Η ομιλία του Δημάρχου Καλαβρύτων, Γ. Λαζουρά. "Θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και ΟΧΙ μια Γερμανική Ευρώπη"

Στην εκδήλωση μνήμης, στο πάνδημο μνημόσυνο, που έγινε, χθες, στην κεντρική Εκκλησία Καλαβρύτων, για τη συμπλήρωση 74 χρόνων από το τραγ...

Στην εκδήλωση μνήμης, στο πάνδημο μνημόσυνο, που έγινε, χθες, στην κεντρική Εκκλησία Καλαβρύτων, για τη συμπλήρωση 74 χρόνων από το τραγικό ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, στις 13 Δεκεμβρίου 1943, ομιλητής – ενώπιον του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας, των επισήμων, των απογόνων των θυμάτων και πλήθους κόσμου – ήταν ο Δήμαρχος Καλαβρύτων, Γεώργιος Λαζουράς, ο οποίος, αφού αναφέρθηκε, στο χρονικό, εκείνης της ημέρας, εστίασε, κυρίως, στις αιτίες που προξένησαν, εκείνη τη μεγάλη καταστροφή, λέγοντας ότι αυτές, είναι, ο, από αιώνων, διαμορφωμένος εθνικός ηγεμονισμός της Γερμανίας, ο οποίος υποδαυλίστηκε, πιέστηκε και εκφράστηκε, με πόλεμο, από το ναζισμό.

Κατέληξε, δέ, λέγοντας ότι, θέλουμε και αγωνιζόμαστε για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και ΟΧΙ για μια Γερμανική Ευρώπη και για να μην έχουμε ΠΟΤΕ πια άλλα Καλάβρυτα, να έχουμε Ειρήνη, ποτέ πια ναζισμό, να έχουμε φιλία και συναδέλφωση των λαών.

Η σημαντική, αυτή, ομιλία του Δημάρχου Καλαβρύτων έχει ως εξής:

«Συμπληρώνονται, σήμερα, 74 χρόνια, από την πιο μαύρη ημέρα της κατοχής, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Την ημέρα που, η ιστορική, μικρή, όμορφη, ήρεμη και ειρηνική πόλη μας, τα Καλάβρυτα – το διοικητικό, εμπορικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο ολόκληρης της επαρχίας (σήμερα, του Δήμου) Καλαβρύτων – δοκίμασε την εκδικητική μανία και το καταστροφικό μένος, του τακτικού Γερμανικού Στρατού, της Βέρμαχτ, σε μια από τις πιο αδίστακτες, σκληρές, βίαιες και αποτρόπαιες επιχειρήσεις του, την οργανωμένη εκκαθαριστική «Επιχείρηση Καλάβρυτα», από τις 5 – 15 Δεκεμβρίου 1943.

Μια καταστροφική και αιματηρή επιχείρηση, που περιελάμβανε, μαζικές – ομαδικές εκτελέσεις ανδρών και πυρπολήσεις οικισμών, στα χωριά μας, Μάνεσι, Τρεχλό, Λαπάτα, Άνω και Κάτω Λουσοί, Σκεπαστό (Βυσωκά), Ρωγοί, Κερπινή, Ζαχλωρού, Μέγα Σπήλαιο, Βραχνί, Σούβαρδο, Πριόλιθος, Αγία Λαύρα, Παγκράτι Κλειτορία, Πλάκα και, ασφαλώς, με τις περισσότερες και καταστροφικότερες, στα ίδια τα Καλάβρυτα και καταμετρά, σε όλα, τα παραπάνω χωριά, πάνω από 1.000 νεκρούς.

Σαν σήμερα, πριν από 74 χρόνια, όλοι οι άνδρες και τα νεαρά αγόρια – από 12 ετών και πάνω – των Καλαβρύτων (περίπου 600 συνολικά) – όλοι τους ειρηνικοί, άοπλοι και άμαχοι πολίτες – εκτελούνται, άνανδρα και βάναυσα, ένα, περίπου, χιλιόμετρο από εδώ, στο αμφιθεατρικό χωράφι ή στο Λόφο – τη Λάκκα του Καππή, όπου, θα πορευθούμε, συμβολικά και ως πράξη απόδοσης τιμής στη μνήμη και τη θυσία τους, σε λίγο.

