ΚΑΜΕΝΙΑΝΟΙ: Το ιδιαίτερον νόημα των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Συλλόγου μας

γράφει ο Γεώργιος Δ. Φωτόπουλος Στις 28 Ιανουαρίου ε.ε. τα μέλη του Συλλόγου  μας Καμενιανιτών, Δροβολοβιτών, Δεσινιωτών, επραγματοποί...

γράφει ο Γεώργιος Δ. Φωτόπουλος

Στις 28 Ιανουαρίου ε.ε. τα μέλη του Συλλόγου  μας Καμενιανιτών, Δροβολοβιτών, Δεσινιωτών, επραγματοποίησαν στην Αθήνα Γενική Συνέλευση και αρχαιρεσίες, προς ανάδειξη καινούργιου Δ.Σ. και Εξελεγκτικής Επιτροπής. Παράλληλα, σύμφωνα με τα πολιτιστικά ειωθότα, έκοψαν και την Πρωτοχρονιάτικη Πίτα τους. Η όλη εκδήλωση – πέραν των άλλων – είχεν ως απώτερον σκοπόν, ως τελικήν επιδίωξη, να παραμερίσουμε τυχόν υπάρχοντα πάθη και κοντόφθαλμα συμφέροντα, τα οποία απεργάζονται την καταστροφήν του τόπου μας, κατευθυνόμενα κατά τρόπον εξόχως αριστουργηματικόν από κάποια σκοτεινά κέντρα λήψης αποφάσεων, των οποίων μπορεί να μην γνωρίζουμε που ευρίσκεται η κεφαλή, πλην όμως έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους, με θύλακες και προγεφυρώματα, μέχρι και στην τελευταίαν αγροικίαν.

Η εκδήλωση αυτή κατά κύριον λόγον είχεν ως αντικείμενον την σύσφιγξη των μεταξύ μας σχέσεων, ώστε να συμπλεύσουμε σταθερά, με ασφάλεια σε απάνεμο λιμάνι, να ελαχιστοποιήσουμε όσον μπορεί να γίνει τις απώλειες από αυτήν την κατηφόρα στην οποίαν κατρακυλάμε και μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Απαιτείται επαγρύπνηση απ’ όλους μας, για να μη συμβεί εκείνο που γράφει στο βιβλίο του «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ» (Φεβρουάριος 1978) ο Στρατηγός ε.α. κ. Μιχαήλ Β. Οικονομάκος: «και σε μερικά χρόνια …………. τότε οι Έλληνες άλλοι θα φυλάνε τα αρχαία και άλλοι θα είναι ξενοδοχοϋπάλληλοι».  

Ο Ελληνικός Λαός είναι Λαός υπερήφανος, με πολλές αρετές και οφείλουμε σεβασμόν, στην παρακαταθήκη των προγόνων μας. Όμως, περνάμε θολό ποτάμι και θα δυσκολευτεί κατά πολύ η ζωή μας, ώσπου να ξαστερώσουν τα νερά του.

Η Πατρίδα μας, ο τόπος μας έχει περάσει πολλές φορές ανάμεσα από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη και όμως, με τη βοήθεια του Κυρίου μας, δεν παρέδωσε τα όπλα.

Η γενιά η δική μου, η γενιά των τριών πολέμων, της τριπλής κατοχής, ξένων στρατευμάτων στη Χώρα μας, η γενιά η οποία ένοιωσε την πείνα και άλλες στερήσεις, που δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, τη δυστυχία σε όλον της το μεγαλείον, κατά τις ζοφερές εκείνες ημέρες, κουβαλάει η γενιά μας πλούσιαν εμπειρίαν. Αρκεί και μόνον να λάβουμε υπ’ όψιν ότι μετά τον εμφύλιον πόλεμον, άνοιξε το σχολείο μας, το οποίον είχε σπασμένα τα τζάμια των παραθύρων και πολλά από τα κεραμίδια της στέγης και εκτεθειμένοι έτσι στις χειμωνιάτικες καιρικές συνθήκες, αποτελέσαμε την μεταπολεμικήν μαθητιώσαν νεολαίαν στα χωριά μας.

Επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά το έργον των εγκάθετων και των χρήσιμων ηλίθιων και τα εξ αυτού αποτελέσματα.

Η μικρή σε έκταση και πληθυσμόν Πατρίδα μας, αλλά σπουδαία σε έννοιες δικαίου και ηθικής, έδωσε τα πάντα και υπέστη τα πάνδεινα, χάριν της ελευθερίας, της ειρήνης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού.

Όμως κάποιοι, ένεκα των δικών των συμφερόντων, μας αποπροσανατόλισαν με τον πλέον περίεργον τρόπον.

Έτσι ήχθημεν εις έναν αδελφοκτόνον αλληλοσπαραγμόν. Δέκα τρεις χιλιάδες πεντακόσια (13.500) Ελληνόπουλα απώλεσαν τη ζωή τους μόνον από τον Τακτικόν Στρατόν καί τις οἶδε πόσα από το αντίπαλο στρατόπεδο; καθ’ ότι «παρά τα κοινά δόξαντα Έλληνες εναντίον Ελλήνων εμάχοντο» δυστυχώς.

Ας αφήσουμε τόσα άλλα, τα οποία συνετέλεσαν και αυτά, ώστε να θεριέψουν τα μίση και τα πάθη και να πληρώνουμε ακόμη και σήμερα τα σφάλματα εκείνης της εποχής.

Αφού τελείωσεν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Δυτική Ευρώπη ανασυγκροτήθηκε με το Σχέδιο ΜΑΡΣΑΛ, ενώ εμείς αλληλοσκοτωνόμαστε, χωρίς να γνωρίζουμε γιατί, χωρίς να γνωρίζουμε τον λόγον.

Έτσι η Χώρα μας τότε και για αρκετόν καιρόν μετά – πέραν των άλλων – δεν μπόρεσε να αντιδράσει στην υπό του Τίτο ανακήρυξη ως «Μακεδονία» του κρατιδίου των Σκοπίων, καθ’ ότι εμαστίζετο από τα εσωτερικά δεινά της. Δεν έδωσε τη σημασία που έπρεπε να δώσει στον κίνδυνο, που σαν αγκάθι εφύτρωσε στην πλάτη μας και τώρα τα πράγματα εξελίσσονται κατά τον γνωστόν τρόπον.

Ο όρος: «αγκάθι των Σκοπίων» – κατά κ. Σαράντον Ι. Καργάκον – «ανήκει εις τον μεγάλον ιστορικόν Σπύρον Λάμπρον που τον χρησιμοποίησε σε μία από τις διαλέξεις που έκανε περί τα τέλη του 19ου αιώνα για να προειδοποιήσει τους Έλληνες πολιτικούς για τους κινδύνους που εγκυμονεί μελλοντικά η αλυτρωτική σλαβική προπαγάνδα που αναπτυσσόταν».        

Ακόμη και σήμερα υφέρπει η σπίθα, των κοντόφθαλμων συμφερόντων, με συνακόλουθον την έξαρση των παθών, των οποίων δυστυχώς ο άνθρωπος κατέστη έρμαιον πολλές φορές. Ο Λυκειάρχης-Φιλόλογος εν συντάξει κ. Καράμπελας Παναγιώτης, σχολιάζων την κωμωδίαν ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΑΙ», με υπότιτλον: (Τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα από την εύθυμη πλευρά), διερωτάται: «Γιατί τα παρουσίασε όλα αυτά ο Αριστοφάνης; Μήπως για να γελοιοποιήσει τις γυναίκες;» Και απαντά ο ίδιος: «ΟΧΙ! Την απάντηση τη δίνει ο Θουκυδίδης». «Τα πάθη και τα συμφέροντα κυβερνούν τα ανθρώπινα και γι’ αυτό ποτέ δεν θα παύσουν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι».

