ΚΑΜΕΝΙΑΝΟΙ: Η αξιολόγηση του διαγωνισμού δημοτικού τραγουδιού

Γράφει ο  Γεώργιος Δ. Φωτόπουλος Το πρόγραμμα των πολιτιστικών και λοιπών εκδηλώσεων ΚΑΜΕΝΙΑΝΕΙΑ 2017 περιελάμβανε, πέραν των άλλων κ...

Γράφει ο Γεώργιος Δ. Φωτόπουλος

Το πρόγραμμα των πολιτιστικών και λοιπών εκδηλώσεων ΚΑΜΕΝΙΑΝΕΙΑ 2017 περιελάμβανε, πέραν των άλλων και διαγωνισμόν δημοτικού τραγουδιού, ο οποίος διεξήχθη το βράδυ της 15ης Αυγούστου στον αύλειον χώρον του Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Καμενιάνων.

1. Την πόρτα του διαγωνισμού άνοιξεν η Καμενιανιτοπούλα Αθανασοπούλου Μαρία-Χάϊδω του Χρήστου, μαθήτρια Δευτέρας Τάξης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, με το τραγούδι: 

«Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές.
…………………………………….
……………………………………….
Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
λύνει του κάβους κι ανοίγει πανιά
αφήνει πίσω στραβά και παράλογα
σηκώνει άγκυρα για μακριά». 

Το ιδιαίτερο νόημα του τραγουδιού είναι: το ταξίδι ως μέσον φυγής από μια δυσάρεστη, ανιαρή πραγματικότητα.

Η Μαρία-Χάϊδω, η οποία φέρει το όνομα της χαρισματικής γιαγιάς της, αλλά και το όνομα και τη Χάρη της Παναγίας της Τήνου, κατέπληξε τους πάντες, με τη φυσικότητα και την αγνή παιδική μεγαλοπρέπεια, που απέδωσε το τραγούδι.

2. Η μαθήτρια της Τρίτης Τάξης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ρηγοπούλου Ζωή, κόρη του Θεοδώρου Ρηγοπούλου από τη Σκοτάνη Καλαβρύτων και της Κυριακής Λάμπου από το Δροβολοβό, επίσης με φυσαρμόνικα και αγνή παιδική μεγαλοπρέπεια απέδωσε την Ωδήν, στη χαρά, που μελοποίησεν ο Μπετόβεν το 1824.

Το ιδιαίτερο νόημα της Ωδής αυτής συνοψίζεται στο ότι η πραγματική ευτυχία μπορεί τελικά και μόνον να ευρεθεί στις μικρές χαρές και στα απλά πράγματα της καθημερινής ζωής.

Η Ζωή από κολυμπήθρας έλαβε τη Χάρη και το όνομα της Ζωοδόχου Πηγής. 

Με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που τη διακρίνουν, απέδωσε την Ωδήν με τόσην αρμονίαν και ρυθμόν, ώστε καθ’ όλην την διάρκειαν επεκράτησε ένα ωσαννά.

Και στις δύο μαθήτριες ευχόμεθα καλήν πρόοδον.

Μεταξύ των μικρών αυτών καλλίφωνων μαθητριών εμπήκαν στο πρόγραμμα του διαγωνισμού δημοτικού τραγουδιού και οι ακόλουθοι: 

3. Ο άγων το ενενηκοστόν τρίτον έτος της ηλικίας του Σταθόπουλος Θρασύβουλος, από το Δροβολοβό, λαμπρός νέος μιας άλλης εποχής, τον οποίον όλοι εκαμαρώναμε για τη λεβεντιά, το ήθος και την αξιοπρέπειαν, τα οποία τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν τον έχουν εγκαταλείψει. Είναι μάλιστα ο Πατήρ Φαμίλιας τεσσάρων λαμπρών οικογενειών. 

Ο Θρασύβουλος απέδωσε δύο τραγούδια συνυφασμένα με την υπερηφάνειαν της Λεβεντομάνας γης των Καλαβρύτων, τα παιδιά της οποίας στις 21 Μαρτίου 1821 άνοιξαν την πύλην της Παλιγγενεσίας και στις 24 Ιουνίου 1827 ανέκοψαν την ορμήν του ακαταμάχητου τουρκοαιγύπτιου στρατηλάτη, με την νικηφόρον -για τα Ελληνικά όπλα- μάχην του Μεγάλου Σπηλαίου, η οποία συνετέλεσε στη σωτηρία της Ελληνικής Επανάστασης. 

