Στη τελετή αποκαλυπτηρίων του νεοκατασκευασθέντος μνημείου – ηρώου πεσόντων Μπουμπουκιωτών, στους αγώνες της πατρίδας μας, που έγινε την...
Στη τελετή αποκαλυπτηρίων του νεοκατασκευασθέντος μνημείου – ηρώου πεσόντων Μπουμπουκιωτών, στους αγώνες της πατρίδας μας, που έγινε την Κυριακή, 15 Ιουλίου στον Μπούμπουκα Καλαβρύτων, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων, Γεώργιος Λαζουράς, εκφώνησε, «από στήθους», την παρακάτω, μεστή μηνυμάτων, ομιλία του.
«Άγιε Ηγούμενε, σεβαστοί πατέρες, κύριοι επίσημοι, αγαπητοί Μπουμπουκιώτες, κάτοικοι των χωριών μας, κυρίες και κύριοι, Σεβαστέ μας Γιώργο Κωσταντάρα,
Οφειλόμενο χρέος τιμής εκπληρώνουμε σήμερα, σ’ αυτό το όμορφο χωριό εδώ, σ’ αυτόν τον όμορφο οικισμό, τον Μπούμπουκα Καλαβρύτων. Ένα χρέος τιμής και μνήμης, το οποίο έρχεται από πολύ παλιά. Από τότε που γεννήθηκε, αυτό, εδώ, το όμορφο χωριό, ήδη, από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Αξίζει, συνοπτικά, να αναφερθώ ότι, συναντάμε τον Μπούμπουκα, που βεβαίως είχε δημιουργηθεί πολύ νωρίτερα, πριν από το 1700, αλλά τον συναντάμε, για πρώτη φορά, στην απογραφή του Βενετού Διοικητή της Πελοποννήσου, Φραγκίσκου Γρυμάνη (Grimani), το 1700, με δεκατέσσερις οικογένειες και εξήντα οκτώ κατοίκους, πολύ περισσότερους από του Μάνεσι, που, τότε, είχε 12 οικογένειες και σαράντα οκτώ κατοίκους, με τη λατινική αναγραφή «Pumpuka» και από τότε βρίσκουμε, αυτόν τον οικισμό, όπως και του Μάνεσι, όπως και όλα τα χωριά μας, τα βρίσκουμε μπροστά, στις συνεχείς, μέχρι και το 2011, απογραφές και μάλιστα, από μια αναδίφηση των απογραφών όλων των ετών, μέχρι σήμερα, διαπιστώνω και πρέπει να το πω, ότι στα έτη και στις απογραφές του 1928, του 1940 και του 1953, ο Μπούμπουκας έχει έναν μεγάλο πληθυσμό, 206, 214 και 207, αντίστοιχα, κατοίκων και βεβαίως στη συνέχεια, μετά το 1951 κατεβαίνει, φτάσαμε στους 94 το 2001 και πολύ λιγότερους, 24, το 2011.
Όμως, οι Μπουμπουκιώτες δεν είναι, μόνο 24, είναι πολύ περισσότεροι, είσαστε όλοι εσείς και ασφαλώς, αφού υπάρχει από τότε, από τα βάθη της Τουρκοκρατίας αυτός ο οικισμός, ο Μπούμπουκας, εδώ συνέβαλε καθοριστικά και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Και εκεί οι Μπουμπουκιώτες, όπως και άλλοι πατριώτες Καλαβρυτινοί, πολέμησαν για την ελευθερία, για την εθνική απελευθέρωση, για την εθνική κυριαρχία, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την ισότητα των Ελλήνων πολιτών.
Ερχόμαστε, όμως, μεταγενέστερα, στους νεκρούς και πεσόντες που τιμούμε σήμερα, τους νεκρούς και πεσόντες, που το οφειλόμενο προς αυτούς, χρέος, είναι, πρώτα, πρώτα ηθικό, είναι χρέος εθνικό, είναι χρέος πατριωτικό, είναι χρέος όλων εσάς των κατοίκων εδώ, που το ζητήσατε, που ήταν, μια απαίτηση, τόσων ετών και μια πρωτοβουλία και μια όχληση, μπορώ να πω, του σεβαστού Γιώργου Κωσταντάρα, που μας έκανε σήμερα, να αποκαλύπτουμε αυτό το σημαντικό μνημείο, αυτό το σημαντικό ηρώο, με τους εκτελεσθέντες, με τους πεσόντες, σε όλους τους αγώνες του Έθνους, Μπουμπουκιώτες και αυτό το ηθικό χρέος, βγαίνει από μέσα μας, βγαίνει σε κάθε χωριό μας, βγαίνει πολύ περισσότερο εδώ, γιατί θέλουμε να τιμούμε τους νεκρούς μας. Θέλουμε, όπως λέμε και στην πρόσκληση, να σεβόμαστε την ιστορία μας και σεβόμενοι την ιστορία μας να τιμούμε τους νεκρούς μας.
