Γέμισαν κάμπιες τα χωριά μας

Μεγάλη και πρωτοφανής… επιδρομή κάμπιας μαστίζει αυτόν τον καιρό πολλά Καλαβρυτοχώρια. «Κατάρα» λέγανε οι μεγαλύτεροι κάθε τέτοια μάστιγ...

Μεγάλη και πρωτοφανής… επιδρομή κάμπιας μαστίζει αυτόν τον καιρό πολλά Καλαβρυτοχώρια. «Κατάρα» λέγανε οι μεγαλύτεροι κάθε τέτοια μάστιγα και την εξίσωναν με θεομηνία! Κάποιοι προχώραγαν παραπέρα και την ονόμαζαν «πληγή» (του Φαραώ»)!

Η σημερινή αυτή «πληγή» μου θυμίζει μια αφήγηση της γιαγιάς μου Αθανασίας Παπακωνσταντοπούλου, το γένος Τριανταφυλλοπούλου από τη Χόζοβα (Ψωφίδα), για την ακρίδα που είχε «πέσει» στην περιοχή, πιθανότατα όταν εκείνη ήταν μικρό κοριτσάκι (αρχές του εικοστού αιώνα): 

«Θυμάμαι», έλεγε η γιαγιά μου, «δεν είχε πού να πατήσει ο κόσμος από την ακρίδα! Σε κάθε βήμα που κάναμε σηκωνότανε ένα μαύρο σύννεφο και “έκοβε φτερό” (πέταγε μακριά). Πράσινο δεν έβλεπες πουθενά! Δεν είχε μείνει τίποτα! Όπου γύριζες το μάτι σου, θρούμπι (σαν καμένο). Ο κόσμος είχε απελπιστεί και φέρανε την Εικόνα της Παναγίας από το Πορετσό και κάνανε λιτανεία με πολλούς παππάδες. Όλα τα χωριά είχανε κατεβεί στον κάμπο κι ακολουθούσανε τη λιτανεία και κάνανε το Σταυρό τους. Πάρα πολύς κόσμος! Από εκεί που πέρναγε η Εικόνα, η ακρίδα “έμενε ξερή” (ψόφαγε) απάνου στα κλαριά ή χάμου στη γη που ήτανε».

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος