γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος Και σαν την είδα κι έρχονταν... Σαν άκουσα και το σφύριγμά της... έφυγε η σκέψη πάλι στα παλιά, σε κείνα ...
γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος
Και σαν την είδα κι έρχονταν... Σαν άκουσα και το σφύριγμά της... έφυγε η σκέψη πάλι στα παλιά, σε κείνα τα χρόνια τα παιδικά που...
... Τρέχαμε να την ανταμώσουμε, να δούμε τι καινούριο μας έφερνε σε κόσμο κι εμπορεύματα...
... Να τοποθετήσουμε στις γραμμές της μικρά κεραμίδια να δούμε πόσο μακριά θα τα πετάξει σαν τα πατούσε...
... Να βάλουμε τα αυτιά μας στις ράγες της να αφουγκραστούμε αν έρχεται, σαν αργοπορούσε...
…Να ακούσουμε το χαρακτηριστικό σφύριγμά της, που μας φανέρωνε την κάποια πρωινή ώρα, και την ώρα του διαλείμματος, να βγούμε έξω στο προαύλιο του σχολείου, να τη χαζέψουμε σαν μικρό μουτζουρωμένο παιχνίδι, που όμως σύννεφο σκορπούσε προς τον ουρανό τον καπνό της…
...Να ταξιδέψουμε μαζί της ως το Διακοφτό, να αγναντέψουμε τη θάλασσα, να παίξουμε με το κύμα, να δροσιστούμε και να γυρίσουμε...
...Να γυρίσουμε στα Καλάβρυτα, απολαμβάνοντας το ονειρικό ταξίδι, έχοντας τη μηχανή πίσω ως τη Ζαχλωρού κι έτσι όταν το κεφάλι μισοέβγαινε από το παράθυρο του βαγονιού δε θα μας έρχονταν τα πολύ μικρά καρβουνάκια στα μάτια...
... Το τρενάκι μας!.. Ο μουτζούρη μας!.. Το καμάρι μας!.. Η όμορφιά μας!.. Μέρος του παιχνιδιού μας... Της ίδιας μας της ζωής!!!
* Αφιερωμένο στον Αλέξη Λεχουρίτη
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.