Έτσι λοιπόν, στο μνημείο που θα αποκαλύψουμε σε λίγο, είναι εγγεγραμμένοι 14 αγωνιστές, νέα παιδιά, Μπουμπουκιώτες, που έπεσαν στο Εθνικό καθήκον. Εκεί, που τους έταξε, η πατρίδα. Πρώτα, πρώτα στους πολέμους περιόδου 1912 έως 1922, στους Βαλκανικούς, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Μικρασιατικό Πόλεμο, εκεί, που έδινε, το έναυσμα η πατρίδα, εκεί έπεσαν, ο Ανδρέας Θεοδ. Σταυριανός, ο Γεώργιος Κ. Διαμαντόπουλος, ο Μέλιος Ιωαν. Κωνσταντάρας, ο Αλέξης Αγγ. Ντέντες, ο Παντελής Αλεξ. Σταθούλιας, ο Γιάννης Πλώτας, ο Γεώργιος Στρουμπούκης και ο Νικόλαος Σαράντης. Έτσι, ήτανε, το εθνικό πρόσταγμα, τότε. Βαλκανικοί πόλεμοι, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική καταστροφή. Θέλαμε, να γίνει η Ελλάδα, Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων. Πολλές φορές, δεν το κατορθώσαμε και ίσως δεν το κατορθώσαμε, αλλά εκεί αγωνίστηκαν και έπεσαν οχτώ παλληκάρια Μπουμπουκιώτες.
Ερχόμαστε στη συνέχεια στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που είπαμε το μεγάλο ΟΧΙ στο φασισμό, ένα όχι, που συνεχίζουμε να το λέμε και σήμερα. Και εκεί ο Μπούμπουκας, είχε τη δική του συνεισφορά, τη δική του παρουσίας, τη δική του ισχυρή παρουσία, με πέντε πεσόντες. Ο Μιχάλης Γ. Κοντογεωργάκης, ο Ταγματάρχης Μιχάλης Γ. Κοντογεωργάκης, ο Νίκος Θεοδ. Κανατσούλιας, στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στον Ελληνοιταλικό πόλεμο, ο Αλκιβιάδης Αθαν. Παρασκευάς, που έπεσε και έμεινε εκεί, στα Αλβανικά σύνορα, στο δυτικό Μπούμπεσι, ο Νίκος Ιωαν. Σαράντης, Χωροφύλακας και ο Βενιζέλος Κων. Σταυριανός, ομοίως, που έπεσαν και αυτοί εκεί που τους έταξε η πατρίδα.
Και βεβαίως τελειώσαμε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολούθησαν τα δύσκολά χρόνια του εμφυλίου και τα επόμενα χρόνια, αλλά η Ελλάδα, η πατρίδα μας, ακόμα και σε περιόδους ειρήνης έχει να δίνει νεκρούς.
Ερχόμαστε πολύ πρόσφατα. Το 1991, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν, σε διατεταγμένη υπηρεσία, όντες, όλοι, εξήντα τρείς, αεροπόροι μας, έπεσαν στο όρος Όθρις και μεταξύ αυτών, ήταν ο Χρήστος Ανδρ. Σταυριανός, Σμηνίτης, δεκαεννέα χρονών παλληκάρι. Είναι, το τελευταίο αίμα που έδωσε, ο Μπούμπουκας, που έδωσε η περιοχή μας, που έδωσαν τα Καλάβρυτα, που έδωσε η Αχαΐα, στην πατρίδα μας. Και εκεί, ο Χρήστος Ανδρ. Σταυριανός, εκτελούσε την εντολή της πατρίδας και γι’ αυτό είναι, άξιοι, ήρωες, όλοι τους και ο τελευταίος, ο Χρηστάκης, ένα νέο παιδί, όπως και οι προηγούμενοι, που άφησαν τα νιάτα τους, για τη δική μας ελευθερία, για να υπάρχουμε εμείς, σήμερα και να ζούμε ελεύθεροι, με ειρήνη και δημοκρατία.
