ΛΕΙΒΑΡΤΖΙ: Έστησαν 10μετρο ιστό σημαίας στο τόπο που "καίνε το ΟΧΙ"

γράφει η Σπυριδούλα Λάγιου Κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου  πραγματοποιείται το «άναμα του ΟΧΙ» με θρησκευτική ευλάβεια, με πρωτεργάτη τ...

γράφει η Σπυριδούλα Λάγιου

Κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου  πραγματοποιείται το «άναμα του ΟΧΙ» με θρησκευτική ευλάβεια, με πρωτεργάτη της συνήθειας αυτής τον αγαπημένο δάσκαλο των περισσοτέρων σημερινών 50- 60 άρηδων Λειβαρτζινών, κου Αναστάσιου Παναγόπουλου συνήθεια που έγινε έθιμο.

Η ιστορία μας έχει διδάξει όμως  ότι από ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους, μέχρι σήμερα,όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να αστικοποιήσουν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις των ελληνικών πόλεων, αντιγράφοντας δυτικά αστικά πρότυπα αγνοώντας όλες τις παραδόσεις  μας.

‘Ομως ο λαός αντιστάθηκε ,από ένστικτο ίσως και ακολούθησε την παράδοση πιστά πολλές φορές, αναβιώνοντας και μεταφέροντας ήθη και έθιμα από στόμα σε στόμα από γενιά σε γενιά, λές  και γνώριζε ότι δεν είναι κάτι το υποτιμητικό ,κάτι άχρηστο, ότι δεν είναι καθυστέρηση.

Ετσι λοιπόν  μια ομάδα φίλων από το Λειβάρτζι  ,θέλοντας να διατηρήσουν το τοπικό τους  έθιμο, να διατηρήσουν αυτό  που ξεκίνησε ο αγαπημένος  τους δάσκαλος  , αποφάσισαν να αλλάξουν  λίγο την εικόνα της   παλαιάς  θύμηση του ανάματος του ΟΧΙ  στους Εγκρεμούς, απέναντι και αριστερά από το μαχαλά του Αη-Γιάννη, να του δώσουν πιότερη αίγλη, προσπερνώντας τη φυσική φθορά του χρόνου στις παραδόσεις ,με μια ιδέα γόνιμη και δημιουργική ,έτσι ώστε να συμβάλλει στην πρόοδο ,την εξέλιξη και την τιμή που πρέπει στις παραδόσεις για τους νεώτερους.

Με συνεργασία και όμορφη φιλική διάθεση και επιθυμίας  τους στη διατήρηση των παλαιών με πάντρεμα των καινούριων, με τη στήριξη του Προέδρου του Λειβαρτζίου κο Πάνο Καλογεράκη και τη προσωπική εθελοντική τους προσφορά και εργασία, έστησαν ένα   10μετρο ιστό   σημαίας  στο τόπο που καίνε  το ΟΧΙ , σε κακοτράχαλο, επικλινή και επικίνδυνο σημείο, προκειμένου να θυμίζει στους νεώτερους  της συνέχιση της  συνήθειας  αυτής  που έγινε έθιμο στο τόπο τους.

Η  σημαία το υψηλότερο σύμβολο ενός κράτους , που σε αυτή συμπυκνώνεται η  ιστορία του, το παρελθόν του, το παρόν του, η προοπτική του στο µέλλον, κυματίζει τώρα πια περήφανη ,ορατή και από τους 4 μαχαλάδες του χωριού ,για να θυμίζει στους παλαιότερους  το παρελθόν και να αφυπνίζει τους νεώτερους, ότι κοιτώντας  στο παρελθόν  θα μπορούν  να οικοδομήσουν το μέλον.

Να πεισθούν κάποιοι, ότι η παράδοση ,ο παραδοσιακός πολιτισμός,δεν είναι κάτι το ξεπερασμένο, το άχρηστο ,το υποτιμητικό.

Συγχαρητήρια στους εμπνευστές  και σε όλους όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της ιδέας αυτής.

Και κατά πως  λέει  ο  Ίωνας Δραγούμης ο ελληνοκεντρικός αυτός στοχαστής, στις αρχές του περασμένου αιώνα :

«Πήγαινε στα δημοτικά τραγούδια, στη δημοτική τέχνη και στη χωριάτικη και λαϊκή ζωή, για να βρείς τη γλώσσα σου και την ψυχή σου και μ'αυτά τα εφόδια, αν έχεις ορμή μέσα σου και φύσημα, θα πλάσεις ότι θέλεις, παράδοση και πολιτισμό και αλήθεια και φιλοσοφία.»

Σπυριδούλα Λάγιου