ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ: Απολογισμός ‒ Διαπιστώσεις Κρίσεις – Συμπεράσματα (1)

Εισαγωγικό σημείωμα Δημήτρη Κανελλόπουλου 'Έπειτα από τέσσερα χρόνια καταχωρίσεων στο έγκριτο ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS με παραμέτρους που σ...

Εισαγωγικό σημείωμα Δημήτρη Κανελλόπουλου

'Έπειτα από τέσσερα χρόνια καταχωρίσεων στο έγκριτο ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS με παραμέτρους που στοιχειοθετούν το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα, βασιζόμενα σε ντοκουμέντα εθνικών και διεθνών αρχείων και μαγνητοφωνημένες μαρτυρίες πρωταγωνιστών, όλων των πλευρών (προφορική ιστορία), καταλήξαμε στα συμπεράσματα που οφείλετε το απαίσιο αυτό έγκλημα (βλέπε περιοδικό spingel τεύχος 44-1969 χαρακτηρισμός εισαγγελέα Μονάχου) και κατονομάζουμε του φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος.

Η ιστορική έρευνα ολοκληρώθηκε μετά από επίπονες προσπάθειες 40 χρόνων και βρίσκεται προς έκδοση τρίτομου βιβλίου από γνωστό εκδοτικό οίκο Αθηνών και σύντομα θα τεθεί σε κυκλοφορία. Επ ευκαιρία θα θέλαμε να τονίσουμε τα εξής:

1. Ο Δήμος Καλαβρύτων να ξεκαθαρίσει την θέση του για το πως βλέπει το καλαβρυτινό ολοκαύτωμα και να πάψουν οι πειραματισμοί κάθε Δαγκαλάκη, Φλάισερ κλπ, της Γερμανικής Σχολής Αθηνών και της προσπάθειας του Γερμανοελληνικού ταμείου να ξαναγράψει πάλι την ιστορία του ολοκαυτώματος.

2. Η Ένωση θυμάτων, θα πρέπει να αναλάβει, επιτέλους υπεύθυνη θέση απέναντι στο Καλαβρυτινό Ολοκαυτωμα και όχι να ασχολείται σε κάθε επετειο σε ποια σειρά θα καταθέσει στεφάνια. 

3. Η εκλεκτή επιστήμονας κ. Μαρία Βαϊνά, η οποία προφορικά με ψέγασε ότι προπαγανδίζω σε βάρος του Κ.Κ.Ε. προστρέχοντας σε πληροφορίες βιλιογραφίες των παραχαρακτών των χρονολογικών γεγονότων του Ολοκαυτώματος (Μάγιερ, Παπαστεργιόπουλου και Ροδάκη), καλόν θα είναι να διαβάσει προσεκτικά την βαρυσήμαντη συνέντευξη της Αργυρός Κριμιζά (μητέρα της) η οποία επιβεβαιώνει πλήρως τους αντικειμενικούς ισχυρισμούς της έρευνας και όχι τις μυθοπλασίες και η οποία θα δοθεί σύντομα στην δημοσιότητα.

4. Ο Δημήτρης Παυλόπουλος, γιος του αγωνιστή Ανδρέα Παυλόπουλου, θα πρέπει να βλέπει την ιστορική έρευνα με μάτια της ιστορικής θεώρησης και όχι κομματικά. Καλόν είναι να μιλήσει, επιτέλους και ο αδελφός του δολοφονηθέντος Κώστα Παυλόπουλου για την ημέρα που οι Γερμανοί βρέθηκαν στα Σουδενά, ο Κωνσταντίνος κυκλοφορούσε με το όπλο στον ώμο, τι ρόλο έπαιξε ο αρχηγός της SOE 133 Τζων Στίβενς του οποίου ήταν ιπποκόμος και γιατί η οικογένειά του δεν παρέστη στην κηδεία του. Όσο για τον αρχηγό και υπεύθυνο της ΟΠΛΑ και στρατοπεδάρχη Σιγουνίου, που φυγαδεύτηκε με μερικές χιλιάδες λίρες στο Παρίσι, τι ρόλο έπαιξε στο Καλαβρυτινό Ολοκαυτωμα. 

Όσον αναφορά τον παλιό μου συνεργάτη, Φίλιππο Σαρδελιάνο, καλόν είναι να ανοίξει το αρχείο του (;) και να το παραδώσει εκεί που ανήκει, δηλαδή στο Μουσείο 

Γνωστοποιούμε στους πολυπληθείς αναγνώστες του ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS οτι το κεφάλαιο που ακολουθεί, έχει τεθεί υπ όψει του Γενικού Γραμματέα της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. κου Δημητρίου Κουτσούμπα και γρήγορα θα καταχωρηθεί η απάντησή του.

Τέλος, όσο αφαορά το Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, σύντομα θα παραδοθεί εκ μέρους μου με πλήρη ιστορική τεκμηρίωση, σειρά εκθεμάτων και ντοκουμέντων ώστε να έχει πρόσβαση ο επισκέπτης στα ιστορικά στοιχεία. 

"ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ"

Δημήτριος Κανελλόπουλος

Ιστορικός Ερευνητής Επιχείρησης Καλάβρυτα 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ  ΙΒ

Ανασκόπηση – Απολογισμός ‒ Διαπιστώσεις

Κρίσεις – Συμπεράσματα

 ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ  ΙΒ

Ανασκόπηση – Απολογισμός ‒ Διαπιστώσεις

Κρίσεις – Συμπεράσματα

1.- Συνοπτική ανασκόπηση της Ναζιστικής Βίας

Τούτη η γενεαλογική μελέτη εντάσσει τη ναζιστική βία στη μα­κρά διάρκεια εντός της ευρωπαϊκής ιστορίας, χωρίς όμως να κά­νει την πρώτη να απορρέει από τη δεύτερη με κάποιο αναπό­φευκτο αυτοματισμό, σύμφωνα με κάποια μοιραία και ανελέητη αιτιότητα. Αν το Άουσβιτς στάθηκε γέννημα του δυτικού πολιτι­σμού, θα ήταν, ωστόσο, υπερβολικά απλουστευτικό να το θεωρή­σουμε φυσική του κατάληξη (θα ήταν καλύτερα να ερμηνευτεί ως παθολογική του εκδήλωση). Το ζήτημα είναι μάλλον να κατανοήσουμε την αλληλουχία των στοιχείων, που έκαναν εφικτή τη ναζιστική εξόντωση. Το έγκλημα έλαβε χώρα και φωτίζει τώ­ρα πια το νοητικό πεδίο στο οποίο γεννήθηκε, δίνοντάς μας πολύτιμα στοιχεία για να υποδείξουμε, όπως ένας ντετέκτιβ κατά την έρευνά του, τα θύματα, το δολοφόνο και τους συνενόχους του, τα κίνητρα και τα όπλα του εγκλήματος.[1] Αυτό το «ενδειξιακό παράδειγμα» εφαρμόστηκε εδώ στην ανάλυση των «ιχνών» -εκτυφλωτικής ορατότητας-, που άφησε πίσω του ο ναζισμός.[2] Έχουν ήδη ταυτιστεί τα θύματα (πρώτα-πρώτα οι Εβραίοι, μετά οι Τσιγγάνοι, οι Σλάβοι, οι αντιφασίστες), ο δολοφόνος (η ναζι­στική Γερμανία) και οι συνένοχοί του (η Ευρώπη) - όλ' αυτά έχουν τεκμηριωθεί, με επιμελείς εργασίες, εδώ και καιρό. Πιο αμφιλεγόμενος, απεναντίας, είναι ο καθορισμός των κινήτρων (ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, ο ευγονισμός, ο αντικομμουνισμός) και των όπλων του εγκλήματος (ο πόλεμος, η κατάχτηση, η βιομηχανική εξόντωση), παρότι επανερμηνεύτηκαν με πρωτό­τυπο τρόπο από το ναζισμό, αυτά τα κίνητρα κι αυτά τα όπλα ανήκουν στο δυτικό πολιτισμιακό πλαίσιο, κατά την ευρύτερη έννοιά του. Ορισμένα «ίχνη», που άφησε πίσω της η χιτλερική αγόρευση -η φυλετική βιολογία- έχουν αποτελέσει αντικείμενο βαθιών αναλύσεων της ιστοριογραφίας. Άλλα, που αφορούν, κυ­ρίως, τα «νοητικά εργαλεία» του,[3] δεν έχουν τραβήξει ως τώρα την αναγκαία προσοχή. Η ιδέα ότι ο πολιτισμός συνεπάγεται την κατάχτηση και την εξόντωση των «βλαβερών» ή «κατώτε­ρων φυλών», η εργαλειακή αντίληψη της τεχνολογίας, ως μέσου οργανωμένης εξολόθρευσης του εχθρού δεν ήταν επινοήσεις του ναζισμού, αλλά αποτελούσαν ένα «νοητικό habitus» της Ευρώ­πης από το 19ο αιώνα και την έλευση της βιομηχανικής κοινωνί­ας. Η γενεαλογία, που ανιχνεύτηκε σε τούτη τη μελέτη υπογραμ­μίζει ότι η βία και τα εγκλήματα του ναζισμού ανήκουν στο κοι­νό κεφάλαιο της δυτικής κουλτούρας. Δεν θεωρεί, ωστόσο, το Άουσβιτς αποκάλυψη της βαθύτερης ουσίας της Δύσης, αλλά ένα από τα πιθανά προϊόντα της και, μ' αυτή την έννοια, ένα από τα νόμιμα τέκνα της.

Η ιδιαιτερότητα του ναζισμού δεν έγκειται, λοιπόν, στην αντί­θεσή του προς τη Δύση, αλλά στην ικανότητά του να πετύχει μια σύνθεση ανάμεσα στις διάφορες μορφές της βίας της. Ο Β' Πα­γκόσμιος Πόλεμος ήταν η στιγμή της συμπύκνωσης όλων των στοιχείων, που εντοπίστηκαν σ' αυτή τη γενεαλογική έρευνα. Κα­ταστρώθηκε σαν αντιπαράθεση ανάμεσα σε ιδεολογίες, πολιτι­σμούς, «φυλές», ή με μια κουβέντα ως Weltanschauungskrieg. Ευγονικές εμμονές, ρατσιστικές παρορμήσεις, γεωπολιτικές βλέ­ψεις και ιδεολογική σταυροφορία συντονίστηκαν, σ' ένα ενιαίο καταστροφικό κύμα. Οι Εβραίοι, που θεωρούνταν ενσάρκωση του Zivilisation, ηγετική ομάδα της ΕΣΣΔ, εμπνευστές του κομ­μουνισμού, ζωντανή αντίθεση του Lebensraum, καταστροφικός βάκιλος της αρίας φυλής, εγκέφαλος του διεθνούς κομμουνιστι­κού κινήματος, βρέθηκαν στο επίκεντρο ενός τιτάνιου καταχτητικού και εξολοθρευτικού πολέμου κι έγιναν έτσι ο καταλύτης της βίας του ναζισμού. Η γκιλοτίνα, το σφαγείο, το φορντιστικό εργοστάσιο, η ορθολογική διοίκηση, όπως κι ο ρατσισμός, ο ευγονισμός, οι αποικιακές σφαγές και το μακελειό του Α' Παγκο­σμίου Πολέμου είχαν διαμορφώσει προκαταβολικά το κοινωνικό σύμπαν και το νοητικό τοπίο, μέσα στο οποίο επινοήθηκε και εφαρμόστηκε η «Τελική Λύση». Δημιούργησαν τις τεχνικές, ιδεο­λογικές και πολιτισμικές της προϋποθέσεις, οικοδομώντας το αν­θρωπολογικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο έγινε εφικτό το Άουσβιτς. Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονταν στην καρδιά του δυτικού πολι­τισμού και αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη του βιομηχανικού καπιταλισμού, κατά την εποχή του κλασικού φιλελευθερισμού.

Ο Χίτλερ, ασφαλώς, δεν διέθετε, ως το 1941, ένα πολύ ξεκά­θαρο σχέδιο για την εξόντωση των Εβραίων και η «Τελική Λύ­ση» ήταν το προϊόν μιας διαρκούς αλληλεπίδρασης, ανάμεσα στο ριζοσπαστικό αντισημιτισμό και τις περιστάσεις του πολέμου. Είναι αυτή η αλληλεπίδραση, που θα γεννήσει τα στάδια, τις μορφές και τα μέσα του εκτοπισμού και της θανάτωσης των Εβραίων. Ακόμα και δίχως κεντρικό σχέδιο, ωστόσο, ο εθνικοσοσιαλισμός είχε στη διάθεσή του πολλά μοντέλα, που δεν δί­στασε ν' ακολουθήσει. Από τη μία ήταν μοντέλα ιδεολογικά (ο ρατσισμός, ο ευγονισμός), πολιτικά (ο ιταλικός φασισμός) και ιστορικά (ο ιμπεριαλισμός κι η αποικιοκρατία), από την άλλη μοντέλα τεχνολογικά και κοινωνικά (ο εξορθολογισμός των μορφών κυριαρχίας, ο ολοκληρωτικός πόλεμος, η σειριοποιημένη εξόντωση, κλπ.), που όλα τους πήγαζαν από το ευρωπαϊκό πολιτισμιακό πλαίσιο. Από αυτή τη σκοπιά, η ιδιαιτερότητα της ιουδαιοκτονίας παίρνει λιγότερο τη μορφή ενός γεγονότος, «χωρίς προηγούμενο» -δηλ., σύμφωνα με τον Ραούλ Χίλμπεργκ, ενός γεγονότος, για το οποίο η ιστορία δεν προσφέρει κανένα συγκρίσιμο παράδειγμα, «ούτε ως προς τις διαστάσεις του, ούτε ως προς τον οργανωμένο χαραχτήρα του[4]» - και περισσότερο τη μορφή μιας μοναδικής σύνθεσης ενός πλατιού συνόλου τρόπων κυριαρχίας και εξόντωσης, που είχαν ήδη δοκιμαστεί ξεχωριστά στην πορεία της νεότερης δυτικής ιστορίας.[5] Μιας σύνθεσης μο­ναδικής και, γι' αυτό το λόγο, ριζικά και τρομερά νέας, σε σημείο, που να είναι αδιανόητη και συχνά ακατάληπτη, για τους συγκαι­ρινούς της. Αυτή η συγχώνευση ιστορικών εμπειριών και μοντέ­λων αναφοράς, άλλοτε ανοιχτά διακηρυγμένων κι άλλοτε υπό­γειων, ή ακόμα και ασυνείδητων, αποκαλύπτει την ιστορική γε­νεαλογία του εθνικοσοσιαλισμού στην αναδρομική ματιά μας. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι, αν υπήρξε πράγματι ένας γερμανικός Sonderweg, αυτόν δεν πρέπει να τον αναζητήσουμε στη διαδικασία εθνικής ενοποίησης κάτω από την πρωσική αυ­τοκρατορία, αλλά επί ναζιστικού καθεστώτος, από το 1933 και εξής: Δεν αφορά τις ρίζες, αλλά την κατάληξη του ναζισμού.[6] Η κάπως υπερβολικά κατηγορηματική διαβεβαίωση του Χίλ­μπεργκ εγείρει μια παρατήρηση, που θα μπορούσαμε να τη δια­τυπώσουμε με τα λόγια του Μαρκ Μπλοκ. Ο ιδρυτής των An­nales αναγνώριζε στην ευρωπαϊκή φεουδαρχία μια κοινωνική δομή, που έφερε «οπωσδήποτε το πρωτότυπο αποτύπωμα ενός καιρού κι ενός περιβάλλοντος», δεν παρέλειπε, όμως, να υπενθυ­μίσει, μέσα από «μια κάθετη τομή συγκριτικής ιστορίας», ότι πολλά από τα γνωρίσματά της είχαν εμφανιστεί, επίσης, και στην παραδοσιακή Ιαπωνία. Έφτανε, έτσι, στο συμπέρασμα ότι η φεου­δαρχία δεν ήταν «ένα γεγονός, που ήρθε μια και μόνη φορά στον κόσμο»[7]. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε, με τον τρόπο του Μπλοκ, ότι αν η «Τελική Λύση» έφερε «οπωσδήποτε το πρωτό­τυπο αποτύπωμα ενός καιρού κι ενός περιβάλλοντος», ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της είχαν εμφανιστεί ήδη σε άλλους καταχτητικούς πολέμους, σε άλλες εκστρατείες εξόντωσης, σε άλ­λα αντεπαναστατικά κύματα. Αυτή η γενεαλογία, χρειάζεται να το ξαναπούμε, δεν πρέπει να εννοηθεί τελεολογικά. Η παρατή­ρηση του Ροζέ Σαρτιέ για τη Γαλλική Επανάσταση, ότι αν κι έχει όντως ρίζες (διανοητικές, πολιτισμικές ή άλλες), «εντούτοις η καθαυτό ιστορία της δεν βρίσκεται εγκλεισμένη εκεί»[8], ισχύει εξίσου καλά και για το ναζισμό. Αν η βιομηχανική εξόντωση προϋποθέτει το εργοστάσιο και την ορθολογική διοίκηση, αυτό δεν σημαίνει ότι απορρέει αναπότρεπτα από εκεί, ούτε ότι η κα­πιταλιστική επιχείρηση είναι ένα εν δυνάμει στρατόπεδο θανά­του, ούτε ότι μέσα σε κάθε κρατικό λειτουργό καραδοκεί ένας Άϊχμαν. Αν η «Τελική Λύση» εκμεταλλεύτηκε τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας, κυρίως, στη χημεία, κι αν ζήτησε τη συμβολή πολλών γιατρών, ανθρωπολόγων και ευγονιστών, αυτό αποκαλύπτει μεν τις καταστροφικές δυνατότητες της επιστήμης, αλλά δεν εξισώνει την ιατρική με μια επιστήμη θανάτου. Αν οι αποικιακές σφαγές πρωτοχρησιμοποίησαν κάποιες εξολοθρευτικές πρακτικές, που θα βρουν την εφαρμογή τους και το ξεπέρασμά τους στο ναζισμό, αυτό δεν επικυρώνει, ωστόσο, μια σχέση αιτίας και αποτελέσματος ανάμεσα στα δύο αυτά πράγματα. Όμως, αυτή η διαβεβαίωση δεν ακούγεται πολύ καθησυχαστική. Τίποτα δεν αποκλείει, πράγματι, άλλες συνθέσεις, το ίδιο αν όχι περισσότερο καταστροφικές, να μπορέσουν να αποκρυσταλλω­θούν στο μέλλον. Οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δείχνουν ότι ο Αντιδιαφωτισμός δεν αποτελεί απαραί­τητη προϋπόθεση, για τις τεχνολογικές σφαγές. Τόσο, η ατομική βόμβα, όσο και τα ναζιστικά στρατόπεδα εντάσσονται στη «δια­δικασία του πολιτισμού», στο πλαίσιο της οποίας δεν αποτελούν μια αντίθετη τάση ή μια εκτροπή (όπως φαίνεται ότι πίστευε ο Νόρμπερτ Ελίας, για τον οποίο η γενοκτονία των Εβραίων ση­μάδευε «μια οπισθοδρόμηση προς τη βαρβαρότητα και την αγρι­ότητα των πρωτόγονων εποχών»),[9] αλλά εκφράζουν μια από τις δυνατότητές της, μια από τις όψεις της, μια από τις πιθανές πα­ρεκκλίσεις της. Η απουσία αιτιότητας, από την άλλη, δεν σημαί­νει ότι τα πάντα μπορεί να αναχθούν σε τυχαίες και καθαρά τυ­πικές ομοιότητες. Οι αρχιτέκτονες των ναζιστικών στρατοπέδων συνειδητοποιούσαν πολύ καλά ότι έχτιζαν εργοστάσια θανάτου και ο Χίτλερ δεν έκρυβε ότι η κατάχτηση του Lebensraum ακο­λουθούσε το μοτίβο των αποικιακών πολέμων του 19ου αιώνα (κάτι που, στα μάτια του, τη δικαίωνε). Ανάμεσα στις σφαγές του καταχτητικού ιμπεριαλισμού και την «Τελική Λύση» δεν υπάρχουν απλώς «φαινομενολογικές ομοιότητες[10]» ή μακρινές αναλογίες.[11] Υπάρχει μια ιστορική συνέχεια, που κάνει τη φιλελεύ­θερη Ευρώπη ένα εργαστήρι των βιαιοτήτων του 20ού αιώνα και το Άουσβιτς αυθεντικό προϊόν του δυτικού πολιτισμού.[12]

