Ο Χελμός, ή Αροάνια όρη , υψώνεται στο ανατολικό τμήμα του νομού Αχαΐας, ενώ εισχωρεί και στην Κορινθία. Το υψόμετρό του φτάνει τα 2....
Δεσπόζει ανάμεσα στις μεγάλες χαράδρες του Βουραϊκού και του Κράθι και απλώνεται από τη λεκάνη των Καλαβρύτων μέχρι εκείνη του Φενεού. Η θέση του Χελμού στο ανάγλυφο της βόρειας Πελοποννήσου είναι πραγματικά κομβική, καθώς συνδέει το ορεινό πέταλο που περιγράφει τα βόρεια όρια της σημερινής Αρκαδίας – Αρτεμήσιο, Ολίγυρτος, Σαϊτάς, Ντουρντουβάνα – με τα συγκροτήματα της Ζήρειας και του Ερύμανθου.
Ο κυρίως όγκος του Χελμού, αν και σχετικά μικρός, έχει πλούσιο ανάγλυφο. Στο κέντρο του βουνού ξεχωρίζει το τρίγωνο της ψηλότερης κορυφής (Ψηλή Κορυφή, 2355μ.) και γύρω της αρθρώνονται κορυφογραμμές και ράχες, που οριοθετούν διαδοχικές ρεματιές και χαραδρώσεις. Μια από τις χαραδρώσεις αυτές είναι η απόκρημνη χαράδρα της Στύγας, στην παρειά της οποίας σχηματίζεται ο ομώνυμος καταρράχτης. Το νερό της Στύγας πηγάζει ψηλά μέσα από το βράχινο τοίχο της Νεραϊδόραχης, μιας στενής και σχεδόν ισοϋψούς ράχης, που μετά από μια τελευταία έξαρση στο βόρειο άκρο της - «στον Ήλιο» όπως λέγεται χαρακτηριστικά - γκρεμίζεται σε μια τεράστια ανατολική ορθοπλαγιά. Η αντικρινή παρειά της χαράδρας, ξεκινά από την κορυφή Νεραϊδάλωνα και προεκτείνεται με την απόκρημνη Αετόραχη. Ανατολικά από την Αετόραχη ανοίγεται η δύσβατη και πυκνά δασωμένη Λυκοχαράδρα, η οποία συμβάλλει με τη ρεματιά της Στύγας (το Κλουκινιώτικο ρέμα) στη θέση Καστράκι.
Ο κυρίως όγκος του Χελμού, αν και σχετικά μικρός, έχει πλούσιο ανάγλυφο. Στο κέντρο του βουνού ξεχωρίζει το τρίγωνο της ψηλότερης κορυφής (Ψηλή Κορυφή, 2355μ.) και γύρω της αρθρώνονται κορυφογραμμές και ράχες, που οριοθετούν διαδοχικές ρεματιές και χαραδρώσεις. Μια από τις χαραδρώσεις αυτές είναι η απόκρημνη χαράδρα της Στύγας, στην παρειά της οποίας σχηματίζεται ο ομώνυμος καταρράχτης. Το νερό της Στύγας πηγάζει ψηλά μέσα από το βράχινο τοίχο της Νεραϊδόραχης, μιας στενής και σχεδόν ισοϋψούς ράχης, που μετά από μια τελευταία έξαρση στο βόρειο άκρο της - «στον Ήλιο» όπως λέγεται χαρακτηριστικά - γκρεμίζεται σε μια τεράστια ανατολική ορθοπλαγιά. Η αντικρινή παρειά της χαράδρας, ξεκινά από την κορυφή Νεραϊδάλωνα και προεκτείνεται με την απόκρημνη Αετόραχη. Ανατολικά από την Αετόραχη ανοίγεται η δύσβατη και πυκνά δασωμένη Λυκοχαράδρα, η οποία συμβάλλει με τη ρεματιά της Στύγας (το Κλουκινιώτικο ρέμα) στη θέση Καστράκι.
Στο Χελμό υπάρχουν δεκάδες χιλιόμετρα μονοπάτια. Το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 διασχίζει την ευρύτερη περιοχή, ανεβαίνοντας από το φαράγγι του Βουραϊκού και φτάνοντας στις Πηγές του Λάδωνα.
