γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος Μάης! Ο μήνας των λουλουδιών! Τότε, που η φύση στολίζεται με το πιο όμορφο, πολύχρωμο φόρεμά της. Τότε...
γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος
Μάης! Ο μήνας των λουλουδιών! Τότε, που η φύση στολίζεται με το πιο όμορφο, πολύχρωμο φόρεμά της. Τότε, που η Καλαβρυτινή γη, δροσοστάλαχτη κι ανθοστολισμένη έχει στις ομορφιές της τον κάμπο και την πλαγιά.
Σ’ όλα αυτά, το χελιδόνι σπαθίζει τον καθαρό αιθέρα, το κιρκινέζι ζυγιάζει το ύψος του και το αηδόνι με τις μοναδικές τρίλιες του ευχαριστεί γαργαλιστικά το αυτί και κάνει τις νύκτες που έρχονται πολύ μαγευτικές, πολύ ρομαντικές!
Άνοιξη και Πρωτομαγιά! Γιορτή της φύσης, γιορτή τ’ εργάτη.
Εκείνη η μέρα και γιορτή, δική μας. Μαθητούδια, τότε, είτε του Δημοτικού, είτε του Γυμνασίου, ξέχωρη μέρα. Έθιμο και συνήθεια η ημερήσια εκδρομή μας. Όχι μακριά ∙ εκεί κοντά σε κάποιο μέρος του τόπου μας, της δικής μας γης. Όχι με λεωφορεία, με τρένα, με καράβια ή αεροπλάνα, αλλά με τα πόδια, για ένα χώρο προσεχτικά επιλεγμένο, που να έχει απλωσιά, νερό, πέρα από τη φυσική ομορφιά.
Και τι να πει κανείς για τ’ ʺΑλήμπεηʺ, τους ʺΑγίους Θεοδώρουςʺ, την ʺΑγία Λαύραʺ, τη ʺΣτάση Κερπινήςʺ!.. Σ’ αυτά τα μέρη την πρώτη του Μαγιού η παιδική-μαθητική ζωή έδινε το δικό της παρόν γιορτάζοντας τη φύση και τη χαρά.
Γέμιζε η γύρω περιοχή από νεανική φωνή και τραγούδι ∙ και σ’ όλο αυτό το χαρούμενο πανηγύρι έπλεκε κι η ζωή της πλάσης με το δικό της χρώμα, με τη δική της νότα με τη δική της μοναδική μαγεία.
«Όμορφος κόσμος φυσικός και παιδικός, αγγελικά πλασμένος» σε μια γιορτή, που μέρες την περιμέναμε κι οι προετοιμασίες έδιναν κι έπαιρναν.
- Μάνα, που είναι η άσπρη τσάντα; (Δεν υπήρχαν τότε πλαστικές σακούλες, ούτε σακβουαγιάζ).
- Θα μου φτιάξεις κεφτέδες, σφιχτά αυγά, θέλω ψωμί, τυρί κι αν υπάρχει βάλε μου και κανένα λαμπριάτικο κουλούρι (έτσι για επιδόρπιο). Μη ξεχάσεις το παγούρι με το νερό…
Και με τις τσαντούλες μας σταυρωτά κρεμασμένες στον ώμο, πρωί-πρωί, ξεκίνημα απ’ το σχολειό μας.
Με τους δασκάλους ή τους καθηγητές μας, πάντα μαζί, μ’ όλους, για το γιορτασμό της μέρας.
Απλώναμε στο μέρος, που είχε επιλεγεί, και νάσου κάτω απ’ την πουρνάρα ή τον πλάτανο. Η κάθε παρέα τακτοποιούσε τα πράγματά της. Κι άρχιζε το παιχνίδι, το τρέξιμο, το τραγούδι, ο χορός, το γλέντι.
Μοναδικές στιγμές, αξεπέραστες! Ο συναγωνισμός του παιχνιδιού, με το ποδόσφαιρο να κυριαρχεί μεταξύ των τάξεων. Η ανίχνευση της γύρω φύσης και το μάζεμα των λουλουδιών για το φτιάξιμο του πρωτομαγιάτικου στεφανιού. Το ״κυνηγητό״, το ״κρυφτό״, τα ״μήλα״ και τόσα άλλα παιχνίδια να δίνουν και να παίρνουν με παρέες-παιδιά σκορπισμένα ολόγυρα στην ευτυχία της μέρας και της ζωής.
Και μετά το μεσημεριανό φαγοπότι, ακολουθούσε το τραγούδι κι ο χορός. Μέσα απ’ αυτό το συνταίριασμα της χαρούμενης ώρας, οι πρώτες κλεφτές ματιές, τα πρώτα πειράγματα, τα πρώτα εφηβικά «φλερτ». Τότε, που η καρδιά σκιρτούσε, τα μάγουλα κοκκίνιζαν κι η λαχτάρα ανακατεύονταν με την αποθυμιά, σ’ ένα συναίσθημα μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
Ήταν, που κι ο έρωτας, έπαιζε το δικό του παιχνίδι και χαίρονταν την ομορφιά μαζί με τη φύση.
Γλυκές ώρες και στιγμές κείνων των χρόνων, που τέλειωναν με το ρόδινο δειλινό και το δρόμο της επιστροφής!
… Της πρωτομαγιάς η εκδρομή, στου μυαλού την άνοιξη, πάντα να έχει στη ζωή μας, φίλοι και συμμαθητές, πατριώτες και συνέλληνες, τη γλύκα και την ομορφιά της εαρινής φύσης!
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
(Πρώτη δημοσίευση : Φ. τ. Κ., Απρίλης 1995, σελ. 3)
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.