γράφει ο Γεώργιος Παπαδημητρόπουλος Π ότε τέλειωσαν τα μπάνια του λαού, πότε τέλειωσε το καλοκαίρι, πότε ήρθε ο Οκτώβρης, ούτε που το κ...
Πότε τέλειωσαν τα μπάνια του λαού, πότε τέλειωσε το καλοκαίρι, πότε ήρθε ο Οκτώβρης, ούτε που το κατάλαβα και δεν το κατάλαβα, γιατί το πολιτικό σύστημα με τις συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων, δεν σ’ αφήνει να χαρείς τις εποχές του έτους.
Οκτώβρης, ο μήνας του τρύγου και της σποράς και για την επαρχία μας, ο μήνας με το πανηγύρι των Μαζεϊκων το τελευταίο της χρονιάς, γιατί στη συνέχεια, ότι περίσσευε από την άπουλη πραμάτεια, έπαιρναν οι συμπατριώτες μου το δρόμο για τον Επαχτο.
Όταν οι συμπατριώτες μου θα διαβάζουν τούτες τις αράδες του κειμένου μου, ήδη στα Μαζέϊκα θα είναι ακόμη οι παράγκες με την πραμάτεια και οι γουρνοπούλες εκεί στα κέντρα της πλατείας των Μαζεϊκων υπό τους ήχους των δημοτικών τραγουδιών.
Δυστυχώς όμως η παγκοσμίωση (έτσι την ονομάζει ο αείμνηστος Δεσποτόπουλος) έχει ισοπεδώσει την ιστορία μας και την πολιτισμική μας κληρονομιά και πάλι δυστυχώς την ακολουθούμε «κατά γράμμα».
Θυμάμαι εκείνα τα παιδικά μου χρόνια, τον Οκτώβρη, το μήνα του τρυγητού των αμπελιών και το μάζεμα των καρυδιών, μια ιεροτελεστία έπλεναν τα «βαγένια» και τα «βουτσιά» οι νοικοκυραίοι, για να γεμίσουν με τη νέα σοδειά του μούστου, μοσχοβόλαγε ο τόπος από την μυρωδιά του κρασιού. Δεν υπήρχαν τότε χημικές προσμίξεις, ρετσίνι, μαύρη σταφίδα και ζαχαρούλα ( αν έλειπε από τον γράδο) τόπινες και «φχαριστιόσουν» και δεν σ’ έπινε.
Θυμάμαι τους αμπελώνες του χωριού μου τότε με τις εκατοντάδες στρέμματα στο Βρωμονέρι, στη Σκιά, στα Παλιόρογκα, στα Μεσινά, τις Δραγάτες, στη Σάλμενα στα Καλαβρυτινά.
«Τράγαναν» τον Οκτώβρη και έριχνε χιόνι τώρα ούτε το χειμώνα δε ρίχνει χιόνι, γιατί εμείς οι άνθρωποι με τις δοκιμές μας καταστρέψαμε την ισορροπία της φύσης.
Κατέβαιναν οι βλάχοι από το Χελμό για τα Σουδενέϊκα και Βραχνέϊκα με τις στάνες τους εν μέσω πραγματικού φθινοπώρου, τώρα παρατεταμένο καλοκαίρι.
Που είναι εκείνες οι εποχές με τα πρωτοβρόχια που τρέχαμε στον «Ξερόκαμπο» για να μαζέψουμε «μαντραγούρες», «μανιτάρια» τα λένε επιστημονικά, αψηφώντας για την δηλητηρίαση, που λένε σήμερα. Τα έφτιαχνε η μάνα μου με «μανέστρα» και νομίζαμε ότι τρώγαμε κρέας. Ας ζήσουμε σήμερα με εκείνες τις ωραίες αγνές αναμνήσεις, γιατί ούτε «μαντραγούρες» υπάρχουν και, αν υπάρχουν, φοβόμαστε για δηλητηρίαση.
Που χάθηκαν εκείνες οι φοβερές ποικιλίες φαγώσιμων σταφυλιών (κορίθια, γρυπιώτες , αλεπούδες) που «τάτρωγες» και μοσχοβόλαγε το στόμα σου.
Φταίει ο άνθρωπος, για την εξαφάνιση των πάντων, γιατί μπήκαν στη ζωή μας τα φυτοφάρμακα και οι ορμόνες για περισσότερη παραγωγή με αποτέλεσμα να μην υπάρχει γεύση σε τίποτα.
Έσπερναν τα πρωτοβρόχια τα γρασίδια και τα χωράφια και μοσχοβόλαγε το χώμα, έβλεπες τα σπουργίτια πίσω από το «αλέτρι» έτρεχαν κατά κοπάδια να «κλέψουν» κανένα σπόρο, τώρα πάνε και αυτά, εξαφανίστηκαν από τα φυτοφάρμακα.
Έγραψα τούτες τις αναμνήσεις, πούζησα σαν παιδί εκεί στο χωριό μου και μιας και δεν γίνεται και τις ξανά ζήσω σαν παιδί, ας τις θυμάμαι σαν μεγάλος.
Όμορφα, φτωχά χρόνια, αλλά γεμάτα ζωή και ανεμελιά.
Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Υπαρχηγός ΕΛΑΣ
Ααπό το Σκεπαστό
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.