Ένδοξο παρελθόν... Υπερηφάνεια μιας μέρας... (άρθρο του Νίκου Κυριαζή)

γράφει ο Νίκος Κυριαζής Βαρύγδουπες κορώνες, "εξαπολύουν" οι πολιτικοί μας όταν αναφέρονται στις σχέσεις μας με του γείτονε...

γράφει ο Νίκος Κυριαζής

Βαρύγδουπες κορώνες, "εξαπολύουν" οι πολιτικοί μας όταν αναφέρονται στις σχέσεις μας με του γείτονες μας Τούρκους, τις απειλές τους και την διαφύλαξη της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Πολιτικάντικες κουβέντες από "μικρούς" τις περισσότερες φορές ανθρώπους, που κάθε λόγος τους, βγαίνει έπειτα από... διεργασίες μικρονοϊκής σκέψης, που πάντα έχει γνώμονα το "χάιδεμα" αισθήσεων των ψηφοφόρων τους...

Το αποτέλεσμα το έχουμε γευθεί, το έχουμε ζήσει, όλα αυτά τα χρόνια, ζώντας σε μία χρεοκοπημένη -όχι οικονομικά- κοινωνία, με πάθη, κόμπλεξ, υστεροβουλία, αλισβερίσια, με "ταγούς", λίγους, ολίγιστους.

Χθες στα Καλάβρυτα γιορτάστηκε η επέτειος της απελευθέρωσης των Καλαβρύτων, της πρώτης πόλης που απελευθερώθηκε το 1821 και που έδωσε το σύνθημα του γενικού ξεσηκωμού. Έγινε μια λαμπρή εορτή, με εντυπωσιακή την αναπαράσταση (δείτε εδώ), παρέλαση μαθητών (δείτε εδώ) και χορούς. Μιά γιορτή άκρως όμως υποβαθμισμένη από τους πολιτικούς παράγοντες που δεν έστειλαν, ούτε για τους τύπους εκπρόσωπό τους (παρόντες μόνον ο βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ κος Ριζούλης, που όμως δεν εκπροσωπούσε την κυβέρνηση, ούτε το κόμμα, αλλά την Βουλή των Ελλήνων και ο βουλευτής Αχαΐας της Ν.Δ. που επίσης δεν εκπροσωπούσε το κόμμα της Ν.Δ. αλλά ήταν μια ιδιωτική παρουσία, όπως μας δήλωσε).

Κρίμα και πάλι κρίμα, για την παρακμή μας, που είναι όμως αποκλειστικά δική μας ευθύνη.  Δεν είμαστε πλέον περήφανοι για την ιστορία μας γιατί απλά δεν την τιμούμε και το χειρότερο δεν την γνωρίζουμε. Επιλέγουμε τους ανθρώπους που μας διοικούν, όχι με γνώμονα το όραμα, την ποιότητα, την, παιδεία και την προοπτική, αλλά με το συμφέρον, την συναλλαγή και το εφήμερο. Στοιβάζουμε όνειρα και ελπίδες μέσα στο σεντούκι, προς χάριν της πρόσκαιρης ευζωίας, της φιλαυτίας και του εύκολου κέρδους, χωρίς πάλη και δημιουργία.  

Είμαστε δυστυχώς μια χώρα, ένα έθνος με πολλές παθογένειες βυθισμένο σε μνήμες και ένδοξο παρελθόν και ωσάν ένα θεατρικό δρώμενο το θυμόμαστε σε κάθε επέτειο, μνημειακά, φολκλορικά, απόδραση αργίας, με εθνική υπερηφάνεια μιας μέρας...

Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι ελευθερωτές αγωνιστές του 1821 παρέδωσαν την ηγεσία στους ειρηνοποιούς και στους «καλαμαράδες» που θέλησαν να μιμηθούν την κομψή ζωή του Παρισιού και της Βιέννης του 19ου αιώνα και όχι να ανασυσταθούν πάνω στην αυτόχθονη ιστορία τους. Έτσι υιοθετήσαμε την κουλτούρα της "ειρήνευσης" και όχι της "Ελευθερίας". Υιοθετήσαμε δηλαδή, την διπλωματική υπαναχώρηση σε κάθε είδους εντολές και όχι την ελευθερία, που αποτελεί τη βουτιά στον δημιουργικό παραλογισμό, αυτόν που δημιούργησε κοινωνίες, επαναστάσεις, προτάσεις και ιδέες. 

Έτσι, ο νεότερος ελληνισμός κάτω από την ανασφάλεια των διοικούντων, την ειρήνευση αλλά και το σύνδρομο της μειονεξίας απέναντι στην Δύση έμαθε να μην εμπιστεύεται και να μην εκτιμά την ιδιοπροσωπία του. Συνέπεια αυτού η αποστροφή του νεοέλληνα από την ιστορική του συνέχεια, που αντικαταστάθηκε με τον φωταδισμό της δυτικής σκέψης, πρακτικά; Ο Έλληνας από την αρχαία του ιστορία περνά ξαφνικά στην νεότερη του εκδοχή με τεράστια ιστορικά κενά.

Αποτέλεσμα η παράφραση της ιστορίας και το κόμπλεξ αναφοράς της. Έτσι σιγά σιγά ο Κολοκοτρώνης παύει να αποτελεί πρότυπο. Ο «Ρομπέν των Δασών» είναι ο υπερασπιστής των φτωχών και των αδυνάτων και όχι ο πατρο Κοσμάς. Ήρωας στα μάτια του νεοτερισμού είναι η Τζέημς Μποντ και όχι ο Γέρος του Μοριά. Μας εξιτάρει ένας πίνακας του Βαν Γκογκ αλλά όχι μια εικόνα του Κόντογλου και η φουστανέλα αποτελεί φολκλόρ ένδυμα και όχι πτυχή της ιστορίας μας. Μείναμε μόνο στον Παρθενώνα και αυτό γιατί δεν ενοχλεί τους φωταδιστές όπως ενοχλεί ο Μακρυγιάννης, η Αγιά Σοφιά, ο Παύλος Μελάς, ο Κουντουριώτης και ο Παπαφλέσσας, ο λαϊκός αγώνας λευτεριάς και διατήρησης του γένους και το... βιολοντσέλο κέρδισε τη λύρα

Πασχίζουμε λοιπόν να επαναπροσδιοριστούμε σε ένα νέο μοντέλο αποκόπτοντας κάθε ιστορικό γεγονός βαφτίζοντάς το παρωχημένο και νοσηρό με καθετί ξενόφερτο να αποτελεί μέρος της καθημερινότητας μας.

Το τσίπουρο αντικαταστάθηκε από το σκοτσέζικο κριθαρόζουμο, το παγκράτιο με το ταε κβο ντο, το ρεμπέτικο με τη ραπ, και το… αλώνι με σαλόνι…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του νεοτερισμού μας η πλήρης απαξίωση από μεγάλα μέρη της ιστορίας μας όπως της βυζαντινής περιόδου ή η αλλοίωση της ελληνικής επανάστασης με προσδιορισμούς ταξικού αγώνα και όχι η πάλη ενός ολόκληρου έθνους για την ελευθερία.

Δεν είμαστε πλέον περήφανοι για την ιστορία μας γιατί απλά δεν την τιμούμε και το χειρότερο δεν την γνωρίζουμε. Καιρός λοιπόν να ανασυνταχθούμε χωρίς να εξαπατούμαστε από τις αντανακλάσεις που δημιουργούνται. Με νήψη της ιστορικής μας διαδρομής και όχι τη χαύνωση μόνο των αισθήσεων…

Νίκος Κυριαζής. 

Θεολόγος, δημοσιογράφος, εκδότης της εφημερίδας "ΩΡΑ των ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και του ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS.