει με ποίημά του στην ισπανόφωνη ποιητική ανθολογία "Palabras entre el centeno". Το 2014 εξέδψσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Λίγες λάμψεις πιο ψηλά" από τις εκδόσεις "poema"

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ:

ΝΙΑΤΑ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΑ

Έκοψα τ’ άρρωστα φύλλα απ’ τη γλάστρα μου

και ξαφνικά το πράσινο έφτασε το ταβάνι,

τόσο νεκρή τη νόμιζα τη φύση μες στο σπίτι μου

που δεν καταλάβαινα ότι οι ρίζες της ποτίζανε εμένα

στα κρυφά, κάθε που έκοβα ένα αρρωστημένο φύλλο.

Έκοψα με τον ορίζοντα τα φύλλα σε μια μέση,

να κάνω τέχνη την αναπνοή θέλησα

κι αυτά βγάλανε μύτη πάλι

 -αυτή τη φορά πιο μυτερή-

και με τρυπήσανε, γιατί λέει ξαναβγαίνουν τα νιάτα

αν τα περιποιείσαι. Σε ποιον να το πω 

να με πιστέψει, πως είναι τα νιάτα ανανεώσιμα 

και τα γεράματα τα πρωινά τα ξυπνητήρια

που δεν πετάξαμε ποτέ στην τύχη να τα σπάσουμε; 

Η γλάστρα μου είναι πάλι όμορφη, πέρασε ο καιρός

πέρασε και το πράσινο σε λαχανί ή σε κάτι σκούρο

-το βάφουν ή το φωνάζουν μ’ άλλα χρώματα-

και μου αρέσει που παραμένει το ίδιο,

μου αρέσουν αυτές οι αποχρώσεις του

ερεθίζουν το κεφάλι μου 

και κοιτάζω στο χοντρό κάδρο στον τοίχο μια φράση 

-κρεμασμένη κοιλιά- να μου θυμίζει τον χρόνο

«το άκορμο κάποια στιγμή θ’ αποκτήσει σώμα»

το ξεκρεμάω και το χύνω σ’ ένα άδειο μπουκάλι,

θα πιώ κι απόψε ένα κεφάλι απ’ τη λερναία Ύδρα.