Ο Χίτλερ διέταξε το Ολοκαύτωμα[13]

Ένας Γερμανός ιστορικός, ο Κρίστιαν Γκέρλαχ, ανακάλυψε ντοκουμέντα στα αρχεία της KGB, που φανερώνουν ότι, αντίθετα απ' ό,τι υποστηρίζουν ρεβιζιονιστές ιστορικοί, ο Χίτλερ διέταξε προσωπικά την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης. Η ανακάλυψη αναμένεται, πάντως, να προκαλέσει νέες πολεμικές στη διαμάχη των ιστορικών, για την έκταση της συμμετοχής του Χίτλερ στην «Τελική Λύση». Το βασικό στοιχείο που ανακάλυψε ο Γκέρλαχ είναι το ημερολόγιο των ραντε­βού του Χάινριχ Χίμλερ, του αρχηγού των Ες-Ες. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1941, ο Χίμλερ είχε μια κουβέντα με τον Χίτλερ, κατά τα φαινό­μενα χωρίς μάρτυρες. Στο ημερολόγιό του υπάρχει η σημείωση ότι το θέμα της συζήτησης ήταν «το εβραϊ­κό ζήτημα». Από κάτω ο Χίμλερ σημειώνει: «Να εξοντωθούν σαν παρτι­ζάνοι» και το υπογραμμίζει τραβώντας μια έντο­νη γραμμή στο περιθώριο. Ο Γκέρλαχ άρχισε να αναρωτιέται για το νόη­μα της εγγραφής αυτής. Τι εννοούσε ο Χίμλερ; Προφανώς, δεν εννοούσε τους σοβιετικούς Ε­βραίους, αφού ως τον χειμώνα του 1941 σχεδόν έ­να εκατομμύριο Εβραίοι είχαν φονευθεί στη Σο­βιετική 'Ενωση από τους ναζί. Ιστορικοί όπως ο Τζέραλντ Φλέμινγκ (στο «Ο Χίτλερ και η Τελική Λύση», Έκδ. Oxford University Press) έδειξαν ότι ο Χίμλερ δικαιολογούσε ήδη από το θέρος του 1941 τους φόνους Εβραίων αμάχων, επικαλούμε­νος εντολή του Φύρερ. Ωστόσο, ουδείς είχε βρει κάποιο σχετικό έγγραφο υπογραμμένο από τον Χίτλερ και το ζήτημα του πότε - ακόμη και του αν - ο Χίτλερ έδωσε την εντολή, για την εξόντωση των μη σοβιετικών Εβραίων της Ευρώπης απα­σχολούσε, τους ερευνητές επί δεκαετίες. Η έλλει­ψη τεκμηριωμένων στοιχείων άνοιξε το δρόμο σε δεξιούς ρεβιζιονιστές ιστορικούς. όπως ο Ντέιβιντ Έρβινγκ, που προσπαθούν να αποδεί­ξουν ότι η εξόντωση των Εβραίων έγινε, εν πολ­λοίς, εν αγνοία του Χίτλερ. Ο Γκέρλαχ πιστεύει ό­τι το ντοκουμέντο της Μόσχας όχι μόνον αποδει­κνύει πως υπήρχε μια  θεμελιώδης  απόφαση  του  Χίτλερ,  αλλά  επιτρέπει  να  προσδιοριστεί  και  η  ημερομηνία, που δόθηκε η εντολή για την εξόντω­ση: 12 Δεκεμβρίου του 1941, έξι ημέρες πριν από τη συνάντηση με τον Χίμλερ και μία ημέρα μετά την κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία στην Αμερική. Στις 12 Δεκεμβρίου ο Χίτλερ συναντήθηκε με 50 επαρχιακούς κυβερνήτες στην Καγκελαρία του Βερολίνου. Σύμφωνα με τον Γιόζεφ Γκέμπελς, αρχηγό προπαγάνδας των ναζί, ο Χίτλερ θύμισε στη συνάντηση αυτή την ομιλία, που εκ­φώνησε στις 30 Ιανουαρίου του 1939 στο Ράιχσταγκ, όπου υποσχέθηκε, πως σε περίπτωση πα­γκοσμίου πολέμου, οι Εβραίοι θα αντιμετώπιζαν τις συνέπειες. Ο Γκέρλαχ υποστηρίζει ότι διακρίνει κανείς τώρα μια άμεση σχέση ανάμεσα στη συνάντηση αυτή, τη συνομιλία με τον Χίμλερ και τη διάσκε­ψη του Βανζέε, στις 20 Ιανουαρίου του 1942, που αφορούσε την τεχνική εφαρμογή της «Τελικής Λύσης». Η διάσκεψη του Βανζέε επρόκειτο αρχι­κά να πραγματοποιηθεί στις 9 Δεκεμβρίου, αλλά αναβλήθηκε λόγω του Περλ Χάρμπορ και της παγκοσμιοποίησης του πολέμου - με αποτέλε­σμα να αλλάξει και η ατζέντα της: Η απόφαση, που έλαβε ο Χίτλερ στις 12 Δεκεμβρίου να εξο­ντωθούν οι Εβραίοι της Ευρώπης, άλλαξε το θέμα και τον τόνο της διάσκεψης αυτής.