Πανίδα & Χλωρίδα: Το μεγαλύτερο τμήμα του Χελμού καλύπτεται από κεφαλληνιακή ελάτη, ενώ στους πρόποδες αναπτύσσονται και άλλα δέντρα, όπως πλατάνια, μαύρη πεύκη, καστανιές, βελανιδιές, ιτιές, λεύκες κ.α. Στον Χελμό έχουν καταγραφεί 14 τύποι οικοσυστημάτων, με σπάνια και ενδημικά φυτά. Είναι ένας βοτανικός παράδεισος με 1.500 είδη φυτών, μεταξύ των οποίων 27 ενδημικά της Πελοποννήσου και 90 ενδημικά της Ελλάδας. Πλούσια είναι και η πανίδα της περιοχής. Στον Χελμό συναντάμε αγριογούρουνα, αλεπούδες, κουνάβια, τσακάλια κ.α. ενώ στον Βουραϊκό υπάρχουν και βίδρες. Στις κορυφές του πετούν σπάνια πουλιά, όπως ο χρυσαετός και ο γύπας. Επίσης έχουν αναφερθεί 30 είδη πεταλούδων, 9 είδη αμφίβιων και 24 είδη ερπετών, αριθμοί εξαιρετικά υψηλοί σε σχέση με άλλα βουνά.
Οι φυσικές του ομορφιές, τα σπάνια είδη φυτών, πουλιών και ζώων το χαρακτηρίζουν και λόγω των πλούσιων βιοτόπων του εντάσσεται στο δίκτυο Natura 2000. Ο Χελμός προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών κυρίως λόγω των εγκαταστάσεων του χιονοδρομικού κέντρου που βρίσκεται στην τοποθεσία Βαθιά Λάκκα, 14χλμ. ανατολικά από τα Καλάβρυτα και των αναρριχητικών διαδρομών που υπάρχουν στο βουνό. Προσφέρει μια αξεπέραστη εμπειρία, καθώς στον τεράστιο αυτό ορεινό όγκο σχηματίζονται τοπία μοναδικής ομορφιάς, παραδοσιακοί οικισμοί, αρχαιολογικοί χώροι, σπήλαια. Ο Χελμός προσφέρεται για επίσκεψη όλες τις εποχές του χρόνου.
Το «Σπήλαιο των Λιμνών»
Το «Σπήλαιο των Λιμνών» βρίσκεται κοντά στο χωριό Καστριά του Δήμου Λευκασίου Αχαΐας, επί του επαρχιακού δρόμου Πατρών–Καλαβρύτων–Κλειτορίας–Τριπόλεως. Απέχει μόλις 17 χλμ. από τα Καλάβρυτα και 9 χλμ. από την Κλειτορία. Το σπήλαιο είναι ένα σπάνιο δημιούργημα της φύσης. Εκτός από τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους, τις μυστηριώδεις στοές και τους παράξενους σταλακτιτικούς σχηματισμούς του, έχει κάτι αποκλειστικά δικό του: τις αλλεπάλληλες κλιμακωτές λίμνες (εκτείνονται σε τρεις ορόφους), που το καθιστούν μοναδικό στο είδος του στον κόσμο! Το αξιοποιημένο μήκος του σπηλαίου προς το παρόν ανέρχεται σε 500 μέτρα. Περιλαμβάνει εγκατάσταση καλλιτεχνικού φωτισμού. Ο επισκέπτης μπαίνει στο σπήλαιο από τεχνητή σήραγγα, που καταλήγει κατ΄ ευθείαν στο δεύτερο όροφο. Οι διαστάσεις του τμήματος αυτού προκαλούν δέος, έκσταση και θαυμασμό. Η διάβαση των λιμνών γίνεται από υπερυψωμένες τεχνητές γέφυρες. Στον κάτω όροφο του σπηλαίου βρέθηκαν απολιθωμένα οστά ανθρώπου και διαφόρων ζώων, μεταξύ των οποίων και ιπποπόταμου. Το τμήμα αυτό προορίζεται για βιοσπηλαιολογικό εργαστήριο διεθνούς προβολής.
