18 χρόνια από τον θάνατο του Ηρακλή Πετιμεζά

Από αριστερά Κατιάνης, Μυριδάκης, Ζέρβας, Παπαδάκης, Πετιμεζάς. Σαν σήμερα, 15 Ιουλίου του 1998, έφυγε από την ζωή ο διακεκριμένος δ...

Από αριστερά Κατιάνης, Μυριδάκης, Ζέρβας, Παπαδάκης, Πετιμεζάς.

Σαν σήμερα, 15 Ιουλίου του 1998, έφυγε από την ζωή ο διακεκριμένος δημοσιογράφος, συγγραφέας και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, Ηρακλή Πετιμεζά σε ηλικία 95 ετών.

Ο Ηρακλής Πετιμεζάς, είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1903 και  πέθανε στις 15 Ιουλίου 1998 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στα Καλάβρυτα. Ήταν γιος του πολιτικού, δημοσιογράφου και λογοτέχνη Νικόλαου Πετιμεζά – Λαύρα και απόγονος της μεγάλης οικογένειας αγωνιστών του ’21 από τα Καλάβρυτα. Είχε σπουδάσει Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Μετά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Ιδρυτικό μέλος του ΕΔΕΣ τον Σεπτέμβριο 1941, προσέφερε εξαιρετικές πράγματι υπηρεσίες. Με την άνοδο του στενού φίλου και συνεργάτη του, Ναπολέοντα Ζέρβα, στα βουνά, ο Ηρακλής Πετιμεζάς κατέστη ο εκπρόσωπός του στην Αθήνα και με το ψευδώνυμο “Νικήτας”, οργάνωσε την ομώνυμη αντιστασιακή ομάδα που ανέπτυξε δράση στη συγκέντρωση πληροφοριών και στις δολιοφθορές κατά των κατακτητών. Δούλεψε στον παράνομο Τύπο, όπου σε συνεργασία με τη σύζυγό του Φωτεινή Νικολαίδη εξέδιδε την αντιστασιακή εφημερίδα “Ελληνικός Αγών” και άλλα έντυπα, μεταξύ των οποίων γερμανόφωνη εφημερίδα που ασκούσε αντιχιτλερική προπαγάνδα στους Γερμανούς στρατιώτες. Το Μάρτη του 1944 συνελήφθη από τα SS, βασανίστηκε και παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι τις παραμονές της απελευθέρωσης.

Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε πρώτος Γενικός Διευθυντής του Ε.Ι.Ρ. και πήρε μέρος στην κυβέρνηση Σοφούλη (1945-46) ως υπουργός Τύπου. Επειτα από τη συμφωνία της Βάρκιζας υπήρξε Αντιπρόεδρος της, υπό τον στρατηγό Οθωναίο, Ενώσεως των Δημοκρατικών Συλλόγων, περιοδεύοντας όλη τη χώρα για την προάσπιση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών και για την αποτροπή του εμφυλίου πολέμου.

Μεταπολεμικά εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες “Ελευθερία”, “Ακρόπολις”, “Απογευματινή” κ.ά. και υπήρξε συνεργάτης της “Ελεύθερης Ελλάδας”. 

Ο Ηρακλής Πετιμεζάς, διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης “1941-44” από το 1982 έως τον θάνατό του.

Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται τα βιβλία “Εθνική Αντίσταση και Κοινωνική Επανάσταση – Ζέρβας και ΕΑΜ” (1991) και “Το τέλος της Δημοκρατίας” (1993), καθώς και κοινωνικές μελέτες και έρευνες.

Είχε τιμηθεί με βρετανικό μετάλλιο ανδρείας, παράσημα και άλλες διακρίσεις.

Ο Ηρακλής Πετιμεζάς, είχε δωρίσει το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού και οικογενειακού, ιστορικού αρχείου του, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το Μουσείο Μπενάκη, το Πολεμικό Μουσείο, την Ε.Σ.Η.Ε.Α. και άλλα Ιδρύματα.

Αποσπάσματα από το βιβλιαράκι («επίκουρον εγκόλπιον» το αποκαλεί) του Ηρακλή Ν. Πετιμεζά: «Οι περί αυτονόμησης της Θράκης Αμερικανικοί «σχεδιασμοί» και τα πετρέλαια της Κασπίας» (Αθήνα – Οκτώβριος 1995).