Το φυλετικό έγκλημα του Χίτλερ[14]

Οι Ναζί "προγραμμάτιζαν" δημιουργία "καθαρής φυλής". Τριάντα χρόνια συμπληρώ­νονται, την εβδομάδα αυτή, από την ημέρα, που η χιτλερική Γερμανία κατέρρευσε και θάφτηκε, μαζί με τον αρχηγό της, στα ερείπια του καταφυγίου του. Οι νέες γενεές των Γερμανών, μιλούν και διαβάζουν όλο και περισσότερο για την περίοδο εκείνη της ιστορίας τους, που σφράγισε ανεξίτηλα τη ζωή τους. Κι όμως, τίποτα σχεδόν δεν έχει γραφεί για το "Λέμπενσμπορν", την οργάνωση που ίδρυσε ο αρχηγός της Γκεστάπο, ο Χάϊνριχ Χίμλερ, εφαρμόζοντας ένα ασύλληπτο, όσο και ηλίθιο σχέδιο: τη δημιουργία της "καθαρής, της ανώτερης φυλής". Πατέρες θα ήταν οι επίλεκτοι των Ες - Ες, εγκληματίες και βασανιστές και μητέρες οι πιο ωραίες κοπέλες της Γερμανίας, που οι πράκτορες της Γκεστάπο και των Ες- Ες συνελάμβαναν, για να τις οδηγήσουν στις πολυώνυμες κλινικές, όπου ανέμεναν οι εκλεκτοί επιβήτορες..... Η Οργάνωση αυτή είχε επιφορτισθεί με μία αποστολή, "αποστολή του αίσχους", σε σημείο, που οι ίδιοι οι Γερμανοί να ντρέπονται ακόμη και να μιλήσουν. Τα αρχεία έχουν εξαφανισθεί, όπως και εκείνοι, που δούλεψαν για την οργάνωση - κι ας ήταν τότε περήφανοι. Οι υπεύθυνοι του "Λέμπενσμπορν" είχαν ιδρύσει πολλές κλινικές, όπου έμεναν οι ωραίες κοπέλες, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν την ανώτερη γερμανική φυλή. Εκεί οι "εκλεκτοί" των Ες-Ες προσέρχονταν, για να τις καταστήσουν έγκυες. Ήταν ένα μαζικό πείραμα "εκλεκτικής βιολογίας", όπου οι άνθρωποι είχαν υποβιβασθεί ουσιαστικά σε ζώα, για να υποβληθούν σε πειράματα εκλεκτής ράτσας. Το σατανικό αυτό έργο είχε αναλάβει η οργάνωση "Λέμπενσμπορν", που σημαίνει "πηγή ζωής" και, που ο Χίμλερ είχε ιδρύσει ακολουθώντας τα φυλετικά κριτήρια του Γ΄ Ράϊχ. Τι απέγιναν τα παιδιά, που γεννήθηκαν από τότε, χωρίς να μάθουν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους; Τι έγινε το διαβόητο αυτό σχέδιο των Χιτλερικών; Δύο Γάλλοι, ο συγγραφεύς Μάρκ Ιλλέλ και η σύζυγός του Κλάρισσα Ανρύ, ανέλαβαν ένα τολμηρό και περιπετειώδες ρεπορτάζ, για να ανακαλύψουν και να φέρουν στη δημοσιότητα, τα παιδιά του "Λέμπενσμπορν". Ας τους ακολουθήσουμε στην τολμηρή έρευνά τους: "Επί τρία χρόνια, εγώ και η γυναίκα μου, σκεπτόμαστε και δουλεύαμε με μόνο ένα σκοπό: Να τελειώσουμε αυτή την επιχείρηση, που αναλάβαμε για την οργάνωση των Ες - Ες, την "Λέμπενσμπορν". Και χρειάστηκε να εκβιάσουμε πόρτες και να δουλέψουμε σαν τους κλέφτες, μέσα στη νύχτα. Όταν αρχίσαμε, το μόνο, που ξέραμε ήταν η λέξη Λέμπενσμπορν, μια λέξη, που είχε επινοηθεί στην εποχή του Γ΄Ράϊχ και σήμαινε "πηγή της ζωής". Δεν είχαμε βιβλία να διαβάσουμε, ούτε στοιχεία. Ξέραμε όμως ότι την οργάνωση αυτή είχε ιδρύσει ο Χάϊνριχ Χίμλερ, αρχηγός της Γκεστάπο. Λίγοι ιστορικοί ασχολήθηκαν με την οργάνωση "Λέμπενσμπορν". Μερικοί νόμιζαν πως ήσαν παιδικοί σταθμοί, για τα παιδιά των κοριτσιών, που είχαν γίνει μητέρες, χωρίς να παντρευτούν. Άλλοι είπαν ότι ουσιαστικά ήσαν οίκοι ανοχής, κατ' αποκλειστικότητα για τους άνδρες των Ες - Ες.