Γι’ αυτό, αγαπητοί συμπατριώτες, κύριοι επίσημοι, έχει μεγάλη σημασία η σημερινή εκδήλωση. Τους τιμούμε. Είπε νωρίτερα ο Άγιος Ηγούμενος, ότι το αίμα τους αρδεύει το δένδρο της ελευθερίας, τσην ευχή που διάβασε και έτσι είναι. Τους τιμούμε γιατί, όλοι αυτοί οι ήρωες, βλέποντάς μας εκεί επάνω, που είναι, αγαλλιάζουν. Αγαλλιάζουν, χαίρονται και αισθάνονται περήφανοι, διότι, οι απόγονοί τους, οι συγγενείς τους, όλοι εσείς, δεν τους ξεχάσατε και δεν τους ξεχνάμε. Αυτούς τους ήρωες τους τιμάμε και τους θυμόμαστε. Τους τιμάμε και τους θυμόμαστε όμως, όχι, ως μνημόσυνο, μόνο, που τελέστηκε νωρίτερα από τον Άγιο Ηγούμενο και τους σεβαστούς πατέρες και ως έκφραση πόνου, που είναι πόνος, ιδίως για τους νεότερους και τους συγγενείς τους, τους τιμούμε και τους θυμόμαστε, γιατί, μέσα από αυτή τη τιμή και από την αποκάλυψη του μνημείου, του ηρώου, που θα κάνουμε σε λίγο, θέλουμε σήμερα να διδασκόμαστε από αυτούς, θέλουμε να τους μοιάσουμε, να πέσουμε και εμείς για την πατρίδα και ιδίως σήμερα η πατρίδα μας αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις και πολλούς κινδύνους. Βλέπουμε τι γίνεται με τη γειτονική χώρα Τουρκία και τις συνεχείς απειλές. Ελπίζουμε η συμφωνία με τα Σκόπια, να μη μας δημιουργήσει προβλήματα και να ζήσουμε ειρηνικά. Όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι και στον καιρό της ειρήνης να εκπαιδευόμαστε, να σκεφτόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να αγωνιούμε για την πατρίδα.
Και βεβαίως, δεν είναι μόνο η πολεμική μας παρουσίας ή η στρατιωτική μας, που όλοι μας, θα το πράξουμε και θα αγωνισθούμε, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, είναι, ότι, σήμερα πρέπει να προσφέρουμε και να αγωνιζόμαστε στην πατρίδα και για έναν άλλο λόγο, να ξεπεράσουμε μια για πάντα τη δύσκολη περίοδο της οικονομικής κρίσης. Μια περίοδο που, μετά τα πολλά καλά και ανέμελα χρόνια που περάσαμε, πριν από το 2010, ενέσκηψε, στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια και πρέπει και εμείς εκεί να γίνουμε σύγχρονοι ήρωες, σε καιρό ειρήνης, για να βγει η πατρίδα μας, από αυτή την κρίση, μια για πάντα, για να ζήσουν, με πρόοδο, με ευημερία, οι νέοι μας, τα παιδιά μας. Πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στους νέους μας, να αφήσουμε ό,τι παλιό μας βάραινε και να προχωρήσουμε μπροστά. Αυτό, το εξαίρετο, μνημείο ηρώων, που σε λίγο θα αποκαλύψουμε, έγινε, όπως είπα, με την παρότρυνση και την απαίτηση εσάς των Μπουμπουκιωτών και την συνεχή όχληση του σεβαστού Γιώργου Κωσταντάρα, του Προέδρου της κοινότητας, εδώ, του Μανεσίου, του Γιάννη Κουτρουμάνη και έγινε με μελέτη, με πρόπλασμα της αρχιτέκτονος Λαμπρινής Γκέκα, δημιουργήθηκε εδώ και ο Δήμος Καλαβρύτων ανέλαβε, αυτό, το κόστος, της ανέγερσης του μνημείου, με τη συμβολή όλων των δημοτικών συμβούλων, του Αντιδημάρχου Καλαβρύτων, του Δημήτρη Χουλιάρα, των δημοτικών συμβούλων