Εύελπις Κωστόπουλος Ν. Πέτρος Ηρωικώς αγωνισθείς και ενδόξως τελειωθείς υπέρ Πατρίδος την 15-5-1942 Επιμέλεια Παναγιώτη Θ. Κωστόπου...
Εύελπις Κωστόπουλος Ν. Πέτρος Ηρωικώς αγωνισθείς και ενδόξως τελειωθείς υπέρ Πατρίδος την 15-5-1942
Επιμέλεια Παναγιώτη Θ. Κωστόπουλου
Δασκάλου
Μάιος 2018
«Εἷς οἰωνὸς ἄριστος,
ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»
(Ομηρ.Ιλιάδα Μ 243)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Διάφορα γεγονότα και συγκυρίες στην πορεία κάθε ανθρώπου, επιδρούν θετικά ή αρνητικά στη ζωή του και τον σημαδεύουν.
Λόγοι προσωπικά συναισθηματικοί, εθνικοί και ιστορικοί με έκαμαν να γράψω λίγα λόγια για τον πρώτο εξάδελφο της μάνας μου Κωστοπούλου Θεοφάνης το γένος Θεοδώρου Κοντογιώργη και δεύτερο εξάδελφο του πατέρα μου Κωστόπουλου Θεοδώρου, Εύελπι Πέτρο Κωστόπουλο.
Ο Εύελπις Πέτρος Κωστόπουλος ανεδείχθη ήρωας στην περίοδο της εθνικής αντίστασης (1941-1944) και για την εθνική του δράση, συνελήφθη και εξετελέσθη από του γερμανούς κατακτητές.
Τα στοιχεία συγκεντρώθηκαν από επίσημες πηγές και μαρτυρίες επιζώντων και σκιαγραφούν την προσωπικότητα και τον ηρωισμό του παλικαριού αυτού που έπεσε για την πατρίδα στο άνθος της ηλικίας του.
Σκοπός των σημειώσεων αυτών είναι να ενθυμούνται οι παλιότεροι, να γνωρίζουν οι νεότεροι και να πληροφορούνται οι επερχόμενοι.
Στο τέλος του φυλλαδίου αναφέρονται οι πηγές των πληροφοριών, στις οποίες μπορεί να ανατρέξει καθένας και να πληροφορηθεί λεπτομερώς για τη δράση του νέου αυτού παλικαριού.
Νομίζω ότι οι σημειώσεις αυτές είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής και σεμνό μνημόσυνο για τον ηρωικό Εύελπι Πέτρο.
Παναγιώτης Θ. Κωστόπουλος
Δάσκαλος από Πριόλιθο Καλαβρύτων
Μάιος 2018
 |
| Μνημείο Πεσόντων στο χωριό Πριόλιθος |
Ο Εύελπις Κωστόπουλος Πέτρος
Ο Πέτρος Κωστόπουλος, γεννήθηκε το 1915 στο χωριό Συρμπάνι (Πριόλιθος σήμερα) του Δήμου Καλαβρύτων και ήταν γιός του Νικολάου Κωστόπουλου και της Βασιλικής το γένος Σωτηρίου Κοντογιώργη.
Είχε δύο αδελφές:
1. Τη Γιωργούλα που παντρεύτηκε στο συνοικισμό Κουμουθρέικα Ηλείας και
2. την Ελένη που παντρεύτηκε στις Ξενιές Ηλείας τον Πατσιούρα Βασίλειο.
Ο πατέρας του Νικόλαος, μετά το θάνατο της πρώτης συζύγου του, ήρθε σε δεύτερο γάμο και απέκτησε τέσσερα ακόμη παιδιά:
1. Το Δήμο (πέθανε νέος)
2. τη Βασιλική (πέθανε και αυτή νέα από ατύχημα),
3. τη Θεοδώρα που παντρεύτηκε τον Χαράλαμπο Καλατζή από την Ανάσταση (Αναστάσοβα) και έμειναν στο χωριό (Πριόλιθο), και
4. την Κωνσταντίνα που παντρεύτηκε στις Ξενιές Ηλείας τον Νικόλαο Καρνάτσο και διαμένει στη Βάρδα (Ηλείας).
Ο Πέτρος, μέσα από αντίξοες για την εποχή συνθήκες, τελείωσε το Δημοτικό Πριολίθου και το Γυμνάσιο Καλαβρύτων. Κατά μαρτυρία συνομηλίκου του, στο Γυμνάσιο ήταν αριστούχος μαθητής και είχε οριστεί σημαιοφόρος. Νέος ευσταλής, από τη φύση του ανήσυχος, δραστήριος, έξυπνος, θερμός πατριώτης, ιδεολόγος και οραματιστής, θέλησε να ανοίξει τα φτερά του και να ρουφήξει από τη ζωή ό,τι μικρός στερήθηκε και θα μπορούσε να αποκτήσει.
Έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων και εισήχθη, εκπληρώνοντας το πρώτο του όνειρο, με απώτερο σκοπό να αγωνιστεί και να ανέβει στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αλλά «άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα ο Θεός κελεύει».
Όταν ήταν πρωτοετής Εύελπις, ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και η Ελλάδα δέχτηκε επιθέσεις από ιταλούς και εν συνεχεία από γερμανούς. Η Σχολή Ευελπίδων έπαψε να λειτουργεί και οι Ευέλπιδες μη θέλοντας να υποταχθούν, ακολούθησαν το δρόμο της Εθνικής αντίστασης. Έχοντας γενναίο πατριωτικό φρόνημα και μη μπορώντας να ανεχθούν την αδικία προς τη χώρα μας, υπερασπίστηκαν την πατρίδα μας προξενώντας μεγάλες ανθρώπινες απώλειες και τεράστιες υλικές ζημιές στα γερμανικά στρατεύματα.
Όπως και οι άλλοι Ευέλπιδες ήταν ανυπότακτος, επαναστάτης, αγέρωχος και ριψοκίνδυνος. Τον Απρίλιο 1941 ξεκίνησαν από την Αθήνα και αφού επιβιβάστηκαν σε «σαπιοκάραβο», με χίλιες δυσκολίες και κινδύνους, μέσω Γυθείου, έφτασαν στην Κρήτη, προκειμένου να λάβουν μέρος στη «ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ».
Καθολικός ο ξεσηκωμός του λαού της λεβεντογέννας Κρήτης και ηρωικές οι πράξεις των αντιστασιαστών Κρητών και Ευέλπιδων. Εγκώμια και διθύραμβοι από μεγάλους ηγέτες για την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων. Λιοντάρια ανήμερα και οι Ευέλπιδες. Ανάμεσά τους όμως ξεχώρισε ο Εύελπις Κωστόπουλος Πέτρος που σε μια στιγμή ευφορίας και πατριωτισμού, αψηφώντας τον μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή του, υπέστειλε από οχυρό γερμανική σημαία και σκότωσε τέσσερις γερμανούς που προσπάθησαν να την αναρτήσουν εκ νέου.
Όταν το νησί κατακτήθηκε από τους γερμανούς, οι Ευέλπιδες διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για να συνεχίσουν από εκεί τον αντιστασιακό αγώνα. Καταρτίζουν σχέδια για τον τρόπο που θα προξενήσουν μεγαλύτερες απώλειες στους κατακτητές.
Το καλοκαίρι του 1941 ο Πέτρος βρέθηκε στο χωριό του (Πριόλιθος) και είχε μυστική συνάντηση με όσους στρατιωτικούς και πολιτικούς συνδέσμους βρίσκονταν τότε στο χωριό. Τη επόμενη της συνάντησης αυτής, κατά μαρτυρία του εν ζωή σήμερα πρώτου του εξαδέλφου (εκ μητρός) Κοντογιώργη Κωνσταντίνου (ίδε στο τέλος), μετέβησαν στο γειτονικό χωριό Κάνδαλος όπου ο Πέτρος είχε πολύωρη μυστική συζήτηση με τον αξιωματικό του Στρατού Γκολφινόπουλο Περικλή. Κατά την επιστροφή τους προς τον Πριόλιθο, μεταξύ των άλλων είπε με απόλυτη εχεμύθεια στον εξάδελφό του Κωνσταντίνο «Ξάδελφε, είσαι ο μοναδικός συγγενής που σου εκμυστηρεύομαι ότι εγώ θα φύγω για τη Μέση Ανατολή και ίσως είναι η τελευταία φορά που βλεπόμαστε».
Από εκεί αναχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση, σκεπτόμενος πως θα εξεύρει τον κατάλληλο τόπο και τρόπο διαφυγής του. Συνεννοούμενος και με μερικούς άλλους εθελοντές, αποφάσισαν να μεταβούν στη Μέση Ανατολή προκειμένου να καταταχθούν στον εκεί «Ιερό Λόχο». Επέλεξε με δική του πρωτοβουλία να πραγματοποιήσει το δύσκολο και επικίνδυνο αυτό ταξίδι μέσω Μυτιλήνης της Λέσβου. Το υψηλό του φρόνημα και τα ψυχικά του χαρίσματα τον οδηγούν προς τα εκεί. Σ’ αυτό τον βοήθησε ο φίλος και συμμαθητής του (Εύελπις) Τσαμουράς Κωνσταντίνος που τον έστειλε στη Μυτιλήνη στον πατέρα του Τσαμουρά Ευστράτιο.
Μετά από συζητήσεις και σχεδιασμούς, επιβιβάστηκαν κάποια νύχτα σε μια βάρκα οι: Κωστόπουλος Πέτρος Εύελπις, Διγαλάκης Νικόλαος Χωροφύλακας και Κινούσης Χρήστος- Σιώρης Κωνσταντίνος Πατέρας Νικηφόρος Υπαξιωματικοί της Αεροπορίας, με σκοπό να περάσουν στα τουρκικά παράλια. Δυστυχώς το ταξίδι αυτό προς τη Μέση Ανατολή δεν είχε αίσιο τέλος. Οι τούρκοι όχι μόνο τους εμπόδισαν να αποβιβαστούν στα παράλιά τους, αλλά και τους γύρισαν πίσω στη Λέσβο, παραδίδοντάς τους στους γερμανούς.
Στις 13 Μαΐου 1942 οδηγήθηκαν στο γερμανικό στρατοδικείο Μυτιλήνης και καταδικάστηκαν εις θάνατον. Δύο ημέρες αργότερα, στις 15 Μαΐου 1942, εκτελέστηκαν στο χωριό Τσαμάκια, μαζί και με τους Γεραλή Αντώνιο και Πρωτόγυρο Ματθαίο από το Πλωμάρι της Λέσβου. Η απόφαση του Στρατοδικείου ανέφερε ότι «εγκατέλειψαν την νήσον Λέσβον δια να προξενήσουν πολεμικάς πράξεις εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων».
Από τις φυλακές μέχρι τον τόπο εκτελέσεώς τους, οι μελλοθάνατοι πιασμένοι από τα χέρια τραγουδούσαν πατριωτικά άσματα έχοντας το μέτωπο ψηλά. Την πληροφορία αυτή την έδωσαν κάτοικοι από το χωριό Τσαμάκια που τους είχαν αγγαρέψει οι γερμανοί, μετά την εκτέλεση, να τους μεταφέρουν, τοποθετημένους μέσα σε σακιά με πέτρες και να τους ρίξουν βαθιά στη θάλασσα.
Αυτό ήταν το τέλος του αείμνηστου Πέτρου Κωστόπουλου που ένδοξα, περήφανα και ηρωικά αγωνίστηκε και πορεύτηκε προς το θάνατο. Ιδιαίτερο και ξεχωριστό γεγονός.
Είναι πολύ συγκινητικό που και σήμερα Στρατηγοί ε.α., αναφερόμενοι στην ιστορική μάχη της Κρήτης, σημειώνουν με έμφαση τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ηρωικού Εύελπι, που χωρίς να υπολογίσει τη ζωή του, την προσέφερε στο βωμό της Πατρίδας και της Ελευθερίας. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Θα ήταν όμως αδικαιολόγητη παράλειψή μου αν δεν ανέφερα ότι και πολλά άλλα παλικάρια και γενναίοι συμπατριώτες έχασαν τη ζωή τους στην Εθνική Αντίσταση. Σε όλους αποτίω φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης και ας είναι ανάλαφρο το ελληνικό χώμα σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας τους σκεπάζει.
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που το 2013 βρέθηκα στη Λέσβο και έριξα δύο αγριολούλουδα στον αφρό της βαθυγάλανης θάλασσας στη μνήμη του Πέτρου για να νιώσει ανακούφιση ότι ποτέ δεν τον ξεχάσαμε.
Αυτό είναι το βαλιτσάκι με τα προσωπικά είδη του Ευέλπιδος Πέτρου Κωστόπουλου που το είχε παραδώσει στη Μυτιλήνη στον Τσαμουρά Ευστράτιο, πατέρα του φίλου και συμμαθητή του Εύελπι Τσαμουρά Κωνσταντίνου.
 |
| Το βαλιτσάκι αυτό μετά από 70 χρόνια παραδόθηκε από τον Τσαμουρά Κωνσταντίνο του Γεωργίου, ανεψιό του Εύελπιδος Τσαμουρά Κωνσταντίνου, στην ετεροθαλή αδελφή του Πέτρου, Κωνσταντίνα. |
 |
| Αυτή είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του Πέτρου, που αναφέρει ότι «ετυφεκίσθη την 15-5-1942 παρά των Γερμανικών Αρχών, διότι εγκατέλειψε την νήσον Λέσβον δια να προξενήσει πολεμικάς πράξεις εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων». |
Παναγιώτη Θ. Κωστόπουλου
1. Τιμή σε σας που πέσατε 3. Δεν πεθαίνουν ποτέ
στης μάχης τον αγώνα όσοι πέθαναν στη μάχη για τη νίκη
η κάθε μια απ’ το αίμα σας Δεν πεθαίνουν ποτέ
π0υ χύθηκε σταγόνα είναι αθάνατοι κι δόξα τους ανήκει
2. Τη λευτεριά θεμέλιωσε 4. Δεν πεθαίνουν ποτέ
Σ’ ατσάλινη ασπίδα του πολέμου όσοι γεύτηκαν τη φρίκη
Για να μας δώσει ελεύθερη και θα ζουν νικηταί
Μεγάλη την Πατρίδα της φυλής οδηγηταί.
ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΡΩΤΗΣΑΝΕ
ΠΟΙΑΣ ΜΑΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑ
ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΕ
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟ ΑΙΜΑ
• Σεβαστέ εκπρόσωπε του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερωνύμου και Γενικέ Αρχιερατικέ Επίτροπε Καλαβρύτων Πατέρα Κωνσταντίνε,
• Αιδεσιμότατε πατέρα Δημήτριε,
• Κυρία πρώην Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων Ζωή Κωνσταντοπούλου,
• Κύριε πρώην βουλευτή Παναγιώτη Κοντογεώργη,
• Κύριε τέως Γενικέ Γραμματέα και Νομικέ Σύμβουλε της Ελληνικής Κυ-βέρνησης Αθανάσιε Κοντογεώργη,
• Κύριε Δήμαρχε Καλαβρύτων Αθανάσιε Παπαδόπουλε,
• Κύριοι πρόεδροι Τοπικών Κοινοτήτων,
• Αγαπητοί συγχωριανοί και φίλοι, που μας τιμάτε σήμερα με την παρου-σία σας,
Ημέρα μνήμης, ημέρα υπερηφάνειας, ημέρα εθνικής ανάτασης, η-μέρα αναμνήσεων και περισυλλογής. Η κατ ‘ εξοχήν λέξη που ταιριάζει και κυριαρχεί σήμερα είναι η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ. Αλήθεια πως είναι δυνατόν να συ-νυπάρχουν, αυτές οι δύο λέξεις με αντίθετες έννοιες; Διότι χαρά σημαίνει όχι λύπη και λύπη σημαίνει όχι χαρά.
