Η Τρελή του Σαγιό, την Κυριακή, 29 Ιουλίου στα Καλάβρυτα, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας

Ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης και το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) Πάτρας – ΑΡΜΑ ΘΕΣΠΙΔΟΣ, αποδέχθηκαν πρόταση του Δημά...

Ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης και το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) Πάτρας – ΑΡΜΑ ΘΕΣΠΙΔΟΣ, αποδέχθηκαν πρόταση του Δημάρχου Καλαβρύτων Γιώργου Λαζουρά και θα παρουσιάσουν, υπό την αιγίδα και με την υποστήριξη του Δήμου Καλαβρύτων, την Κυριακή, 29 Ιουλίου 2018 και ώρα 20:00, στην Κεντρική Πλατεία των Καλαβρύτων, το εξαιρετικό θεατρικό έργο «Η Τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιρωντού, με δωρεάν και ελεύθερη παρουσία του κοινού.

Η παράσταση αυτή δίνεται, σε υλοποίηση του σκοπού, που έχει θέσει ο Δήμος και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, σύμφωνα με τον οποίο «Δεν θα λέει (το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας) ελάτε στο θέατρο, αλλά έρχεται το θέατρο κοντά σας».

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων Γιώργος Λαζουράς, ευχαριστεί το Δήμαρχο Πατρέων Κώστα Πελετίδη, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και τον υπεύθυνο θεατρικού και Αντιπρόεδρο του Δ.Σ. Πέτρο Βάη, για την ευγενική αποδοχή της πρότασής του και την συμπερίληψη και των Καλαβρύτων, στο πρόγραμμα περιοδειών του και προσκαλεί, όλους τους πολίτες των Καλαβρύτων, να προσέλθουν την Κυριακή, 29 Ιουλίου, στην Κεντρική Πλατεία Καλαβρύτων και να παρακολουθήσουν, την εξαιρετική, αυτή, θεατρική παράσταση, υψηλής ποιότητας, από ένα, από τα καλύτερα δημοτικά περιφερειακά θέατρα, της πατρίδας μας, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.

Εκφράζει δε, την βεβαιότητα, αυτή η πρωτοβουλία να συνεχισθεί και να καθιερωθεί, ώστε, κάθε χρόνο, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, να ανεβαίνει στα Καλάβρυτα και να παρουσιάζει στους συμπολίτες μας, τις υψηλές ποιότητας και αισθητικής παραστάσεις του.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Η Ωρελί, μια εκκεντρική  μποέμ Παριζιάνα, μαθαίνει το σχέδιο μιας ομάδας μαφιόζων επιχειρηματιών να σκάψουν συθέμελα το Παρίσι για να αντλήσουν το πετρέλαιο που  φημολογείται ότι κρύβεται στο υπέδαφός του. Γνωρίζοντας την απληστία των επιχειρηματιών για μπόλικο, εύκολο χρήμα, η Ωρελί,  καταστρώνει ένα σχέδιο για να τους εξαφανίσει: πρώτα διαδίδει πως γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται το πετρέλαιο και έπειτα, με τη συνεργασία των φίλων της, περνάει τους μαφιόζους από μια δίκαιη δίκη και στο τέλος τους οδηγεί σε ένα σκοτεινό υπόγειο, όπου υποτίθεται ότι κρύβονται αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου. Τυφλωμένοι από την απληστία τους, οι μαφιόζοι επενδυτές, πείθονται εύκολα και εγκλωβίζονται στο σκοτεινό υπόγειο. Έτσι, η Ωρελί, έχει τη μοναδική ευκαιρία να τους εξοντώσει όλους και να προτείνει έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης απέναντι στην τυραννία του χρήματος.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο κόσμος είναι σκληρός και άδικος, όχι μόνο εξαιτίας της απληστίας και του κυνισμού των δυνατών, αλλά και λόγω της αδιαφορίας και του εφησυχασμού των υπολοίπων. Η ζοφερή κατάσταση στη χώρα μας απαιτεί ίσως μια πιο θαρραλέα στάση ζωής. Γι’αυτό το «Άρμα Θέσπιδος» επέλεξε τη θαρραλέα «Τρελή του Σαγιό», του  Jean Giraudoux, γιατί τώρα μας χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, μια εκκεντρική μποέμ παριζιάνα που θα σηκώσει ανάστημα απέναντι στις τρελές απαιτήσεις των ισχυρών και γιατί, η υπόθεση του έργου, άντληση πετρελαίου και επενδύσεις, είναι ένα υπαρκτό μελλοντικό σενάριο για την πόλη μας, όχι πολύ μακρινό. Σ’αυτήν την παράσταση, η τρελή του Σαγιό, δεν είναι μια ημίτρελη άστεγη, αλλά μια εκκεντρική ακτιβίστρια που τα βάζει με όλους και με όλα, αψηφώντας τον κίνδυνο. Όλοι οι χαρακτήρες παρουσιάζονται στην υπερβολή τους. Άλλοτε είναι εκκεντρικές φιγούρες, από τον κόσμο των ονείρων και της ουτοπίας και άλλοτε από τον τυραννικό κόσμο του χρήματος. Οι ηθοποιοί  τρέχουν πάνω-κάτω στην σκηνή, σαν ήρωες του βωβού κινηματογράφου. Χωρίς σταματημό. Σε κατάσταση απόλυτης εξωστρέφειας. Ένα υπερφυσικό σωματικό θέατρο, γιατί, τελικά, «η Τρελή του Σαγιό», είναι μια υπερφυσική κωμωδία. Και αυτό που θέλει από μας η Ωρελί είναι ίσως δύσκολο, αλλά αισιόδοξο.

Ταυτότητα της Παράστασης: Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΣΑΓΙΟ, του Jean Giraudoux.

Μετάφραση: Μίνωα Βολανάκη

Διασκευή – Δραματική Επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Χρήστος Στρέπκος

Σκηνικά-κοστούμια:  Θάλεια Ιστικοπούλου

Κίνηση:  Μαριμίλλη Ασημακοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Κολλυροπούλου, Βασίλης Κόκκαλης, Γιάννης Τσάκωνας, Διονύσης  Κλάδης,  Βιβή Αλεξάνδρου.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για το έργο «Η τρελή του Σαγιό (1954)», του Ζαν Ζιρωντού

Το τελευταίο έργο του Ζαν Ζιροντού γράφτηκε σε μια δύσκολη εποχή (1943) και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1945, μετά το θάνατο του συγγραφέα. Η πρώτη μάλιστα παρουσίαση του έργου στη χώρα μας, πάλι από το Εθνικό, με την Κατίνα Παξινού και σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, σε εξίσου ταραγμένες εποχές (1966), είχε κάνει πάταγο.

Δεν είναι μόνο ο Όργουελ με τον Μεγάλο Αδελφό που προφήτευσε τι επρόκειτο να συμβεί στον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες. Ανάλογες ζοφερές προφητείες, αλλά διατυπωμένες με ανάλαφρο και διασκεδαστικό τρόπο, έκανε κι ένας Γάλλος συγγραφέας και διπλωμάτης, ο Ζαν Ζιρωντού. Tο 1943, ένα χρόνο πριν πεθάνει, έγραψε την «Τρελή Του Σαγιώ», ένα θεατρικό συμβολικό έργο, που ο κωμικός αλλά και ποιητικός χαρακτήρας του συνδυάζεται με μια προφητική δύναμη που προκαλεί κατάπληξη. Ότι αποτελεί τη ζοφερή πραγματικότητα σήμερα, δηλαδή ο πόλεμος και η καταστροφή πόλεων, χωρών και λαών στο βωμό του κέρδους των Μεγάλων (Κατασκευαστικές Εταιρίες, Εταιρίες Όπλων και Οπλικών Συστημάτων, Εταιρίες Εκμετάλλευσης του Φυσικού Περιβάλλοντος, κ.α.) αναφέρονται σ’ αυτό το ποιητικό αριστούργημα, που υμνεί τη χαρά και την ελεύθερη ζωή και δίνει μια ίσως μια ουτοπική, αλλά και τόσο λυτρωτική λύση για κάθε τίμιο άνθρωπο που υπάρχει επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Οι Λαοί Νικούν όταν αποτελούνται από συνειδητοποιημένους και αποφασισμένους πολίτες! Αυτός είναι ο ουσιαστικός συμβολισμός του έργου!

