Λαζουράς - Χουλιάρας - Κατσικόπουλος στην μαρτυρική πόλη Οραντούρ της Γαλλίας

Στην μαρτυρική πόλη της Γαλλίας Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν θα βρεθεί ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Λαζουράς, ο Αντιδήμαρχος κ. Χουλιάρας και ο επικεφ...

Στην μαρτυρική πόλη της Γαλλίας Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν θα βρεθεί ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Λαζουράς, ο Αντιδήμαρχος κ. Χουλιάρας και ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Κατσικόπουλος προκειμένου να παραστούν στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής στην γερμανική θηριωδία που έγινε στις 10 Ιουνίου 1944. Η Καλαβρυτινή αντιπροσωπία προσκεκλημένη των Γάλλων, θα αναχωρήσει από Καλάβρυτα την Πέμπτη 8 Ιουνίου

Τα ερείπια στο Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν που έχουν μείνει από τότε ανέγγιχτα μαρτυρούν τη χειρότερη ναζιστική θηριωδία στη Γαλλία.

642 κάτοικοι της κωμόπολης, μεταξύ αυτών και 207 παιδιά, δολοφονήθηκαν από μονάδα των Ες Ες που κατευθυνόταν προς το μέτωπο της Νορμανδίας.

Ήταν 10 Ιουνίου του 1944. Την ίδια ακριβώς ημέρα που έγινε η σφαγή στο Δίστομο.

Τέσσερις ημέρες νωρίτερα είχε γίνει η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία. Η λεγόμενη D- Day σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας και της Ευρώπης.

Το χρονικό της σφαγής

Στις 10 Ιουνίου, οι άνδρες του τάγματος των Ες-Ες του Αδόλφου Ντίκμαν που κατευθυνόταν προς το μέτωπο της Νορμανδίας, απέκλεισαν το χωριό Οραντούρ Σουρ Γκλαν, αφού το μπέρδεψαν με το κοντινό Οραντούρ Σουρ Βερ, και διέταξαν όλους τους κατοίκους - και όσους έτυχε να είναι μέσα ή κοντά στην πόλη - να συγκεντρωθούν στην πλατεία του χωριού, δήθεν για να ελεγχθούν τα έγγραφα της ταυτότητάς τους. 

Εκτός από τους κατοίκους του χωριού, τα Ες-Ες συνέλαβαν επίσης έξι άτομα που δεν ζούσαν εκεί, αλλά είχαν την ατυχία να περνούν με τα ποδήλατά τους μέσα από το χωριό, όταν έφτασαν οι Γερμανοί. Η «επιχείρηση», όπως ισχυρίστηκε αργότερα ο Αδόλφος Ντίκμαν, έγινε ως αντίποινα για την απαγωγή ενός αξιωματικού των Ες – Ες από Γάλλους αντάρτες της περιοχής.

Οι κάτοικοι του χωριού οδηγήθηκαν στην πλατεία όπου βρισκόταν η αγορά του χωριού κι οι άνδρες διαχωρίστηκαν από τις γυναίκες και τα παιδιά.

Εκείνη την ημέρα, 642 κάτοικοι της κωμόπολης, δολοφονήθηκαν από τους Γερμανούς των Ες- Ες, στη χαρακτηρισμένη ως τη χειρότερη ναζιστική θηριωδία στη Γαλλία.

Σύμφωνα με την αφήγηση ενός επιζήσαντα, οι στρατιώτες άρχισαν να τους πυροβολούν με στόχο για τα πόδια τους, έτσι ώστε θα πεθάνουν βασανιστικά αργά. Μετά τους κάλυψαν με διάφορα εύφλεκτα υλικά για να τους κάψουν ζωντανούς.

Η ομάδα των ανδρών είχε χωριστεί σε 4 υποομάδες, τις οποίες οι ναζί εκτέλεσαν σε τέσσερα διαφορετικά σημεία του χωριού. Μόνο έξι άνδρες γλίτωσαν τελικά από τη θηριωδία των ναζί. Μια άλλη ομάδα περίπου είκοσι Γάλλων χωρικών είχαν διαφύγει από το Οραντούρ μόλις είχαν εμφανιστεί οι στρατιώτες των Ες - Ες.

Οι ναζί αμέσως μετά προχώρησαν στην εκκλησία και έθεσαν σε λειτουργία ένα εμπρηστικό μηχανισμό για να κάψουν τα γυναικόπαιδα που είχαν κλειστεί στο ναό. Αφού η εκκλησία έγινε παρανάλωμα του πυρός, οι γυναίκες και τα παιδιά προσπάθησαν να διαφύγουν μέσα από τις πόρτες και τα παράθυρα της εκκλησίας, αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα πυρά των πολυβόλων των Γερμανών. Συνολικά 247 γυναίκες και 205 παιδιά βρήκαν τραγικό θάνατο στο μακελειό.  Μόνο η 47χρονη τότε Μαργαρίτα Ρουφάνς επέζησε, καθώς γλίστρησε έξω από την εκκλησία από ένα πίσω παράθυρο στο σκευοφυλάκιο, ακολουθούμενη από μια νεαρή γυναίκα και το παιδί της, που σκοτώθηκαν όμως από τα πυρά των ναζί στη συνέχεια. Η Μαργαρίτα Ρουφάνς κατόρθωσε τελικά να διαφύγει, τραυματισμένη όμως από τις σφαίρες των Γερμανών ναζιστών. Λίγες μέρες αργότερα, οι επιζώντες είχαν τη δυνατότητα να θάψουν τους νεκρούς τους…

Το παραπάνω είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της θηριωδίας των Γερμανών ναζιστών, κοντά στα εκατοντάδες φρικτά εγκλήματα που διέπραξαν και στη χώρα μας.

Στις 12 Ιανουαρίου του 1953, ένα στρατιωτικό δικαστήριο στο Μπορντό εκδίκασε την υπόθεση εναντίον των 65 από τους περίπου 200 Γερμανούς στρατιώτες που είχαν εμπλακεί. Μόνο 21 ήταν παρόντες, καθώς πολλοί από αυτούς ζούσαν στην Ανατολική Γερμανία, η οποία δεν επέτρεψε να εκδοθούν. Επτά από τους κατηγορούμενους ήταν Γερμανοί, αλλά 14 ήταν Αλσατοί, Γάλλοι υπήκοοι γερμανικής εθνικότητας που είχε θεωρηθεί από τους Ναζί ως μέλη του Ράιχ, καθώς πολλοί κάτοικοι της Αλσατίας και της Λωρραίνης είχαν ενταχθεί στις δυνάμεις των Ες – Ες, παρά τη θέλησή τους.

Με απόφαση του τότε Γάλλου προέδρου Σαρλ Ντε Γκωλ, το Οραντούρ παρέμεινε από τότε ερειπωμένο, ως αιώνιο μνημείο της ναζιστικής βαρβαρότητας και σε κοντινή απόσταση χτίστηκε ένα νέο χωριό.