Νίκου Μαντά και Νίκου Μαγκαφά, των πατριωτών από εδώ, γιατί σε όλους αυτούς, σε όλους εμάς και βεβαίως σε ολόκληρο το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαβρύτων, που ψήφισε τη σχετική απόφαση, ένα έχουμε, να τονίσουμε και να επισημάνουμε: για τη τιμή στους νεκρούς μας, για τη τιμή στους ήρωες, αξίζει να κάνουμε τα πάντα και ένα μικρό κόστος, γι’ αυτό το ηρώο, δεν είναι τίποτα μπροστά, στο ότι, εδώ ο Μπούμπουκας, αποκτά το σπίτι των ηρώων του, αποκτά το τοπόσημό του, αποκτά το σημείο – μνημείο, που θα γίνονται οι εκδηλώσεις του, αποκτά το μνημείο που θα τιμά τους νεκρούς του. Να μην πω περισσότερα, να πω, μόνο, ότι θέλουμε, μέσα από αυτό το ηρώο, που σήμερα αποκαλύπτουμε, να διδασκόμαστε. Βεβαίως πονάμε, βεβαίως σκεφτόμαστε, βεβαίως συγκινούμαστε. Μου ειπώθηκε νωρίτερα, ότι ένας από τους εκτελεσθέντες, αν δεν κάνω λάθος, ο Νίκος ο Σαράντης, άφησε τα κόκκαλά του εκεί και δεν είναι μόνο, ένας, είναι πολύ περισσότεροι, στα βουνά της Αλβανίας ή στα βουνά ή στα μέρη ης Μικράς Ασίας. Ο μικρός Χρήστος, άφησε την τελευταία του πνοή στο όρος Όθρις, του Βόλου. Όμως, από τις πράξεις τις δικές τους, πρέπει να διαδασκόμαστε. Πρέπει να διδασκόμαστε και όλοι να παλεύουμε, γι’ αυτό που παλεύει, μια ζωή, ανά τους αιώνες, η Ελλάδα. Για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, για την πρόοδο των πολιτών μας. Έχοντας, λοιπόν, πάντα, στη σκέψη μας τους ήρωες αυτούς, βλέποντας τις δόξες, τα κλέη αυτών των νέων παιδιών, των νέων ανθρώπων, που έπεσαν για την πατρίδα, είναι ανάγκη, να προβληματιζόμαστε να αγωνιζόμαστε και να επαγρυπνούμε και εμείς και ιδίως, οι νεότεροι. Να προβληματιζόμαστε και να λέμε: αγαπάμε την πατρίδα μας, αγαπάμε την πατρίδα μας και δίνουμε τα πάντα γι’ αυτή. Μόνο έτσι, είμαι βέβαιος, ότι και αυτοί, οι δεκατέσσερις Μπουμπουκιώτες, που σήμερα τους τιμάμε και τους αποκαλύπτουμε, θα κοιμούνται ήσυχοι και, γιατί όχι, θα χαίρονται, γιατί οι συγγενείς τους, οι απόγονοί τους, οι συγχωριανοί τους, συνεχίζουν, με τον τρόπο που ο καθένας πιστεύει και μπορεί βέβαια, αυτό που και εκείνοι έκαναν. Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, Κωστής Παλαμάς, οφείλουμε και οφείλαμε σε αυτούς, τόσα χρόνια, οφείλουμε, χρωστάμε, λοιπόν, σ’ αυτούς που ήρθαν, που πέρασαν, είναι άνθρωποι που πέρασαν, αλλά οφείλουμε και σε αυτούς που θα ‘ρθουν, που θα περάσουν, στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, γιατί, ομοίως λέει και ο ποιητής «Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί». Άρα λοιπόν, οφείλουμε, τιμή και δόξα, στους δεκατέσσερις Μπουμπουκιώτες, που αποκαλύπτουμε σήμερα. Εκπληρώνουμε, σήμερα, αυτό το Εθνικό, πατριωτικό και ηθικό μας χρέος, απέναντί τους.
Ζήτω η πατρίδα μας.
Ζήτω ο Μπούμπουκας.
Ζήτω οι δεκατέσσερις Μπουμπουκιώτες, πεσόντες, στους αγώνες του Έθνους μας.
Σας ευχαριστώ πολύ».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.