«Ο κόσμος γέμισε νταβατζήδες! Διευθύνουν τα πάντα! Χαλάνε τα πάντα! Υπάρχει ένας νταβατζής για τον καθένα και για το κάθε τι! Γι’ αυτό τα πάντα ακριβαίνουν! Ήρθε η εποχή των σκλάβων! Είμαστε οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι στον κόσμο, φίλοι μου! Εμείς οι φτωχοί, οι τρελοί, τα γκαρσόνια, τα χαμίνια, οι παλιατζήδες! Από δω και πέρα ο καθένας θα έχει το νταβατζή του! Το τέλος έρχεται!», προειδοποιεί η Παλιατζού.

Για να πάρει την απάντηση από την Τρελή του Σαγιώ.

«Είναι ρεζιλίκι! Κι εσείς ακόμη πιο ηλίθιοι! Δε ντρέπεστε να σταυρώνετε τα χέρια σας έτσι όλοι και να θρηνείτε; Πως ανέχεστε έναν κόσμο όπου δεν βασιλεύει η ευτυχία από τα χαράματα ως τη νύχτα του Θεού; Είσαστε δειλοί! Αυτό είστε!»                                    Μαρία Μπαλτατζή

Η παράσταση έχει «ντυθεί» με αριστουργηματικά μουσικά κομμάτια γαλλικής μουσικής (ακορντεόν), τραγούδια, χορό και κοστούμια εποχής. Σκηνικό το εξωτερικό τμήμα ενός Καφέ στο Παρίσι.

Σημείωση: Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1945. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε από τη Μαίρη Κυβέλη το 1954, από το Εθνικό Θέατρο το 1966 με την Κατίνα Παξινού στο ρόλο της Τρελής του Σαγιώ, το 2003 με την Αντιγόνη Βαλάκου στον ίδιο ρόλο και το 2014 με την Άννα Παναγιωτοπούλου, επίσης στον ίδιο ρόλο. Το Κρατικό Θέατρο ανέβασε το έργο το 1981 με την Δέσπω Διαμαντίδου στον ρόλο αυτό. 

Περίληψη Έργου

Το έργο αρχίζει σ’ ένα καφέ στη συνοικία Σαγιώ του Παρισιού, το Λα Λιμπερτέ. Κάποιοι «καθώς πρέπει», ένας Πρόεδρος Μονοπωλιακών Εταιριών, μια ξεπεσμένη βαρώνη, κι ένας χρηματομεσίτης και αναζητητής κοιτασμάτων αναζητούν τρόπους πώς θα ανασκάψουν το Παρίσι για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν το πετρέλαιο που μάθανε ότι εντοπίστηκε στο υπέδαφός του. (Είναι προφανής ο συμβολισμός της αδίστακτης εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του ανθρώπου από τους κερδοσκόπους, οι οποίοι εκπροσωπούνται από άπληστους κομπιναδόρους, μεσίτες και χρηματιστές, οι οποίοι σαν αδηφάγα τρωκτικά αφήνουν στο πέρασμά τους φτώχια, καταστροφή και ερημιά). Οι απλοί άνθρωποι του λαού εντοπίζουν τον κίνδυνο και με επικεφαλής την Παλιατζού καταφεύγουν στην Τρελή Του Σαγιώ για βοήθεια. Πράγματι, την εξόντωσή τους αναλαμβάνει μια αρχοντική αλλά και ονειροπόλα, εκκεντρική κλοσάρ που περιφέρεται στην περιοχή του Σαγιό , η κόμισσα Αυρηλία (Ωρελί). Η Ωρελί ζει συνειδητά στον κόσμο της, ξεκομμένη από την πραγματικότητα. Δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν θέλει να ξέρει τι γίνεται στον κόσμο, ζει στο δικό της «άλλοτε». Αλλά ζει, δεν επιβιώνει. Κατορθώνει μέσα από τη δική της κοσμοθεωρία να είναι κοινωνική, χαρούμενη και αγαπητή σε όλους αυτούς που απαρτίζουν αυτούς που η κοινωνία αποκαλεί «απόκληρους της ζωής», «Περιθώριο». Ισορροπώντας ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική, το όνειρο και την πραγματικότητα, σατιρίζει την τυραννία που επιβάλει το χρήμα και με όπλο το καυστικό χιούμορ της, αντιστέκεται στην απάτη, το συμφέρον και την απληστία.

