Θ. Θανόπουλος: Στην ομορφιά της φύσης η γιορτή του Αι Γιώργη

Γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος 23 Απριλίου… Του Αι Γιωργιού… Που τις περισσότερες χρονιές τη Δευτέρα του Πάσχα τη γιορτάζαμε και τη γιο...

Γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος
23 Απριλίου… Του Αι Γιωργιού…

Που τις περισσότερες χρονιές τη Δευτέρα του Πάσχα τη γιορτάζαμε και τη γιορτάζουμε, όταν και τότε  το Πάσχα έπεφτε ή πέφτει νωρίτερα από τις 23 Απρίλη… 

Σε εκείνο το εκκλησάκι στην ανατολική πλαγιά των Καλαβρύτων, κάτω ακριβώς από το Γηροκομείο (Καλλιμανοπούλειο). ʺΝτυμένοʺ στα λευκά, καθαρό, ολόγυρα από τα φρεσκοκομμένα χορτάρια, με τη φύση ολούθε να ʺοργιάζειʺ, με τον ʺκαθαρότατο ήλιο της Λαμπρήςʺ και με την προδιάθεση της χαράς, της ομορφιάς και της, μια ακόμη, κρυφής ευτυχίας να σε κατακλύζει. Η μικρή καμπάνα με το χαρακτηριστικό της ήχο, που με το σχοινί, στην είσοδο του ξωκλησιού, κτυπούσε ο ʺνεωκόροςʺ (αείμνηστος Σπήλιος), καλούσε τους Καλαβρυτινούς σε κείνο το ʺψήλωμαʺ… 

Από το πρωί, λοιπόν, στο ανέβασμα της ανηφόρας έως εκεί, για τον εκκλησιασμό για τη γιορτή του Αγίου. Με τα πασχαλιάτικα ρούχα, τα μόνα επίσημα και γιορτινά, κι άσπρα παπούτσια, «αφού και σήμερα, όπως έλεγε η μάνα, Πάσχα είναι»…

Πλησιάζοντας, άκουγες την καλλίφωνη ψαλμωδία του μακαριστού παπά - Γιώργη (Μπίρμπα) και των ψαλτών, ετοιμάζοντάς σε για την παρακολούθηση της όλης λειτουργίας. Στο έμπα της μικρής εκκλησίας το άναμμα του κεριού κι η προσκύνηση, προς τ’ αριστερά της λουλουδοστολισμένης εικόνας του Αγίου Γεωργίου. Στον πάγκο των ʺεπιτρόπωνʺ οι δύο «κουλούρες». Τη μία θα την έπαιρνε ο τυχερός από κλήρωση, που θα γινόταν στο τέλος της λειτουργίας από όλους εκείνους που είχαν αγοράσει λαχνούς από  τον πάγκο των ʺεπιτρόπωνʺ κι είχαν γραφτεί στο σχετικό κατάλογο, κι η άλλη από το παιδί, που πρώτο θα έβγαινε στο τρέξιμο, που γινόταν κι αυτό, μετά το πέρας της όλης τελετουργίας από μια απόσταση τριακοσίων - πεντακοσίων ανηφορικών μέτρων (περίπου), έθιμο που μέχρι και σήμερα διατηρείται, υποβαθμισμένο όμως, και με όχι μεγάλη συμμετοχή.

Με το που τέλειωνε η Λειτουργία, το αντίδωρο, ο άρτος, στον αύλειο χώρο από πλήθος Καλαβρυτινών, οι ευχές στους πολλούς Γιώργηδες, η αγωνία για την κλήρωση της πρώτης «κουλούρας» κι η αδημονία για το ποιο από τα παιδιά (γνωστοί, φίλοι, συμμαθητές), που είχαν πάει να τρέξουν θα ερχόταν πρώτο για να κερδίσει τη δεύτερη «κουλούρα».

… Στην ομορφιά της φύσης η γιορτή του Αι Γιώργη!.. Στο ʺταπεινόʺ εκκλησάκι των Καλαβρύτων, στην ανατολική πλαγιά της μικρής μας πολιτειούλας η σκέψη κι η ανάμνηση των δικών μας παιδικών χρόνων, που αν και σήμερα ακόμη, καθένας από μας προς τα εκεί ανηφορίζει και βρίσκεται, αναθυμάται, αναπολεί και νοσταλγεί!..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!..

Θεόδωρος  Γ.  Θανόπουλος