Ενώ, οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά, έγκλειστες, λίγο πιο κάτω, στο Δημοτικό Σχολείο, βιώνουν, δραματικά, την ολοσχερή πυρπόληση και την καταστροφή της πόλης, των σπιτιών και των περιουσιών τους – τα οποία, προηγουμένως, είχαν λεηλατηθεί – μαζί με την αγωνία, για την τύχη των ανδρών τους, και καταφέρνουν να γλιτώσουν, μόλις οι φλόγες και οι πυκνοί καπνοί, έζωναν και το Σχολείο, για να αντικρύσουν, σε λίγο, το τραγικό, το φρικτό, το απάνθρωπο, το συγκλονιστικό: Τα παιδιά, τους άνδρες και τους πατέρες τους, εκτελεσμένους, δολοφονημένους, στον ομαδικό τάφο, του Καππή.

Φθάνοντας εκεί, οι Καλαβρυτινές γυναίκες σκύβουν στην αιματοβαμμένη γη, τη γεμάτη από τα νεκρά κορμιά των αγαπημένων τους. Μπλέκονται με τους νεκρούς τους, σφίγγουν στην αγκαλιά τους τα άψυχα κορμιά τους, τους καλούν απεγνωσμένα να γυρίσουν.

Η αβάσταχτη δοκιμασία της μάνας, που θάβει τους γιους, τον άνδρα, τον πατέρα της, στους ρηχούς τάφους. Σκαλίζει με τα νύχια της, την παγωμένη γη του Δεκέμβρη, για να φυλάξει τα κορμιά των αγαπημένων. Διαβάζει τρισάγιο, με μοιρολόγια.

Μια δοκιμασία, που κράτησε μέρες, μήνες, χρόνια.

Και ήρθε ύστερα ο σκληρός αγώνας της επιβίωσης, μέσα στα χαλάσματα. Της ζωής, που έπρεπε να ζήσει, για τα ορφανά που της απόμειναν.

Οι Καλαβρυτινές μανάδες, που, σήμερα, έχουν φύγει, όλες, από κοντά μας, είναι οι ηρωίδες αυτού του τόπου, που ανέβηκαν το δικό τους Γολγοθά.

Μέσα στη φρίκη και την απόγνωση, έθαψαν τους νεκρούς τους, προστάτευσαν τα παιδιά, που τους απέμειναν, ξανάχτισαν το σπιτικό τους και ανάστησαν την πόλη.

Αντιπάλεψαν, τα μύρια δεινά, που τους κληροδότησε το μεγάλο φονικό, δεν σταμάτησαν να μας διδάσκουν, την αξία, της απλής, αληθινής ζωής.

Το δράμα της πόλης, υπήρξε, τραγωδία δίχως κάθαρση. Όσοι επέζησαν, οι χήρες, τα ορφανά και οι 13 διασωθέντες άνδρες, έζησαν, την απόλυτη οδύνη.

Έτσι, για να αποδοθεί η φοβερή καταστροφή των Καλαβρύτων, που κάηκαν ολοκληρωτικά και ο μαζικός – ομαδικός θάνατος, τόσο, μεγάλου αριθμού ανδρών, την ίδια μέρα, με τα ίδια φονικά μέσα, στο ίδιο σημείο, στη Λάκκα του Καππή, καθιερώθηκε και χρησιμοποιήθηκε η λέξη, Ολοκαύτωμα. Το Ελληνικό Ολοκαύτωμα.

Παράλληλα, για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, προεχόντως, εισήχθη, με το νόμο 2130/1993, άρθρο 25, η έννοια της μαρτυρικότητας και της μαρτυρικής πόλης ή χωριού, στην Ελλάδα.