Φεύγοντας από το Σπήλαιο των Λιμνών σε μικρή απόσταση βρίσκεται το Πλανητέρο μέσα σε ένα όμορφο φυσικό περιβάλλον με τρεχούμενα νερά και πανύψηλα δέντρα
Ο Νικ. Πολίτης που μαρτυρεί παραδόσεις από όλη την Ελλάδα στο έργο του αναφέρεται στα χωριά του Χελμού πολύ συχνά. Επίσης, μερικές από τις πιο ωραίες παραδόσεις για την περιοχή μαζί με πλήθος άλλες πληροφορίες έχει συγκεντρώσει ο τοπικός ιστορικός Θεοδ. Καρασούτας στο δικό του βιβλίο.
Έτσι, μαθαίνουμε ότι το Μαυρονέρι συνδέεται με την ύπαρξη νεράιδων, αφού βρίσκεται στο Νεραιδοβούνι. Το νερό αυτό γίνεται αθάνατος. Κανείς όμως δε γνωρίζει ποια είναι η μέρα αυτή.
Κάποτε το εγγόνι του παπά από τις Κλουκίνες, ήταν δεν ήταν 3-4 χρονών, πήγε στη βρύση για νερό και εξαφανίστηκε. Τρεις μέρες μετά άκουσε κλάματα παιδιού κάποιος διαβάτης στα ρηχά της Νεραιδόραχης σε απόσταση τρία τέταρτα της ώρας από το χωριό του μικρού.
Ειδοποίησε και έτρεξαν οι δικοί του και το βρήκαν να κλαίει , εξουθενωμένο, με το σαγόνι του στραβωμένο, τα μούτρα μαυρισμένα και τα μάτια αλλήθωρα. Αμέσως το γύρισαν σπίτι, το περιποιήθηκαν , το διάβασαν στην εκκλησία και έγινε καλά. Δεν ήξερε όμως να πει τι του είχε συμβεί και όλοι πίστεψαν ότι ήταν οι νεράιδες που το πήραν.
Πηγές Λάδωνα
ι πηγές του ποταμού βρίσκονται σε υψόμετρο 500 μέτρων στην τοποθεσία Χελωνοσπηλιά, κοντά στα χωριά Παγκράτι και Λυκούρια στα νοτιοδυτικά του Χελμού.
Για το Λάδωνα, λέγονται πολλές ιστορίες. Οι πηγές του δημιουργούνται από υπόγεια νερά προερχόμενα από τα λιμνάζοντα ύδατα της περιοχής του Φενεού. Ένας σχετικός θρύλος κάνει λόγο για δύο στοιχεία που εξουσίαζαν τη λίμνη στο Φενεό. Το ένα στεκόταν στην περιοχή της Γκιόζας και το άλλο στη Λυκουρία. Κάποτε συγκρούστηκαν και τα δύο στη Λυκουρία. Στη μάχη επάνω το ένα άρχισε να ρίχνει στο άλλο τουλούπες από βοδινό ξύγκι. Όπως οι τουλούπες έπεφταν πάνω στο σώμα του στοιχείου έπιαναν φωτιά και το έκαιγαν. Αυτό για να γλιτώσει χώθηκε στο έδαφος και βγήκε στο Φενεό. Έτσι , δημιουργήθηκε η καταβόθρα που διοχετεύει τα νερά του Φενεού υπογείως στη Λυκουρία.
Άλλη ιστορία πάλι μας πληροφορεί ότι τη λίμνη του Φενεού φύλαγε ένας δράκος όμοιος με πελώριο φίδι, που έβγαζε φωτιές από το στόμα του. Αυτός φώλιαζε στην άκρη της λίμνης και δεν άφηνε κανέναν να περνάει. Όταν κάποτε βούλωσαν οι καταβόθρες και το νερό της λίμνη; Δεν είχε που να διοχετευθεί, ξεχείλισε η λίμνη κι έφτασε μέχρι τη σπηλιά του δράκου. Αυτός για να μην πνιγεί πετάχτηκε με ορμή έξω από τη σπηλιά προς τη Λυκουρία. Εκεί που πέρασε σκίζοντας τα βουνά δημιουργήθηκε το Διάσελο του Σαίτα. Φτάνοντας στο Κεφαλόβρυσο , έσκυψε να πιει νερό να ξεδιψάσει. Το νερό , όμως θόλωσε και από τότε παραμένει θολό. Στο τέλος ο δράκος προσπαθώντας να περάσει ένα βράχο χτύπησε πάνω του και έγινε κάρβουνο.