Σύμφωνα όμως με την ορθόδοξη σκέψη μπορούν να συνυπάρχουν και
γι ’αυτό υπάρχει το φαινόμενο της ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ.
Δηλαδή είμαι χαρούμενος γιατί βλέπω όλα τα δημιουργήματα του Θεού που όλα εν σοφία εποίησε αλλά και λυπημένος-συγχρόνως γιατί είμαι αμαρτωλός και υποκύπτω σε πειρασμούς, από τις καθημερινές δυσκολίες, τα βάσανα, τις πίκρες και ίσως από πληγές αγιάτρευτες.
Έτσι λοιπόν, ξεκινάμε με το πρώτο συνθετικό της λέξης χαρμολύπη ,τη ΧΑΡΑ.
Ατενίζουμε εμπρός μας, άψυχες πλάκες αλλά και χαραγμένα ονόμα-τα που για τον καθέναν σας ,καθέναν μας θα περνάει σαν κινηματογραφική ταινία η ένδοξη μορφή του καθενός δικού μας.
Εσείς , φύγατε από το πρόσκαιρο παρόν και μπήκατε στον ανέσπερο κόσμο της δόξας στο Πάνθεον, πήγατε στη γειτονιά των Αγγέλων.
Αγωνιστήκατε για το υπέρτατο αγαθό και ιδανικό, την Ελευθερία. Τα σώματά σας μισοκλάφτηκαν και ψευτοθάφτηκαν από τους άχαρους για τους ρόλους τους, συμπολεμιστές σας. Πολλά κουφάρια όμως παρέμειναν στο πεδίο της μάχης , ατάκτως διασκορπισμένα και έγιναν βορά των αγριμιών και των ορνέων και δικαίως θα λέγατε <<κι έγινε κρύος ο ουρανός και μαύ-ρισε η καρδιά μας ,γιατί πολεμήσαμε για την ελευτεριά μας>>
Εξ όλων των συγχωριανών μας ζητάμε σεμνά και ταπεινά, μία μεγάλη συγνώμη γιατί καθυστερήσαμε τόσο, να σας τιμήσουμε όπως σας αξίζει.
Εσείς είστε ζωντανοί στις καρδιές μας και για πάντα θα σιγοκαίει ένα ορατό και αόρατο λιανοκέρι εμπρός σας, για ανάμνηση του ηρωισμού και της θυσίας σας. Τηρήσατε τα λόγια του Εθνικού μας π Κωστή Παλαμά, ότι «η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα ,με της καρδιάς το πύ-ρωμα μετριέται και το αίμα»
Διότι κατά τον ίδιο «χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θάρθουν και θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί»
Λύπη νιώθουμε γιατί αφήσατε ένα δυσαναπλήρωτο κενό σε γονείς, γυναίκες, αδέρφια και παιδιά.
Σεβαστό ακροατήριο, για να σας διεγείρω το συναίσθημα και την κουλτούρα της εποχής και να σας ξυπνήσω μνήμες θα μου επιτρέψετε, τα-πεινά και έχοντας γνώση της μικρότητάς μου απέναντι στους πεσόντες να κάνω μια προσωπική αναδρομή και κατάθεση ψυχής ,στην εκτέλεση των αθώων και ανυποψίαστων Καλαβρυτινών ανάμεσα των οποίων ήταν και χω-ριανοί μας και τότε θα νιώσετε ανάλογα συναισθήματα και πόνο ψυχής ο καθένας για τους δικούς του και όλους τους πεσόντες.
Ήμουν 14 ετών, μαθητής του Γυμνασίου Καλαβρύτων το 1958,και εί-χα την ευλογία, την ευκαιρία και την τιμή να ακούσω από τα χείλη των χαροκαμένων Καλαβρυτινών γυναικών της Τσοκανούς γιαγιάς του Δημάρχου μας, της Μπαλαλούς, της συγχωριανής μας Ευθυμίας Βάγια- Καϊάφα της- της - της …και ιδιαιτέρως από τα χείλη της αείμνηστης Ελένης Λούτση οσίας μορφής και απερίγραπτου εσωτερικού κάλλους και αστείρευ-της υπομονής, να μου διηγείται ασθμαίνουσα το αποτρόπαιο έγκλημα των άκαρδων, άσπλαχνων, απάνθρωπων και απαίσιων Γερμανών εκτελεστών και πάγωσε το είναι μου.
Ποιος μπορούσε να βρει λόγια παρηγοριάς, λόγια ανακουφιστικά για να της μαλακώσουν την ψυχούλα της; Εκείνη στο κρεβάτι του πόνου και της ανημποριάς και εγώ καθισμένος σε ένα ξύλινο σκαμνάκι δίπλα της που σι-γόκαιγε ένα μαγκάλι με κάρβουνα.
Μου εξιστορούσε ένα-ένα τα δραματικά γεγονότα και από ένα δάκρυ αργοκυλούσε στο ρυτιδωμένο και μαυροσκέπαστο πρόσωπό της.