Αυτή η κρίση, που περνάμε και μας πηγαίνει – κατά την δημώδη έκφραση – «από το μπροστάρι στο πισάρι», με διάφορες μεθοδεύσεις, είναι το προανάκρουσμα μιας πλέον δύσκολης εποχής, η οποία φαίνεται ότι είναι πολύ κοντά.

Όμως πολλοί από εμάς κάμνουμε δυστυχώς κακήν χρήση του διαδικτύου, το οποίον ασφαλώς είναι ανθρώπινον επίτευγμα, αποτέλεσμα όμως θείου φωτισμού, προς εξυπηρέτηση των ανθρωπίνων αναγκών και μέσω αυτού (του διαδικτύου) εξαπολύουμε μύδρους ο ένας στον άλλον, χωρίς να έχουμε καν υπ’ όψιν μας ότι:

«Στη ζωή μας εισήλθε ένας νέος όρος – παλαιός ως προς την βαθύτερη έννοιά του – ο όρος «παγκοσμιοποίηση», με άλλους λόγους μία τάση κυριαρχίας και καταδυνάστευσης των λαών… Πολλοί μάλιστα ομιλούν για τον αφανισμόν του ανθρωπίνου προσώπου και το τέλος των Πολιτισμών και της Ιστορίας. Ένα από τα ισχυρότερα όπλα της Παγκοσμιοποίησης είναι το διαδίκτυο, με το οποίο μικραίνει ο κόσμος και μπορεί να ελεγχθεί και να οδηγηθεί με πολύ πιο εύκολον τρόπον». (Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κωστόπουλος).

Οι οποιοιδήποτε αντίπαλοί μας αξιολογούν και αξιοποιούν επ’ ωφελεία τους και σε βάρος μας, την δικήν μας αλληλοφαγωμάρα. Τούτο σημαίνει ότι η καλλίτερη άμυνα είναι η σύμπνοια, ο αλληλοσεβασμός και η προσοχή στον λόγον και στα έργα, καθώς και η σωστή ενημέρωση. Ο Περικλής σε μία από τις τελευταίες του δημηγορίες είχε πει στους συμπολίτες του: «Περισσότερο έχω φοβηθεί τα δικά μας σφάλματα παρά την επιβουλή, τις επιθετικές βλέψεις των αντιπάλων μας».

Η ελευθερία του λόγου – αν βέβαια κάποια λιβελογραφήματα μπορεί να θεωρηθούν ελευθερία λόγου – προϋποθέτει κοσμιότητα έκφρασης και σεβασμόν της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η γλώσσα, κατά τη ρήση του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, γίνεται «βασιλικό άτι» να πετάς ή και «διαβολικό όχημα» που σε οδηγεί στην καταστροφή.

Κατά την λαϊκήν παροιμίαν: «Ο κάλπικος παράς και ο ψεύτικος ο λόγος στο νοικοκύρη  μένουν».

Κατά Μένανδρον:  «Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ἦ». Το αξιοζήλευτον αυτό πλάσμα, ο άνθρωπος, το οποίον έχει κοσμηθεί με τόσα πολλά χαρίσματα, τότε μόνον καθίσταται πράγματι χαριτωμένον, όταν καλλιεργηθεί ηθικά και πνευματικά και οι λόγοι του και οι πράξεις του ακτινοβολούν παντού ωραιότητα και χάριν.

Το ψυχικόν και πνευματικόν κάλλος είναι ακριβώς το ωραιότερον και το διαρκέστερον και πολλές φορές ισόβιον κόσμημα της ανθρώπινης ύπαρξης, το οποίον ευφραίνει και αυτόν που το έχει και αυτούς που τον βλέπουν και τον ακούουν.      

Ο ιστορικός συγγραφέας κ. Σαράντος Ι. Καργάκος, γράφει στον ημερήσιον τύπον: «Το κακό δεν είναι ότι μελετάμε τις μαύρες σελίδες και αγνοούμε τις λευκές, τις λαμπρές, το κακό είναι ότι μελετάμε τις μαύρες για να γράψουμε κι εμείς πιο μαύρες».