Μια έννοια, που έχει ηθική αξία και σημαίνει τις μεγάλες, τις συγκλονιστικές καταστροφές που υπέστησαν πόλεις ή χωριά της πατρίδας μας, κατά την περίοδο της κατοχής, είτε με τις ολοκληρωτικές, σε μεγάλο ποσοστό, άνω του 80%, καταστροφές και πυρπολήσεις των οικισμών, είτε και με τα δύο μαζί, όπως στα Καλάβρυτα.

Ως μαρτυρικά, δέ, στη συνέχεια και σήμερα, έχουν χαρακτηρισθεί, με προεδρικά διατάγματα, το Δίστομο, το Κομμένο, ο Χορτιάτης, η Βιάννος, η Κάνδανος, τα Ανώγεια, η Δράμα, η Θεσσαλονίκη και άλλες 100, περίπου, πόλεις και χωριά της πατρίδας μας, που ανήκουν σε 48 Καλλικρατικούς Δήμους, που, όλοι μας, συγκροτούμε το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος, περιόδου 1940-1945, με τον τίτλο «Ελληνικά Ολοκαυτώματα».

Δε θα αναφερθώ στα, εν πολλοίς, γνωστά και, σχεδόν κάθε χρόνο, επαναλαμβανόμενα, ιστορικά γεγονότα και λεπτομέρειες που οδήγησαν στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, καθότι αυτά, ζωντανεύουν και αναπαριστώνται εναργέστατα, μέσα από τα εκθέματα, τις πληροφοριακές πινακίδες, τις μαρτυρίες, τις βιωματικές αφηγήσεις των 13 διασωθέντων και τις γλαφυρές, τεκμηριωμένες και εξαιρετικές εκδόσεις του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, που ιδρύθηκε και λειτουργεί, ως νομικό πρόσωπο του Δήμου Καλαβρύτων, εδώ και 12 χρόνια, στο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου, το οποίο, από τόπος μόρφωσης και παιδείας, έμελλε να γίνει, ο τόπος του παντοτινού αποχωρισμού των ανδρών και του αναγκαστικού εγκλεισμού των γυναικόπαιδων, αποτελώντας, έτσι, τη ζωντανή μνήμη της πόλης μας, και το οποίο, (Δημοτικό μας Μουσείο), αξίζει, όλοι μας, να αφιερώσουμε, λίγο χρόνο, για να το επισκεφθούμε.

Θα επιχειρήσω, όμως, όσο επιτρέπεται στο σύντομο χρόνο της ομιλίας μου, να εκθέσω, αδρομερώς, τις γενεσιουργές αιτίες εκείνης της συγκλονιστικής τραγωδίας, που, ουσιαστικά, είναι οι αιτίες του τελευταίου, με τεράστιες απώλειες, φοβερού πολέμου, που γνώρισε η χώρα μας και η Ευρώπη, πριν από 77 χρόνια, και να αναδείξω τα μηνύματα και τις αξίες, που εκπέμπει το συγκλονιστικό Ολοκαύτωμα της πόλης μας, κυρίως με στόχο να διατηρηθεί η μνήμη του, να μεταλαμπαδευτεί αυτή στους νέους μας και να μην ξαναζήσουμε πολέμους και θηριωδίες.

Ήδη, από τα χρόνια του Φρειδερίκου του Μεγάλου (1740-1786) και, στη συνέχεια, του Βίσμαρκ (1871-1890), η τότε Πρωσία και, στη συνέχεια, η Γερμανία, διαμόρφωσε, σταδιακά, ένα εθνικό ιδεότυπο και προσανατολισμό, που εκφράζεται με τον χαρακτηριστικό εθνικό ηγεμονισμό της και το εθνικό πρόταγμα και στόχο, του πρωταγωνιστικού ρόλου, που θεωρεί, ότι, μπορεί και πρέπει, να έχει στα ευρωπαϊκά και διεθνή τεκταινόμενα, σε κάθε εποχή.

