Hρ. Ρούπας: Απωθώντας το…καμένο Ευαγγέλιο των Καλαβρύτων

γράφει ο Ηρακλής Ρούπας Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας όπου το δέος και η συγκίνηση μπορούν να συνυπάρξουν δημιουργώντας μία ακόμα ποιο...

γράφει ο Ηρακλής Ρούπας

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας όπου το δέος και η συγκίνηση μπορούν να συνυπάρξουν δημιουργώντας μία ακόμα ποιο σύνθετη πληθώρα συναισθημάτων που ίσως δεν περιγράφονται. Όταν δε αυτή η εγρήγορση προκαλείται από στη θύμηση ιστορικών στιγμών που σηματοδότησαν την πορεία του τόπου σου, τότε η ανάδυση αυτών των συναισθημάτων παίρνει ένα ιδιόμορφο παιδευτικό χαρακτήρα. Καμία περιγραφή, κανένας λόγος δεν στέκονται ικανοί να «μυήσουν» τον απλό παρατηρητή σε μία μακάβρια μυσταγωγία ηρωισμού. Αυτή η σκέψη πέρναγε απ το μυαλό μου όταν με βήμα αργό την περασμένη Παρασκευή στα Καλάβρυτα- σαν πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία- ανέβηκα το ιστορικό εκείνο μονοπάτι από την Μητρόπολη στον Τόπο Εκτέλεσης των Καλαβρυτινών ανδρών.

Λίγο πριν αντιμετώπισα μία ακραία κίνηση του εκπροσώπου της Κυβέρνησης Υπουργού κου Σκουρλέτη, όταν σε πρόσκληση του Μητροπολίτη να δει το καμένο Ευαγγέλιο των Καλαβρύτων αρνούμενος στην ουσία να το ασπασθεί έκανε μία κίνηση σαν να το …. Απώθησε. Δυστυχώς, οι πολιτικοί κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούν πως το Εθνος έχει και πρέπει να έχει συνέχεια βασισμένη σε απλές παραδοχές και πράξεις. Η όποια κριτική ασκείται προς την Εκκλησία σαν «οργανισμός» δεν θα πρέπει να συγχαίεται με την Εκκλησία ως Εθνικός Θεσμός. Ως Θεσμός με πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις που διαμορφώνει έναν από τους ελάχιστους πλέον συνεκτικούς μας κρίκους. Η Αθεΐα αποτελεί δικαίωμα καθενός. Όχι όμως των δημόσιων λειτουργών που γνωρίζουν ιστορία και έχουν αίσθηση του ρόλου τους.   

Ιστορία γνωρίζουμε αυτή που μας έμαθαν στο σχολείο ή ακόμα αυτή που μόνοι μας διαβάσαμε ή ζήσαμε.  Όμως, αν δεν βιώσουμε την ιστορική στιγμή σε όλο της το μεγαλείο, έστω και μία φορά, η μνήμη προδίδει αφαιρώντας συχνά την πραγματική διάσταση του γεγονότος. Έτσι και με την σφαγή των Καλαβρύτων. Όλοι μας γνωρίζουμε τι έγινε εκεί. Μόνον όμως όταν διαβούμε το μονοπάτι μαζί με τις μαυροφορεμένες μάνες, αδελφές και γυναίκες μπορούμε πραγματικά να βιώσουμε τον πόνο και την θλίψη που απλώθηκε στον τόπο αυτό. Μόνον όταν σταθούμε όρθιοι μπροστά στο μνήμα με γύρω τους συγγενείς των νεκρών άλλα και πάνω στον λόφο να κοιτάνε νέα παιδιά, σαν να μας καρφώνουν με το βλέμμα τους ώστε να μην ξεστρατήσουμε ξανά, μπορούμε να αντιληφθούμε την υποχρέωση όλων μας να κρατάμε άσβεστη στην μνήμη μας όχι μόνον το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, αλλά κάθε ολοκαύτωμα που βίωσε η χώρα μας κατά την νεότερη ιστορία της.           

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τα μηνύματα που εκπέμπει η ιστορική συνειδητοποίηση, ειδικά σήμερα που βιώνουμε σαν χώρα την μεγαλύτερη μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κρίση. Όμως, δεν αρκεί να αποκτούμε «κοινή συνείδηση» μία φορά τον χρόνο ή κάθε φορά που τιμούμε ιστορικά δύσκολες στιγμές της χώρας μας. Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, παρά τις όποιες αντιθέσεις μεταξύ πολιτών, ομάδων και κομμάτων είναι επιτακτική η ανάγκη να παράγουμε… συνεννόηση για να μπορέσουμε να προάγουμε τα θετικά της χώρας στην αναζήτηση του ρόλου της στην μετά την κρίση Ευρώπη. Ας μην διαφεύγει της προσοχής μας δε πως η ίδια η Ευρώπη περνάει ίσως την εντονότερη κρίση από συστάσεώς της. Η διαφορά είναι πως σαν λαός έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να ανατρέχουμε στα ιστορικά μας πεπραγμένα που μας διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους. Όχι να τα αποθούμε.