ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ... - Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος Κυριακή πρωί 25 Ιουνίου. Το Μέγα Σπήλαιο είναι γεμάτο κόσμο. Αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία είναι η ώρα γι...

Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

Κυριακή πρωί 25 Ιουνίου. Το Μέγα Σπήλαιο είναι γεμάτο κόσμο. Αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία είναι η ώρα για μια ακόμα θεατρική για φέτος παράσταση της Παγκαλαβρυτινής  Ένωσης. 

Υποδύομαι τον Ηγούμενο και δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό τον ρόλο. Η παράσταση σε χώρο ανοιχτό, στα ριζά του βράχου μπροστά από το Μέγα Σπήλαιο και με φυσικά σκηνικά, σου δίνει πάντα την αίσθηση της απόλυτης αμεσότητας με τους θεατές, με τη φύση μαζί με όλα τα έμβια όντα της και το Θείο. Το τοπίο επιβλητικό.

 Τα κενά μεταξύ των διαλόγων αφήνουν το νου μου να ταξιδέψει παρατηρώντας τους ανθρώπους. Πλάι μου οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, μπροστά μας οι θεατές. Απόλυτη κατάνυξη. Οι στιγμές που το θρησκευτικό συναίσθημα συναντά το πατριωτικό προκαλούν δέος. Ο κόσμος χειροκροτεί.Νιώθω να μου λείπει κάτι. Φαινομενικά, δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων για πίστη σε κάτι ανώτερο. Κοιτώντας αφηρημένα, συνειδητοποιώ ότι όλοι μας τείνουμε να πιστεύουμε σε μια υπέρτατη δύναμη, σε κάτι που είναι πάνω από την ανθρώπινη φύση μας, μιας και η άμεση απόρριψη του Θεού σημαίνει αυτόματα και την αποδοχή της ύπαρξής του. 

Τη διαδρομή των σκέψεων μου διακόπτει ο διαβολάκος.. Μπορεί ο Θεός να είναι επιλεκτικός ή μεροληπτικός; Γιατί σώθηκε το Μέγα Σπήλαιο από τον Ιμπραήμ; Τα άλλα μέρη που ισοπέδωσε o  Αιγύπτιος πασάς δεν είχαν πιστούς; Απάντηση δεν υπάρχει.

Ο Θεός βρίσκεται στη σκέψη, στην καρδιά και στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και ο καθένας μας τον ανακαλύπτει μόνος του.  Σε αυτήν την υπέρτατη δύναμη εναποθέτουμε τους ενδόμυχους πόθους μας για την αιώνια ζωή, τη χαρά και την ευτυχία αλλά κυρίως εναποθέτουμε την ελπίδα μας, την προσδοκία μας για το καλό που έρχεται, όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε δύσκολες καταστάσεις. Για κάθε θρησκεία, η ελπίδα αφορά στην πεποίθηση, ότι ο Θεός θα προστατεύει από πάσης φύσεως δεινά και θα καθοδηγεί τους πιστούς. Έτσι, για αρκετούς ανθρώπους η θρησκευτική πίστη είναι το καταφύγιο από τα μεγάλα άγχη και τις δοκιμασίες της ζωής. Σε αυτήν βρίσκουν επανάπαυση, εσωτερική γαλήνη, παρηγοριά και δικαιοσύνη αλλά κυρίως μέσα από τις διδαχές της μπορεί να εξαλειφθεί ο φόβος της υπαρξιακής μας αβεβαιότητας, αφού τελικά ο άνθρωπος σε όλη την πορεία της ζωής του προετοιμάζεται για τη μετά θάνατον ζωή. Και  αυτή η μυθιστορηματική διάσταση της διδασκαλίας, κυρίως, της χριστιανικής θρησκείας αποτέλεσε έναv από τους λόγους της ευρείας διάδοσης και αποδοχής της.

Πάνω από όλα, η πίστη στην Υπέρτατη Δύναμη είναι η ανάγκη της ερμηνείας της δημιουργίας του κόσμου, της δημιουργίας του ανθρώπου και κυρίως η ανάγκη της υπέρβασης της ατομικότητάς μας. Η ίδια η έννοια του Θεού είναι ασύλληπτη, αδιανόητη και μπορεί να προσωποποιηθεί στον καθένα μας χωριστά. Για το λόγο αυτό ο άνθρωπος στη μακραίωνη ιστορία του έχει προσδώσει στο Θεό ανθρώπινη μορφή, ανθρώπινες αρετές και πάθη.  

Ωστόσο, αυτή η σχέση του ανθρώπου με το Θείο δοκιμάστηκε, αμφισβητήθηκε, κρίθηκε και κατακρίθηκε όταν πια η επιστήμη αρχίζει να εξηγεί, να αναλύει και να τεκμηριώνει τον κόσμο μας. Τον εξωτερικό και τον εσωτερικό.  Τώρα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έχουμε στα χέρια μας πολλή γνώση. Μπορούμε να εκλογικεύσουμε ο,τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας, ακόμα και να δεχθούμε τη φροϋδική αντίληψη ότι η θρησκευτική πίστη είναι μεν μια αυταπάτη, αλλά ενίοτε ζωτικής σημασίας για την ισορροπία του ατόμου και τη συγκρότηση σταθερών κοινοτήτων. 

Όμως ένας κόσμος γεμάτος απαντήσεις δεν είναι ένας βαρετός κόσμος; Γι΄ αυτό, πάντα θα αναζητούμε, με όποιον τρόπο πιστεύει ο καθένας, αυτό το κάτι έξω και πάνω από μας. 

Είναι η πρόκληση της ζωής μας.