Αυτό το πρόταγμα και αυτός ο εθνικός ηγεμονισμός, συνδυαζόμενος και υποβοηθούμενος και από τις κατάλληλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, είναι που έδωσε στον 20^ο αιώνα, δύο παγκόσμιους πολέμους, στον Πρώτο (Α) και τον Δεύτερο (Β), μέσα σε τρεις δεκαετίες.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (1933-1934) και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Τρίτου (Γ’) Ράιχ, το προαναφερόμενο εθνικό ιδεότυπο της Γερμανίας, ως διαχρονικό υπόστρωμα, με την ηθική και πολιτική στήριξη, την ενθάρρυνση, την παρόρμηση και την πίεση της ναζιστικής ιδεολογίας και των παρανοϊκών, εγκληματικών εγκεφάλων, που περιφρονούσαν την ανθρώπινη ζωή, που απαξίωναν το λαό και τις μάζες, που ονειρεύτηκαν την παγκόσμια κυριαρχία, βασισμένη στη ρατσιστική, φυλετική καθαρότητα και τη γενοκτονική εξαφάνιση των αντιπάλων, είναι αυτά, που, πυροδότησαν το Δεύτερο (Β΄) Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκείνο, λοιπόν, που οδήγησε, ένα έθνος και ένα λαό, με τεράστια και απαράμιλλη πνευματική κληρονομιά, που γέννησε τις πιο ανατρεπτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές και κοινωνικές θεωρίες του σύγχρονου κόσμου, έναν τόπο και ένα λαό, που υπήρξε η μήτρα και το πλέον προνομιακό πεδίο εκκόλαψης του πιο σύνθετου, ολιστικού κινήματος της νέας εποχής, του ρομαντισμού, έναν λαό, που έδωσε στον κόσμο τον Σίλλερ, τον Γκαίτε, τον Μπετόβεν, τουν Σούμαν και τόσους άλλους επιφανείς των γραμμάτων, των τεχνών και της φιλοσοφίας, να εκφράσει, βίαια, τον εθνικό ηγεμονισμό του και να προβεί στις θηριωδίες και τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι, ο εμποτισμός του, από την αποκρουστική και καταδικαστέα ιδεολογία του ναζισμού.

Μια ιδεολογία και μια πολιτική πρακτική, που βρήκε πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθεί, να διαδοθεί και να φωλιάσει στο γερμανικό λαό, γιατί την ευνόησαν οι κατάλληλες, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες του Μεσοπολέμου και παρουσιάστηκε ως μια «νέα τάξη», που θα έλυνε, όλα, τα προβλήματα.

Μια ιδεολογία, που εκκολάπτεται, παντού και πάντοτε, σαν το «αυγό του φιδιού», που, όταν συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες, ξεπετιέται. Ένα φαινόμενο, που το παρατηρούμε, τα τελευταία χρόνια, και στη χώρα μας, που η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που αυτή έφερε, άφησαν περιθώρια και δημιούργησαν τις συνθήκες, ένα μέρος του λαού μας, έστω και μικρό, να στραφεί – ελπίζω και εύχομαι πρόσκαιρα – προς αυτή, την κατεύθυνση.

Σ’ αυτή, λοιπόν, τη σκοτεινή ήπειρο της Ευρώπης, όπως, χαρακτηριστικά, την αναφέρει ο Mark Mazower, που, από φυσική πατρίδα της Ελευθερίας και της δημοκρατίας, υπό τη λαίλαπα και τη σκληρή και αποπνικτική μπότα του ναζισμού, κατέληξε, ένα εφιαλτικό εργαστήρι κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού και πεδίο και άντρο, πολεμικών συγκρούσεων, θηριωδιών, φρικαλεοτήτων, μαζικών καταστροφών και ολοκαυτωμάτων και στην κατεχόμενη πατρίδα μας, που αντιμετώπιζε την πείνα, την εξαθλίωση και τις εκτελέσεις αμάχων και ανυπεράσπιστων πολιτών, αλλά, ταυτόχρονα, θέριευε η ανυπακοή και η αντίσταση στον αδίστακτο κατακτητή, συντελέστηκε, στις 13 Δεκέμβρη του 1943, το τραγικό Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, που ήταν, ένα μαζικό, προσχεδιασμένο και προμελετημένο έγκλημα, που στόχευε να αφανίσει την πόλη μας.

