Καλαβρύτων Αμβρόσιος: ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

γράφει ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος Με βαθειά συγκίνηση ανέγνωσα ένα φιλοσοφημένο κείμενο του πολυσεβάστου μο...

γράφει ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος
Με βαθειά συγκίνηση ανέγνωσα ένα φιλοσοφημένο κείμενο του πολυσεβάστου μοι Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου και Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Αθανασίου με τίτλον «ΟΙ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑΔΕΣ».

Με βαθειά συγκίνηση, επαναλαμβάνω, διότι ο χαράσσων τις γραμμές αυτές και υποσημειούμενος υπήρξε πρωτότοκος γυιός δύο βιοπαλαιστών της καθημερινής ζωής της περιόδου της περιόδου 1940-1960, οι οποίοι με εντιμότητα καί πολύ κόπο εκέρδιζαν τον επιούσιο.

Από τη μια μεριά ήταν ο σεβαστός και αείμνηστος Πατέρας μου Γεώργιος Λενής, με καταγωγή από την Σεγδίτσα της Ρούμελης (το σημερινό Προσήλιο). Το επάγγελμά του ήταν «υποδηματοποιός» ή αλλοιώς τσαγκάρης, μπαλωματής! Ασκούσε δηλ. ένα κοινωνικά ταπεινό επάγγελμα, το οποίον όμως είχε πολλή πέραση κατά την εποχή εκείνη! Τα παπούτσια μας τότε ήσαν χειροποίητα και λιγοστά! Έπρεπε να τα μπαλώνουμε, να τους βάζουμε σόλες, φόλες κλπ.. Το σλόγκαν της εποχής ήταν: «ψίδια, σόλες και ....πέταμα στη θάλασσα!»

Το κατάστημα του Πατέρα μου, το τσαγκαράδικο, συμπληρωνόταν και με το Στιλβωτήριο, δηλ. το άλλο τμήμα για το βάψιμο και το γυάλισμα των υποδημάτων. Το επάγγελμά του ήταν μια χειρονακτική, αλλά καί συγχρόνως μια καλλιτεχνική, εργασία! Εργαζόταν χωρίς ωράριο, από το πρωΐ μέχρι το βράδυ, στο κατάστημά του επί της οδού Αυτοκράτορος Αυγούστου, 87 στην Πάτρα (σήμερα η οδός ονομάζεται Αγίας Τριάδος), λίγο παρακάτω από την Τριάντειο Σχολή. Η δουλειά του ήταν η επισκευή, δηλ. τό μπάλωμα των υποδημάτων, αλλά και η κατασκευή νέων, ανδρικών και γυναικείων.

Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όπως και στις σχολικές διακοπές Χριστουγέννων καί Πάσχα, κοντά του δούλευα και εγώ τόσο στο τσαγκαράδικο, όσο και στο στιλβωτήριο. 'Ημουν δηλ. ένα τσαγκαρόπουλο και συγχρόνως ένας.....λούστρος!

Η Μητέρα μου Νικολίτσα Λενή, το γένος Γκολφίνου Γιαννακοπούλου, με καταγωγήν από τήν Πλατανόβρυση των Πατρών, την γνωστή Μέντζενα, ήταν μοδίστρα. Μιά εξαιρετική μοδίστρα με πολύ καλό όνομα στην Πάτρα, και μάλιστα στην γειτονιά μας, την γειτονιά του ιερού Ναού Παντοκράτος, όπου το σπίτι μας.

Ο Σεβ. Χαληδόνος μέ το βαθυστόχαστο άρθρο του, αναφερόμενος αρχικά στα επαγγέλματα της εποχής εκείνης ανακάτεψε, ευεργετικά πάντοτε, τον ψυχικό μου κόσμο! Μου θύμισε τα μαθητικά και νεανικά μου χρόνια! Αλλά με τον τρόπο αυτό με έκανε να νοιώσω ακόμη πιό βαθειά ευγνωμοσύνη στον Φιλάνθρωπο Θεό, καθ' όσον τον γυιό ενός τσαγκάρη και μιάς μοδίστρας, τον ασήμαντο και χωρίς μεγάλη καταγωγή και μεγάλο όνομα, τον λούστρο της εποχής εκείνης, τον Αθανάσιο Λενή, τον εκάλεσε ως εργάτη του Ευαγγελίου, τον ωδήγησε στην ολοκληρωτική αφοσίωση πρός τον Νυμφίο Χριστό, ως Μοναχό, του εδώρισε το χάρισμα της της ιερωσύνης, τον ανέδειξεν εργάτη του Θυσιαστηρίου!