  

Στην πραγματικότητα, η "Λέμπενσμπορν" ήταν μια οργάνωση -  θεσμός για το Γ΄Ράϊχ, με σκοπό να δημιουργήσει τη "βόρεια φυλή" με άνδρες και γυναίκες, που θα επιλέγονταν από τα Ες-Ες, σύμφωνα με τα φυλετικά κριτήρια του Γ΄Ράϊχ. Αλλά, ποιό ήταν το αποτέλεσμα του τερατώδους αυτού πειράματος, που έγινε σε μαζική κλίμακα και τί απέγιναν όλα αυτά τα "εκλεκτά" παιδιά του Ναζισμού; Ήταν μια σκοτεινή υπόθεση. Και βέβαια, αυτό το σχέδιο, δεν περιοριζόταν μόνο στη Γερμανία, "Λέμπενσμπορν" είχαν γίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά πως να ερευνήσει κανείς το θέμα; Πολλοί, που τους ρωτήσαμε, μας είπαν ότι δεν είναι δουλειά μας. Άλλοι βρήκαν λαθεμένη την πρόθεσή μας, διότι με αυτόν τον τρόπο θα σπιλώνονταν η ύπαρξη πολλών ανθρώπων. Στατιστικές δεν υπήρχαν. Ο πατέρας και η μάνα ήταν άγνωστοι. Και ουσιαστικά, τα παιδιά, από επίσημη, κρατική σκοπιά, δεν είχαν γεννηθεί... Ωστόσο, αυτά τα παιδιά της υπερ-φυλής υπήρχαν. Πώς θα τα βρίσκαμε; Πώς θα βρίσκαμε τους αρχηγούς της οργάνωσης; Η έρευνά μας έφερε σε φως ότι ο γενικός διευθυντής της οργανώσεως "Λέμπενσμπορν" ήταν ο Μαξ Ζόλμαν, που γεννήθηκε το 1904 στο Μπαϋρόϋτ. Το 1921 είχε γίνει μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και τον έστειλαν έως το 1934 στην Κολομβία σαν εξόριστο, για άγνωστους λόγους. Το 1937 έγινε μέλος των Ες-Ες, με το βαθμό του συνταγματάρχη. Παρασημοφορήθηκε με το παράσημο του Αίματος τον Μάρτιο του 1939. "Γιατρός του "Λέμπενσμπορν" ήταν ο Γκρέγκορ Έμπνερ, που γεννήθηκε στη Βαυαρία το 1892.Έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος το 1930 και κατόπιν πέρασε στα Ες-Ες. Ήταν φίλος του Χίμλερ, αρχηγού της Γκεστάπο και έγινε στρατηγός με τον χαρακτηρισμό "ειδικός για τα προβλήματα φυλετικής επιλογής". Οι άνθρωποι αυτοί εξαφανίσθηκαν και προφανώς δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή. Έπρεπε, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να βρούμε νοσοκόμες, γιατρούς, κοπέλες, που έγιναν μητέρες από άνδρες των Ες-Ες ή παιδιά, που γεννήθηκαν μέσα στις ειδικές κλινικές του "Λέμπενσμπορν". "Βρέθηκε τελικά στα αρχεία του Λονδίνου η αρχή του νήματος. Ένα απόκομμα εφημερίδας του 1955 μιλούσε για μια νοσοκόμα, που εργάσθηκε στο "Λέμπενσμπορν" κοντά στο Μόναχο και συγκεκριμένα στο χωριό Σαϊνχέρογκ. Η νοσοκόμα αυτή λεγόταν Πάουλα και βρισκόταν στη ζωή. Το επώνυμό της ήταν Έσλερ. Εργαζόταν στο "Λέμπενσμπορν", που είχε γίνει παιδικός σταθμός, αλλά είχε αποσυρθεί από δέκα χρόνια. "Ψάχνοντας στον τηλεφωνικό κατάλογο, από σύμπτωση, βρήκαμε ένα όνομα: Μάξ Ζόλμαν. Να είναι ο άνθρωπός μας; Ο γενικός διευθυντής του "Λέμπενσμπορν"; Τον πήραμε στο τηλέφωνο. Πραγματικά ήταν αυτός. Έμενε στην περιφέρεια του Μονάχου, στο 4ο πάτωμα της πολυκατοικίας. Τον συναντήσαμε. Είναι τώρα 62 ετών, διατηρείται καλά και οι νοσοκόμες τον έλεγαν πάντα "Ο ωραίος Μάξ". "Είπε ότι οι χιτλερικοί δεν γνώριζαν πως διατηρούσαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως και ότι κανείς Γερμανός δεν το ήξερε αυτό. Για την οργάνωση "Λέμπενσμπορν" είπε ότι όσα ειπώθηκαν γι' αυτήν, δεν είναι σωστά. Και περιορίσθηκε να δηλώσει ότι όλοι οι Γερμανοί, ανεξαιρέτως, ήσαν με τον Χίτλερ. "Δεν είπε τίποτε άλλο ο Μαξ Ζόλμαν, αλλά η καλή τύχη έφερε  να ανακαλυφθεί και ο γιατρός Γκρέγκορ Έμπνερ, που έμενε στο χωριό Βολφρατσχόουζεν. Ο ίδιος ο Ζόλμαν νόμιζε πως ο Έμπνερ είχε πεθάνει. Κι όμως βρισκόταν στη ζωή. Ήταν υπέργηρος, άρρωστος, ίσως στα πρόθυρα του θανάτου, αλλά η γυναίκα του μας είπε ότι τα καταλαβαίνει όλα και ότι μπορούμε να κουβεντιάσουμε μαζί του". "Ο Γκρέκορ Έμπνερ, ο πρωταγωνιστής της υπερ-φυλής, μας είπε: "Η Ίνγκριντ απεκάλυψε ότι στο "Λέμπενσμπορν" προτιμούσαν ξανθιές με γαλανά μάτια και αυτό γιατί ήταν η μόδα. Είναι ντροπή να αφηγηθώ τόσα πράγματα, που συνέβαιναν στο "Λέμπενσμπορν". Τα πάντα εκεί εξαρτιόνταν από τα Ες-Ες. Τα παιδιά ήσαν παράνομα, όπως παράνομα είναι και τα παιδιά, που γεννήθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες στη Γερμανία και μάλιστα από Νέγρους. Οι Αμερικανοί έφυγαν, τα παιδιά έμειναν. Τουλάχιστον στο "Λέμπενσμπορν" βοηθούσαμε τις μητέρες και τα παιδιά.

