Σαν σήμερα 17 Μαρτίου… πριν πολλά χρόνια… Γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος

Γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος Σαν σήμερα… πριν πολλά χρόνια……17 Μαρτίου! Ημέρα της γιορτής του Αγίου Αλεξίου. Η Καλαβρυτινή κοινωνία σύ...

Γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος

Σαν σήμερα… πριν πολλά χρόνια……17 Μαρτίου! Ημέρα της γιορτής του Αγίου Αλεξίου. Η Καλαβρυτινή κοινωνία σύσσωμη στην υποδοχή των Αγίων Λειψάνων «Τ’  Ανθρώπου του Θεού», που ερχόντουσαν από την Αγία Λαύρα. Μέρος συνάντησης εκεί, στο έμπα της μικρής μας πόλης, που ο δρόμος ξεκινά για το ιστορικό μοναστήρι, πιο πέρα από τη διασταύρωση προς την Πάτρα, ακριβώς απέναντι από το βενζινάδικο του Τζόβολου και μπροστά από το οίκημα, που σήμερα βρίσκετε η Δ.Ε.Η.

Οι αρχές της πόλης παρούσες, με τα σχολεία και τη Φιλαρμονική παρατεταγμένα και τους ιερείς έτοιμους για την υποδοχή των λειψάνων, που σε μια χρυσοκέντητη θήκη έφερνε ο ηγούμενος της μονής μ’ ένα καλόγερο, όταν ο δρόμος το επέτρεπε με ταξί, διαφορετικά, λόγω χειμώνα, καβάλα σ’ ένα άλογο καλοτυλιγμένο.

Εκείνη την ημέρα το κρύο ήταν τσουχτερό, το χιόνι παγωμένο, οι μύτες και τα αυτιά κόκκινα ∙ και πώς εμείς τα παιδιά της Φιλαρμονικής να παίξουμε πρωί-πρωί και με θερμοκρασία, που βρίσκονταν κάτω από το μηδέν!

…Έφτασαν τα «Άγια Λείψανα». Κι η Φιλαρμονική έπρεπε να παιανίσει τη ״σημαία״, το εμβατήριο υποδοχής.

Πολύς ο κόσμος. Στριμωγμένοι κι εμείς.

Μάλιστα οι πιο μικροί δεν είχαμε ορατότητα προς τον αρχιμουσικό για να ξέρουμε πότε θα ξεκινήσουμε και πότε θα σταματήσουμε.

Είχαμε χαλάσει και τις σειρές κι όλα αυτά είχαν δημιουργήσει μια συγκεχυμένη κατάσταση.

Ξεκινήσαμε να παίζουμε τη ״σημαία״ ακούγοντας οι πισινοί τους μπροστινούς κι ακολουθούσαμε. Κι ενώ παίζαμε το δεύτερο μέρος του εμβατηρίου, ο αρχιμουσικός μας μπαίνοντας κυριολεκτικά στο μέσο της παράταξής μας, έκανε νόημα να σταματήσουμε. Όμως ο Θύμιος, το πρώτο κλαρίνο, δεν τον πήρε είδηση και συνέχιζε να παίζει. Ήταν μια μοναχική και μοναδική φωνή, σωστή όμως, ψιλή, φωνή κλαρίνου, που ακούστηκε μόνη με την παύση της υπόλοιπης μπάντας.

Ο αρχιμουσικός μας πάντα ״αψύς״ και ״στριφνός״ (χαρακτηρισμοί που προέρχονταν απ’ την αγωνία της τελειομανίας του), όπως είχε σηκωμένη την μπαγκέτα για το τέλος του παιανισμού, βλέποντας το Θύμιο δίπλα του να συνεχίζει να παίζει… μπαμ!.. του δίνει μία με τη μικρή, μα γερή, ράβδο.

Το κλαρίνο σταμάτησε. Μα μαζί με το κλαρίνο και το ρολόι του χεριού του. Η μπαγκέτα εκεί πάνω είχε ״προσγειωθεί״ και το είχε σπάσει.

… Δεν ξέρω αν τα γέλια τα δικά μας, απ’ την όλη σκηνή, συνέβαλαν στο ντρόπιασμα του συμμουσικού μας και στη στεναχώρια του για το χάλασμα του ρολογιού του, που πρόσφατα είχε αγοράσει και χαίρονταν επιδεικνύοντάς το.

Όμως, θαρρώ, πως τούτη η θύμηση, σ’ όλους μας και στον ίδιο, την παρόρμηση του γέλιου θα φέρει και το συνειρμό τόσων κι άλλων μοναδικών κι αξέχαστων στιγμών.

(Πρώτη δημοσίευση : Φ.τ.Κ., Φλεβάρης 1996, σελ. 11, απόσπασμα από τη στήλη ʺΘύμησεςʺ)