γράφει ο Θεόδωρος Νασιώτης Νομίζω ότι αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή εκδήλωση τιμής στο πρόσωπο του γιατρού Γ. Χάμψα. Θεωρώ...
Νομίζω ότι αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή εκδήλωση τιμής στο πρόσωπο του γιατρού Γ. Χάμψα. Θεωρώ ότι αυτή η γιορτή θάπρεπε νάχει γίνει χρόνια πριν, όταν ήταν ακόμη εν ζωή ο γιατρός.
Τι να πρωτοπεί κανείς και πως μπορεί μέσα σε λίγες γραμμές να σκιαγραφήσει έστω και ελάχιστα την προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου. Γνωρίζω τον «Γιώργη» από μικρό παιδί. Μαζί με το Γιώργη το Γιαννέλο, το Θύμιο το Βαζαίο, τη Μαρία την Κανελλοπούλου που οι γονείς μας εργάζονταν στο Νοσοκομείο ήμασταν στα «πόδια» του Γιώργη από μικρά παιδιά. Μεγαλώνοντας τον είχα δάσκαλο στα πρώτα βήματα της ιατρικής μου πορείας αφού υπηρέτησα το αγροτικό μου κοντά του και μετά την ειδικότητα περάσαμε γύρω στα 5 - 6 χρόνια δουλεύοντας μαζί πριν βγει στη σύνταξη.
Όλα αυτά τα χρόνια έζησα από κοντά την προσφορά του γιατρού στους κατοίκους της επαρχίας μας, κάτω από συνθήκες που θυμίζουν σήμερα μεταπολεμικές ταινίες. Χωρίς δρόμους, με χιόνια που να φτάνουν τα δύο μέτρα, χωρίς τηλέφωνα, να βλέπεις έναν άνθρωπο με μια τσάντα στο χέρι να γυρίζει όλη την επαρχία προσφέροντας στους συνανθρώπους μας τις υπηρεσίες του και μετά να γυρίζει σ’ ένα Νοσοκομείο γεμάτο από αρρώστους, γύρω στα 40 άτομα να νοσηλεύονται εκεί, για να συνεχίσει τη δουλεία του. Μια δουλειά που δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από αυτή που γινόταν τότε σε μεγάλα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Γιατί ο Γιώργης δεν είχε μείνει ο γιατρός της επαρχίας. Ο Γιώργης διάβαζε, ενημερωνόταν, και κάθε χρόνο πήγαινε και καθόταν σαν μαθητής στην Αθήνα για να ενημερωθεί για τις καινούργιες εξελίξεις στην Ιατρική.
Αλλά υπήρχε και ο άνθρωπος Γιώργης, ο γλεντζές, ο καλοφαγάς, το μικρό παιδί. Και λέω παιδί γιατί ο Γιώργης χαιρόταν σαν μικρό παιδί αυτό που έκανε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάθε φορά που παίζαμε πρέφα στο καφενείο το Γιώργη να ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι όταν είχε τους άσσους, να χορεύει και να μας κοροϊδεύει σαν μικρό παιδί, κι εάν τύχαινε και τους «πλήρωνε» να κατεβάζει μια μούρη μέχρι το πάτωμα για καμιά βδομάδα.
Αυτός ήταν ο Γιώργης εξαίρετος γιατρός και θαυμάσιος άνθρωπος.
Υ.Γ. Νομίζω ότι κάποια στιγμή να πρέπει να πάψουμε να είμαστε μικρόψυχοι. Το λέω αυτό με αφορμή κάποια πικρόχολα σχόλια δημοσιευμένα στο διαδίκτυο. Το λέω γιατί αυτοί που τα γράφουν ίσως να μην υπήρχαν σήμερα, αν δεν ήταν ο Χάμψας ο γιατρός του πατέρα τους ή του παππού τους
Θεόδωρος Νασιώτης
Καρδιολόγος Διευθυντής ΕΣΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.