---

[1] Είναι η μέθοδος που υιοθέτησε, παρά κάποιες σχηματοποιήσεις, αναπό­φευκτες μέσα στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ο Κρακάουερ: βλ. Kracauer (1987).

[2]    Ginzburg (1986), σελ. 158-209 (γαλλ. μτφ., σελ. 139-180).

[3]    Chartier (1998β), σελ. 34, 36, 44.

[4] Hilberg (1988), σελ. 16.

[5] Bauman (1989), σελ. xiii.

[6] Steinmetz (1997), σελ. 257.

[7] Bloch (1994), σελ. 610-612.

[8] Chartier (1990), σελ. 21.

[9] Elias (1996), σελ. 302. Βλ., για τη συζήτηση αυτή, Chartier (1991), σελ. 28, Traverso (1997á), σελ. 231-234, Löwy (2001), σελ. 9-19.

[10] Όπως αυτές, που εντοπίστηκαν από τον Γερουσάλμι ανάμεσα στις βεβαι­ώσεις, σχετικά με την «καθαρότητα του αίματος» (limpieza de sangre) της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης και τους νόμους της Νυρεμβέργης. Βλ. Yerushalmi (1998), σελ. 259.

[11] Όπως αυτές, που υπέδειξε ο Αρνο Τζ. Μάγερ ανάμεσα στην ιουδαιοκτονία και τον ολοκληρωτικό πόλεμο του 20ού αιώνα αφενός και, αφετέρου, τον Τριακονταετή Πόλεμο ή την πρώτη σταυροφορία. Βλ. Mayer (1990), σελ. 38.

[12] Ο Ερνέστ Μαντέλ διέκρινε έτσι, στον αποικιοκρατικό και ιμπεριαλιστικό ρατσισμό, το σπέρμα της εβραϊκής γενοκτονίας, βλ. Mandel (1986), σελ. 91.

[13] Βλ. LE TIMES και τα ΝΕΑ (15.01.1998).

[14] Βλ. Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (14.04.1974), ρεπορτάζ με τίτλο: Οι Ναζί προγραμμάτιζαν δημιουργία «Καθαρής Φυλής». 

συνεχιζεται καθημερινά.............

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκεύαση απόδοσης του περιεχομένου της ιστορικής έρευνας με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφίσεως ή άλλο, χωρίς γραπτή άδεια του Ι.Α.Κ. (Ν 2121/1993)