" Η γενιά η δική μου είναι μια ταλαιπωρημένη γενιά. Γεννήθηκα την εποχή του Μεσοπολέμου, σπούδασα στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, κα...
"Η γενιά η δική μου είναι μια ταλαιπωρημένη γενιά. Γεννήθηκα την εποχή του Μεσοπολέμου, σπούδασα στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, και εγκαταλείποντας την ασφάλεια του Δημοσίου, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου και να γίνω εργολάβος. Θα πρέπει να ξέρετε ότι για να γίνεις εκείνες τις εποχές εργολάβος θα έπρεπε να έχεις το ένα πόδι στον τάφο και το άλλο στη φυλακή... Να θυμάστε όμως οτι τονίζοντας ότι ταλαιπωρία σημαίνει μακροζωία". Με αυτά τα λόγια ο ακάματος και εξαιρετική διάθεση, σε σπουδαία φόρμα, ο πρωταγωνιστής της βραδιάς Γιάννης Ανδρόπουλος χαιρέτησε τους παρευρισκόμενους στη εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του «Ένας αιώνας δράση: Το οδοιπορικό της ζωής μου» που έγινε την Κυριακή το απόγευμα στο Ιντερκοντινένταλ.
Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα παραβρέθηκε επιχειρηματικός κόσμος, εκπρόσωποι του κατασκευαστικού κλάδου, καθηγητές Πανεπιστημίου και φυσικά πολλοί συμπατριώτες του Λειβαρτζινοί μεταξύ των οποίων ο Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Καλαβρύτων και τέως Δήμαρχος Αροανίας, Λεωνίδας Βασιλόπουλος, ο πρόεδρος της κοινότητας Λειβαρτζίου Παναγιώτης Καλογεράκης, ο πρόεδρος του Συλλόγου Λειβαρτζινών Αθήνας Παναγιώτης Φράγκος ο επίσης Λειβαρτζινός καρδιοχειρουργός Χρήστος Λόλας και πολλοί άλλοι.
Ο κ. Δημήτριος Κούτρας Μηχανικός Μ.Μ. ΕΜΠ και Πρόεδρος Δ.Σ. του ΑΚΤΩΡ ΑΤ προλογίζει το βιβλίο γράφοντας:
O Γιάννης Ανδρόπουλος είναι ένα από τα ιστορικά στελέχη που συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη του κατασκευαστικού κλάδου στην Ελλάδα. Μάλιστα, η ενασχόλησή του με το επάγγελμα του κατασκευαστή συμπίπτει χρονικά με την έναρξη του κατασκευαστικού γίγνεσθαι στη χώρα.
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι μέσα από τις προσωπικές προσπάθειες και περιπέτειες του Γιάννη Ανδρόπουλου, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο του Ένας αιώνας δράση. Το οδοιπορικό της ζωής μου, καταγράφεται με τον πιο αξιόπιστο τρόπο και με παραστατικότητα η ανάπτυξη του κατασκευαστικού κλάδου στη χώρα μας, καθώς και η υποχρεωτική «απόδρασή» του στο εξωτερικό τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και η οδύσσεια των πρωταγωνιστών της.
Ο Γιάννης Ανδρόπουλος, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και με τα περιορισμένα μέσα της εποχής του, συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία, στην άριστη λειτουργία και στη γιγάντωση των επιχειρήσεων που διηύθυνε για πολλά χρόνια, προβάλλοντας τον ελληνικό κατασκευαστικό κλάδο και την αξιοσύνη των Ελλήνων μηχανικών στις ξένες αγορές.
Θεωρώ πως η ανάγνωση του βιβλίου του Γιάννη Ανδρόπουλου είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στους πρωταγωνιστές αυτής της ανορθωτικής πορείας του κλάδου αλλά και του τόπου γενικότερα. Σήμερα, μάλιστα, που ο κατασκευαστικός κλάδος αναζητά παρόμοιες διεξόδους και αποκτά εκ νέου πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας με τη θαρραλέα επέκτασή του στο εξωτερικό, έχουμε ν’ αντλήσουμε πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα από το ωραίο αυτό πόνημα. Η μελέτη του θα συμβάλει στη γνωστοποίηση και στη συνειδητοποίηση της ανεκτίμητης προσφοράς των πρωτοπόρων εκπροσώπων του κλάδου και των πολλών αξιόλογων συνεργατών τους στην ανάπτυξη της Ελλάδας και στον κατασκευαστικό τομέα παγκοσμίως.
Τέλος, τόσο οι σοφές παραινέσεις του συγγραφέα για την επαγγελματική ανέλιξη και τις απαιτήσεις της όσο και οι φιλοσοφικές απόψεις του για τη στάση ζωής του καθενός μας αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για όλους και ιδιαιτέρως για τη νέα γενιά.
Εύχομαι στον Γιάννη Ανδρόπουλο πολλά χρόνια δημιουργικής δράσης και τον ευχαριστώ για όσα πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει.
Ο Γιάννης Ανδρόπουλος γεννήθηκε το 1926 στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων Αχαΐας. Πρωτότοκος γιος πολύτεκνης οικογένειας, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του, όπου έλαβε και τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Τελείωσε το τότε εξατάξιο γυμνάσιο κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής. Σπούδασε μηχανικός στο ΕΜΠ και έλαβε το πτυχίο του το 1948.
Έως το 1951 υπηρέτησε στο Δημόσιο. Μετά την παραίτησή του προσελήφθη στην τεχνική εταιρία ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ, όπου εργάστηκε ως διευθυντής εργοταξίων σε διάφορα έργα στην επαρχία αλλά και στον Πειραιά. Το 1960 εγκαταστάθηκε στη Λιβύη, όπου η ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ανέλαβε μαζί με την ΟΔΩΝ & ΟΔΟΣΤΡΩΜΑΤΩΝ το πρώτο έργο στο εξωτερικό. Εκεί αναδείχθηκε η τεχνική και διοικητική του ικανότητα στην κατασκευαστική βιομηχανία, γεγονός που αναγνωρίστηκε από τους ιδιοκτήτες των εταιριών αυτών, οι οποίοι τον έκαναν συνεταίρο τους. Μαζί δημιούργησαν την εταιρία ΑΡΧΙΡΟΔΟΝ, η οποία προοδευτικά ανέλαβε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στην Ελλάδα και στην Αμερική, και συγκαταλεγόταν για αρκετά χρόνια ανάμεσα στις μεγαλύτερες εταιρίες του κλάδου. Το 1990 αποχώρησε οριστικά από την εταιρία και ξεκίνησε νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στους τομείς της ναυτιλίας, των κατασκευών, της ιχθυοκαλλιέργειας κ.α.
Στο μακρόχρονο βίο του ασχολήθηκε με πολλά αθλήματα, κυρίως με το γκολφ. Διατέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Γκολφ Γλυφάδας και του Αττικού Ομίλου Γκολφ από μία τριετία, αντίστοιχα.
Ο Γιάννης Ανδρόπουλος τιμήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και την Εκκλησία της Ελλάδος για την προσφορά του στην Εκκλησία και την ενίσχυση του έργου της.
Τόσο η γενέτειρά του το Λειβάρτζι όσο και ολόκληρη η Επαρχία Καλαβρύτων του χρωστάει πολλά.
Του ευχόμαστε να είναι πάντα καλά και πάντα ακάματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.