γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος Δεκαετία του 1960… Εφηβεία, σχολικές σκοτούρες, αλλά και ανεμελιά στη ζωή του παιχνιδιού και της διασκέδασ...
γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος
Δεκαετία του 1960… Εφηβεία, σχολικές σκοτούρες, αλλά και ανεμελιά στη ζωή του παιχνιδιού και της διασκέδασης…
Δεκαετία του 1960… Εφηβεία, σχολικές σκοτούρες, αλλά και ανεμελιά στη ζωή του παιχνιδιού και της διασκέδασης…
Αποκριές… Κι οργανώνονταν τα ʺμαθητικάʺ πάρτι, λίγο στα μυστικά και μεταξύ μας… Άλλες εποχές, με το τότε σχολείο αυταρχικό και ʺεύκολα τιμωρητικόʺ… Τον «παιδονόμο» για τον έλεγχο της συμπεριφοράς μας… Την οικογένεια επιφυλακτική, πειθαρχημένηˑ και την κοινωνία πολλή αυστηρή και ʺσυντηρητικήʺ…
Σε κάποια σπίτια, των πιο τολμηρών συμμαθητών μας, το κέφι και η χαρά… Με ρεφενέ, συνήθως, όπου κυριαρχούσε σαν πρωτοπόρο και αριστοκρατικά μοναδικό ως ποτό, το «Βερμούτ»… Αν υπήρχαν κι άλλα ʺεπιδόρπιαʺ ήταν στα πιο ʺπροηγμέναʺ σπίτια, με φροντίδα του νοικοκύρη - συμμαθητή μας και των δικών του…
Στο σαλόνι ή στο μεγάλο δωμάτιο η πίστα του χορού… Στην άκρη το πικάπ με στοίβα τους δίσκους βινυλίου, περισσότεροι των 45 και λιγότεροι των 78 στροφών, να καθορίζουν, κι ανάλογα με τις ορέξεις τού «χειριστή» του, το είδος του χορού. Δέσποζε το ταγκό και το βαλς… Το προτιμούσαμε… Μας ʺέφερνεʺ πιο κοντά… Αγόρια και κορίτσια… Νιώθαμε πιότερο εκείνο το ανεπανάληπτο φτερούγισμα τ’ έρωτα!.. Το σκίρτημα της εφηβικής αγάπης, με αυτή την επαφή, και το ψιθύρισμα κοντά στο μάγουλο και τ’ αυτί, που σιγοτρέμοντας ψέλλιζαν τα χείλη, λέγοντας, πολλές φορές, λόγια ασυνάρτητα…
Τα κατακόκκινα μάγουλα των κοριτσιών ή το ʺμικρολαχάνιασμαʺ των αγοριών, στη σκέψη έφερνε το γνωστό στίχο, που είχαμε απομνημονεύσει, από την Αντιγόνη του Σοφοκλή : «Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς· καί σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’ αμερίων σέ γ’ ανθρώπων» (Έρωτα ανίκητε στη μάχη. Έρωτα, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν' από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από εσένα, μήτε Θεός μήτε θνητός).
…Μια χρονιά, αν θυμάμαι καλά, είχαμε κανονίσει το πάρτι μας να γίνει στο σπίτι της κόρης τού καθηγητή - γυμναστή μας, στις άκριες της μικρής μας πολιτειούλας, φυσικά με τη συναίνεσή της (ο πατέρας της κι η μητέρα της θα έλειπαν)…
Περάσαμε πολύ ωραία… Μάλιστα μέχρι, που η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά… Η κυκλοφορία στους μαθητές τού τότε εξαταξίου Γυμνασίου (δεν υπήρχε Λύκειο), επιτρεπόταν μέχρι τις 7,30 το βράδυ. Καθένας καταλάβαινε την ʺπαρανομία μαςʺ… Αλλά ήταν αποκριές… «Ρισκάραμε» το δικαίωμά μας στη χαρά και σε αυτή τη ʺμικρήʺ ευτυχία της ζωής!..
Ο καθηγητής - γυμναστής μας το έμαθε… Αλλά δεν έκανε κάτι για να τιμωρηθεί η τάξη μας… Ούτε μας ʺκατέδωσεʺ…
Το μόνο και σε ανύποπτο χρόνο ήταν, όταν, σε ένα προσεχές μάθημά του, που μας δίδασκε Ελληνικούς Δημοτικούς χορούς (όντας λάτρης του δημοτικού τραγουδιού και χορού) και βλέποντας πως δεν τα καταφέρναμε και τόσο καλά, μας είπε με τη βροντώδη κι όλο παράπονο φωνή του : «Εκείνους τους ʺκολλητούςʺ χορούς τους ξέρετε… Τους Λεβέντικους Ελληνικούς, πού να τους μάθετε…». Κι άρχιζε να τραγουδά, χορεύοντας :
«Λελούδι, Λελούδι της Μονεμβασιάς. / Λελούδι της Μονεμβασιάς και κάστρο της Λαμίας / Και Παλαμήδι τ’ Αναπλιού άνοιξε να ’μπω μέσα. / Να δω τις Αναπλιότισες τις Αναπλιοτοπούλες / Πως πλένουν πως λευκαίνουνε, πως μοσχοσαπουνάνε».
…Χρόνια μαθητικά, εφηβικά, νεανικά κι ανεπανάληπτα!.. Χρόνια αξεπέραστα!.. Χρόνια μοναδικά!..
ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.