Το πρώτο τραγούδι ήταν: «Ενύχτωσα στα Σουδενά μες’ τους Πετιμεζαίους....... μόνον την Τασούλα εγνώριζα, Τασούλα της φωνάζω, Τασούλα πούνε τ’ αδέρφια σου πούνε οι καπεταναίοι».

Το δεύτερο τραγούδι ήταν: «Στ’ Αναπλιού το Παλαμήδι, εκεί βροντάει το καριοφύλι…… Το βροντάει και μια γυναίκα, πόχει μέσα χρόνια δέκα».

Πέντε χρόνια έμεινεν έγκλειστη στο Παλαμήδι η Κατσιαβοβασίλω, αδελφή του Κατσιαβόγιαννη, από το Βεσίνι Καλαβρύτων, πρώτου καπετάνιου της περιοχής. Όμως ποιητική αδεία τα χρόνια έγιναν δέκα.

Επίσης με τα δύο τραγούδια ο Θρασύβουλος τονίζει την προσφοράν των Ελληνίδων στο Μεγάλο Ξεσηκωμό του Γένους μας. 

4. Στο στίβο μπαίνει τώρα και μία Ευρυτανίδα, η Χριστίνα, το όνομα της οποίας είναι υπόσχεση, προς τον Κύριον, του ηρωικού πατέρα της Στρατιώτη του Τακτικού Στρατού, όταν το αίμα του επότιζε τον φοβερόν αιματοβαμμένον ορεινόν όγκον του Γράμμου, εκεί που «παρά τα κοινά δόξαντα Έλληνες εναντίον Ελλήνων εμάχοντο». 

Είναι νύμφη στο χωριό μας, στους Καμενιάνους Καλαβρύτων και μαζί με τον προοδευτικόν σύζυγόν της Κώστα Νικολόπουλον, λογοτέχνην, πρώην Αντιπρόεδρον της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, Αντιδήμαρχον στον τ. Δήμον Αροανίας, εδημιούργησαν τρεις αξιόλογες οικογένειες. 

Η Χριστίνα -πέραν από τον άπλετον υγιή συναισθηματικόν της κόσμον- επηρεασμένη από την απείρου κάλλους περιοχήν της καταγωγής της, το περήφανο Βελούχι, το οποίον η Λαϊκή Μούσα τόσον πολύ έχει εξυμνήσει, αλλά και από το λογοτεχνικό στοιχείο του συζύγου της, μας τραγούδησε: «Φέξε μου φεγγαράκι μου, να πάω στην αγάπη μου 

Φέγγε, ψηλά και χαμηλά, γιατ’ έχει λάσπες και νερά.
Εγώ θα φέγγω ως την αυγή κι οπόχει αγάπη, ας πάει να τη βρει», 

πράγμα που σημαίνει ότι για το όμορφο, το ωραίο, το δημιουργικό, πάντα υπάρχουν πόρτες ανοιχτές, πάντα υπάρχουν ευνοϊκές προϋποθέσεις, αρκεί ο άνθρωπος να κουραστεί, να προσπαθήσει, να διαθέσει χρόνο, να υποσκελίσει κάθε εμπόδιο, το οποίον συμβολίζουν οι λάσπες, τα νερά και το σκοτάδι, για την αντιμετώπιση των οποίων υπάρχει άνωθεν πρόνοια. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Μην τα περιμένουμε όλα έτοιμα και ό,τι δείξει το αναποδογύρισμα του φλιτζανιού. Ο Παναγής ο Ζαμπαράς από την Αναστάσωβα, θέλων να ψέξει την οκνηρίαν, έλεγε -πριν από εκατόν πενήντα περίπου χρόνια- «με το νου πλουταίνει η κόρη, με τον ύπνο η ακαμάτα».

5. Η Σταθοπούλου Κωνσταντίνα, σύζυγος του Θανάση του Σταθόπουλου, γόνου εκλαμπρότατης οικογένειας του Δροβολοβού, μας τραγούδησε: «Μες του Αιγαίου τα νησιά άγγελοι φτερουγίζουν. Και μέσα στο φτερούγισμα τριαντάφυλλα σκορπίζουν …… Αιγαίο μου για βοήθα Παναγιά, Αιγαίο μου γαλήνεψε τα γαλανά νερά σου. Ροδόσταμο να γίνουνε Αιγαίο τα νερά σου».