Γίνεται προσπάθεια αποδυνάμωσης των τοπικών φορέων (Πολιτιστικών Συλλόγων κ.λπ., καθώς και φίμωσης του λόγου των τοπικών κοινωνιών, εις τρόπον ώστε να καθίστανται άβουλα όντα στη διάθεση κάποιων αετονύχηδων και να μην μπορούν να αντισταθούν, να μην μπορούν να αμυνθούν στα όσα σχεδιάζονται ή εκδηλώνονται σε βάρος τους κάθε φορά.

Προς υλοποίηση του στόχου αυτού εβοήθησαν και βοηθούν ορισμένοι ή ηθελημένα ή από λάθος εκτίμηση καταστάσεων.

Όταν κατά μήνα Φεβρουάριον 2011 έγινε προσπάθεια παραποίησης – παραχάραξης της Ελληνικής Ιστορίας από ελάχιστη μερίδα των Μ.Μ.Ε., επραγματοποιήθη συγκέντρωση στην Πάτρα την 14ην του ιδίου μηνός, όπου – πέραν των άλλων εκπροσώπων φορέων και υπηρεσιών – συμμετείχαμε και οι Πρόεδροι εννέα (9) Πολιτιστικών Συλλόγων. Κατά την εν λόγω συγκέντρωση αποφασίστηκε και εγκρίθηκε ομόφωνα η έκδοση ψηφίσματος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατά τ’ ανωτέρω προσπάθεια παραποίησης – παραχάραξης της Ιστορίας μας. Το εν λόγω ψήφισμα ενέκριναν και επτά (7) Σύλλογοι Ομογενών μας από διάφορες Χώρες του κόσμου.

Σε παρόμοια συγκέντρωση, για το ίδιο θέμα, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, εκπροσώπησε το Σύλλογό μας ο σημερινός Πρόεδρος αυτού κ. Νικολόπουλος Κωνσταντίνος και δεν θα ήτο δυνατόν να συμμετάσχει, αν ο Σύλλογός μας δεν εκπροσωπούσε τρία (3) χωριά.

Ύστερα από αυτό και μόνον αντιλαμβανόμεθα την αναβάθμιση του Συλλόγου μας με τη συμμετοχή και των τριών χωριών, τα οποία κατά το πάλαι ποτέ αποτελούσαν μίαν κοινότητα και αντιμετώπιζαν κοινά προβλήματα, είχαν κοινές επιδιώξεις και κοινήν γραμμήν πλεύσης προς την πρόοδον και ευημερίαν, όπως ευτυχώς γίνεται και σήμερα.

Ο αείμνηστος πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου μας Λάμπης Αθανασόπουλος, προς τιμήν και αιωνίαν μνήμην του, ένωσε και τα τρία χωριά, Καμενιάνους, Δροβολοβό και Δεσινό κάτω από την ομπρέλα κοινού φορέα.

Σε συζητήσεις, που έκανα μαζί του, μου εξηγούσε με την στωικότητα, που τον διέκρινε, ότι: «έρχονται δύσκολες ημέρες και πρέπει να είμεθα ενωμένοι».

Άλλωστε και ο ίδιος είχε ζήσει δύσκολες εποχές, καθ’ ότι προπορευόταν ηλικιακά του γράφοντος κατά εν έτος.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων και κατά που διαμορφώνεται διεθνώς η κατάσταση, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη, όπως οι τοπικοί φορείς, ἐν οἷς και οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι, έλθουν σε συνεννόηση, μακράν οποιωνδήποτε κοντόφθαλμων συμφερόντων και σφετερισμοιύ θέσεων για προσωπικόν όφελος, κάνουν σωστή εκτίμηση καταστάσεων, τεθούν προ των ευθυνών τους, αρθούν στο ύψος των εκάστοτε περιστάσεων, ενώσουν τις δυνάμεις τους και πάρουν πρωτοβουλίες αφύπνισης.

Πέραν των ανωτέρω, ενταύθα οφείλω να επισημάνω ότι στην ακή του στοχάστρου ευρίσκεται ο ΕλληνοΧριστιανικός Πολιτισμός, η Ελληνική Παιδεία και ο Φυσικός Πλούτος της Χώρας μας, πράγμα που σημαίνει γενική παράλυση, εφ’ όσον υλοποιηθούν ορισμένα σχέδια αυτών που μας επιβουλεύονται:

α. Απειλή για την Εκκλησίαν μας αποτελούν οι αιρέσεις και οι παραχριστιανικές ομάδες, οι οποίες σαν τα μανιτάρια φυτρώνουν τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας. Ο σατανάς ευθύς εξ αρχής της ζωής και λυτρωτικής δράσης της Εκκλησίας μας στον κόσμον, επεχείρησε να παρεμποδίσει και με τις αιρέσεις το έργο της.

Ήδη τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ευρωπαϊκών κρατών έχουν συστήσει επιτροπές για την παρακολούθηση της δράσης των παραθρησκευτικών ομάδων. «Μόνον στην πρωτεύουσα της Χώρας μας, υπολογίζεται ότι δρουν περισσότερες από εκατό οργανωμένες αιρέσεις…» (Γεώργιος Γ. Ψαλτάκης Θεολόγος Ιεροκήρυκας).

Οι μέθοδοι, οι τεχνικές και η φιλοσοφία που χρησιμοποιούν οι νεοφανείς αυτές αιρέσεις, είναι ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση.

Η εξωχριστιανική θεώρηση του Θεού δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις, που οδηγούν με μαθηματικήν ακρίβειαν στην ψύχωση, στο έγκλημα ή στην αυτοκτονία. Και όπως παρατηρούμε, οι νευροψυχικές καταστάσεις είναι ουκ ολίγες, οι αυτοκτονίες επίσης και η εγκληματικότητα παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Από τους χώρους αυτούς, τους χώρους των περιθωριακών, στρατολογούνται τρομοκράτες κ.λπ.

Και στα μικρά χωριά μας υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι – από άγνοια βέβαια – περιφρονούν τους κληρικούς μας και συμπεριφέρονται χωρίς την απαιτούμενη ευλάβεια προς τα Άγια Προσκυνήματα και τους Ιερούς Τόπους Λατρείας μας.

«Οι καιροί μας ειδικεύονται στις αιρέσεις παραφρόνων. Χρειάζεται ορθόδοξο φρόνημα και διεισδυτικότητα στη φύση του προβλήματος. Τότε ουδείς θα μπορέσει να εισβάλλει στη ζωή μας και να μας υποδουλώσει» (Ι. Μονή Χρυσοπηγής).

Ο Σύλλογός μας με τη βοήθεια των αρμοδίων φορέων προσπαθεί να συμβάλλει, όσον μπορεί βέβαια, στην προστασία των ανυποψίαστων συνανθρώπων μας.

β. Την Πολιτιστική μας Κληρονομιά επιδιώκουν να νοθεύσουν με τον ολέθριον συγκρητισμόν της νέας εποχής, πράγμα που σημαίνει όλα μαζί σ’ ένα τσουβάλι.

➤ Δυστυχώς και έλκοντες την καταγωγήν από τα χωριά μας άλλοι από άγνοιαν και άλλοι με στόχον να διαταράξουν την ισορροπίαν της αλληλεξάρτησης των αγαθών του πολιτισμού και της Εκκλησίας μας, διατυπώνουν απόψεις και προτάσεις κατά το δοκούν. Ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε την αρχαιολατρείαν, τον νεοπαγανισμόν, δηλαδή την ιδεολογίαν της «Νέας Εποχής».  

➤ «Ανάμεσά τους υπάρχουν και νέοι, που θα έπρεπε, να έχουν επαρκή γνώση της αρχαιότητας, της ιστορίας και της γραμματείας μας, αλλά και της Εκκλησιαστικής ιστορίας, ώστε να μην πέφτουν θύματα ιδεοληψιών. Δεν φταίνε βέβαια οι νέοι γι’ αυτό, αλλά το κυρίαρχο πνεύμα της κοινωνίας, αυτό που εμείς οι ίδιοι, όλοι μαζί το διαμορφώνουμε και το εκτρέφουμε» (Μακαριστός Χριστόδουλος).

γ. Ως γνωστόν μετά το Δίκαιον η Παιδεία, ως ανώτατη και πρωταρχική μορφή αγωγής, είναι η δεύτερη και ισότιμη προς το Δίκαιον βασική κοινωνική επιδίωξη του ανθρωπίνου γένους.

Το ιδανικόν της Παιδείας είναι θεμελιακόν ιδανικόν της ζωής και ο φωτεινότερος πρόδρομος κάθε πολιτισμού.

Δια της Παιδείας ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τα πάθη και το άγχος, απαιχμαλωτίζεται από τη φύση, ηγεμονεύει στον εαυτόν του και στη γη και γίνεται η κλίμακα για να ανέλθει η ζωή και να αντικρίσει την θεότητα. Εξημερώνεται και ηθικοποιείται ο άνθρωπος αποσπάται από τα θηρία και μετατρέπεται σε μία ανθρώπινη κοινωνία. Η αμάθεια είναι πηγή δεινών και δουλείας. Η δυστυχία και η αθλιότητα ενός τόπου δεν προέρχεται τόσον από την έλλειψη αγαθών, όσον από την απουσίαν της Παιδείας.  

Δεν ανταλλάσσεται με τίποτε ο πεπαιδευμένος άνθρωπος.

Τις ωραιότερες νίκες δεν τις πραγματοποιούν οι στρατηγοί στις μάχες, αλλά οι πεπαιδευμένοι στον ιερόν αγώνα τους για τη λύτρωση της ζωής από τη βαρβαρότητά της.

➤ Ο συγγραφέας, καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιον Αθηνών κ. Γ. Δ. Μπαμπινιώτης γράφει:

«Θα προσπαθήσω σήμερα, ακολουθώντας τα ίχνη των Τριών Μεγάλων Ιεραρχών στη διαδρομή τους από δύο μεγάλα πνευματικά περάσματα, την Παιδεία και τη Γλώσσα, να δείξω την ιδιαίτερη, καθοριστική θα την έλεγα, συμβολή των Μεγάλων αυτών Πατέρων στη σύζευξη του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία».

Και καταλήγει: «Θα τελειώσω με μια διαπίστωση και μιαν ευχή: Τα πατερικά κείμενα που διδάσκονταν στη Γ΄ Γυμνασίου έχουν εκδιωχθεί τα τελευταία χρόνια από τα σχολεία της Ελλάδας. Οι Έλληνες μαθητές πληροφορούνται την ύπαρξή τους μία φορά τον χρόνο, κάθε 30η Ιανουαρίου. Χρειάζεται να ενώσουμε όλοι τη φωνή μας και να αναλάβουμε αγώνα για να ξαναγυρίσουν στα σχολεία τα πατερικά μας κείμενα. Δεν πρόκειται για ένα ζήτημα θεολογίας, αλλά για ένα καίριο θέμα Παιδείας».

➤Ο Ινδός Πρωθυπουργός κ. Μαρέντρα Μόντι κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής στο Νταβός είπε μεταξύ άλλων: « … ότι για να μη γίνει η ανάπτυξη πηγή ανισοτήτων, θα πρέπει να ενταθεί η διεθνής συνεργασία και να δοθεί τεράστια έμφαση στην παιδεία…».

➤ Κατά συνέπειαν οι πολέμιοι και της Παιδείας μας μέσα στην πολλαπλήν κρίση έχουν τον λόγον τους.

➤Όμως δεν πρέπει να χάνουμε το θάρρος μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι κατά τον κατακλυσμόν – πέραν από την κιβωτόν, η οποία κατασκευάστηκε ύστερα από Θείαν Εντολήν, προκειμένου  να διατηρηθεί η επίγεια ζωή – επέπλευσαν και ορισμένοι φελλοί, καθώς και ποσότητα από σκύβαλα, που κατά τύχην είχαν μικρότερον ειδικόν βάρος από το ειδικόν βάρος του νερού, πλην αυτά τα συνακόλουθα αποτέλεσαν μέρος της λάσπης και όχι της ζωής, την οποίαν με Θείαν Ευλογίαν επροστάτευσεν η κιβωτός.

δ. Και εν συνεχεία έρχομαι στον Φυσικόν μας Πλούτον.

➤Αλλά επειδή δεν μπορώ να μπω σε βαθιά νερά, αφήνω την Γεωπολιτικήν των Υδρογονανθράκων να την χειριστούν οι ειδικοί. Απ’ ό,τι μπορώ να γνωρίζω, ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωάννης Θ. Μάζης παραθέτει σχετικόν δημοσίευμα στον Ημερήσιον Τύπον την 21ην Ιανουαρίου 2012.

Ύστερα είχαμε συνάντηση του κ. Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στην Ουάσιγκτων με τον Αμερικανόν ομόλογόν του κ. Ρεξ Τίλλερσον (Ημερήσιος Τύπος 15 Μαρτίου 2017) κ.λπ.   

Ήδη γύρω από το αντικείμενο αυτό αναπτύσσεται μία έντονη διπλωματική δραστηριότητα.

➤Ένας πλέον προσηνής τομέας, όπου μπορεί να δημιουργηθεί ανάπτυξη, είναι ο αγροτοκτηνοτροφικός, ο οποίος δυστυχώς βάλλεται ποικιλοτρόπως (δυσβάστακτες οικονομικές επιβαρύνσεις κ.λπ.). Για το πολυτιμότατον προϊόν μας, το τυρί φέτα, το οποίον κατέχει την πρώτην θέση στην παγκόσμια αγορά, έχει δημιουργηθεί μέγας θόρυβος. Τώρα για να γίνει ανάλυση πώς το Ελληνικό τυρί φέτα κατέχει την πρώτη θέση στην παγκόσμια αγορά; είναι ένα άλλο κεφάλαιο, για το οποίον έχει γίνει ανάλογη τοποθέτηση σε προγενέστερον χρόνον.  

Τελικά για την ανάπτυξη μην περιμένουμε κάθε φορά το μάννα εξ ουρανού. Η ανάπτυξη αρχίζει εκ βάθρων «λιθαράκι, λιθαράκι». Επιβάλλεται να αξιοποιήσουμε οπωσδήποτε τον Χρυσοφόρον τόπον μας. Απαιτείται μεθοδευμένη εργασία, άνευ της οποίας ουδέν πρόβλημα επιλύεται. Αντιλαμβανόμεθα τι θα γίνεται, αν ποτίζουμε τα περιβόλια μας τις νυκτερινές ώρες με πηγαίον, δροσερόν, γάργαρον νερό; Θα έρχονται οι καταναλωτές επί τόπου να αγοράζουν τα άριστα προϊόντα της παραγωγής μας. Δοκιμασμένο στην πράξη επί σειράν ετών, με επιτυχίαν πέραν από τα αναμενόμενα. Με πήρε τηλέφωνο συμπατριώτης μας, κάτοικος Αθηνών και μου λέει: «Θέλω μια ντομάτα να μυρίζει ντομάτα». Η απάντηση ήταν: «Κατέβα στο περιβόλι και πάρε όσες θέλεις», φυσικά με μοναδικόν αντάλλαγμα την προβολήν της παραγωγής του τόπου μας, κάθε προϊόν της οποίας είναι μοναδικό και έχει το δικό του άρωμα. Δειγματοληπτικά και μόνον ακροθιγώς αναφέρομαι στον τρόπον ποτίσματος, ο οποίος είναι μία από τις πολλές, αλλά η κυριότερη από τις ενδεδειγμένες μεθόδους καλλιέργειας, είναι η ζωή της καλλιέργειας.