Τα Καλάβρυτα, επιλέχθηκαν και χτυπήθηκαν, τόσο σκληρά, για ένα ειδικό λόγο.

Μια μικρή πόλη, με μακραίωνη ιστορία, που ήταν, γνωστή, στην Ελλάδα και στον κόσμο, από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της, στην έναρξη της επανάστασης του 1821.

Αλλά και ταυτόχρονα, ήταν, το κέντρο, μιας περιοχής, στην οποία είχε αναπτυχθεί, σε μεγάλο βαθμό, η Εθνική αντίσταση.

Αυτή, την πόλη-σύμβολο, του αγώνα για την εθνική παλιγγενεσία και το ισχυρό κέντρο μιας ευρύτερης αντιστασιακής περιοχής, θέλησαν να καταστρέψουν, ολοσχερώς, οι Γερμανοί κατακτητές, για να στείλουν, το δικό τους μήνυμα, σε όλη, την Ελλάδα.

Μόνο που, τα κατεστραμμένα κι αιμόφυρτα Καλάβρυτα, μετατράπηκαν, σε σύμβολο ενότητας, ολόκληρου του αγωνιζόμενου ελληνισμού και σε αιώνιο και διεθνές στίγμα, για τη βαρβαρότητα, των ναζί και του φασισμού.

Παραθέτω απόσπασμα, του απόρρητου εγγράφου του Ανώτατου Στρατιωτικού Διοικητή Ελλάδος, στρατηγού της Αεροπορίας, Speidel, προς τους ανωτέρους του, στο Βερολίνο και τον ίδιο το Χίτλερ, λίγες μέρες μετά το Ολοκαύτωμα, στις 8 Ιανουαρίου 1944, που έγραφε, για τα Καλάβρυτα:

«… Θεωρώ, όμως, επάναγκες να ανακοινώσω τας πραγματικάς επιδράσεις της υποθέσεως Καλαβρύτων.

Είναι αναμφισβήτητον, ότι, η υπόθεσις Καλαβρύτων, επί εβδομάδας, κρατεί εις συγκίνησιν, ολόκληρον τον Ελληνικόν Λαόν, περισσότερο, από οιονδήποτε άλλο πρόβλημα και ότι η ψυχολογική επίδρασις των μέτρων του Γερμανικού Στρατού, συνήνωσαν και πάλιν, τον εθνικόν και κομμουνιστικόν κόσμον, εις κοινόν μέτωπον, εναντίον του Γερμανικού Στρατού. Τούτο, ήτο ιδιαιτέρως λυπηρόν και ανέτρεψε, τας, από πολλού χρόνου, καταβαλλομένας, παρ’ εμού, προσπαθείας διασπάσεως και διαχωρισμού των εθνικών και κομμουνιστικών στοιχείων της χώρας, επιτευχθείσης, αντιθέτως,  και πάλιν προσεγγίσεως αυτών».

Ο πόνος των Καλαβρύτων και των απογόνων των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, όπως ο πόνος όλων των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας και των θυμάτων τους, όμως, είναι, πόνος αδικαίωτος. Μνησιπήμων πόνος.