Αλλά και για το στέρεμα του νερού, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη , φταίνε τα στοιχεία και συγκεκριμένα ο Ψαρής που φωλιάζει στο βάθος της πηγής και ο Ντόρης που κρύβεται σε μια απόκρημνη ρεματιά. Άσβεστο μίσος χωρίζει αυτά τα δύο πλάσματα και κάθε βράδυ ανάβει πόλεμος άγριος. Όποτε χάνει ο Ψαρής στερεύει το νερό από την πηγή. Όποτε χάνει ο Ντορής , το νερό κυλά ορμητικά. Ευτυχώς , λοιπόν , που τις περισσότερες φορές νικάει ο Ψαρής.
Τις πηγές του Λάδωνα πρώτος εντόπισε ένας τράγος . Η παλιά διήγηση αναφέρει ότι μια κοπέλα έφερνε τα ζωντανά της να τα ποτίσει στη θέση Μαγούλα, κοντά στη Λυκουρία. Ένας τράγο ξεμάκραινε από το κοπάδι και χανόταν μέσα στο δάσος. Όταν έβγαινε από κει το μουσούδι ήταν βρεγμένο. Η βοσκοπούλα το παρατήρησε και το είπε στους συγχωριανούς της και αυτοί με επικεφαλής τον μπέη ξεκίνησαν να εξιχνιάσουν το μυστήριο. Αφού ξεχέρσωσαν το μέρος εντόπισαν τις πηγές.
Στη νεότερη παράδοση στις πηγές του Λάδωνα μαζεύονται οι νεράιδες και στήνουν το χορό . Μια φορά ο Ανάγνος, ένας όμορφος νέος με ψηλό και λυγερό κορμί περνούσε από κει. Μια νεράιδα, η Ζωγράφω, μόλις τον είδε της άρεσε και τον πλησίασε. Αυτός με γρήγορες κινήσεις την αρπάζει και της βγάζει τη μαντίλα. Όποιος καταφέρει να βγάλει τη μαντίλα νεράιδας, την κάνει δική του και η νεράιδα δεν ξαναφεύγει από αυτόν. Έτσι και η Ζωγράφω έμεινε μαζί του για πάντα και απέκτησαν παιδιά.
Επιπλέον υπάρχουν θρύλοι και για μικρότερες βρύσες και ρέματα της περιοχής. Στην Κέρτεζη υπάρχει μια βρύση που τη λένε Κιόση, που τη φυλάει ένας Αράπης. Ένας άντρας πήγε το βράδυ να πάρει νερό αλλά η βρύση δεν έβγαζε.
Τότε αυτός παρακάλεσε τον Αράπη να τον αφήσει να πάρει νερό και η Βρύση έβγαλε. Ο άvτρας γέμισε την κανάτα και έφυγε για την καλύβα του. Την άλλη μέρα όσοι ήπιαν από το νερό αυτό βρέθηκαν πεθαμένοι.
Μια νεράιδα συνήθιζε να πηγαίνει στη λαγκαδιά στου Φίλια. Εκεί υπήρχε μια πηγή όπου η νεράιδα λεύκαινε τα ρούχα της. Όταν κάποτε στο σημείο αυτό Βρέθηκε ένα παιδί νεκρό, είπανε ότι αυτή το είχε σκοτώσει. Έτσι προέκυψε το τοπωνύμιο «Στης κυράς τη Βρύση».
Άλλη μια φημισμένη βρύση είναι η Σιδερόβρυση, στη θέση Παλιοχώρι της Σκοτάνης.
Στο βράχο δίπλα στη βρύση είναι αποτυπωμένο το πέταλο ενός αλόγου. Πρόκειται, λένε, για το αποτύπωμα που άφησε το άλογο ενός αγά, την ώρα που αυτός πολεμούσε τους εχθρούς του.
Ιστορείται και ένας άλλος μύθος με έναν γενναίο άvτρα, το Λια, και μια νεράιδα, όχι και τόσο αγαπητή που σύχναζε στη βρύση του Γκράβαρι, κοντά στη Χελωνοσπηλιά. Αυτή έβγαινε κάθε μεσημέρι στη βρύση να λουστεί, σκορπίζοντας το φόβο και τον τρόμο στους ντόπιους. Κανένας χωρικός δεν τολμούσε να κοιμηθεί το μεσημέρι. Οι Κωστάκηδες, μεγαλοτσιφλικάδες που ήθελαν να πουλήσουν τα χωράφια τους δεν έβρισκαν αγοραστή και ήσαν σε απελπισία. Τότε προσφέρθηκε ο Λιας Σπηλιώτης από τη Λυκούρια να σκοτώσει τη νεράιδα αντί αμοιβής. Εκείνοι δέxτηκαν και την άλλη μέρα ο νέος πήγε στη βρύση κρατώντας ένα κομμάτι ξύλο για να την χτυπήσει.
Πράγματι εμφανίστηκε αυτή και ο Λιας της κατάφερε μερικές ξυλιές στην πλάτη. Η νεράιδα έβγαλε μια παράξενη φωνή, έγινε καπνός και εξαφανίστηκε. Έκτοτε κανείς δεν ξανάκουσε γι' αυτή.
Μια Λάμια ζούσε στις πηγές του Aρoάνιoυ. Ο Πλανήτερος, ένας γαιοκτήμονας της περιοχής, πίστευε ότι η Λάμια κρατούσε τα νερά και ξεραίνoνταν τα χωράφια του. Έτσι, του είχε πει μια γριά και μάλιστα η Λάμια θα σταματούσε μοναχά αν της πήγαιναν ένα παλικάρι. Ένα βράδυ αποφάσισε να πάει μονάχος του καβάλα στο άλογο. Όπως το ζωντανό είδε τη Λάμια μέσα στα νερά να χτενίζεται, τινάχτηκε στα δύο και τα μαλλιά της πιάστηκαν στα πέταλά του.
Ο Πλανήτερος επιχείρησε να τη σφάξει με το σπαθί του, αλλά αυτή τον παρακάλεσε να τη λυπηθεί και σε αντάλλαγμα κάθε φορά που κάποιος από την οικογένειά του θα πέθαινε, αυτή θα ανέβαινε στην κορφή του Πύργου και θα μοιρολογούσε.
Παράξενα πλάσματα ζούσαν και στη λαγκαδιά που είναι κάτω από το δρόμο που οδηγεί στου Φίλια, «στης Παναγιάς το ρέμα». Πολλές φορές αν τύχαινε να περάσει από κει κανείς τα μεσάνυχτα άκουγε πολλές φωνές να έρχονται από το λαγκάδι. Ένα βράδυ, μάλιστα, που κάποιος προσπάθησε να διασχίσει το λαγκάδι με το άλογό του, ένιωσε μια φοβερή μορφή να έχει καβαλήσει το άλογο στο πίσω μέρος. Ο άνθρωπος κράτησε τη ψuxραιμία του και περίμενε να δει τι θα συμβεί. Μετά από λίγο όμως ακούστηκε ένας πετεινός και η μορφή εξαφανίστηκε...
Πλανήτερο
Ένα μαγευτικό, ορεινό, καταπράσινο χωριό, ξεπροβάλλει μέσα από το πλατανοδάσος κοντά στις πηγές του Αροάνιου Ποταμού. Η φύση τόσο πλούσια και προικισμένη! Οι πετρόχτιστες βύσες με άφθονο, τρεχούμενο, δροσερό νερό, το γραφικό γεφυράκι που σε οδηγεί στη φάρμα Ρηγόγιαννη. Τα περίφημα ιχθυοτροφεία πέστροφας σε συνδυασμό με τον νερόμυλο που λειτουργεί ασταμάτητα και βγάζει το φρεσκοαλεσμένο αλεύρι κάνουν αυτό το μικρό χωριό τόσο δημοφιλές και ξεχωριστό.