Αν λοιπόν εκμεταλλευτούμε κατάλληλα όλα τα φυσικά πλεονεκτήματα του τόπου μας και οργανώσουμε τον τρόπον διάθεσης της παραγωγής μας, μπορούμε να αναπτύξουμε έναν αξιόλογον αγροτοκτηνοτροφικόν τουρισμόν. Για του λόγου το αληθές, όποιος επιθυμεί, ας διέλθει από την οδόν ΙΙΙ στο τμήμα της μέσα στον Αρκαδικόν χώρον.

Όμως αντί να εκμεταλλευτούμε τις χρυσοφόρες πηγές του τόπου μας, αφήνουμε το νεράκι να ποτίζει τα λαγκάδια και τα χωράφια μας να χαρακτηριστούν δασικές εκτάσεις και περιμένουμε τους πλανόδιους να μας φέρουν τα ξεμποστανίδια της κόλασης στον επίγειο παράδεισο. Ενάρετη και προοδευτική νοικοκυρά λέει: «Τα καρύδια τα θέλουν τα παιδιά ξηροί καρποί», αλλά τα παιδιά δεν γνωρίζουν που ευρίσκεται η καρυδιά τους, αλλά και αν ακόμη γνωρίζουν, δεν μπορούν να πλησιάσουν, να μαζέψουν τα καρύδια, για τον απλούστατον λόγον ότι την καρυδιά την έχουν περιζώσει τα βάτα. Πέραν αυτών ο κοσμάκης χρειάζεται βοήθεια από αυτούς, που εξέλεξε να μπουν μπροστά. Όλοι ομιλούν για ανάπτυξη, για πρωτογενή πλεονάσματα. Όμως η αλήθεια είναι αυτή που βιώνουμε.

Εκτιμάται ότι δεν υπήρξε μέριμνα, για ομαλή μετάπτωση από την μίαν εποχήν στην άλλην, ώστε να στραφούμε παραγωγικά προς τον αγροτοκτηνοτροφικόν πλούτον της Χώρας μας. Απεναντίας ενθαρρύνεται το φύτευμα μαύρων φωτοβολταϊκών πλαισίων στα χωράφια μας, ακόμη και στα πεδινά, πέραν του ότι, όπως κουμαντάρεται ο αγροτοκτηνοτροφικός τομέας, φθίνει οσημέραι και τις οἶδε σε ποια χέρια θα περιέλθει. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν άγονες, κακοτράχαλες περιοχές ηλιόλουστες, για παραγωγή ηλιακής ενέργειας, η στροφή προς «τα φωτοβολταϊκά καλοριφέρ της Γης» – όπως τα αποκαλεί ο συγγραφέας κ. Τηλέμαχος Μαράτος – και μάλιστα μέσα σε χρυσοφόρες πεδιάδες, οφείλεται εν πολλοίς και στη δική μας τη ραστώνη (καφενές, χαρτάκι, τσίπουρο και το χαρτζιλίκι στο μαξιλάρι), «αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά». «Όταν ο χαρακτήρας του φυσικού τοπίου διαστρέφεται, τότε αλλοιώνεται και ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Η φυσική ομορφιά διδάσκει και την πνευματική – αισθητική ομορφιά». Ασφαλώς και δεν είναι στο αντικείμενό μου  να ασχοληθώ με την ανισότητα από τη μια μεριά λιβάδια με κάθε είδους φυτά και από την άλλη λειμώνες με καλοριφέρ.

Ας δώσουμε χείρα βοηθείας ο ένας στον άλλον λοιπόν, ας αφήσουμε κατά μέρος τα μίση, τα πάθη και τα κοντόφθαλμα συμφέροντα, ας αποδεσμευτούμε από τη ραστώνη και ας θέσουμε υψηλούς στόχους.     

Γεώργιος Δ. Φωτόπουλος

Από Καμενιάνους Καλαβρύτων