Ιερά Μονή Μακελλαριάς 23 Μαρτίου 2017 - Προσκύνημα και θύμισες... - ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

γράφει ο Νίκος Κυριαζής Κάθε σημείο αυτού του ευλογημένου τόπου της επαρχίας Καλαβρύτων (επιμένω στην πατροπαράδοτη ονομασία) σου προκ...

γράφει ο Νίκος Κυριαζής
Κάθε σημείο αυτού του ευλογημένου τόπου της επαρχίας Καλαβρύτων (επιμένω στην πατροπαράδοτη ονομασία) σου προκαλεί πλήθος συναισθημάτων. Βαδίζεις σε μονοπάτια ιστορίας, θυσίας, αγώνων, πνευματικότητας και φυσικού κάλους και ακροβατείς ανάμεσα στην παρακαταθήκη των προγόνων και της συναίσθηση της δικής σου ευθύνης.

Αυτά τα συναισθήματα και πολλά ακόμα μου προκλήθηκαν στη σημερινή επίσκεψη-προσκύνημα στον Ιερό βράχο και το Ιστορικό Μοναστήρι της Παναγίας της Μακελλαριάς. Ήταν ένα απρόσμενο δώρο του αγαπητού φίλου και εκλεκτού συμπατριώτη Κώστα Νικολόπουλου - Καμενιανίτη που με κάλεσε να τον συνοδεύσω από τα Καλάβρυτα στο Μοναστήρι, όπου θα πήγαινε στα πλαίσια της ιστορικής έρευνας του για την Ιερά Μονή.
Φίλε Κώστα σ ευχαριστώ.

Βρέθηκα λοιπόν στην κορυφή ενός απόκρημνου γυμνού λόφου επάνω από τον ποταμό Σελινούντα, νότια του χωριού Λαπαναγοί Καλαβρύτων, όπου δεσπόζει μία από τις παλαιότερες μονές της Πελοποννήσου, η Ιερά Μονή Μακελλαριάς και που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και αρχικά ονομαζόταν Παναγία Λιθαριώτισσα.

Η παράδοση θέλει την ιστορία της Μονής να πηγαίνει πίσω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, περίοδο ακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και έτος ίδρυσής της το 532 μ.Χ.. Κτήτοράς της θεωρείται ο στρατηγός του Ιουστινιανού Βελισσάριος, ο οποίος έχτισε το μοναστήρι της Παναγίας, ώστε να εξιλεωθεί από τη σφαγή των στασιαστών, κατά την περίφημη Στάση του "Νίκα" στην Κωνσταντινούπολη

Η συγκίνησή μου μεγάλη, αφού με την Ιερά Μονή με συνδέουν στενοί δεσμοί από τότε που πηγαίναμε μικρά, με λεωφορείο μέχρι το Μάνεσι και από κεί με τα πόδια για να προσκυνήσουμε αλλά πολύ περισσότερο όταν, φοιτητής στην Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, έμεινα στο Μοναστήρι για περίπου ενάμιση μήνα, το θέρος του 1990. Τότε που η μονή είχε μείνει χωρίς μοναχό.

Ο Μητροπολίτης μας τότε, κ. Αμβρόσιος, κάλεσε στο Αίγιο, τον αείμνηστο παπα Γιώργη Μπίρμπα από τα Καλάβρυτα, τον εφημέριο του Μανεσίου, τον πρόεδρο των Λαπαναγών (αν δεν κάνω λάθος) και άλλους για να δουν τι θα γίνει με την Μονή και τον κίνδυνο των κειμηλίων αλλα και της Ιεράς και Θαυματουργής εικόνας. Σκέφτηκαν τον αείμνηστο παππού μου εκ μητρός, τον π. Νικόλαο Τσάφο (φωτο) εφημέριο Λεχουρίου για να βοηθήσει τουλάχιστον για λίγες ημέρες. Το τηλέφωνο έγινε αργά το βράδυ από τον Δεσπότη και η απάντηση του λεβέντη παπα Νίκου ήταν άμεση "Μη με ρωτάς Δέσποτα, το θεωρώ ευλογία, φεύγω από απόψε".

Το συνόδευσα μαζί με θείους και ξαδέρφια για την εγκατάστασή του. Δεν γύρισα όμως πίσω, αλλά, αποφάσισα να μείνω...

Ήταν ένα διάστημα ξεχωριστό, άκρως πνευματικό και μακριά από την βοή και τους ήχους του... άγχους. ένιωθες την μηδαμινότητα σου στο Θείο, αλλά και την μοναδικότητά σου ως δημιούργημα. Ζώντας λίγο ή πολύ, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, διαμορφώνεσαι, αναθεωρείς, βλέπεις και αισθάνεσαι διαφορετικά...

Σήμερα αυτό το ιστορικό μοναστήρι έχει την ευλογία να το υπηρετούν δύο άξιες μοναχές, την Ηγουμένη Μαρκέλλα και η μοναχή Συγκλητική, που με υπερπροσπάθεια αναστήλωσαν το μοναστήρι, το έκαναν κόσμημα όπως του αξίζει και παλεύουν νυχθημερόν μέσα σε πάρα πολλές δυσκολίες, να το κρατήσουν ζωντανό. Αξίζει απ όλους μας, αλλά το οφείλουμε και στον τόπο μας να βοηθήσουμε όσο μπορούμε.
Η Παναγία βοήθεια σε όλους μας