ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ - Γράφει ο Γ.Καραχάλιος

Γράφει ο Γ.Καραχάλιος Πριν λίγες μέρες το πνευματικό κέντρο του Σκεπαστού φιλοξένησε τη διασυλλογική θεατρική παράσταση «Παπαφλέσσας» ...

Γράφει ο Γ.Καραχάλιος

Πριν λίγες μέρες το πνευματικό κέντρο του Σκεπαστού φιλοξένησε τη διασυλλογική θεατρική παράσταση «Παπαφλέσσας» της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης και με αφορμή την εμπειρία της συμμετοχής μου σε αυτή, σκέφτηκα να διατυπώσω τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου σχετικά με τη ψυχοσύνθεση του λαού μας.

Η εχθρική αντιμετώπιση αυτής της προσπάθειας από μερίδα «συμπατριωτών» Καλαβρυτινών, όπως άλλωστε έγινε και στην  παράσταση της περσινής αναπαράστασης στο Μέγα Σπήλαιο, μου προκάλεσαν τα αισθήματα, τα οποία ο Σπύρος Μελάς μέσα από αυτή την ιστορική διασκευή προσπαθεί σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο να στηλιτεύσει:  Τις μικροπρέπειες, τον ατομικισμό, τη διχόνοια και τα προσωπικά πάθη που όσο μικρή είναι μια κοινωνία, τόσο πιο έντονα και εμφανή είναι, καθώς ο μικρόκοσμος  της ατομικότητας ενισχύεται και τροφοδοτείται από το μικρόκοσμο μιας κλειστής κοινωνίας είναι ίσως η επιβεβαίωση της ύπαρξης αλλά και ακόμα της προσπάθειας ανύψωσης του Εγώ μας.

Βρισκόμαστε στο 1825. Ο Παπαφλέσσας είναι υπουργός Εσωτερικών και της Αστυνομίας στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Η Επανάσταση πνέει τα λοίσθια βυθισμένη στις έριδες του εμφύλιου πολέμου μεταξύ οπλαρχηγών και πολιτικών για την εξουσία της χώρας μετά την απελευθέρωση, την ίδια στιγμή που ο στρατός του Αιγύπτιου Ιμπραήμ καταστρέφει ανελέητα την Πελοπόννησο. Τα χρόνια αυτά μετά την Εθνική Παλιγγενεσία αποτελούν ακόμα μία περίοδος της ιστορίας που λαός μας αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τον πραγματικό εχθρό. Αρνείται  να υπερβεί τα στενά ατομικά πλαίσια να δράσει ενωμένος για το κοινό συμφέρον. Τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού στον Παπαφλέσσα είναι χαρακτηριστικά: η διχόνοια, να ο μεγάλος εχθρός. Αυτή ξεθεμελιώνει σπίτια, αυτή ρημάζει λαούς και βασίλεια. Αυτή θα μας φάει, αν δεν ξυπνήσουμε, κι εμάς τους Έλληνες. 

Ο Σπύρος Μελάς έγραψε τον «Παπαφλέσσα» στην εκπνοή του Μεσοπολέμου, το 1937, ένα χρόνο δηλαδή μετά τη  δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, και ενώ ήδη διαφαίνονταν στον ευρωπαϊκό ορίζοντα τα σύννεφα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Σε όλη τη διάρκεια της περιόδου αυτής, εκτός από το διάστημα 1928 -1931, η χώρα είναι έρμαιο των πολιτικών παθών. Πραξικοπήματα, δικτατορίες, χρεοκοπία έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, ενώ ήδη ο Εθνικός Διχασμός είχε οδηγήσει στην απώλεια των εδαφών της Μικράς Ασίας το 1922.  

Η ιστορία της πατρίδας μας, από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας, είναι γεμάτη από τρανταχτά παραδείγματα όπου η διχόνοια, η αντιπαλότητα και η ακραία πόλωση διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο στην έκβασή της. Και τα γεγονότα αυτά δεν προκύπτουν από τις εκάστοτε πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες αλλά κυρίως από τα βαθύτερα γνωρίσματα και αδυναμίες του χαρακτήρα μας, ως πολίτες και πολιτικοί. Υπέρμετρος εγωισμός, ζηλοφθονία, αίσθημα ανωτερότητας και ταυτόχρονης υποτίμησης του διπλανού μας, πονηριά, κατόρθωσαν σε πολλές περιπτώσεις να υπερκεράσουν τα προτερήματα της φυλής μας και να αποτελέσουν τροχοπέδη για την περαιτέρω κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική μας ανέλιξη.

Η χώρα, κυρίως από τα χρόνια της Επανάστασης και μετά προσπαθεί, με κόπο πολλές φορές, να συμβαδίσει με την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική πρόοδο άλλων χωρών. Και σχεδόν πάντα, πίσω κάθε αποτυχία ή ματαίωση μιας τέτοιας προσπάθειας κρύβεται το σαράκι της διχόνοιας και του φθόνου, που διαχρονικά έχει προκαλέσει αδελφοκτόνα πάθη και μίση μιας και η τακτική του διαίρει και βασίλευε σκεπάζει κάθε είδους ανικανότητα. Φτιάχνουμε άκριτα το μύθο μας και όταν αυτός αποδεικνύεται μεγαλύτερος των ικανοτήτων μας, η ευθύνη εύκολα μετακυλίεται στον όποιον άλλον εκτός από τον εαυτό μας. Είμαστε αρκετά ατομικιστές για να δεχθούμε τα λάθη μας. Πάντα κάποιος άλλος φταίει και για αυτό θέλουμε να του βγάλουμε το μάτι. Ο λαός μας λέει κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Και ο Καζαντζάκης συμπληρώνει, Ρωμιός Ρωμιού και μάτια και φρύδια και μύτες και μασέλες (βγάζει)

Έχοντας στο μυαλό μου τις σκέψεις αυτές, ξεφύλλισα τις αθλητικές εφημερίδες. Ο Φραντζέσκο Τότι, ο εμβληματικός αρχηγός της Ρόμα μόλις είχε ανακοινώσει ότι αποσύρεται από την ενεργό ποδοσφαιρική δράση. Ο αποχαιρετισμός των οπαδών της Λάτσιο, για όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και για ό,τι σημαίνει η φανατική  έχθρα μεταξύ των δύο ιστορικών ομάδων της Ιταλίας, επιβεβαιώνει γλαφυρά την προσφιλή  ρύση, πως η δόξα του νικητή προσδιορίζεται από την αξία του νικημένου: οι αιώνιοι εχθροί σου σε αποχαιρετούν Φ. Τόττι. Στα χρόνια που έπαιξες μπάλα, πήραμε παραπάνω τρόπαια από σένα.. Δεν κρατάμε κακία για τα μηνύματα που μας έστειλες με τις μπλούζες που φορούσες, όλα αυτά τα αστεία που μας έκανες. Εμείς δίνουμε το χέρι στον καλύτερο εχθρό που είχαμε ποτέ.  

Υστερόγραφο: Στις 25 Ιουνίου, ημέρα Κυριακή, η διασυλλογική θεατρική ομάδα της Π.Ε. θα παρουσιάσει για δεύτερη χρονιά, την αναπαράσταση της πολιορκίας του Μ. Σπηλαίου από τον Ιμπραήμ. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