Και τούτο γιατί, παρά τις, κατά καιρούς, εκφράσεις οδύνης και συγγνώμης, από τους Εκπροσώπους του Γερμανικού Κράτους και, σε υψηλότατο επίπεδο, από τους προέδρους Ράου και Γκάουκ, η, στηριζόμενη στις οικουμενικές και πανανθρώπινες αρχές κι αξίες, απαίτηση της καταβολής των οφειλομένων γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων για τα δεινά και τα ολοκαυτώματα, που προξένησαν οι ναζιστές πρόγονοι των σημερινών Γερμανών, παραμένει, ακόμη, ανεκπλήρωτη, ως μια διαρκής, ηθική και νομική, ενοχή, που αποτελεί το εναπομείναν «αγκάθι» στην ανάπτυξη και εμβάθυνση ειλικρινών σχέσεων φιλίας και συνεργασίας, μεταξύ των μαρτυρικών δήμων και της Γερμανικής Πολιτείας, αλλά και υποδαυλίζει, αρνητικά στερεότυπα, μεταξύ πολιτών των δύο χωρών και από τις δύο πλευρές.

Όπως η πρόσφατη, καταδικαστέα, πρόκληση του Γερμανού ιστορικού, Γιούργκεν Κίλιαν, που, στο βιβλίο που εξέδωσε, με τίτλο «Πόλεμος με τα χρήματα των άλλων» - αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσε η εφημερίδα “Die Welt”, στις 16-11-2017 – ισχυρίζεται – σχετικά με την δίκαιη και συμβατικά αναγνωρισμένη απαίτηση του οφειλόμενου κατοχικού δανείου – ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι η Ελλάδα, είναι εκείνη, που χρωστά στη Γερμανία και όχι το αντίστροφο, όταν, ακόμη και ο Χίτλερ, είχε αναγνωρίσει την οφειλή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και, μάλιστα, είχε καταβάλλει και τρεις δόσεις του.

Ασφαλώς, το θέμα της διεκδίκησης των οφειλομένων, απαράγραπτων αποζημιώσεων είναι ένα σύνθετο θέμα, με διεθνείς διαστάσεις και οι αξιώσεις μας είναι νομικά ενεργές και δικαστικά επιδιώξιμες, όπως τονίζει, στις συνεχείς επισκέψεις του στους μαρτυρικούς τόπους, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Προκόπιος Παυλόπουλος.

Ο Δήμος Καλαβρύτων και το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος, συνεχίζουμε, δυναμικά, αδιαπραγμάτευτα και ασυμβίβαστα, τον αγώνα για την πλήρη εξόφληση των οφειλομένων αποζημιώσεων. Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας και τις ευχαριστίες μας, προς τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση και τη Βουλή των Ελλήνων, που έκριναν το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις, ως εθνικό, δηλαδή, θέμα και, μέσα από, τις πολύμηνες εργασίες της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, που συστάθηκε και κατέληξε, ήδη, από τον Ιούλιο του 2016, και σε πολυσέλιδη έκθεση.

Η τεκμηριωμένη, αυτή, έκθεση πρέπει να συζητηθεί στην Ολομέλεια και, κυρίως, πρέπει να αρχίσουν να υλοποιούνται  οι προτεινόμενες ενέργειες που η Έκθεση, αυτή, προτείνει, με πρώτη, τη θέση του θέματος, σε διακρατικό – διπλωματικό επίπεδο, με ρηματική διακοίνωση, στη Γερμανική πλευρά.

Διατηρούμε τη βεβαιότητα, ότι, όταν συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες, η διπλωματική κίνηση, αυτή, της κυβέρνησης, την οποία απαιτούμε και στηρίζουμε, θα καταστεί εφικτή.

74 χρόνια, μετά το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, και μετά από τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελέστηκαν και εξελίσσονται στον πλανήτη μας, Έλληνες, Γερμανοί και πολλοί άλλοι λαοί, προχωρούμε μαζί, ως μέλη της ίδιας Ένωσης, για τη δημιουργία, ενός, κοινού, Ευρωπαϊκού μέλλοντος.

Μαζί, ως λαοί, και με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, με αγώνες, έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε για την Ευρώπη, ένα μέλλον Ειρήνης, δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ένα μέλλον προόδου και ανάπτυξης. Στην Ευρώπη που δημιουργούμε, δεν έχουν και δεν θα έχουν, πια, θέση, οι φρικαλεότητες και οι καταστροφές.

Συστατικό στοιχείο και όρος επιβίωσης αυτής της Ένωσης είναι η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των λαών καθώς και η κοινωνική συνοχή τους.

Αυτό, ισχύει περισσότερο, για χώρες όπως η Γερμανία, τόσο λόγω του μεγέθους, της θέσης της και των ωφελημάτων που αποκομίζει από την Ένωση, όσο και γιατί οφείλει στη Χώρα μας, από τις καταστροφές που τις προξένησε στον πόλεμο.

Αγωνιζόμαστε, για να μην επιβεβαιωθούν, οι ισχυρισμοί δοκίμων και σοβαρών, συγγραφέων, πολιτικών και οικονομολόγων, που λένε, πως, ό,τι δεν κατάφερε με τον πόλεμο η Γερμανία, επιχειρεί να το καταφέρει, σήμερα, με την οικονομική και πολιτική ισχύ που διαθέτει και ότι χρησιμοποιεί την κρίση χρέους για την άσκηση μιας καθαρά εθνικής πολιτικής, που δεν είναι άλλη από μια νέα, συνειδητή και σχεδιασμένη απόπειρα γερμανοποίησης της Ευρώπης. Έτσι, η προτροπή, που διαβάζουμε, στο σύγγραμμά του «Δόκτωρ Φαούστους», αλλά και σε διαλέξεις του, του, μεγάλου και βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Γερμανού, αντιναζιστή συγγραφέα, Τόμας Μαν, αποκτά, σήμερα παρά ποτέ, τη μεγαλύτερη αξία της, να επιδιώκουμε, να ζητούμε, αλλά και να αγωνιστούμε, μέσα στην Ευρώπη, για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι για μια Γερμανική Ευρώπη.

Εμείς και οι ιδιαίτερα οι νέοι μας, έχουμε χρέος, αλλά και συμφέρον, να είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφή μίσους, μισαλλοδοξίας, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βαρβαρότητας και πολέμου.

Μόνο σε μια Ευρώπη και σ’ έναν κόσμο, όπου δεν κυριαρχούν, η βία, το μίσος και οι διαχωρισμοί, μπορούν οι νέοι μας να αναπτύξουν, πλήρως, τα χαρίσματά τους, τις ικανότητες και τις γνώσεις τους και να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο.

Τα σημερινά Καλάβρυτα – αναστημένα από τις στάχτες της καταστροφής – βαδίζουν στο δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης, επιδιώκοντας την ευημερία των συμπολιτών μας και ιδίως των νέων μας.

Με το καθιερωμένο και επί 73 συνεχή χρόνια τελούμενο, σαν σήμερα, μνημόσυνο, τις, συναφείς προς τούτο, μνημονικές εκδηλώσεις και τον ανανεωμένο, εξωστρεφή, επίκαιρο, σύγχρονο και «ζωντανό» χαρακτήρα που έχουμε προσδώσει, τα τελευταία χρόνια, στις εκδηλώσεις μνήμης μας, αυτές, επιδιώκουμε και στοχεύουμε να διατηρήσουμε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος της πόλης μας, να την αναδείξουμε και να την μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες, τις νεότερες γενιές.

Και τούτο, γιατί πιστεύουμε, ακράδαντα, ότι, αν ένας λαός θέλει να καλυτερέψει το παρόν και να δημιουργήσει στοιχεία ενός ακόμη καλύτερου μέλλοντος, πρέπει να γνωρίσει και να συμβουλευτεί το παρελθόν.

Όχι να το εξορίσει. Όχι να το απομυθοποιήσει. Όχι να το εξωραΐσει.

Ακόμα κι αν όλα τα άσχημα γεγονότα του σήμερα, δε μοιάζουν και δεν οφείλονται σε εκείνα του παρελθόντος, υπάρχει, πάντα, ο κίνδυνος να επαναληφθούν οι σκοτεινές πλευρές του.

