γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος Γεμάτος ο πεζόδρομος… Κόσμος… φασαρία… φωνές… Και πιο κει οι τρεις πιτσιρικάδες να λεν τα κάλαντα… «Αρχιμ...
γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος
Γεμάτος ο πεζόδρομος… Κόσμος… φασαρία… φωνές… Και πιο κει οι τρεις πιτσιρικάδες να λεν τα κάλαντα… «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος…». Λίγο πιο πέρα μια παρέα μεγάλων μ’ ένα ακορντεόν, μια κιθάρα κι ένα κλαρίνο έπαιζαν τα κάλαντα της «πρωτοχρονιάς». Στη μεγάλη διασταύρωση του πεζόδρομου η ʺφιλαρμονική του δήμουʺ έπαιζε κι αυτή τα κάλαντα.
Παραμονή πρωτοχρονιάς… Στην πόλη τη μεγάλη… Η χαρά, η αδημονία κι απαντοχή για τον ερχομό του Νέου Χρόνου… Στο γέλιο, στο πείραγμα, στην ανεμελιά, στην απόλαυση του καφέ και στο χάζεμα της βόλτας… Στην προετοιμασία, στ΄αγόρασμα των δώρων κι όσων χρειάζονταν για το βραδινό τραπέζι… τ’ όμορφο ʺταξίδιʺ στη γιορτινή μέρα…
… Στη γωνιά του πεζόδρομου, παράμερα, εκεί που το μεγάλο αρχοντικό, παλαιό κτίριο, κάνει μια εσοχή, διπλωμένος, σαν κουβαράκι από το κρύο, και ʺσκεπασμένοςʺ με τα κουρελιασμένα του ρούχα μόνος, έρημος, εγκαταλελειμμένος, είχε αφεθεί στη βασανιστική μοναξιά του, στην άχαρη ζωή του, στ’ ανίκητο ʺάλγοςʺ, στον αβάστακτο πόνο… ενώ γύρω - τριγύρω έσφυζε η αγαλλίαση, η χαρά κι η ευτυχία…
… Στο παρακολούθημα της όλης εικόνας, σαν το θάμπωμα στα μάτια του ήρθε, κι η σκέψη πέταξε… Βρέθηκε στο δρύινο, αστραφτερό, τραπέζι του σπιτιού του. Απέναντι η κόρη του κι ο γιος του… Γελαστά, χαρούμενα προσωπάκια με τα αστεία τους και τα ξεφωνητά τους… Δίπλα του η όμορφη και καλοσυνάτη γυναίκα του, πάντα πρόσχαρη, πρόθυμη κι ευγενική, πρώτη νοικοκυρά, π’ είχε από νωρίς φροντίσει όλα τα ʺκαλούδιαʺ να βρίσκονται απλωμένα στο γιορτινό πρωτοχρονιάτικο τραπέζι… Απέναντι το χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τα φωτάκια του να τρεμοσβήνουν κι από κάτω τα δώρα, που είχε αγοράσει για τη γυναίκα του και τα παιδιά του…
… Ένιωθε την Αγάπη να τον αγκαλιάζει!.. Ένιωθε την Αγαλλίαση να τον κατακλύζει!.. Ένιωθε την Ευτυχία να τον συνεπαίρνει!..
Έκλεισε τα μάτια του, ενώ ο θόρυβος, από τους περαστικούς και τη ʺγιορτήʺ της πρωτοχρονιάς στον πεζόδρομο, όλο και μεγάλωνε, κι αφέθηκε σ’ αυτό το «ωραίο ταξίδι», που θα τον οδηγούσε κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα και στο σπιτικό του, που τόσο άδικα η ζωή του στέρησε για να γιορτάσει μαζί τους, όπως και τότε, την πιο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ και ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!..
Υ.Σ. Ολόθερμες Ευχές σε Όλους σας… Να έχετε…
την πιο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ και ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!..
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.