Θεωρώ τύχη αγαθή που γνώρισα τον Ηρακλή Πετιμεζά. Όταν πήρε το όπλο του και έφυγε, στις 15 Ιουλίου 1998, σε ηλικία 95 χρόνων, πρόλαβε ν’ αφήσει – μόνο στους φίλους του- ένα πολύτιμο συγγραφικό έργο από τρία βιβλία και μερικά εγκόλπια, εκτός από το πλούσια υλικό που υπάρχει στην βιβλιοθήκη της ΕΣΗΕΑ από την δράση του στην ναζιστική κατοχή.
Ενώ η προσοχή μας είναι στραμμένη στις αναταράξεις από την αμερικανική ανάμειξη στην «επίλυση τους Μακεδονικού προβλήματος», λίγη σημασία δίνουμε στις προσεκτικές κινήσεις αποσταθεροποίησης, από ΝΑΤΟϊκούς κύκλους, στην Θράκη. Το ίδιο σχεδόν απαρατήρητη που πέρασε η οριστική και αμετάκλητη καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη στάση της να μην επιτρέπει τη λειτουργία ενώσεων των μειονοτήτων, έτσι είχε περάσει χωρίς αντίδραση η «προειδοποίηση» του αμερικανικού Πενταγώνου περί αυτονόμηση της Δυτ. Θράκης (Βήμα Τετάρτη 18-10- 1995).
«Στα 165 χρόνια Υποτέλειας και Κλεπτοκρατείας στην Ελλάδα» –γράφει ο Πετιμεζάς ως επίλογο στο προαναφερθέν εγκόλπιο - όπως προκύπτει, λειτουργούν δύο κατεστημένα: το εξουσιαστικό και το Δημοσιογραφικό (εννοεί κυρίως το εκδοτικό προφανώς) και τα δύο υπό τον έλεγχο μυστικών υπηρεσιών του ξένου επικυρίαρχου, εκπροσωπούμενου από ντόπιους πράκτορες πλουτίζοντες εις βάρος του έθνους το οποίο πληρώνει για να είναι υπόδουλο. Ο σημερινός τρόπος εθνικής διαβιώσεως εμποδίζει τον Ελληνισμό να στηρίξει εθνικές διεκδικήσεις, ακόμη και να υπερασπισθεί αποφασιστικά το ισχύον στάτους κβό, το οποίον εχθρικαί δυνάμεις συστηματικώς διαβιβρώσκουν, με σχεδιασμούς και άλλα πολλά…
Ένας Αμερικανός καθηγητής εις τον οποίο αποδίδεται η πατρότης των «σχεδιασμών» περι αυτονομήσεως ελληνικών εδαφών διευκρίνισε ότι δεν έχει κυβερνητική ιδιότητα. Είναι επόμενο Αυτό που σημαίνει, αλλά δεν λέγεται, είναι αν έχει πρακτοριακήν ιδιότητα. Εάν δηλαδή ανήκει εις την παρακυβερνητικήν εξουσίαν που είναι η πραγματική εξουσία και παγκοσμίως (και παρ’ ημίν βεβαίως).
Δραματική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα από πάσης πλευράς και θα έπρεπε όσοι εμείναμε Έλληνες και δεν γινήκαμε Ρωμιάτσοι να κυκλοφορούμε με ένα μαύρο περιβραχιόνιο, σαν διαμαρτυρία για την βαρειά σκιά της Δύσεως και τα 165 χρόνια υποτέλειας και Κλεπτοκρατείας εις τα οποία προστίθενται τώρα οι σχεδιασμοί του Πενταγώνου για την «αυτονόμιση ελληνικών εδαφών στη Θράκη»…
…Κουράστηκε το γένος; Είναι πιθανόν. Βέβαιο είναι πως εφαρμόστηκε σχέδιο καταπόνησής του, κατ’ εντολήν, από το εξωτερικό. Να στραφούμε εναντίον της Δύσεως που υπεκίνησε την αμερικανοτουρκική συνωμοσία του 1974; Όχι. Αλλά να στραφούμε εναντίον των Ελλήνων που γίνονται όργανα συνωμοσιών των εχθρών μας μέσα στη Δύση.
Η Δημοκρατία έχει θανατωθεί από την καπιταλιστική οικονομία η οποία κυβερνά τις περισσότερες χώρες με «μονάρχες» τύπου Σόρος και λοιπών επιλέκτων στελεχών διεθνών μυστικών υπηρεσιών. Οι βουλευτές και οι υπουργοί και οι αρχηγοί κομμάτων, οι αρθρογράφοι και σχολιαστές των ΜΜΕ χρηματοδοτούνται από τους ομίλους των μεγαλοεπιχειρηματιών μεγαλοεκδοτών, εργολάβων δημοσίου , πετρελαιάδων και λοιπών οικονομικών παραγόντων.
Το μεγάλο κεφάλαιο σήμερα ασκεί αφανώς αλλά κατ’ ουσίαν και τις 4 εξουσίες της παλαιάς αστικής δημοκρατίας: Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική και Διαφωτίσεως (δηλ. Τύπου και Ραδιοτηλέορασης) με «υπαλλήλους» της εκλογής του που τιτλοφορούνται πρωθυπουργοί, ή πρόεδροι, βουλευτές ή Γενικοί Διοικητές, αλλά πράγματι είναι στην υπηρεσία των διαφόρων οικονομικών συγκροτημάτων που δεσπόζουν κυριαρχικά στη ζωή κάθε «δημοκρατικής χώρας».