Το Πλανητέρο απέχει 7,5 χλμ. από την Κλειτορία, έδρα της Δημοτικής Ενότητας στην οποία ανήκει. Είναι ορεινό χωριό με υψόμετρο 697 μέτρα, χτισμένο αμφιθεατρικά πάνω από το πανέμορφο πλατανοδάσος των πηγών του Αροάνιου ποταμού και είναι γνωστό για τους πολλούς νερόμυλους και τα ιχθυοτροφεία που διαθέτει. Μέσα στο πλατανόδασος αυτό, που αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, λειτουργούν αρκετές ταβέρνες και εστιατόρια όπου μπορεί κανείς να απολαύσει την φημισμένη ποταμίσια πέστροφα της περιοχής
Η περιοχή του Πλανητέρου βρίσκεται εντός της περιοχής Natura 2000 «Όρος Χελμός και ύδατα Στυγός». Το μεγαλύτερο μέρος του πλατανόδασους ανήκει στο δασαρχείο Καλαβρύτων και στην ένωση Μύλων, Νεροτριβών και Ιχθυοτροφείων του Πλανητέρου.
Το απίστευτο δάσος με τα υπεραινώβια πλατάνια, οι νεροτριβές και οι πηγές του Αροάνιου ποταμού με τα νερά που αναβλύζουν μέσα από τα βράχια κάνουν το Πλανητέρο αγαπημένο προορισμό ακόμη και για μονοήμερη εκδρομή.
Στο Πλανητέρο υπάρχουν ταβέρνες που λειτουργούν γύρω από τις πηγές. Εκεί θα φάτε κυρίως πέστροφα και θα θαυμάσετε τα ιχθυοτροφεία, όπου μπορείτε να δείτε και πώς γίνεται η αλίευση του ψαριού.
Το Πλανητέρο εκτός από το μοναδικό φυσικό καλός, διαθέτει πλούσια ιστοριά, ενω οι Πλανητεριώτες δημιουργικοί και δραστήριοι διέπρεψαν σε όλους τους τομείς. Σημαντική συμβολή των απανταχού Πλανητεριωτών, του Συλλόγου αλλά και της Ένωση Μύλων - Υδροτριβών και Ιχθυοτροφείων.
Έιναι ένα χωριό σπάνιας ομορφιάς που αποτελεί πόλο έλξης αλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η στήριξη και η ανάδειξή του από τους τοπικούς άρχοντες, φορείς και διοικούντες.
Ύδατα Στυγός - Η ιστορία του Αθάνατου νερού
Το νερό, πηγή και σύµβολο ζωής, έγινε από τα πανάρχαια χρόνια
αντικείµενο λατρείας όλων των πρωτόγονων λαών. Όποιες και αν είναι οι πολιτισµικές τους δοµές, το νερό αποτελεί αστείρευτη πηγή δύναµης και ζωής: καθαρίζει, θεραπεύει, ανανεώνει και διασφαλίζει την αθανασία.
Για τους αρχαίους Έλληνες το πιο ονομαστό ελιξίριο ήταν τα νερά της Στυγός. Αλλά και το νερό που δίνανε όρκο οι θεοί .
Η Στύγα ήταν µια φοβερή θεότητα, η μεγαλύτερη κόρη του Ουρανού και της Τηθύος, που έμενε στα τάρταρα, στην παγωνιά, απομονωμένη από τους άλλους θεούς που δεν τη συμπαθούσαν.
Από τα Τάρταρα (παράγωγο της λέξης τουρτουρίζω) που πίστευαν ότι εκεί ήταν και οι πύλες του Άδη, πηγάζει ο ποταμός Κράθης, στο όρος Χελμός της Αχαΐας.
Τα ύδατα της Στυγός συνδέθηκαν με θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όπως αυτές από τα Ελευσίνια Μυστήρια και τις Ορφικές δοξασίες για τη μετενσάρκωση .