Οργανώνει εναντίον όλων των «Κακών» του κόσμου-σε ενιαίο μέτωπο- όλους τους φτωχούς της συνοικίας του Σαγιώ στο Παρίσι. Ρακοσυλλέκτες, Ανθοπώλες, Πλανόδιους τραγουδιστές, Λαντζιέρηδες, Σερβιτόρους, Παλιατζήδες, Μικροπωλητές, Αστυφύλακες, Εφημεριδοπώλες, Ανθοπώλες, Ζητιάνους και γενικά τον κόσμο που υπάρχει πανομοιότυπος πια σήμερα σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη, με πλήθος μετανάστες ανάμεσά τους-Αλβανούς, Πακιστανούς, Αφγανούς, Σύριους, Κούρδους…- ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν σε όποιον τόπο πλέον, έχοντας εναντίον τους όλους τους Κακούς του Κόσμου αυτού και υπαίτιους ωστόσο της σημερινής κατάστασής τους. 

Στη συνέχεια Η Τρελή του Σαγιώ- και αφού πρώτα έχει στείλει ένα σημείωμα στους Κακούς ότι αυτή είναι η μοναδική κάτοχος εκμετάλλευσης του υπεδάφους στο Σαγιώ- καλεί στο καφέ Λα Λιμπερτέ σε σύσκεψη δύο φίλες της, «τρελές» άλλων συνοικιών του Παρισιού  και μέσω συζητήσεων ιδιαίτερης γλαφυρότητας και χιουμοριστικής διάθεσης, αποφασίζουν να περάσουν επί τόπου τους Κακούς από λαϊκό δικαστήριο. Αλλά επειδή η δίκη πρέπει να γίνει αναγκαστικά ερήμην τους για να μην υποψιαστούν τίποτε, διορίζουν την Παλιατζού ως συνήγορο των κατηγορουμένων, η οποία σε μια σπαρταριστή υπεράσπιση των «Κακών»  υπερθεματίζει σε τέτοιο βαθμό υπέρ των δικαίων τους, που τελικά εξασφαλίζει μέσω της αγόρευσής της την ετυμηγορία των παρευρισκομένων για την τύχη τους. «Εις Θάνατον!». Η Ωρελί παρασύρει και τελικά καταφέρνει να ρίξει στην χωρίς πάτο καταπακτή του Καφέ Λα Λιμπερτέ όλους τους «Κακούς» του κόσμου αυτού-πολιτικούς, εργολάβους, χρηματιστές, διαφημιστές, δημοσιογράφους, μεσίτες και λοιπούς Κακούς- και να απαλλάξει την Ανθρωπότητα από τους στυγνούς δολοφόνους της Ζωής, της Φύσης, της Ομορφιάς, της Αγάπης, της Ποίησης, της Τέχνης…

Ίσως πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, αλλά γι’ αυτό υπάρχει το Θέατρο!

Για να ζήσουμε - έστω και για λίγο - ελεύθεροι και να γιορτάσουμε το θρίαμβο της Νίκης Των Λαών! Εξάλλου ποιος ξέρει; Μπορεί… Μπορούμε;…