Αυτό συμβαίνει, επειδή δημιουργούνται από ανθρώπους, που, πάντοτε, ωθούνταν και θα ωθούνται από τα ίδια πάθη και τις ίδιες φιλοδοξίες και έτσι, αναγκαστικά, επιφέρουν, τα ίδια, φρικιαστικά αποτελέσματα.

Ο δικός μας αγώνας σήμερα είναι να διατηρήσουμε τη Μνήμη ως εφαλτήριο και ως αναλάμποντα φάρο, για τους σύγχρονους αγώνες, για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, για την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και αξιοπρέπειας, για καλύτερη παιδεία, για καλύτερο περιβάλλον, για μια καινούργια κοινωνική συνείδηση, συνείδηση αλληλεγγύης, για τη δημιουργία μιας πατρίδας, όπου όλοι και ιδιαίτερα οι νέοι, θα μπορούν να ζουν, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και η πρόταση, που, σήμερα, μπορώ να ανακοινώσω και θα υλοποιηθεί, μέσα στο επόμενο έτος, της καθιέρωσης και απονομής, από το επόμενο έτος 2018 και εφεξής, κατ’ έτος, από τον ιστορικό και μαρτυρικό Δήμο Καλαβρύτων, του τιμητικού τίτλου, (που πρώτοι, καθιερώνουμε), του Πρεσβευτή της Μνήμης, του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, σε προσωπικότητες, της πνευματικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής και του δημόσιου βίου, της χώρας μας και διεθνώς, με ξεχωριστή προσφορά, στον αγώνα για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, ώστε, μέσα από το λόγο τους, το έργο τους, τη διακεκριμένη επιρροή που ασκούν, την ξεχωριστή προβολή που διαθέτουν, να πρεσβεύουν, να διατηρούν και να αναδεικνύουν τη μνήμη του Ολοκαυτώματος Καλαβρύτων και να αποτελούν πρεσβευτικά και προβεβλημένα πρότυπα διάδοσης και μεταλαμπάδευσης της μνήμης, στους νέους μας.

Κυρίες και Κύριοι συγγενείς των θυμάτων,

Αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε να είμαστε συνεπείς στη μεγάλη, αυτή, υπόθεση της Μνήμης.

Οι δικοί σας άνθρωποι, το μεγάλο κομμάτι της ζωής σας, που χάθηκε, οι νεκροί μας, είναι εδώ, παρόντες σ’ αυτή την πόλη που κοιτάζει με αισιοδοξία το αύριο, είναι παντού, όπου αδικημένος και αδικούμενος στον κόσμο.

Ελάχιστο χρέος μας, προς αυτούς, να τους τιμούμε και να τους θυμόμαστε πάντα και να βιώνουμε το συγκλονιστικό μήνυμα, της θυσίας τους.

Ένα μήνυμα, διαχρονικό, ζωντανό και πάντα επίκαιρο.

Ένα μήνυμα που αναδύεται, από το Λόφο του Καππή, όπου κείτονται οι νεκροί μας.

Ένα μήνυμα, που, λάμπει και φωτίζει την πόλη μας, την Πατρίδα μας, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο.

Ένα μήνυμα που ακούστηκε, δυνατά, και χθες το βράδυ, στην εξαιρετική συναυλία του Χρίστου Λεοντή και στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό ΑΘΛΟΝ ΠΟΙΗΣΕΩΣ προς τιμήν του αείμνηστου ποιητή των Καλαβρύτων, Γιάννη Κουτσοχέρα.

Ποτέ πια, άλλα Καλάβρυτα. Ειρήνη.

Ποτέ πια ναζισμός, φασισμός και κάθε μορφής ολοκληρωτισμός.

Βαθιά πίστη στο ελεύθερο και δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Φιλία, συνεργασία και συναδέλφωση των λαών.

Διαρκής αγώνας, για την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία του τόπου μας».