Η δύναμη και η θερμοκρασία του νερού ήταν τέτοια που λέγανε ότι, το γυαλί, οι κρύσταλλοι, τα πήλινα αγγεία έσπαζαν μόλις βυθίζονταν σ' αυτό, αλλοιώνονταν τα μέταλλα ακόμη και ο άργυρος και ο χρυσός, και το κεχριμπάρι, μόνον οι οπλές των αλόγων που δεν είχαν πέταλα άντεχαν, γι' αυτό οι θεοί το έπιναν μέσα σε κύπελλα φτιαγμένα από οπλή αλόγου.
Η Ψυχή ψάχνοντας να βρει το ταίρι της, τον Έρωτα, υποχρεώθηκε από την Αφροδίτη να κουβαλήσει νερό από τη Στύγα.
Στα νερά αυτά «βάφτισε» τον Αχιλλέα η μητέρα του η Θέτις και έγινε άτρωτος και αθάνατος, εκτός από την φτέρνα του που δεν βράχηκε η "Αχίλλειος πτέρνα" και τον βρήκε εκεί το θανατηφόρο βέλος του Πάρη στην Τροία.
Οι Αρχαίοι Λουσοί και το ιερό της Αρτέμιδος Ημέρας
Στο οροπέδιο των Σουδενών, στους πρόποδες των Αροανίων (Χελμός), κοντά στο χωριό Λουσικό, βρίσκεται σε υψόμετρο 1200 μ. η πόλη των Λούσων με το ιερό της Αρτέμιδος Ημέρας.
Την πραγματική θέση του ναού και της πόλης εντόπισε πρώτος ο αρχαιολόγος Γ. Παπανδρέου το 1886 παρόλο όμως που η ερευνά του ήταν εξαντλητική, περιορίστηκε στη συγκέντρωση φιλολογικών πηγών. Το 1898 και 1899 οι: w. Reichel και Α. Wilhelm ανασκάπτουν στο λόφο το ιερό. Η ανασκαφή αποκάλυψε τα θεμέλια του ναού και των κυριοτέρων οικοδομημάτων του ιερού, αλλά περιορίστηκε σ΄ αυτό και δεν επεκτάθηκε στην πόλη των Λουσών.
Το 1981 το Αρχαιολογικό Αυστριακό Ινστιτούτο υπό την εποπτεία της Διευθύντριας κας Μητσοπούλου- Leon, ξανάρχισε την ανασκαφική έρευνα στο ιερό της Αρτέμιδας και συγκεκριμένα στο ναό, ενώ από το 2000 συνεχίστηκε υπό τη Διεύθυνση του Georg Ladstatter με σημαντικά αποτελέσματα για την πόλη και το ιερό της.
Το ιερό της Αρτέμιδος είναι σημαντικό και αποκαλυπτικό εύρημα ενώ η τοπική επιθετική ονομασία της («Ημέρα») σημαίνει «αυτή που ημερεύει τα πάντα».
Σε μια από τις ψηλότερες κορυφές του Χελμoύ, στην τοποθεσία Νεραϊδοράχη, στα 2,340 μέτρα βρίσκεται ο «Αρίσταρχος», το υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο που εγκαταστάθηκε στο Αστεροσκοπείο Χελμού πριν από μία περίπου δεκαετία, με σκοπό να δώσει ώθηση στην ελληνική αστροφυσική.
Ο «Αρίσταρχος» είναι το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο στη χώρα μας και το δεύτερο μεγαλύτερο στην ηπειρωτική Ευρώπη, με διάμετρο κατόπτρου 2,30 μέτρα, ύψος 8,40 μέτρα και βάρος 34 τόνους. Έχει πάρει το όνομά του από τον Αρίσταρχο τον Σάμιο, τον γνωστό αστρονόμο της αρχαιότητας, ο οποίος πρώτος διατύπωσε ότι το κέντρο του τότε γνωστού σύμπαντος ήταν ο ήλιος και όχι η Γη, όπως υποστήριζε η τότε επικρατούσα άποψη. Θεωρείται από τα πιο προηγμένα οπτικά τηλεσκόπια, με μεγάλη ακρίβεια στόχευσης και δυνατότητα γρήγορης εναλλαγής. Ανήκει στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και μπορεί μάλιστα να κάνει μετρήσεις και παρατηρήσεις τηλεχειριζόμενο από πρωτεύουσά μας.