Εις μνήμην του Πατέρα μου, από τα χέρια του οποίου -για ψύλλου πήδημα- έτρωγα το ξύλο της ζωής μου (βλέπετε αυτή ήταν η μέδοθος αγωγής της εποχής εκείνης!) παραθέτω το παρακάτω αξιοθαύμαστο περιστατικό.

'Ηταν παραμονές των Χριστουγέννων του έτους 1956. Ήμουνα ήδη πρωτοετής φοιτητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου στην Αθήνα, συγχρόνως δε και εργαζόμενος, ώστε να κερδίζω τα πρός το ζην! Από την εργασία μου, λοιπόν, με την ευκαιρία της εορτής των Χριστουγέννων, εζήτησα και έλαβα άδεια, για να κατέβω στην Πάτρα με σκοπό να βοηθήσω τον Πατέρα μου, καθ' όσον παραμονές των Χριστουγέννων το μαγαζί του θα είχε πολλή δουλειά, ιδιαιτέρως δε το στιλβωτήριο.

Έτσι, λοιπόν, στις 22 Δεκεμβρίου1956 κατά τις ένδεκα η ώρα το πρωΐ, εντελώς απροειδοποίητα, εμφανίζομαι στον Πατέρα μου, στο μαγαζί του. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:

- «Καλώς τον», μού είπε. «Πως είσαι;»

- «Καλά, Πατέρα μου, απάντησα».

- «Πως απ' εδώ; τί θέλεις;» με ερώτησε.

- «Πατέρα, ήλθα να σας βοηθήσω. Αυτές τις ημέρες το μαγαζί έχει πολλή δουλειά. 'Ηλθα, λοιπόν, για να σας δώσω ένα χεράκι, να σας βοηθήσω», συμπλήρωσα.

- «Κακώς, κάκιστα έκαμες! Δεν έχεις καμμιά δουλειά εδώ! Τώρα πλέον είσαι Ακαδημαϊκός Πολίτης (σημ. έτσι ωνόμαζαν τότε τους φοιτητές). Να φύγης αμέσως! Δεν έχεις δουλειά εδώ», μου είπε επιτακτικά.

- «Πατέρα, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα από την Αθήνα μόνο και μόνο για να σας βοηθήσω», απάντησα.

- «Άκου, πολλές κουβέντες δεν θέλω! Να φύγης αμέσως. Πήγαινε να συναντήσης τους φίλους σου. Να κάμης ό,τι θέλεις. Τώρα πια είσαι Ακαδημαϊκός Πολίτης. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε το βράδυ στο σπίτι».

Και έφυγα! Δεν με άφησε να τον βοηθήσω! Ας είναι Αιωνία η μνήμη του!

Τώρα, που εγγίζει πρός τό τέλος της η διακονία μου στην ιστορική αυτή Μητρόπολη, εξεμεταλλεύθηκα την ευκαιρία, ώστε να σας εξομολογηθώ μερικά από τη ζωή μου. Για να καταλάβετε, αγαπητοί μου χριστιανοί, Αδέλφια μου και Παιδιά μου εν Χριστώ, γιατί είαι τόσο συμπαθής μαζί σας. Γιατί δεν αποστρέφομαι ούτε τον επώνυμο, αλλ΄ ούτε και τον ανώνυμο επισκέπτη μου. Πρό ολίγων ημερών έκλεισα τα εβδομήντα και οκτώ (78) έτη της ζωής μου! Από την ηλικία των σαράντα (40) ετών ήλθα κοντά σας ως Επίσκοπος των ψυχών σας και Μητροπολίτης σας. Δεν ήμουνα ποτέ «σπουδαίοςς», «κάποιόν τι» κατά τους αγίους Πατέρας καί δεν είμαι και τώρα «σπουδαίος»! Παραμένω ένας ασημος, ένας μηδαμηνός εργάτης της Εκκλησίας! Συνηθίζω να αποκαλώ τον εαυτό μου «σκουπίδι»! «Είμαι ένα σκουπίδι, αλλά μέσα στο σπίτι του Θεού» Διότι εδ΄'ω, στην Εκκλησία και τα σκουπίδα έχουν κάποια αξία! Τα ρίχνουμε στο «χωνευτήρι»!

Παρακάτω, λοιπόν, μια και το έφερε η ώρα, σας παραδίδω μερικές φωτογραφίες από την ζωή μου μέχρι τα δεκα οκτώ (18) έτη, τότε δηλ. που ετελείωσα το οκτατάξιο 3ο Γυμνάσιο των Πατρών. Σας παρουσιάζω:

Την πατρική μου οικία.