Έβλεπα μια σκιά φιγούρας εξωγήινης. Ένας βαθύς αχός έβγαινε από τα σωθικά της ,που στην έξοδό του γινόταν βαρύς αναστεναγμός .
Γουλιά- γουλιά της έδινα λίγο νεράκι και ένα εγκάρδιο φίλημα στο χέρι και το μέτωπό της. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό ,όλα τα Αλί και Τρισαλί, τα όιμέ , η θλίψη , ο οδυρμός και ο κλαυθμός των αρχαίων τραγω-διών.
Ευχαριστώ κυρά Ελένη μου, που μου ενστάλαξες εσώψυχα αμέτρητα συναισθήματα και με ωρίμασες από 14 ετών.
Πόλεμος στο μέτωπο αλλά και ένας άλλου είδους πόλεμος στις αφανείς ηρωίδες που απέμειναν. Με αγωνία και λαχτάρα περίμεναν να α-φουγκραστούν την πολυπόθητη λαλιά της καραμούζας του Ταχυδρόμου ,για να ακούσουν ,αν είχαν γράμμα από το μέτωπο για το δικό τους άνθρωπο. Αν είχαν, με αγωνία έτρεχαν μα και με δισταγμό σαν αγράμματες που ήταν-λες κι έφταιγαν εκείνες- σε κάποιον που ήξερε γράμματα να τους το διαβάσει για να μάθουν νέα τους και να ανακουφιστεί η ψυχούλα τους. Αυτόματα ήρ-θε στο μυαλό μου το τραγούδι:<<Στόπα και στο ξαναλέω, μη μου στέλνεις γράμματα, γιατί γράμματα δεν ξέρω και με πιάνουν κλάματα>>. Για όσες και δεν ήταν λίγες που τα μαντάτα, τα χαμπέρια ήταν άσχημα,έπρεπε να κλάψουν, να αυτομαλλιοτραβηχτούν, να σκούξουν αλλά και νάρθουν αντιμέ-τωπες με τη σκληρή και απρόσμενη πραγματικότητα. Ο Εθνικός μας ποιη-τής Κωστής Παλαμάς, στον αποχαιρετισμό του τετράχρονου γιου του Άλκη ,που αναπάντεχα έχασε, αναφώνησε:
«Άφτιαχτο και αστόλιστο, στο χάρο δε σε δίνω. Στάσου με τ’ανθόνερο την όψη σου να πλύνω». Σεις όμως, γιαγιάδες, μανάδες σύζυγοι και αδερ-φές ,στερηθήκατε και αυτή την απλή επιθυμία σας, να πραγματοποιήσετε.
Σκληρή η ζωή για τις γυναίκες, έπρεπε να εξασφαλίσουν τα απαραί-τητα προς το ζην. Κατάκοπες από τις αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες σέρνο-ντας τα πόδια τους στο έδαφος , έφταναν το απόσπερο στο κονάκι τους.
Η γιαγιά βάζοντας τη γιούρτα της, άναβε το τσιμπλολύχναρο και από τη φλόγα του ξάναβε τη φωτιά και με τη μάσια ανάδευε τη χούσβελη στο σταχτοφούρνι,ενώ η μάνα, σύζυγος ή αδερφή ωχρή και ανταριασμένη, το-ποθετούσε το τσουκάλι πάνω στην πυροστιά ή την τσερέπα για να μαγειρέ-ψει κάνα ζυμαρικό να φάνε και να πιουν και λίγο κρασί, για να σταθούν στα πόδια τους.
Προσπαθούν να γείρουν μήπως κλείσουν για λίγο τα μάτια τους αλλά ο γιος του Ύπνου ο Μορφέας δεν τους το επιτρέπει. Ο νους τους χάνεται , στο άπειρο, στο χάος, στο υπερπέραν. Κάποια στιγμή όμως αφού ξελαμπί-καρε το μυαλό τους σίγουρα θυμήθηκαν, σαν γνήσιες Ελληνίδες-το «ή τάν ή επί τάς» των Σπαρτιατισσών-το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα-τις Σουλιώτισσες με χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας Σουλιώτισσας, που έχασε τον δεκαε-πτάχρονο γιο της στη μάχη, απόλυτα ψύχραιμη ρώτησε, πού τον βρήκε το βόλι στο στήθος ή στην πλάτη; Και όταν της είπαν και το είδε και μόνη της ότι το βόλι τον βρήκε στο στήθος με αναφιλητά βροντοφώναξε : τι κάθεστε μωρέ: στήστε χορό γύρω από τον λεβέντη μου: τις γυναίκες της Πίνδου τις Ηπειρώτισσες ,ζαλωμένες με πυρομαχικά,τρόφιμα και ρούχα- και έτσι κα-ταλάγιαζε για λίγο ο πόνος τους παίρνοντας μια ανάσα ανακούφισης και μια φωτοβολίδα ελπίδας που αφήνει για πάντα μια πόρτα να μένει ανοιχτή. Ηρωίδες, ηρωίδες, ηρωίδες μανούλες! Γιατί για σας «απότομα ο ουρανός εθόλωσε, του Ήλιου σβήστηκε το φως και το φεγγάρι εχάθη , μα σας το έτα-ξε ο Αυγερινός, η Λευτεριά πως θάρθει».
Εδώ όμως, εκλεκτοί προσκεκλημένοι και συντοπίτες μου υπάρχει και μία ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΠΛΑΚΑ του Πέτρου Νικολάου Κωστόπουλου, που είχα θέσει ως σκοπό της ζωής μου, να τοποθετηθεί γ ια τους παρακάτω λόγους:
Ο Πέτρος δεν είχε την τύχη να τον κλάψει η μάνα του και γιαγιά μου Βασιλική Κωστοπούλου-Κοντογεώργη, γιατί η μάνα του πέθανε στη γέννα του. Τον έκλαψαν τα αδέρφια του.
Ο Πέτρος ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Επίμονος , παράτολ-μος, αποφασιστικός, έξυπνος αλλά και εις το έπακρον Φιλόπατρις. Ο πόλε-μος του σαράντα τον βρήκε πρωτοετή Εύελπι στη σχολή Ευελπίδων .
Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα κατόπιν Διαταγής του Διοι-κητή, έπρεπε να εγκαταλείψουν τη Σχολή και να επανέλθουν στο τόπο κατα-γωγής τους. Έτσι θα μπορούσε να γυρίσει στο σπίτι του στον Πριόλιθο και να φροντίζει με τον πατέρα του και τον παππού του γερο-Θεωνά, τα γιδοπρό-βατά τους εκεί απέναντι στον Ζέμπη, στο Διάσελο στην Παλιοκατούνα και, και , και…………άλλες τοποθεσίες.
Δεν ήταν όμως γι ’αυτό γεννημένος, αλλού χτύπαγε η καρδιά του. Ή-θελε να αγωνιστεί ,να προσφέρει, να πολεμήσει και να θυσιαστεί για την Ελευθερία της Πατρίδας. Πήγε στο Γύθειο της Λακωνίας, επιβιβάστηκε σε ένα από τα σαπιοκάραβα που μετέφεραν εθελοντές για την Κρήτη.
Τα γερμανικά Στούκας ,ανελέητα βομβάρδιζαν, βούλιαζαν και έπνιγαν καράβια, αύτανδρα. Ο Πέτρος όμως στάθηκε τυχερός γιατί το δικό του σα-πιοκάραβο με επικίνδυνους ελιγμούς, ξεγλίστρησε και έφτασε στην Κρήτη. Μπήκε αμέσως στο πεδίο της μάχης. Με μια ομάδα Ευέλπιδων έκαναν α-νακατάληψη ενός λόφου στο Κολυμπάρι της Κρήτης και ύψωσαν την Ελληνι-κή σημαία. Λιοντάρια ανήμερα οι Ευέλπιδες .Ανάμεσά τους όμως ξεχώρισε κατά τους ιστορικούς ο Πέτρος Κωστόπουλος από τον Πριόλιθο Καλαβρύ-των
Στην προσπάθεια των Γερμανών να επανακαταλάβουν το λόφο, σκό-τωσε ο ίδιος 5 πέντε Γερμανούς και φυσικά επικηρύχτηκε. Με α-νυπέρβλητες δυσκολίες, φεύγει από την Κρήτη και πηγαίνει στη Λέσβο με σκοπό μέσω των τουρκικών ακτών να περάσει στη Μέση Ανατολή και να ενσωματωθεί με τα Ελληνικά στρατεύματα, που εκεί ήταν και η αυτοεξόρι-στη Ελληνική Κυβέρνηση. «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων ,άλλα δε Θεός κε-λεύει».
Με σαπιοκάικο ,μια ομάδα επτά εθελοντών, φτάνουν στις τουρκικές ακτές ,τους συλλαμβάνουν οι Τούρκοι και τους επιστρέφουν στη Λέσβο πα-ραδίδοντάς τους στους Γερμανούς. Ο Χάρος τους είχε στήσει παγανιά
Α Υ Τ Η Η Τ Α Ν Κ Α Ι Η Α Ρ Χ Η Τ Ο Υ Τ Ε Λ Ο Υ Σ ΤΟΥ
Στην περιοχή Τ σ α μ ά κ ι α της Λέσβου, τους στήνουν όρθιους και τους εκτελούν. Για τους Γερμανούς όμως δεν είχε τελειώσει η τελευταία πράξη του έργου. Έπρεπε να ακολουθήσει και η μακάβρια νεκρική πομπή.
Το άψυχο σώμα του ,έπρεπε να τοποθετηθεί σε μεγάλο και ευρύχωρο σάκο και αφού τον γέμισαν με πέτρες, τον βύθισαν στα βαθυγάλαζα νερά του Αιγαίου ,ώστε το σώμα του να μη βγει ποτέ στην επιφάνεια.
Άμοιρε και άτυχε Πέτρο- Πέτρο- Πέτρο. Εκεί, εκεί, εκεί θαλασσοδέρ-νονται ακόμη τα κόκκαλα σου στον αφιλόξενο βυθό του Αιγαίου και ποιος ξέρει αν και σήμερα δεν αντιστέκονται στα τούρκικα γιουρούσια των δουλε-μπόρων.
Προανέφερα ότι ήταν σκοπός της ζωής μου, να ασχοληθώ με τον ξε-χα σμένο Ήρωα Πέτρο και μετά από επίμονη πενταετή προσπάθεια, αφού επισκέφτηκα τα Τσαμάκια ΛΈΣΒΟΥ και άντλησα σημαντικές πληροφορίες και μελέτησα κείμενα από στρατιωτικές πηγές του αρχείου του Γενικού Ε-πιτελείου Στρατού και συζήτησα με συνομήλικούς του χωριανούς, έγραψα ένα πόνημα με τίτλο: Πέτρος Ν. Κωστόπουλος
Ηρωικός αγωνισθείς
Και ενδόξως τελειωθείς
Στις 15 -5-1942
Το διένειμα σε όλους τους απογόνους από πατέρα και μητέρα και σή-μερα το παραδίδω στον πρόεδρο του εκκλησιαστικού συμβουλίου, με την παράκληση να το φυλάξει εντός του Ναού τούτου για να το διαβάσει κάθε επιθυμών ζων ή επερχόμενος.
Στα αρχεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού για τη δράση,αυτοθυσία και αποτελεσματικότητα των τριακοσίων <300> Ευέλπιδων αναφέρονται και οι
Τ Α Ι Μ Σ της Ιαπωνίας ,συμμάχου της Γερμανίας τότε, που την χαρακτήρι-σαν ως <<την παραδοξότερη και ενδοξότερη Μάχη της Ιστορίας>> διότι ήταν το μόνο συντεταγμένο τμήμα ,που πολέμησε τους Γερμανούς σε όλη την Ευρώπη.
Ως δίδαγμα της σημερινής τελετής πρέπει να μείνει: ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕ-ΜΟΣ
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΒΙΑ. Η ελευθερία του ανθρώπου ενυπάρχει στις λέξεις ειρήνη, δημοκρατία, συμφιλίωση, συναδέλφωση των λαών και ανοχή στους διαφο-ρετικούς πολιτισμούς. Αυτό πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στους νέους σήμερα και τις επερχόμενες γενιές.
Ταπεινέ διαβάτη, ευλαβικέ προσκυνητή και καλοπροαίρετε επισκέ-πτη, αν ο δρόμος σου σε φέρει στην Καλαβρυτινή γη, πέρασε και άναψε ένα κεράκι στο ηρωικό Μέγα Σπήλαιο κατηφόρισε στα ηρωικά και μαρτυ-ρικά Καλάβρυτα, ανέβα τον Γολγοθά στο λόφο του ΚΑΠΗ, γονάτισε και α-πόθεσε ένα αγριολούλουδο στον μαρτυρικό τόπο, τράβηξε την ανηφόρα που οδηγεί στην Αγία Λαύρα, το λίκνο της λευτεριάς , δροσίσου στον αιω-νόβιο πλάτανο και θυμήσου ότι από εκεί ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΠΡΩΤΑΝΆΨΑΝ ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ ΤΗ ΦΩΤΙΑ που εις πείσμα πολλών, ακόμη και ο Πρέσβης του Με-ξικού επιβεβαίωσε στην επίσκεψή του στα Καλάβρυτα στον κ. Δήμαρχο στις 28 -2- 2023.
Σε κάθε χωριό που θα επισκεφτείς, θα διαβάσεις κάποια παρόμοια Αναμνηστική Πλάκα και η καρδιά σου θα πλημμυρίσει με τα ίδια συναισθή-ματα. Γίνε Πρέσβης της Ελλάδας στη χώρα σου και βροντοφώναξε, πως η Ελλάδα είναι χώρα ειρηνική, φιλόξενη και υπερήφανη.<< Ό ,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για την οικουμένη>> ,είχε πει ο μεγάλος φιλέλληνας φιλόσοφος και ποιητής Γερμανός Γκαίτε το 1932.
Αν κάποιος όμως επιβουλευτεί τα ιδανικά και την κυριαρχία μα ς τότε ας ηχεί στα αφτιά του:
ΕΙ ΜΕΝ ΦΙΛΟΣ ΠΕΦΥΚΑΣ, ΕΙΣΕΛΘΕ ΧΑΙΡΩΝ
ΕΙ ΔΕ ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΚΑΝΟΣ
ΠΟΡΡΩ - ΠΟΡΡΩ ΠΕΦΕΥΓΕ ΤΗΣ ΠΥΛΗΣ ΤΑΥΤΗΣ
Η Ρ Ω Ι Κ Ο Ι Π Ε Σ Ο Ν Τ Ε Σ
Όλοι μας ΕΜΠΡΌΣ σας ,κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ
Και σας υποσχόμαστε ποτέ ξανά μόνοι.
Αξιοσέβαστο ακροατήριο ,
Ολόγυρά μας βλέπουμε ένα έργο στολίδι , έναν περικαλλή χώρο για το χωριό μας. Όπως υπάρχουν Ήρωες και αφανείς ήρωες ,έτσι υπάρχουν και εμφανείς αλλά και αφανείς παράγοντες.
Ο εμφανής θεσμικός παράγοντας είναι ο δραστήριος, ακάματος και αποτελεσματικός Τοπικός Πρόεδρος Χρήστος Μπουρδής, που σήκωσε στους ώμους του το μεγαλύτερο βάρος των εργασιών και της σημερινής τε-λετής και αφανής παράγοντας ο ομιλών με την όποια μικρότητα και ταπει-νότητα τον διακρίνει.
Συνεργαστήκαμε άψογα και αποτελεσματικά για (2) σκοπούς που εί-χαμε θέσει ως στόχο.
1) Την τοποθέτηση Αναμνηστικής Πλάκας για τους πεσόντες συγχωρια-νούς μας στους πολέμους του Έθνους και
2) Την τοποθέτηση Αναμνηστικής Πλάκας για τον Ήρωα -και το εννοώ- συγχωριανό μας αείμνηστο Εύελπι Κωστόπουλο Πέτρο του Νικολάου.
Η προσπάθειά μας ήταν διαρκής, επίπονη και υπομονετική.
Ενεργήσαμε με μεθοδικές κινήσεις, κατάλληλους ελιγμούς και όρα-μα, με αλλεπάλληλες συζητήσεις ,παρακλήσεις αλλά και αμφισβητή-σεις.
Ευτυχώς όμως στους διάφορους φορείς που απευθυνθήκαμε, βρή-καμε ανοιχτές πόρτες με ευήκοα ώττα και έγιναν χορηγοί μας όπως:
1) Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος και συγκεκριμένα ο Αντιπ/ρχης και προσωπικός μου φίλος κ. Ανδρέας Φίλιας, που με δική του παρέμ-βαση, μας χορηγήθηκε από την Περιφέρεια ένα σεβαστό ποσό.
Φίλε Ανδρέα, μου υποσχέθηκες ότι θα υποστηρίξεις και κάποιο άλλο σημαντικό έργο για το χωριό μας. Ο Ψ Ο Μ Ε Θ Α.
2) Ο πολύ – πολύ αγαπητός και δοτικός Δήμαρχος Καλαβρύτων κ .Αθανάσιος Παπαδόπουλος, που είναι ο διοργανωτής, ο μεγαλύτερος χορηγός και θερμά υποστηρικτής αυτής της προσπάθειάς μας . κ Δή-μαρχε περιποιεί μεγάλη τιμή , η εκτίμηση και εμπιστοσύνη τόσο στο πρόσωπό μου, όσο και στο χωριό μας. Δεν ξεχνάμε όμως ότι κάτι τάξατε και για το εγκαταλειμμένο, θα έλεγα Δημοτικό Σχολείο μας και τον αύλειο χώρο του. Στον Τοπικό Πρόεδρο και τον υποφαινό-μενο, να μην τάζετε, γιατί έχουμε μνήμη Ελέφαντα,
Α ν α μ έ ν ο υ μ ε.
3) Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο για την σημαντική συμμετοχή του στο έργο.
4) Οι τοπικοί φορείς και πολλοί ιδιώτες, που ο καθένας συνέδραμε α-γογγύστως, ανάλογα των οικονομικών δυνατοτήτων του.
Θα ήταν όμως μεγάλη μου παράλειψη, αν δεν ανέφερα και τον φίλο μου και άξιο Εκδότη και Διευθυντή της Εφημερίδας «ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥ-ΤΩΝ» και της Ιστοσελίδας Κ Α Λ Α Β Ρ Υ T Α NEWS κ. Νικόλαο Κυριαζή που κατόπιν παράκλησης και υπενθύμισής μου, αναρτούσε κάθε χρόνο από το 2018 το πόνημά μου για τον αείμνηστο Εύελπι Πέτρο Κωστόπουλο και έτσι διατηρούσε στην επικαιρότητα το ιστορικό αυτό γεγονός.
Ένα μεγάλο όμως ευχαριστώ, οφείλω να εκφράσω και στον Πρόεδρο του Ιστορικού Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου Πατρών κ. Φώτη Παπαθεοδώρου και για τη γόνιμη συνεργασία που είχαμε όταν ήμουν και εγώ Αντιπρόεδρος αυτού του Συλλόγου, αλλά και γιατί συνέδραμε στη διεκπεραίωση της οικονομικής ενίσχυσης από την Περιφέρεια .
Eυχαριστούμε και τη Φιλαρμονική του Δήμου Καλαβρύτων, που δίνει εορταστική ατμόσφαιρα και αύρα στην τελετή μας.
Είναι παρών και ευχαριστώ πολύ και τον αδερφικό μου φίλο Αναστάσιο Σιάτο για την τεχνική επιμέλεια, στην ολοκλήρωση του πονήματός μου για τον Εύελπι Κωστόπουλο Πέτρο.
Σεβαστό και ευυπόληπτο ΚΟΙΝΟ, που με την παρουσία σας τιμάτε σήμερα την εκδήλωσή μας, αφού σας ζητήσω συγνώμη για την υπομονή σας να με ακούσετε, αλλά και για τον ελεύθερο χρόνο που σας έκλεψα,
σας καλώ Ο Λ Ο Υ Σ με μια στεντόρεια και ουρανομήκη φωνή, να αναφωνήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας,
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι.
Ομιλία Παναγιώτη Θεοδώρου Κωστόπουλου,στα αποκαλυπτήρια των πεσόντων συγχωριανών μας στους Εθνικούς Πολέμους και του Ήρωα Έυελπι Κωστόπουλου Πέτρου του Νικολάου στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής στον Πριόλιθο Καλαβρύτων στις 2 8 Μ α ί ο υ 2 0 2 3.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.