Το 1988 άρχισε να λειτουργεί το Χιονοδρομικό Κέντρο στη θέση Ξηρόκαμπος, σε απόσταση 14 χλμ. από τη μαρτυρική πόλη των Καλαβρύτων.
Ο ορεινός αυτός τόπος αξιοποίησε το πλεονέκτημά του που ήταν το χιόνι και τις θαυμάσιες βουνοπλαγιές του Χελμού, σε μεγάλη έκταση είναι καλυμμένες από ελατοδάση.
Η λειτουργία του Χιονοδρομικού Κέντρου αντέστρεψε τη φθίνουσα πορεία της περιοχής και την έθεσε σε ανιούσα αναπτυξιακή τροχιά.
Πλέον τα Καλάβρυτα έχουν εξελιχθεί σ’ ένα Τουριστικό Κέντρο με δεκάδες ξενοδοχειακές μονάδες, ανάλογο αριθμό καταστημάτων αναψυχής (καφέ, ταβέρνες, μπαρ) και χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
Το Χιονοδρομικό Κέντρο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Χελμού και σε υψόμετρο από 1.650 έως 2.340 μέτρα.
Χιονοδρομικό Κέντρο λειτουργεί καθημερινά κατά την χειμερινή περίοδο η οποία διαρκεί από τα μέσα Δεκεμβρίου έως τα τέλη Απριλίου. Οι επισκέπτες του κέντρου ξεπερνούν τους 100.000 κατά τη χειμερινή περίοδο και είναι στην πλειοψηφία τους νεαρής ηλικίας και όλων των επιπέδων γνώσης του σκι.
Λίμνη Τσιβλού
Η Λίμνη Τσιβλού βρίσκεται στις πλαγιές του Χελμού, σε υψόμετρο 700 μέτρων. Δημιουργήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1913, όταν από μια μεγάλη κατολίσθηση που προκλήθηκε στην περιοχή φράχτηκε η κοίτη του ποταμού Κράθη. Η λίμνη έχει επιφάνεια περίπου 83 στρέμματα και βάθος περίπου 80 μέτρα. Γύρω και κοντά στη λίμνη υπάρχουν τα χωριά Περιστέρα, Αγία Βαρβάρα, και Ζαρούχλα (δήμου Αιγιαλείας). Το όνομα της λίμνης προέρχεται από το χωριό Τσιβλός το οποίο καταπόντισε μερικώς μετά την κατολίσθηση. Λίγο πριν φτάσετε στην λίμνη θα την αντικρίσετε ανάμεσα από τα πεύκα και τα πλατάνια που κατακλύζουν την περιοχή. Θα φαίνεται σαν μία μικρή υδάτινη κουκκίδα μέσα σε ορεινές δεντρόφυτες πλάγιες οι οποίες τον χειμώνα είναι συνήθως άσπρες από τα χιόνια, προσδίδοντας έτσι μία αλπική αίσθηση και ομορφιά στο σπάνιο ορεινό αυτό τόπο
Σήμερα η λίμνη Τσιβλού είναι ένας σημαντικότατος υγροβιότοπος που φιλοξενεί πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας. Αποτελεί επίσης δημοφιλή προορισμό αναψυχής και περιπάτου. Οι όχθες τις Τσιβλού είναι ιδανικές για περιπάτους μέσα στη φύση ή ακόμα και για ποδηλατικές εξορμήσεις. Η καλύτερη όμως αθλητική δραστηριότητα για τους πιο οργανωμένους δεν είναι άλλη από την κωπηλασία στην, έστω και μικρών σχετικά διαστάσεων (200 στρεμμάτων) για το συγκεκριμένο άθλημα, επιφάνεια της λίμνης.
Πηγές:
kastriacave.gr
kastriacave.gr
arcadia.ceid.upatras.gr
mideast.com.gr
achaia.topodigos.gr
topoguide.gr
kalavrytanews.com
Φωτογραφίες Νίκος Κυριαζής - Ανδρέας Μεσσήνης
Επιμέλεια Νίκος Κυριαζής
Φωτογραφίες Νίκος Κυριαζής - Ανδρέας Μεσσήνης
Επιμέλεια Νίκος Κυριαζής
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.