Η Προστάτιδα των αιγαιοπελαγίτικων νησιών η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία της Τήνου, επρέσβευσε και έγιναν πράγματι ροδόσταμο του Αιγαίου τα νερά, «όταν το μελτέμι πιάνει και σαρώνει τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, το φως γίνεται αβάσταχτο, εκτυφλωτικό και σε αναρπάζει σε ύψιστες σφαίρες πνευματικότητας, αλήθειας, όπου κάθε τι το ευτελές καταρρέει.

Το Ελληνικό φως είναι εξόχως αποκαλυπτικό. Δεν είναι βέβαια τυχαίον ότι η Αποκάλυψη δόθηκε στον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή και Θεολόγον σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, την Πάτμο». (Φοίβος Ι. Πιομπίνος).

6. Η αοιδός Κατερίνα Μπακάλη, από το Δεσινό Καλαβρύτων, γόνος οικογένειας, γνωστής ανά το Πανελλήνιον, με το καλλιτεχνικόν όνομα Λίγκα, απέδωσε τα τραγούδια: «Το Μαίναλο κρατάει δροσιά και η κορφή του χιόνι» και στη συνέχεια «νάσαν τα νιάτα δυο φορές». Τα τραγούδια αυτά συνδυάζουν τη νιότη και την Ελληνικήν Λεβεντιά με τα Ελληνικά βουνά και για να καταλάβουμε καλλίτερα αυτόν τον συνδυασμόν καταφεύγουμε σε αποσπάσματα από το ποίημα του Ι. Πολέμη, με τίτλο ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, το οποίον εδημοσιεύθη στον ημερήσιο τύπο την εσπέρα της Πέμπτης 24 Μαρτίου 1911 επί τη ενενηκοστή επετείω του Μεγάλου Ξεσηκωμού του Γένους μας. 

«Βουνά, σε σας τα μάτια μας στρέφονται δακρυσμένα
και στης κορφές, στους βράχους σας, στης ράχες, στα ποδάρια
απόψε η μνήμη μας θωρεί τα αιώνια παλληκάρια,
που ο φόβος τα φοβήθηκε, δεν τ’ άγγιξεν ο τρόμος,
……………………………………………………………….
……………………………………………………………….
Πατέρες των πατέρων μας, ηρώων γενειά και θρέμμα,
που της στερειές εβάψατε με των πληγών σας το αίμα
και τους γιαλούς γεμίσατε με Τούρκικα κουφάρια,
την ταπεινή μας προσευχή που υψώνεται καθάρια
δεχθήτε για μνημόσυνο. δώσετε στα παιδιά σας
ελπίδα απ’ την ελπίδα σας, καρδιά από την καρδιά σας». 

Με τους τελευταίους στίχους του ποιήματος εβραβεύθησαν τουλάχιστον οι δύο μαθήτριες, που πήραν τη σκυτάλη της βαριάς κληρονομιάς από τους πατέρες των πατέρων τους και από τις μητέρες των μητέρων τους.

Ας μεριάσουν λοιπόν όσοι φράζουν το δρόμο, για να περάσει ελεύθερα η καινούργια γενιά, το φως της οποίας -πέραν από τις εκδηλώσεις ΚΑΜΕΝΙΑΝΕΙΑ 2017- έλαμψε και στις 26 Σεπτεμβρίου ε.ε., κατά τη γιορτή της Παιδείας, στο Δεσινό, με τη συμμετοχή όλων των μαθητών του Γυμνασίου Ψωφίδας υπό την αιγίδα της κ. Γυμνασιάρχου και των κ.κ. Καθηγητών τους. 

Ξαναζωντάνεψε το Δεσινό από νέους πνευματικούς ανθρώπους, το αγλάϊσμα του τόπου μας, υπό την Ευλογίαν του Ιωάννου του Ευαγγελιστού και Θεολόγου, την Μετάστασιν του Οποίου η Εκκλησία εορτάζει την 26ην Σεπτεμβρίου. 

Γεώργιος Δ. Φωτόπουλος 

Από Καμενιάνους Καλαβρύτων